Alle inzendingen van stanislaus

Troost is een vader vertrokken naar hierna wiens stem woont in het hoofd van haar die steeds meer van hem in zichzelf vindt Zoals bij het branden van wierookstaafjes geurend naar waterlelies en boerenjasmijn op graven en het kleine altaar thuis Zijn stem die iedere onrust bezweert met zijn verhalen bagatelliseert houdt haar overeind bij…

Guttegutgut laat zich gaan naar plekken waar nog geen pleisterplaatsen slechts ongebaande wegen wildpaden met afgeworpen huid ritselend in de struiken In de modderige oever sporen van een faun het water draagt een blauw afgeworpen kleed de wereld gaat niet aan vlijt ten onder slechts aan kreten van genot…

liefde denkt niet gelukkig maar niets met iets verbinden men neme ´niets´ trekke er de ´n´ van af en houdt wat over als het verveelt doet men de omgekeerde bewerking niets ruimt makkelijk op neemt weinig ruimte in beslag…

Jouw stem gekrompen nu de blik in de ogen mat pak jij op de tast mijn hand, klopt mij geruststellend toe Het licht wordt heller de kou die van binnen komt gaat niet meer weg en blijft voortduren op de achtergrond Jij zingt het eerste lied mij ooit liefdevol geleerd over de vroegste dageraad ik neurie zachtjes mee en na…

bij te veel gasvorming drijft de lebmaag naar boven diarree is vaak het gevolg humeurigheid en droevig geloei gebrek aan eetlust, geen melk zorgvuldig dus, na eerst ontsmet een snee gemaakt, de lebmaag beetgepakt en op haar plaats geduwd vastgemaakt met oplosbaar draad vier magen weer in evenwicht het gas zachtjes de darmen in gemasseerd…

Een huis waarvan de bewoners zijn vertrokken op eentje na laat voelen dat er geesten zijn ravotten met de haren van de hond de tocht als er een deur opengaat drie engelen binnenlaat één zet er thee, ruimt de aanrecht op die met tonsuur gaat wandelen met de te dikke hond, één zoekt de kleren uit, de bruikbare in zakken dan praten ze nog wat…

de ogen open doen het voorzichtig wennen aan de dingen in de kamer dag vrouw in bed even een ogenblik van onbekend op een willekeurige plek de ogen sluiten ruggelings overdenken wat de namen zijn stoel, bed, bureau een lamp van art deco het schilderij aan de muur wie is die vrouw die haar oogleden openmaakt de dingen aanraakt met…

Zo vieren wij het nieuwe jaar met een ren en duik naar elkaar van het frigo toilet naar bed naakt klappertandend van de kou maar dat is slechts een moment dan sluit het dons zich over ons ontdekken we een lichaamslijn die onze beide lijven huiver strelend snijdt voeden we ons met de illusie van een even eeuwig zijn…

Op dinsdag gewijd aan bliksemflitsen donderslag, koopt zij honderd condooms tegen een voordeelprijs van twee kopen voor de prijs van één, zij is prijsbewust Woensdag werkt zij van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat honderd mannen af omdat haar vader honderd etmalen terug plotseling de pijp aan Maarten gaf Aan elke man die zijn zaad met…

Je stapt binnen blond en blauw- ogig brutaal, koude om je heen glimlacht, vraagt of ik ook soms naar de kerstmarkt ga naast me komt zitten vragend ogen openslaat om grootse dingen te verrichten Ik schud wat spijtig neen, zeg dat je te veel op mijn liefste lijkt en dat ik liever niet bezwijk maar dat we kunnen zingen kerstliedjes tot Centraal…

Over haar die niet meer worden wil, eeuwig jong kan blijven en verstrooid over het water nog even drijven blijft, in licht- deeltjes teruggaat naar de zon retour naar de moederschoot het grote niets waar elke ster begon ik noem haar Claire Zij hecht zich vast in woorden tekening van een paard dat te glimlachen lijkt de grote…

Dat ik het hart van de mooiste vrouw mocht veroveren lag niet aan mij maar jouw bonzend jou degene, die zich overwinnen liet met glinsterende ogen blikkerende tanden als vlijmscherp ijs dat maanlicht ontmoet aan de zachtheid die jij met duurzaam draad verweven hebt om mijn uiterlijke schijn…

Je bloes die half open staat het kippenvel in jouw straatje van Vermeer en de houten bank In de tuin van een zomer waarin jij op mijn schoot lankmoedig heerste met warmte en geuren uit de huid en de haren Bij elke kus de lippen als een krent samenkneep voordat jouw tong flitsend uitschoot mijn wezen diep beroerde Wij wachten samen…

Op de pier die als een wichelroede de zee inloopt, links restaurant rechts piratenclub kom ik je tegen stevig, koude handen, compact Je lacht als je me hoort over jou De gecomprimeerde loop, die jij als compliment opvat en wij we kijken naar buiten hoe mist verderop de golfslag bedekt We vervolgens in elkaars ogen opengaan en verdwijnen…

mocht mee op je bezemsteel in een luchtzak ging het mis molenwiekte met arm en been door woeste wolken heen voor mijn inslaan kwam jij net je had de tijd even teruggezet en je vroeg: wil je nu alleen? ik zei witjes: liever niet, neen!…

