De onzekerheid weegt zo zwaar,
de onzekerheid is weer daar.
Het gevoel van machteloos te zijn,
het gevoel om hier zonder jou te zijn.
Als ik je niet kan zien word ik gek,
maar niet omdat ik je niet vertrouw.
Nee, enkel van het gebrek,
het gebrek aan mijn liefdevolle vrouw.
Telkens als je eventjes zie,
krijg ik weer dat gevoel van jaloezie…
Onze harten, zo afhankelijk van elkaar,
wees nu eens eerlijk dat is toch waar.
Toch kunnen we het blijbaar niet aan,
om elkaar dag in dag uit te verstaan.
Het was steeds zo mooi en fijn,
om gezellig en knus bij elkaar te zijn.
Dagenlang konden we gewoon door te kijken,
onze gevoelens voor elkaar laten blijken.
Nu loopt het steeds verkeerd…
Eindelijk is de dag gekomen,
waar ik al lang had op gewacht.
De dag van het weerzien,
de dag na een slapeloze nacht.
Na een week te zijn gescheiden,
een week van pijn en lijden.
Het moment is nu daar,
eindelijk even alleen met haar.
Er spookt heel veel door mijn hoofd,
ik hoop dat ze mij ooit nog eens gelooft.
Gelooft als ik zeg dat ik…
Waarom doet dit toch zo pijn,
het afscheid na samen geweest te zijn.
Alles is koud en kil,
zelfs de natuur is al een tijdje stil.
Niets is nog mooi of de moeite waard,
na het nieuws dat door mijn hart ging als een zwaard.
Onze tijd samen zal ik nooit vergeten,
ik hou nog steeds van je en dat mag iedereen weten.
Hopelijk komt er ooit…
Met gesloten ogen lig je in mijn armen,
stil genietend voel ik je mijn hartje verwarmen.
Steeds blijf ik maar dromen over dit moment,
en dat vanaf de eerste nacht dat ik ons gevoel heb gekend.
Samen, genietend van elkaar, liggen we naar boven te turen,
dit gevoel moet voor ALTIJD blijven duren.
Dit gevoel doet alle twijfels en pijn verdwijnen…