Het liefst zou je wegkruipen
achter duizend zwarte rokken,
glurend met je ogen dicht
loop je schoorvoetend
totdat je echt niet langer,
kunt doen, alsof je niet ziet
dat de schaamte, de pijn en het verdriet
langs je lichaam stroomt
met elke stap kom je dichterbij
kijk naar mij
zonder ogen dicht.…
Toen je weg was
Bleven mijn handen
Onophoudelijk naar je reiken
Mijn ogen je eindeloos zoeken
Vragend of je de stilte wilde vangen
Die in de verte lag
Het was net alsof
Het kind bleef schreeuwen
Het kind bleef roepen
Het kind bleef vragen
Het kind alleen
Blijft wachten
Tot het krijgt
Tot het geeft
Tot het krijgt
Tot het geeft…
Ik deed het licht uit,
dat niet meer brandde,
gooide de deur dicht,
die niet meer open ging.
Zonder hapering,
sloot verdriet de gordijnen,
maakte hoop haar entree,
struikelend over de drempel,
beviel ik van een nieuw begin.…
Ik roep je terug
uit de wereld
waarin je al tijden woont
op je schommel
zwieren zwaaien
hoog naar laag
waarom luister je niet?
Al zou je een keertje vallen
toe probeer het maar
zonder handen
alles beter dan dit
zo pijnlijk
deze eindeloze fluistering
Denk toch niet dat ik je niet hoorde
ik schreeuwde tegen elke druppel
van…