Alle inzendingen van sandra

Wanneer ik jou mijn kwetsbaarheid laat zien, geef ik jou gereedschap in handen om me te breken. Wanneer ik jou mijn kwetsbaarheid laat zien, geef ik jou gereedschap in handen om me lief te hebben.…

ik draag een masker 24 uur per dag 7 dagen in de week. probeer me altijd en overal te beheersen en voor iedereen dan ook altijd klaar te staan. ik luisterde altijd naar iedereen zijn verhalen, om hulp te bieden maar ook om er zelf van te leren. maar toen, toen werd het mij te veel en m'n masker ging kapot. alles werd me te veel en alles kwam…

Een leven zonder pijn, dat leekt haar zo fijn. Kunnen doen wat zij wou, gewoon even vrij zijn. Kunnen lachen de hele dag, zonder te denken ik stort zo in. Maar mensen willen haar niet helpen,en sturen haar van het kastje na de muur. Met een lange duur, ze blijft maar overal heen gaan, en doet dus wat ze willen. Uiteindelijk word het teveel, en…

jij & een ander je helpt een ander uit de problemen, dat doe je voor zo velen. ze geven je een complimentje, maar zijn daarna alles al weer vergeten. en dan zit je zelf met in de problemen, en heb je niemand om je heen. niemand die je wil helpen, en dan denk je waar heb ik dit aan te danken. dan denk je de volgende keer kan een ander…

Je blote huid glanst Dauw van het gras Markeert het aardse Waar je lag Een lege plek Je raakt me aan Woorden kleden me uit Het maanlicht op mijn huid Glanzende stralen Slaan dof kapot op de aarde Ik verlang Hunker naar de middenweg Een lege plek op aarde Een vloeiende beweging van de maandag Samen verenigd…

Zwart geblakerd is de ineengestorte moed Als de werkelijkheid onwerkelijk geworden is En grijze muizen weggejaagd door het stof alleen herkend als mens door traansporen Inelkaar stortend onteerd met luid protest Met gebonden blikken naar grote hoogte gegaan en leeg en verloren teruggekeerd naar het hier zien we voetstappen in het stof van een…

Vergif als herinnering, koortsdromen tot gevolg, een zeer vertroebeld zicht, de eigen realiteit. Plots die ene zonnestraal, aanvankelijk nog zwak, groeiend in kracht, nieuwe plantjes bloeien, tot een bloemenpracht. Die bloemen, dat ben jij !…

donkere herinneringen verdreven door de wind duiken soms nog eens op als 't heden ertoe dwingt…

Zoals de maan mijn pad verlicht in ’t duister, Jouw stem mijn ziel verwarmd met zoet gefluister, De aarde – rood – mijn hart versterkt. De wind de muizenissen doet verdwijnen, De regen met het zout mijn huid laat schrijnen, De ether een verandering van toon bemerkt. Zo dwaal ik rond en denk mijn gedachten ledig, Morgen, nieuw en immer vredig,…

waarom fluisteren bommen over de steden heen verwoesten zij levens van kinderen zo gemeen waarom steeds oorlog vechten met geweren kunnen de soldaten dan niet leven met vrede…

kijk ik naar de tv dan zie ik zoveel kinderen leven op de straat zonder thuis ik zou ze allen bij me willen nemen zodat zij de warmte voelen van een echt tehuis…

de winterkoude bijt door de huid van de dakloze die op straat leeft en enkel een dun dekentje beschermt hem tegen de kou terwijl wij warm binnen zitten huil ik tranen om de kinderen wier leven de straat is…

een zachte hand engelenwit strooit hemelse noten over het aardse gedonder…

pijn omringt mijn hart als ik de woorden schrijf voel ik weer de stilte van een leeg, onbeschreven blad…

wereld waar gaan we heen naar een kansloos bestaan dat schuilend om het hoekje staart terwijl jij wereld zo mooi kon zijn…

het voelt zo koud als tranen even vloeien en stilte leeft in jou…

't is zo mooi als jij naar me kijkt en lachend de morgen groet je handen de weg doen vinden naar nieuw leven dat rust vindt in mijn moederschoot…

