Alle inzendingen van switi lobi

abdijbrood blinkt bruin op de plank ligt al een mes, een vork en boter als de glans gestorven is, neem ik een hap geolied door de aanraking van vers gegist door het moment wendt diens smaak zich tot mijn tong ik proef de arbeid uit een harde tijd handen die het graan vermalen -een machine binnen nu- gedachten dwalen tot een déjà vu…

ik zwijg in jouw stilte draag de geur van balsem en een witte doek verraad mijn verdergaan, geluidloos vallen droppels op de natte vlek waar mijn blik thans rust leven kust de dood…

in- en uitvloeiend gelijk de natte inkt van pasgeschreven letters drijven, even boven droog papier en dan de toon zetten in melodie licht als lente, zwaar als pasgevallen sneeuw binnen de geeuw van eerste adem laat ik haar beklijven als een lied vioolgeschrei dwaalt voort langs natte wangen en er hangen noten in mijn haar ze spelen…

tegen de wind in een zware klus voltrekt zich ook met problemen switi lobi…

al vroeg aan't werk de tand des tijds vreet alles zelfs buitenkanten…

in sneeuw- een kleine voetstap gevolgd door de indruk van een kind niet groter dan verbeelding raden laat buitenom gaat de schets van koude velden spreeuwen melden dat hun maag weer leger is, rantsoenen raken op nu de vraag veel groter dan het aanbod rekent op de onderlaag van voederplaatsen bovengronds aanstonds strooi ik wat en vertrouw…

er schuilt veel in mij bekijk mijn beeld maar eens goed gebruik de ogen onderhuids leeft zoveel meer dan de buitenkant laat zien…

een wand vol gezichten richt zijn oogopslag naar mij ik buig en laat mijn haren hangen want hun ogen zwichten als ik lijd, aan averij niets blijft achter houten kijkers alles is, zoals het is verborgenheid schept geen genoegen als ik daar jouw mens-zijn mis…

onder je schoenen slechts onze luchtledigheid weggegooide hoop op een akkoordje gooien lukt niet zonder doelstelling…

mijn suikerbuikje is verliefd op mij, mijn taal, op wie ik leek doch onlangs bleek dat het geen stand hield wat een streek van mij, mijn taal, mijn leven, want wat ik wilde geven was slechts wie ik ben gewoon mezelf, de woorden die ik pen voorzichtig in het streven naar een fijn gedicht mijn suikerbuikje was verliefd maar vond geen…

als een open deur alle knoopjes zitten vast toch kijk je binnen…

(in zijn koude mantel hangt nog een winter van toen) nu vorst de aarde dekt- wit en stil rond vogels waadt, laat ik niets na de ijsdans van een glijdend paar draait achten boven water sierlijk als een kleinood in vergeten glans hun wals smelt weg waar ik herinneringen leg, leg jij het beeld van nu zwierend, zwevend tot bevroren lof…

een kleine droom zacht gedaald op bank en stoel op duizend lege takken voorzichtig pakken we de draad en zweven, even wit mijn hart gaat omhoog… een sneeuwengel volgt in wijd gespreide vleugels glanst de lach op mijn gezicht…

ben jij een vlinderkind? hoe blauwe ogen iriseren, lichtgebonden rond het zwarte gat dat missen heet ik weet dat het goed met je gaat- je huppelt blond rond bronnen vol jeugd jouw vlechtjes vrolijk in cadans de trance van nu mijn tafel draagt ook roze tulpen elk laat zien hoe mooi- je bent ik hoop het dat jouw tijd ook zomers kent…

treed binnen en zie hoe mijn hart zich thans opent dat bepaal ik zelf een kleine deur voor lijden de grote voor mijn liefde…

witte winterweelde wil wel warmer wezen waar we wollen wanten wensen welzijn woordwijs woester weven wonderlijk wellicht wat warrig watervallen weten wanneer weemoed weerloos wrikt wurgend woest wordt weggeslikt…

