Alle inzendingen van sacrajewa

Waar daagt de horizon voor ogen die verloren dwalen in hun eigen zicht vroeg ze me zwijgend en ik zei: in de beelden van voorbij Wat zoeken handen in het schemer als er enkel leegte ligt was haar vraag voordat ze ging en ik zei: herinnering.…

Je kunt blozende rozen plukken op de maan wollen wolken weven in golvende zee zonnegoud naar aarde dragen of de wind om adem vragen wanneer je dichter bent maar geen enkel woord beschrijft de diepte van 't gevoel…

Een vlotte oma wilde jeugdtaal leren en luisterde naar jongeren op straat, waardoor ze razendsnel en accuraat van A tot Z de woorden kon citeren. Maar toen ‘gramma’ het huis liet decoreren werd het gebruik ervan wel delicaat want haar bevatting bleek onder de maat en wist een ieder flink te amuseren. Behalve dan de schilder… die verbleekte…

Geef mij de warmte weer de ogen van een kind verwondering voor leven breng me woorden die gebroken wachten tot de klank ze vindt dep mijn wimpers als de ochtend dauw niet drogen kan en laat me niet gehurkt in huiver van mijn schaduw…

Als een blaadje dat zich vastklampt aan de tak om niet te vallen en waaraan de wind vraagt: “Blad, wat is het dat je niet kunt laten gaan. Waarover wil je de controle houden. Hoeveel regendruppels tel je voor je meewilt met de stroom. Zeg me blad, wat is het dat jou tegenhoudt van deinen op de kracht van dragen.” Het blaadje antwoordt…

we trokken een grijs kleed aan en lieten jaren liggen in de tijd we vergaten hoe te wonen in onszelf misschien stonden we lijdzaam toe dat stormwind alle deuren sloot waardoor zelfs stof verstilde maar toen het ijzervenster brak hebben we snel een boom geplant die ons straks zal ondersteunen gelaten rusten we een ogenblik vertrouwend…

Ik kijk je aan en lees de zinnen die dieper dan je woorden gaan en zie verstand strijdende staan om het gevoel te overwinnen maar terwijl de tijd versnelt verdiepen wij ons andermaal letter voor letter in het verhaal waar liefde nimmer grenzen stelt doch bij het dagelijkse schijnen slaan we het boek zuchtende toe begerig maar niet wetend…

ik zie het traag ontwaken wanneer ochtend schuchter door vitrage licht wimpers minnekoost als trillende libellenvleugels in de zon het duister stil naar nacht gesust de dag opnieuw geboren uit de dauw die glanzend op de lippen rust…

Het is wanneer ik achterom kijk en een kind zie staan wiens uitgestrekte hand naast licht grijpt dat zich kwijnend aan de voeten hecht voor het als schaduw groeit ver boven frêle schouders lippen beven zie bij het proeven van de wind die zwijgend ijs legt rond een tere mond of het stille neerhurken in duister zonder…

Op fluwelen kousenvoetjes sluipt het schemer naderbij leg lieve knuffel aan je zij vlij je neer en doezel zoetjes van pure chocoladedromen waarin suikerbloesem bloeit en de dropstruik welig groeit langs rode limonadestromen zo klonk mijn slaaplied lief en teer maar ik vond geen woorden meer toen ik hem zachtjes hoorde vragen papa…

Je raakte me aan even maar ik voelde hoe de winter van mijn wangen vloeide kijk, zei jij en wees verrukt een bonte vlinder aan jouw glimlach was een regenboog je wimpers dartelende vleugels in het blauw blijf, riep ik je schaduw na tot jij verdween en ik opnieuw de lente zocht…

Laat me nog even naar je kijken want de nacht nadert nu snel het einde is niet meer te stuiten straks zul jij mijn ogen sluiten teer in een voorgoed vaarwel ik neem je dromend met me mee de verste reis zal ons niet scheiden voor eeuwig wil ik naast je staan hoever ik ook van hier moet gaan mijn liefde blijft jou begeleiden het duister…

Zie de zee gestaag het land verleiden door haar lippen vochtig langs de rand te strelen van het maagdelijke strand om in diep verzinken te verglijden en hoe het avondlicht blozende brand als de zon zich drenkt in de getijden wolken nevels weven als verscheiden duinen zwijgen in hun rust verzand hoog op de keienkade zit een vrouw haar…

En weer ligt er een pasgeboren kind gehuld in grauwe, haveloze lappen kribbig ’t plantenbedje plat te trappen omdat het stekend stro niet lekker vindt een engel daalt terneer met wijde klappen het wonder rilt en voelt zich onbemind omdat de neerstriemende vleugelwind het schreiende van kou adem doet happen de kudde waar het lam blind op…

Wie was Jezus mamma, vroeg mijn kleine vent waarom werd hij door de mensen al verwacht en wordt zijn naam nu door iedereen gekend of is het soms een oud verhaal dat werd bedacht heeft hij op aarde ook écht vrede gebracht werd door ons onze Verlosser niet herkend stond hij dan niet als een heilige bekend hoe zit dat mam en ik vertelde hem toen…