Herfst is jouw seizoen het lichaam moet nog wennen tenen en pinken krommen zich ik wacht op de groene scheuten of het sluiten van de bast wil deze winter beter overleven bevoorraad met trossen bananen en zo krom zijn en jij zo zacht met al die watten in jouw hoofd het lijkt alsof je jonger wordt…

ze zeggen dat ze het aan me kunnen zien en of ik asjeblieft niet zo wil kijken alsof ik kan drijven op een zoute zachte zee van welbehagen, klotsiklots om jou mijn liefste heen, die met kokosnoten gooit om me nog sneller in te lijven…

Met tranen in de ogen schil je mij, rok na rok snijd je grove stukken Je huilt er zachtjes bij In de kern schuilt het geheim je brengt het dichterbij Ontdekt een vage schittering verdwenen na de eerste blik Je kijkt een tweede keer Oogleden gaan op en neer Een dikke traan zout mij conserveert, jij bent weer vrij…

Een hartaanval, een hersenbloeding leek mij jou wel toevertrouwd, maar zo alsof men een lucifer uitblaast is iets wat mij en anderen verbaast Haast hoor ik je nog zeggen dat het zo heeft moeten zijn het kon niet anders dan dat geschiedenis van jou een eigen filmpje maakt zich niet stoort aan recht en krom liefst had jij dat zelf gekraakt…

De grafsteen is gekuist Magere Hein mag komen zich verbazen over de geur van wierook en gebeden Zien hoe de plantjes op het graf gesnoeid netheid uitstralen Ja Pa, ons ras sterft uit tot we weer samenkomen…

nou ja, je bent dus nog geen haar veranderd zie ik en je hebt het ontzettend druk, lees ik fijn zo voor je ik ploeter ondertussen ook maar voort ga zwemmen met pruts, ga vandaag naar de ikea met moeke en doe mijn huishouden zoals het hoort 's avonds ben ik moe, ik hark bladeren bijeen van de notelaar, raap de noten en pruts speelt twee…

Een leeg woord om in te blijven wonen als een schelp van een heremietkreeft of kleiner nog een koud bed waarin het langzaam warmer wordt gezellig haast jij hebt je neergelegd in je oor ruist de zee…

Pas nadat ik jou met grove steek en vaste hand heb dichtgenaaid mag je gaan, de buik vol stenen en Spaanse pepers voor de dorst Op de rand van de put een emmer met een bodempje water, je duikt worstelt en komt boven, zuipt je vol aan hectoliters tijdelijk geluk Je boert, haalt adem en zinkt voor- goed naar de bodem van het stuk…

Ramadan Mijn tante gelooft nog steeds vindt excuses voor mijn ongeloof meestal een maand voor de vastentijd Ik zwijg en herinner me van mijn jeugd vooral verstoppertje spelen in de nacht gevonden worden en tantes lach Na zonsondergang stopt zij mij vol met wat de diëtiste me verboden heeft Een maand houd ik het nog wel vol daarna begint…

Er bestaat geen verweer tegen het meisje van de nacht dat zich snijdt omdat ze slecht is twijfelt of ze echt is Geen eigen plek waar zij zich veilig voelt en het koude sterrenlicht maakt voor haar een huis te groot, de deur gaat niet op slot Zij verlangt naar haar gezel dat hij eindelijk stoffelijk wordt een kerkuil landt op een muis…

Verliefden kijken elkaar met dezelfde wanhoop aan Op de droge straten vallen regendruppels plat glanzen even in het licht van een straatlantaarn Dezelfde glinstering vind je in de ogen van hen die verloren raakten in elkaar, terwijl de kat speelt met een bolletje wollen draad die hopeloos met zichzelf in de war raakt Hoe zou het zijn waar jij…

Afscheid genomen van een oude buur hoe mager en dood vijfentachtig jaar de familie gecondoleerd, aangehoord hoe zeer ik op mijn vader lijk van uiterlijk Afijn vanmiddag dus wordt ze begraven, weer wat draden doorgeknipt, ik verlang naar zweven naar bevrijding van de vaste grond als ochtendmist opgaan in de lucht…

het blad verzamelt zich op stille plekken, vormt zich, blijft aaneen vermaakt zich met een buitenkant in het binnenste schuilt een egel slaapt er een nacht, neemt dan de hongerige luizen met zich mee…

een volmaakte vorm een bol zelfs als een mens zo wordt geen boven- geen onderkant geen voor en geen achter zelfs geen opzij ik rol met jou langs de grachten op de stoep jij neuriet een jeugdig liedje dat in jou steeds langer wordt en ik zing voluit met je mee…

Hongerig is zij, moet woord gevoerd haar wens is snel een bevel, geef mij woorden veel en fel en snel jóuw woorden géén mythe of citaat aangehaald of verhaald, maar schrijf geen Pools, desnoods West-Vlaams spreek geen Maleis of Javaans Zij krijgt van mij een dubbel diner Vlaams gekruid met snuf van Piggelmee liefdevol likt zij de hand die voedt…