Alle inzendingen van switi lobi

waar haar spiegel water raakt in kleine passen beelden schept, voorwaar haar zachtste zelf laat zien danst ze lichte teugen adem als een zeepbel boven kleur duizend vadem diep de wereld schiep een beeld, een kind uit harde stoffen doch haar stolsel liep uiteen slechts door mijn hart getroffen…

ik brand mijn kaarsje en koester het warme licht in koude dagen…

in het voetspoor van gisteren kwam ik het tegen, radeloos ontdaan met kille stappen verder gaan lijkt goed geraapte moed versiert mijn hart het klopt in alle staten buiten, boven straten hangt de dikke mist van een gewist verleden moegestreden ligt het nu in al mijn zwarte gaten…

tijd voor verder gaan roept herinneringen op om jou te volgen switi lobi…

tokkelende tonen brachten ons een waterval haar druppels als kristal kleurden rond de stem van vijfentwintig vrouwen ze gingen mee… ze vielen hier daar maar altijd bij elkaar waar het geheel slechts rustte, op vertrouwen nu zingen ze, er bloeit een ster het Heilig Kind verrijst op zachte stemmen dichterbij en ver en een hand die…

een zachte foto uit gedeelde tijd brengt lief vertier, een kleine lach en grote lege handen maar mijn hart is vol, het klopt waar het wil stranden en ik laat mijn liefde blijken door te kijken naar dat mooie dat er was liefste Sas, jouw broertje voelt je in een fijne ring twee namen aan de binnenkant verbonden door een cirkel wit en…

geen vlees en geen vis verbeelding stilt honger naar zeeën vol geluk volle manden brood en vrees haar liefde te verliezen…

in mijn herinnering neem ik je hand je staf en blije kinderogen warmgezongen door de onsterfelijkheid van elk decemberlied zie hoe ik geniet papa, je was de mooiste en je droeg jouw mantel graag een roodfluwelen kerstmis antwoordt traag op wat mijn hart in zoveel beelden ziet…

als een houten Klaas staat D'n Heilige Losbol vast in deze tijd ker(k)misklanten verdrinken gemakkelijk hun vertier…

complete vrijheid niet laten ringeloren is een kunst apart elke kracht bedraagt schoonheid zie het menszijn op zichzelf…

overtuigd geloof daar, in het licht des aanschijns verblijft geweten…

een vlaag gebroken wind verschraalt contouren van een boom, zo naakt nu stramme kou zijn takken kraakt en bloemen uit hun zomer haalt de wereld huilt wat vogels op een kaal terras verborgen achter vuil en steen hun veren door de vorst uiteen slechts dievend tussen blad en plas een kruimel dood in hoogtes glanst turquoise lucht een zachte…

versterving vooraf nieuw leven groeit in kernen de nazorg van herfst…

(toen de lucht zich terugtrok in amber en turquoise wist ik, dat de avond zoeter was) geef me je hart- gééf het laat de aarde achter in zijn werelddans voorbij de glans van klatergoud en overschot schuddebuikend ligt de dag achter valse wolken, het spiegelbeeld van nu verlaat de avondval en witte vogels draaien rond een nieuwe maan…

mijn geslotenheid ligt niet in sleutelgaten en dikke muren doorzie de barrière je hoeft slechts te openen…

vrouwelijke kracht innerlijke schoonheden laten haar hart zien zachte rondingen vormen de basis van haar bestaan…

zo ik voorzichtig zonlicht proef op blad, dat gaaf ten gronde richt het pad betreed en fluister joeltijd schuifelt nog vooruit slechts dit moment dit weten onder koepels van besef…

mijn avondlicht brandt boven wolken een glansrijk weerkaatsend leven…

draag het kruis waardig oprechte schouders torsen naar hun vermogen kracht van binnenuit verbindt de moed om verder te gaan…

“I have a dream” zei mijn hart; ik dacht aan hem, zijn droom zijn wonder nu straalt hij indirect van schouders die de wereld willen dragen, hoopvol, strijdig met het witte hart dat velen in zich denken ik hoop mee op beter, waardig met elkaar en daar hervinden we het schenken van een wereld, uit één stuk…

de zee geeft haar hart kleine geschenkjes spoelen mijn verzilting weg…

een uitwaaiering gelijk engelenvleugels as in verstrooiing handen gevuld met afscheid geven zachte tranen mee…

ik zie een vrouw haar kleren zwaar van vruchtloos water aan haar slippen hangt verlangen elke vinger draagt de namen van een kind dat langverwacht haar liefde vindt doch nooit geboren uit haar schoot verdrinkt in pijn “het heeft zo moeten zijn” zegt ze en kijkt voorbij vandaag haar handen strelen graag de haren van haar grote wens het…

nu je hoger bent dan ik zweeft mijn verlangen als vlinders naar je toe... zie mijn kleine wereld glanzen onder de voeten van jouw ogenblik in jouw puurste vorm zie ik de schoonheid van het wezen dat je was nu ben je zachter als de nevels van een lentenacht- niet ouder dan de jonge morgen en het kind dat in mijn ogen altijd lacht…

in de stilte van nu verblijf ik zachter, door droombeelden van toen er brandt een kaars, mijn loflied zingt en onderaan de dag klinkt wee een jammerklacht maar hier, geborgen in het nu draagt liefde duizend rozen op, aan alle zielen waar we knielen zucht de grond mijn mond noemt honderd namen rond een warm moment wat ben ik blij-…

binnen lichtbanen kleurt grasgroen nog intenser mijn blik valt omlaag leeuweriken bewegen in hun hooglied naar de zon…

populieren ratelen al, hun muziek stuwt vogels voort tot hogere bestemmingen in de grijsgeslagen regen wacht nog een moment van rust, de zuiverheid voelt puur als alles samenvalt nu nog een enkele bloem, de blaadjes in voorzichtig rood geopend later, in de tweespalt van een fletse dag vind ik plassen die als spiegels blijken te bestaan…

daar bij de poorten van de zee ontmoet ik lucht in water aan de grens van zout en zand neem jij me mee naar zoete golfslag, rollend als een schelp naar later mijn linkerwang is warm rechts als uitgehouwen steen waar jij me brengt, gaat niemand heen slechts ik in dromen boven omgewaaide bomen leeft de hooggeheven maan we moeten…

kille herfstdagen boven alles een zonnebloem daaronder sterft het…

in dit warme hart straalt onze verliefdheid graag als een twee-eenheid mooie herinneringen zonder houdbaarheidsdatum…