engelengeduld wachten tot je een ons weegt moeiteloos lijnen…

schimmelgeurend zucht de weg een lange gang rond oude buitenwacht de nacht verduurt de maan niet meer als het raam geen uitzicht biedt geniet zijn zwarte gat van alle boze dingen kenteringen in een plas brand een kaars tussen de was schroei diens oude luister weg en zwaarte zal van daar verdwijnen als ik witte bloemen leg…

het oude eiland draagt heel veel zijn duinen blonder nu de kou het leven deelt maar elders, in zijn dorp mannen rond het vuur der arbeid rokerig teruggetrokken achter geur en noeste handen alle banden houden vast de stofkwast van de tijd ten spijt het gaat ze voor de wind als ouder of als kind doorgegeven aan de mens van deze –tijd…

op haar roze jurkje droomt een mannenoog, een mannenlach hij geniet bij voorbaat van een tere huid in ruwe werkmanshanden die hij zacht, heel zacht laat landen rond haar buik ooit droeg ze daar zijn kind, een jongen die met grote sprongen door het leven danst haar liefde glanst in grote ogen tussen vrouwelijkheid en deugd in de oude…

binnen bescherming toch uit de hand gaan lopen het geeft de voorkeur luchtkastelen zijn intens ze laten je ademen…

in de zachte winteradem bloeit een paarse lentezucht haar slippen schragen minder kou de lucht wil zomer dragen omringd door lichte zoete blaadjes verschijnt een hart van goud opgefleurd door luwe warmte straalt ze binnen zeven dagen tot de vorst weer van haar houdt een dag, een week een wijle als haar sluier liefde trouwt…

dag verdwenen jaar, ik groet je geef je kruisen na en zwaai vrolijk af, tot later als jouw gevolg zijn dagen telt, tel ik mijn zegeningen in een plas vol zilte druppels: parelend in wit en zwart luisterrijk als zon haar strepen trekt goedgemutst en goed gebekt bega ik thans mijn eerste fout, beseffend dat ik stout veel beter kleur beken…

nu donker al voor vieren binnensluipt het licht tot inkeer brengt en ruiten spiegelt naar mijn beeld kijkt eindelijk de laatste dag slechts onverdeeld naar nu het residu van afgelopen maanden moegespeeld door lief en leed zacht ingekleed door sfeer, wanneer ik zweer dat Kerstmis veel meer dagen telt dan twee Prettige…

het strand droeg parelmoer en water… onder een oppervlak van kou liep liefde mee warme truien elders als een extra jas de ganzenpas van twee hand in hand en zijn glimlach smolt rond wat ik kon vertellen blij, ontvangen door een hart dat meerdaags gaf en bovenal het kindergraf dat licht verstuurde uit haar dood dankbaarheid was groot…

dwars door ledematen duurt mijn pijn nog langer dan de scherpte van een mes de wind snijdt… onzichtbaar weggewreven tussen sparren en het leven dat zijn dagen telt kou velt vele vormen in mijn wollen normen schuilt de zwarte nacht hij had gewacht op dat, wat immer weer dit leed meebracht gezoet met licht, gezouten door een witte maan…

ik draag een ster in mijn raam ze straalt haar zachte licht rond alles, dat verduisterd lijkt binnen prijkt een boom er hangen engelen in, verscholen tussen goud en witte winterbeelden proef de weelde van vandaag: de boom beschermt een Kind, een vrouw en steunt haar stoere man ik voel verlangen naar jouw naam haar klank verkleurt mijn…

als ooit familie samenkomt dan hoop ik, dat er niets echt niets van pijn verwringen blijft slechts liefde en de band van bloed met alle goede dingen altijd dichter bij mijn hart blijven de herinneringen aan die mooie warme dagen mag ik vragen dat voor mij slechts terug te doen? een dikke zoen!…

buiten ruist kou... hoe warm is een kerk waar liefde zingt? in kleine stemmen bloeide groot een lied blijheid rond verdriet en de bellen van een slee wie mee doet glijdt omlaag, tot winterland omhoog, tot aan een ster van ver schrijft er een boodschap op een oude kaart vol nieuwe wensen zoveel mensen rond een Heilig Kind in mijn…

binnen bloeit liefde in de warme gloed van nu wacht een kaars op licht bloedrode bloemen kleuren de hartslag van het leven…