Netgedichten

netgedicht (nr. 14.505):

Twee Koningskinderen

het lijkt als gisteren
snijden in de huid
het schrijven dat pijn
onlosmakelijk met leven
is verbonden en dat wij
zelf kiezen om te lijden

of te leren dat het er
niet toe doet zolang
jouw stem die van mij
oproept en rolt
over het vlakke land
als de donder

de bliksem kan niet zonder
jouw gezicht net als ik
en jij draagt jouw sluier
wacht op wat gebeuren moet
even onvermijdelijk
als het tij voorspelbaar

toch onverwacht valt het web
over ons heen, terwijl jij
bang van spinnen bent
vreest om te worden opgegeten
geen weg terug, geen pad
naar later, alleen maar nu