Alle inzendingen van switi lobi

vanmorgen stond ze op ze had een goed gevoel, want wetend dat geliefd zijn niet vanzelf gaat sprong ze over pijn gewoon niet er aan denken schenkt de beste troost vandaag al had ze graag veel meer dan wazige verbeelding rond een oud portret gehad traag vergaat de tijd dat onoverkomelijke respijt tot ooit, waar nooit niets meer…

ik heb dit nieuwe huis gezegend mijn naakte borsten vol vertrouwen aan de lege kamers laten zien nu durf ik naar binnen schroomloos bovendien de drempels zonder hink-stap-sprong te nemen buiten in de grote tuin verraadt een rijke bloei dat heden in verleden heeft gesnoeid ik gooi niets weg de opstap naar opnieuw verraadt…

waar ik tegen muren leunde bescherming zocht achter deuren die zich sloten tegen kwaad dat huis waar ik geschreeuwd heb in de wanhoop van wat leegte zeggen wil en waar geborgenheid tussen alle witte wanden zacht vervloeide tot een massa warme handen rond mijn lijf dat huis verlaat ik, ik laat het voor een ander ik wens de stille zegens…

een maskerade door mijn felgekleurde bril oogt werelds beter…

van harte gewenst, ten dele weemoed de uitgezochte elementen van een mensenleven lang het behang nog niet vergeeld over dozen verdeeld ligt toekomst stil te wachten daar zullen nieuwe nachten anders zijn wat rest is de kern van ons gezamenlijk bestaan en dat voelt goed we gaan een ander welkom tegemoet…

tien roze nagels aan de vingers van mijn man ik glimlach bij de herinnering een kleine jongen lakt voor levenslust, in miljoenen gebaren lieve Tijn jij zult onvergetelijk zijn en ik zal deze herinnering bewaren…

ik zie mijn kind dat met grootse gebaren door onze vingers glijdt jaar na jaar gedijt in warm omsloten tijd hij draagt de zomer in zijn ogen gebogen over zijn prentenboek vol zelfgemaakte beelden met op de achtergrond de zee graaft hij een geul vol idealen en laat het zilte nat zijn gang bepalen, tot ter kimme in een gouden zon zijn…

als ik de krampen in mijn lijf verbuig naar positieve energie in aangepaste schoenen overblijf dan gaat het goed, maar ik moet niet weten wie mij moed geeft overeind te blijven als een oordeel dit beklijft ach, de evenknie van wie ik ben loopt zoals ze lopen moet ze danst de foxtrot tot het eind een chachacha of vier flamenco, tot in…

het bittere zout geproefd, langs gebarsten lippen brandend en bedroefd emotie laten gaan geen traan verlaat mijn schrijn zonder eerst gevoeld te zijn daar klopt een hart in liefde voor wie dan ook, in het kwadraat ik laat mijn handen open langs de haat op hun gelaat…

daar zag ik duizend zwaluwen in hun gebed naar de Hemel gedragen en gevoed hun nietige gestaltes afgetekend tegen blauw, als ons verlengstuk opgetild boven het grauw van alledaagse dingen in hun onschuld schuilt het hart van zoveel kwetsbaar leed het mes dat aan twee kanten sneed toen hoop dat hart verlaten had daar zag ik duizenden…

ach mijn kleine hart ik leg het voor U neer want elke keer als ik hier ben dan weet ik weer dat ik U ken - en weet dat heel uw grote hart mij optilt, boven pijn en smart de zware aardse dingen langs de weg, daar vond ik roze wit en gouden bloemen een lach in duizendmaal uw naam benoemen ach ik weet nu dat- het mag mijn kleine…

vandaag ben ik stil ik wil de bloemen kussen die sussend wit, met gouden harten alle slechtheid tarten langs de openbare weg vandaag loop ik in de zon die aan hun jeugd wreed is ontnomen liefde kon het niet voorkomen dat zijn hart een moordkuil was maar langs onze weg naar vrede bloeien liefdevolle bloemen die vechten, tegen dat…

in jouw ruime blik wens ik de gezichtsvelden van een mooie dag…

aan de zelfkant van nu twee koppen koffie schenken in een vacuüm van rust één met- één zonder wolkje eigendunk als afdronk zonder gêne en de wereld schuift voorbij ze raast zo hier en daar vierwielig snel van A naar B of op de raderen van twee in beweging gezette benen ach het loopt zoals het lopen moet we blijven zoet de voortgang…

eerst dan pas op het goede been gezet met naakte ogen onbewogen eerlijk lood uit schoenen wrijven elke oorlel draagt een ring waar eerst een hard geluid doorging het heeft wat om het lijf…

