kinderpaard
netgedicht
Op de grens van land en water
wacht het kinderpaard, gelaten.
Hoofd omlaag, manen stug
als helmgras. Ik streel haar hals
en zoek haar blik. Zij likt
mijn hand en ruikt
richting de duinen.
Daarachter is de stal
waar zij het veulen weet.
De paardenjongen tilt mij op.
We stappen langs het aan-af
van de branding, zwijgend,
soms…