Alle inzendingen van stanislaus

hoe je weet dat zij het is zij het zoetste smaakt haar aanblik het innerlijk vervult met mateloos geluk nog nooit eerder losgemaakt Gisteren schiep het verlangen naar wat onmogelijk lijkt Morgen is maar een idee het bestaat nu niet plooibaar als water en zacht op zoek naar het laagste punt verdampt, vriest vast aan de hoogste toppen…

Ze ligt in het zand in de verte blinkt de blauwe zee achter haar zonnebrilleglazen zijn de ogen gesloten Ik denk aan Freud en Jung hoe de menselijke geest alles van buiten naar binnen neemt en zich verwonderen blijft Ze is verdwenen, haar handdoek verlaten op het zand en ik hoor haar stem vanachter mij wat heb je nu weer geschreven…

Laat ons beperken tot huidcontact gevoel, druk, temperatuur en pijn Wij visualiseren ons een bord tasten, duwen, meten en slaan uit Veel kan met zichzelf en als men wil kan het ook met twee of meer Zo is de mens, hij/zij ontdekt de wet van de verminderende meeropbrengsten de mensen lopen elkaar in de weg Het eerste glas smaakt het best…

“Buitenzorg” heet “Bogor” nu “De Plantentuin” noemt “Kebun Raya” Nog steeds groeien de bomen de hemel in en verscholen in een bamboebos, het aantal van een en veertig graven waarvan de stenen zwarter ogen, de tijd heeft hier gerust Elisabeth Charlotte Vincent ligt begraven gestorven aan de gevolgen van haar verlossing van een bij de geboorte…

Opnieuw een ster ontdekt uiteindelijk uit twee bestaat Zij blazen zich op in fel licht al zeventig dagen vergaat want anders niet ontdekt Zoveel helderheid die in het donker verdwijnt opgemerkt aarde bereikt De passie van een ster is het lichtsterktse te zijn het duister voorgoed weggejaagd, op de vlucht…

opnieuw onder zand bedolven het hoofd vrij, een mens moet lucht, horen en zien de oudste maant de jongste tot voorzichtigheid als hij zichzelf onderschept vader troost en zegt dat hijzelf ook onhandig is en aan de welwillendheid der goden is toevertrouwd waarop de oudste lacht de vader hulpeloos achterlaat…

dat je niet weg kunt lopen van god, hij heeft het alziend oog dat zich graag amuseert met een vegetarisch diëet en dat je hem tegenkomt in alle werken van de natuur dus ook elk levend wezen in de donder en in het vuur de dood is maar een deur naar een nieuw begin een olifant of een mug helaas komt niemand terug…

Het aanraken, het strelen begint in de ogen zoals eten met ruiken de eerste stappen aarzelend gezet de reis begint, het lichaam wordt bemind, verkend, betast en opgesnoven geproefd, beproefd op buigzaamheid totdat het als water, de ene stroom in de andere vloeit, opgenomen door de zee, tot regenwolken verdampt Op de rug wordt het plafond…

Bloedzuigers zitten vast in zijn huid de koppen hebben zich diep ingevreten totdat ze kloppend vol hun gastheer verlaten Stel dat er nog twintig mensen waren zou dat voldoende zijn om te blijven bestaan of zou met dat aantal juist het uitsterven beginnen onhandig en angstig in een groot woud waar het kleine welig tiert en luid Ben geen man…

Terwijl ik aarzelde, me verbaasde je drie keer kuste, mompelde je iets over geestdrift Bekeek de schilderingen in je huid de ring door je onderlip je handen waren zo koud dat ik hen zachtjes masseerde een vuist maakte van je hand en draaide op de gewrichtjes in de pols, je wist wie ik was een stem in het duister die je troostte met dat…

Jaar in en uit wordt er veel weggegooid Het raakt bedorven of er vallen gaten Wat blijft is de gewoonte om op je knieën de matras te betreden daarna met je hoofd Later de moede rest draaiend te ruste legt op de rug Nog even de dagelijkse zonden overpeinst en vergeving vraagt…

Het gaat niet alleen om het Woord maar ook hoe men het verpakt Een jasje aan, een stropdas om gezicht beheerst en geen gelach Een glimlach kan nog net als je alles van tevoren weet kom je het huis niet meer uit Alles eindigt als een opgedirkte koude kip of verbrandt heel zachtjes in het Vagevuur…

Ze loopt op hoge hakken over de kasseien heen geen geringe prestatie zij stijgt boven zichzelf uit In "De Blouwe Kabouter" peinst zij boven haar potje bier op de blauwe zolen van haar schoen barsten rode hartjes luid…

de klokt tikt met de regen in hetzelfde refrein en geeft commentaar, dat is een zegen voor wie aandacht nodig heeft boven links slaat een stofzuiger aan beneden rechts een zwarte bouvier van de vrouw met hoge hakken die op bureau haar lusten viert zet Nelly Furtado wat harder zij is het helemaal met me eens hoe goed je ook ergens in bent…