't is zo stil onmenselijk stil wanneer alles lijkt te zwijgen zelfs de wind waait niet meer en het fluisterende woord wordt gezwegen uit hun monden het is stil ,te stil als de aarde zwijgen zal…

Stil verlangend kijk ik uit naar het weerzien naar de ogenblikken dat jij mijn droom mocht zijn een vriendin voor het leven ik sta nu naast je aan het ziekbed, haast iedere dag hopend dat ik nog één keer kan zeggen mama, geef me nog eens je lach…

ik kijk naar jou en jij naar mij een blik van sterren ontwaakt uit onze gedachten onze ogen parelen tranen wanneer een grijze wolken onze Ster onderdekt met hemelse dekens…

sta heel even stil bij schrijvers die niet blijven omdat harde woorden pijn gingen doen zij schreven ook uit 't hartje net zoals jij en ik maar het mocht niet baten 't eindigde met een diepe snik…

meeslepend moe verdwaal ik in de nachten van doelloos denken stromend met gedachten die zich in woorden schrijven van menig gedicht bladeren door letterwanden soms zinloos in elkaar gestrengeld zoekend naar één geheel…

jij, jij leeft als een luxe object en kijkt minachtend neer als een mens je voorbij gaat gekleed in doodsimpele gewaden je verbergt je schijn door te paraderen met veel te hoog gegrepen madammen terwijl diep in jezelf je geweten je verwart want ook jij leeft in de armoede van de maatschappij…

Liefst zou ik schuilen in een hoekje klein waar stilte kan leven zonder veel geluiden alleen maar jij mijn kleine Ster heel dicht bij mij…

Veel mensen discrimineren Om huidskleur of geloof. Om kleding of armoede. Maar waarom? Alle mensen zijn gelijk. Maakt niet uit hoe ze er uitzien. Een mens is een mens. En iedereen is gelijk. Hoe zou jij het vinden als je gediscrimineerd werd? Waarschijnlijk vind jij dat ook niet leuk. Doe het daarom ook niet bij een ander. Wat jij niet…

Een telefoontje, Een kaartje, Een arm om me heen, Het hoefde niet veel te zijn Als ik maar wist dat je even aan me dacht……

Zeg niet dat ik je moet vergeten, want dat kan ik nu nog niet. Zeg niet dat ik zonder je moet leren leven, want dat doet me veel verdriet. Zeg niet dat je niet meer van me houdt, want die woorden zijn zo koud. Zeg niet steeds het is voorbij, want dat is het niet voor mij.…

In het hart niet in het hoofd zit de herinnering Aan lichtjes in het duister twinkelend in de oogjes Van kleine meisjes in zoete jurken Ze zingen en lezen het kerstverhaal Laten de boom schudden met de deur En eten het jaarlijkse feestmaal In het hart niet in het hoofd zit de gedachte Aan de kriebels van het engelenhaar Aan de warmte en…

Een nieuwe stek Een nieuw verhaal Een nieuw vroeger geboren Een nieuw huis, alles kaal En weer opnieuw beginnen Achter in het oude huis hangt de herinnering aan elke spijker, elk mank Aan een nieuw gezin en alle spulletjes verzameld De liefde en rijkdom vergroot Nog maar pas was je er Pak ze in en neem ze mee Laat het nieuwe huis ze ademen…

Ooit probeerde ik in gedachten te rijmen. Een wirwar van woorden in mijn hoofd. Trachtte zinnen aan elkaar te lijmen. Ik raakte alleen maar verdoofd. Toen vonden mijn handen pen en papier. Het duurde echter nog wel even. Maar nu staat het toch echt hier, voor mijn ogen opgeschreven.…