Op fluwelen kousenvoetjes sluipt het schemer naderbij leg lieve knuffel aan je zij vlij je neer en doezel zoetjes van pure chocoladedromen waarin suikerbloesem bloeit en de dropstruik welig groeit langs rode limonadestromen zo klonk mijn slaaplied lief en teer maar ik vond geen woorden meer toen ik hem zachtjes hoorde vragen papa…

Schuil niet mijn kind want onder de deken wacht enkel nog meer duisternis wees niet bang voor wezens uit het land van de sluimer waar schemering heerser is het zijn slechts wat schimmen die vanaf het zonlicht de avond zijn binnengegleden ze trekken uit de hemel - voor hen die slapen gaan- het nachtgordijn naar beneden rust nu mijn…

Je ogen gillen wanneer ik de koffers pak en van je afgewend zeg ik verslagen het is over...uit genoeg wat rest blijft zonder klagen na jouw ontstelde blik iets luider jij legt àlles bij mij neer het voelt zo overladen echt... ik heb het wel gehad maar smelt toegevend als je fluistert zal ik mijn zwarte negligé dan…

Er hangt een kleur verschoten laken aan de lijn waaruit het water zich een weg naar aarde baant -gelijk de regen druilend uit haar buien traant- denk ik spelend met het slot van dit kwatrijn de buurman buigt voorover uit het raamkozijn hij roept me toe zeg op mijn scherpe blik afgaand verdient je waskunst niet het predikaat hoogstaand mij…

Ik vond je onder sijpelende rotsen naakt in weerloosheid stilte schreeuwde wind tot huiverende golven en ik reikte verder dichter tevergeefs je dreef als tanend schuim traag over zee…

Laat je dromen naar een wereld leiden waar de werkelijkheid ze vangt en in mijn handen legt mijn vingers zullen ze met zorg tot één boetseren naar jouw evenbeeld mijn droom…

De zon draalt laag stralen breken in het loof tot gouden twinkelingen dansend op een vleugje wind namiddag leunt zwoel tegen de avond glooiend rust de heide in haar purperen pracht tot onverwacht de stilte scheurt door ‘t burlen van een edelhert de lokroep troont bronstige hinden voor de toekomst naderbij en als het woud in mijmer zwijgt…

Dag mevrouw, laat mij eens raden och hemeltje lief, ik zie het al uw oogleden hangen naar beneden daar moet echt in worden gesneden en ja, de rest lijkt puur verval mag ik nog een momentje checken een rimpel hier en een rimpel daar dat moet behoorlijk worden gelift voor hetzelfde geld –gewoon als gift – verwijder ik ook dat junglehaar…

Mijn dromen zijn voorbij vanmorgen vond ik ze gestold tot een verwrongen klomp vermengd met as van een gedoofde macht het duister trekt mijn ziel, ik zie geen licht het hemelruim beschijnen en voel de kilte strijden met een smeulend restje van Uw naam ik zoek wanhopig naar een reden als antwoord op verstomde kreten daar onbegrip geen…

Het oude houten hekje kreunt zijn matig onderhouden luid als ik hem traag achter me sluit toch lijkt het of de stilte leunt tegen bejaard gebogen bomen die knikkebollend tijd verdromen ik zie de jaren vaag vergaan uit vergeten grijs verleden en in marmer vers gesneden nadenkend blijf ik even staan bij hetgeen jouw rustplaats is maar…

Er staat een koffer in de gang klaar om mee te gaan naar het verleden heden tikt twaalf slagen toekomst spattend uit de hemel knalt tevreden al het oude naar beneden nieuw brengt hoop op beter weten tijd om te vertrekken wie of wat weegt de bagage zwaar het avontuur begint zoals de reis van vorig jaar met allerbeste wensen…

Wij beiden zij aan zij voelt zo vertrouwd en als ik steels mijn blikken op je richt zie ik vol dankbaarheid hoe jij het zicht op het door ons te lopen pad behoudt ondanks dat naast je steil de dreiging ligt waarvan de ijzigheid mij diep benauwt ik zie je vechten voor je zelfbehoud na wankelen vind je weer evenwicht toch zal de angst mee…

Logge poten stampen door mijn slaap ik licht een oog terwijl ik gaap naar ‘t vliegend grijze monster het zweeft mijn blik voorbij landt met gulzig snuivende slurf op het weke van mijn dij ik gil en zie al koppen in de krant vrouw in bed geplet maar naast me klinkt het knorrig: mens… je maakt van een mug een olifant.…

bevroren reflecteert het meer de vorstelijk berijpte kraag van riet dat langs de oever groeit maar stil door ruisen lang vermoeid buigt voor een kille wintervlaag vanuit de zoom staart star een reiger met zwoele zomers in gedachten waarin het kwaakconcert zacht klonk dat hem zoveel voldoening schonk zonder het eindeloze wachten en…

Noem het nevels van de hel waarin ik wandel wat anders kan doordrongen zijn met kreten van verschrikking en geuren van de dood ik ben ermee omgeven sinds de nacht granaten over mijn geliefden braakte en ik bleef schreeuwen tegen laaiend rood het lichaam dat ik sleep van stap naar stap schijnt wel te zijn maar voelt niet meer dan last van…