vanmorgen ben ik de deur uitgestapt, heb de lucht bekeken ze was blauw en langs de wolken streken grauwe ganzen, grijs tegen licht dichterbij langs ruwe stammen klom een bonte specht omhoog zijn zwart met wit verborg zijn rood voor mijn gezicht ik keek hem op de rug – en wist tussen dat alles het rood, wit blauw van wederhoren,…

diep in mezelf beleef ik, wat we collectief niet meer willen daarom in herdenking de vinger leggen op onuitgesproken pijn zoveel jaren later nog aanwezig zijn, in hart en hoofd de ziel in vrede opgetild de dorst naar delen thans gestild, en uitgesproken pijn verlegd de stilte voelt oprecht…

in de waterkoude lucht zweven meerdere verlangens eerder nader, dan de zucht van heel erg ver in de spertijd van de lente wendt een grutto zich omlaag hij kwam van hoog en juist vandaag viel ook de laatste sneeuwjacht droog op uitgestrekte velden, als een antwoord op mijn vraag…

slechts een datum in de wacht terwijl het zonlicht lacht op witte muren en de ondergang van zwaar gevoel zijn doel voorbijschiet, tot aan ’s nachts daar in het vroegste morgenuur ontstaat het vuur van eens voorbij, het zonlicht kleedt zich rond om mij voor lange duur onteert het uur de middag, totdat ontij zich ontbindt en ik…

maar dan vraag ik het me af of ik dat ook zou kunnen gewoon mijn handen dragen vastgeklonken aan de voortgang van de tijd en zonder spijt heel zacht jouw rozen plukken zou het lukken als ik wacht de zwaarte van een groot verlies verschijnt in levenslijnen, onbesmukt en opgerukt uit oude beelden daar ben ik geweest nu wil ik het meest…

als mijn handen diep de grond in gaan, de stenen raken, die door jaren heen hun weg omlaag hebben gezocht het beeld verdringend dat jij daar verborgen onder aarde ligt maar vastgeklampt aan het gezicht dat uit jouw glazen beeld naar mij gericht- een glimlach geeft daar leeft jouw liefde in de grond mijn pijn het bloed dat uit mijn…

het was goed dat de zon scheen dat alles was gezegd wat nodig bleek, gedaan dat de narcissen op de tafel geurden, rond hun witte kroon een mooie dag, oprecht en zuiver in mijn huiver school de kilte van de dood al was het nog zo duidelijk de liefde voor dit kleine dier gebood me sterk te zijn haar zachte vacht nog warm onder mijn…

in de schittering van net dat ene plekje zon vouwt een knop zich uit de ontluiking is compleet als er een glimlach door ontstaat het gaat vanzelf, die knop een glimlach ook wanneer je de reflectie ziet van licht, van zachte kleuren en de hoop op je gezicht…

winterse beelden inééngedoken reigers trotseren de kou…

zacht strijken vingers langs het ruwe hout dat oud nog mooier is, dan toen het leeft onder mijn schoen verbergt zich stof en grof verdeelt wat zand patronen, in mijn hand het geeft een aardig beeld van ooit waarin er werd geleefd en ik ook nooit iets vroeg maar alle kruizen droeg van wieg, tot aan vandaag de vraag is tot wanneer…

ik heb de kopjes op het aanrecht gezet twee kopjes, ééntje zwart en ééntje wit, waar nog een lepeltje in zit met koffieschuim van coffeepads ik zwets ervan ik heb de broodzak weggeruimd kruimels opgevangen, in mijn hand toen weer geleegd en schoongeveegd benedenwinds op meters grind gelijk van tint ik heb de vogels snel zien komen bruine…

toch ben ik stil het “ondanks alles” hamert door mijn hoofd terwijl het - toch wel - duidelijk was dat het zou gebeuren geloofde ik het niet nu moet ik wel en prijs de keuze dat het beter is, nu klein nog geen grote gevoelens heeft is dat zo? vraag ik mij af en knuffel klein in grote liefde…

zoals de meeuw zweeft op heuvels van thermiek, hoog-laag een vleugeldans, abseilen naar beneden waar een zee vol zilte dromen wenkt gestage golven weemoed brengt al naar gelang het tij een zilveren vis juicht in zijn sprong boven het water waar hij vonken schiet en later terug in zee neemt hij de meeuw, de heuvels en de dromen met…

vanuit het perzik roze bed prijkt hij kloek tussen de lakens rond zijn zomerbruine borst, kassa krakend wulps gedrapeerd er scheren ohhh’s en ahhhh’s gedempt door meters etalageruit toch uitgegild, boven zijn hoofd: een dame buigt en vraagt of hij wat drinken wil daar zwemt een meermin in zijn glas ze oogt hem wulps voorbij en zwaait…

vol snijdende kou gevoelstemperatuur bindt de schaatsen onder…