Dat meisje Claire
Over haar die niet meer
worden wil, eeuwig jong
kan blijven en verstrooid
over het water nog even
drijven blijft, in licht-
deeltjes teruggaat naar de zon
retour naar de moederschoot
het grote niets waar elke ster begon
ik noem haar Claire
Zij hecht zich vast in woorden
tekening van een paard
dat te glimlachen lijkt
de grote tanden wit en bloot
haar hand die troostend
warm eens op de mijne lag
hoofd tegen mijn schouder aan
alsof ik degene was met macht
die haar genezen mocht en slechts
de pijn kon verdrijven met liedjes
strelen en verzonnen verzen
We zongen samen in een park
onder een paraplu gedoken
deelden koude pasta, voerden
elkaar met vaste hand, vonden
onszelf in de milde regen
In haar agenda is gebleven
onze afspraak en een gedicht
speciaal voor mij geschreven
in schrift dat diep in me snijdt
Geplaatst in de categorie: liefde