Vanmorgen gezien dat de morgenster er opnieuw even eerder was dan de zon met zijn rozeringerige dageraad Jij was daarbij verbaasd dat een ster ook een planeet kan zijn en dat de maan even ervoor zo groots en prachtig scheen…

ze eet haar middagbrood pindakaas en confituur samen rookt haar laatste sigaret wacht tot haar rookpluim om de hoek verschijnt verborgen tekens doet zij is de laatste indiaan met haar deken, de zon en het land ik ben haar publiek…

Hij schrok op toen zij haar lichaam verliet een schim verdween dwars door een deur die hij met moeite piepend open kreeg volgde haar de verre, lange helling op Haar stappen vormden zich in het stof donkergrijs de lucht en het licht flauw hellend naar het hoogste punt waar ergens haar gestalte zich verloor Achtergebleven zochten zijn voeten…

er waart een sterk gerucht door de immer groene tuin over een groot, ros konijn dat met hondsdolheid is besmet het dier eet liefst vers vlees in plaats van blad of gras sluipt langs struik en plas waanzin huist in het beest in de tuin schuilt pijn en leed een merel breekt laf met een doodskreet zijn laatste liedje af…

Mijn tante Eugénie liet mij paardjerijden eerst op de knie en later op haar rug, ik was drie in het klooster, waar ze woonde Ik hield haar stevig vast door de gang van het convent gezeten op mijn zwarte ros "Genieke" hinnikte zij mijn spontane lachen los Ik draag haar met me mee en soms als ik mediteer zweeft zij in mijn zicht onverwachts…

men spreekt de verschillen uit de kloof wordt diep en breed de ene kijkt de ander aan een vaas die valt en breekt opnieuw gelijmd aan elkaar bewust van noodzakelijkheid de een te veel een deel van de ander is en omgekeerd in leven en de dood…

het lijkt als gisteren snijden in de huid het schrijven dat pijn onlosmakelijk met leven is verbonden en dat wij zelf kiezen om te lijden of te leren dat het er niet toe doet zolang jouw stem die van mij oproept en rolt over het vlakke land als de donder de bliksem kan niet zonder jouw gezicht net als ik en jij draagt jouw sluier…

geen tofu hier, geen bamisoep maar hele, halve liters suikergoed platgeslagen, gehakt vlees met smaakversterkers van een gemiddelde smaak voorzien geen verse groenten en fruit de grote massa heeft altijd gelijk gaat gelukkig, volgestopt op weg naar verre landen en eet in Beijing hetzelfde als in Texas, Everything…

zo zoekt het hart zich een huis treft in alle kamers witte muren tikken van verwarmingsbuizen in ons is alles besloten daarbuiten sluimert eenzaamheid storm, wind en regen men gaat weg om terug te komen verliest om vrij te zijn verdwaald te raken handjes geplakt aan vogellijm…

soms lopen de ogen over van wat het hart verzwijgt neem nu een grote liefde een van twee verdwijnt wordt ziek, gaat dood de ander breekt, vraagt waarom ik, waarom jij kan het maar niet vatten alsof de bekende stem er opeens weer is een gestalte in de deur soms blijft wat samen is gedaan en groeit als na een…

Of het waait hard of de boot heeft een ruwe vaart zelfs de glimlach houdt zich vast De boot stampt op de golven het haar verstrooit het gezicht maakt het onschuldig en jong In het spiegelglas van de zonnebril het beeld van de bekende fotograaf zij heeft geen tijd voor angst…

Het heeft zich nog amper opgericht de wind waait om het huis als gisteren Moet nog wennen aan 2007 en het vorig jaar van 2006 De hijskraan draait zijn kop op de wind aarzelt van links naar rechts, komt terug Een deur gaat open en weer dicht een lift stijgt omhoog, daalt omlaag Van hieraf gezien wordt het iets bijzonders vandaag, hoewel…

de zon schijnt tussen de wolken door alsof hij nooit is weggeweest sta op, haal diep adem je voeten ruiken een spoor dat over de horizon leidt door dat bos op die heuvel nog even dan zweeft een luchtballon warmte happend voorbij…

voor al diegenen die op of omtrent Kerstmis hun verjaardag vieren eens dachten dat al die lichtjes voor hen waren, de kadootjes klein december is een dure maand wat regels soepel gevloeid uit een pen een Waterman natuurlijk, rustend tegen het schrijfknobbeltje gevolg van mijn fijne motoriek er is niet meer dan de warmte in botten, de glimlach…

dat ieder woord gezegd een eigen leven leidt blijft iets wonderlijks om je over te verbazen het licht heeft weer een golfbeweging gemaakt het is een ster van ver of een brandende meteoriet opnieuw maakt zich een gedachte los het spreekt zich uit, trilt na en slist van gespleten verhemelte naar gehemelte knippen vingers, houden…

Hoi, Niet dat ik je mis of zo slechts een beetje ongerust verergerd door stormachtig weer jij zweeft altijd op vier voetjes neer Het komt waarschijnlijk door Sinterklaas en Zwarte Piet de Kerstman is ook vroeg de tijd van gezelligheid Vrienden onder elkaar familieleden met hun eigenaardigheden December neemt afscheid, kijkt uit op…