Alle inzendingen van victor

De liefde zou ik vragen met jouw stem waarom ik zwijg als je wenst wat ik niet kan veranderen met mijn gestorven stem…

Vragend in het naakte licht fluister ik naar haar vreemde gezicht wat de tijd niet antwoordt en breekbare woorden machteloos herhalen met een stem die bang de tijd vraagt wat achterblijft als de stilte weer terugkeert waar onze liefde slecht een eenzame echo is…

De stem die ik verloor was een stem die de stilte niet meer kon brengen waar ik sprak en wilde fluisteren naar de schaduwen die mij wilden zijn en niet meer zwegen.…

Sprekende ogen kijken naar de wereld die niets meer bewijst. Gezichten en maskers vragen antwoorden die winnen. Woorden volgen gehoorzaam omdat gedachten niets meer bereiken waar leugens marcheren. Wie ben ik als ik luister ? Wie ben ik als ik denk ? De vijand die weet ? Of de bondgenoot die vergeet ? Angst is het kompas en dichtbij…

Wat jij me wenst zal ik delen zonder de koude woede en de stenen woorden die je werpt waar ik nooit kijk als ik zwijgend vraag aan de tijd waarom jouw woorden onze stiltes altijd zo onoverwinnelijk maken…

Vogels verdwalen in het wakkere licht. Wakend zoek ik mijn gedicht. De stilte zal me volgen met elke gedachte die ik wens. Gezichten zwijgen en zoeken een ontmoeting zonder een vreemdeling. Ik ben op weg naar het einde. Ik begin met het einde. En alleen mijn schaduw weet waarom ik levenslang slaapwandel zonder één…

Met je dwalende vingers dichtbij ben ik stil en zie ik dat je mij zoekt waar we elkaar niet meer verlaten en elke scheiding ons weer doet verlangen naar vingers die we koesteren in elke wachtende stilte waar onze ogen niets meer weerstaan…

Met haar koude stem verdwalen woorden in gedachten die blijven waar ze is geweest toen ik haar zocht en met bange vingers verder schreef…

Grijpbare minuten. Dwalend in de echo´s die ik niet vertrouw. Verkeer zonder woorden Mensen met vragende gezichten. Bestolen en kijkend naar elke dief die spreekt over hun tijd. In de wereld die altijd begint met de tijd die ze verlangen. Is de tijd voorbij of gebleven wat hij beloofde? Is de tijd verloren of bewaard…

Achtergelaten in de schaduw van een hopeloze liefde ben ik niet meer eenzaam omdat jij schaduwen nooit zult beminnen zolang ik droom dat jij nog bestaat.…

Zwijgende stemmen delen de vergevende stilte met gebaren die een vriendschap beloven in het wakende moment van afscheid en de dood die alleen in woorden en graven op hun wacht…

Liefde ziet ze in het spiegelbeeld dat ze nooit wenst te delen met wie haar niet zoekt in de kamers waar dromen en spiegels altijd de leugens vertellen die ze net als de schreven van haar eenzaamheid met iedereen wil delen…

In het kleine moment waar we weer samen zijn is elk woord eenzaam en elke kleur een antwoord dat we niet wensen en kleuren met een gevonden glimlach die alleen maar een kleurloze herinnering achterlaat…

Zonder de zwaartekracht van elk woord dat ik zoek ben jij een antwoord van woorden die lijden als ik zwijgend begrijp wie je bent geworden in de tomeloze herinneringen die je achterlaat met de liefde van mijn vragende woorden…

Vier ogen zwijgen met de lippen die woorden verbergen en veranderen in een gebed dat niemand bereikt in het eenzame wachten dat al twee levens duurt…

Waar ik zoek wat jij laat zwijgen ben ik eenzaam in de stilte die wacht op jouw stem en echo´s die alles wakker maken wat onze liefde met ongeduldige woorden nog steeds belooft…

De warme lach van je liefde is mijn wens als ik naar je kijk en al mijn tranen niet durven te vallen zonder je diepe stem om een echo te vragen…

In de stilte van het maanlicht droom ik van schaduwen die me weer veranderen in wat ik niet meer droom als jij weer komt en alleen deze nacht nog wachten wil op onze fluisterende liefde en de sterren die graag toekijken…

Bloed verdwijnt waar hij spreekt met een stem die gewoon elke stilte verscheurt. Hij kijkt en weet waar hij kijkt kan hij zien wie hij is wat de mensen geloven met de angst die hij hen heeft geleerd toen ze dachten dat hij een man zonder vernietigende gedachten was.…

Te oud wil hij vergeten wat hij ziet en zwijgt hij met gebaren die de tijd niet meer vragen of hij mag wachten op de bank die alleen voor hem bestemd lijkt zolang hij niemand vraagt waarom zijn schaduw steeds meer op zijn doodsdeken lijkt…

Wat ze zoekt in de tuin van haar leven heb ik voorgoed verstopt toen ze me geen afscheidszoen wilde geven. Want ze is mijn bloem die eenzaam mooi blijft wanneer mijn hart weer over haar eindeloze kleuren en geuren schrijft.…

Kwade vreemde ogen kijken naar mij in het licht van woorden die veroordelen en niets meer geven om wat overblijft in de armzalige schaduw die niemand meer wenst.…

Wat ik zou wensen als de laatste avond niet meer terugkeert is de droom die ons bemint en zegt wat we geloven is wat we altijd met onze liefde verbinden…

Stilte en mijn verdriet vloeien ineen als je in de spiegel van de avond wenst wat ik niet kan zijn zonder scherven en gebroken dromen van een dappere liefde…

Waar je slaapt verdwaal ik altijd in geduldige dromen en zwijgende wolken die niets willen verliezen of laten eindigen en fluisteren waar jij wilt ontwaken als ik glimlachend dichtbij verder slaap…

Het wachten en de druppels zijn gesponnen in het grijze moedeloze licht waar ik kijk met verloren ogen en weet dat jij naar mij kijkt waar ik niet kan zijn en waar jij samen met mij zoekt naar gedachten die het einde van de regen op het begin van mijn verhalen laat lijken.…

Elk altaar is de verloren schaduw van bevroren dromen en geluk dat elk woord bedwingt in het zwijgen van het paar dat alleen maar zoekt naar de liefde die hun naar dit paradijs van eenzaamheid bracht waar ze alleen gestorven nog samen een oude fantasie kunnen delen…

Zouden ze vergeten wat ze met koene woorden schreven op daken en gezichten van sprookjes die liever werkelijkheid willen worden en beginnen met een verlangen naar ongeluk ? Of zouden ze de tijd weer delen en weten en zonder woorden alleen in schaduwen bestaan ? Dan zouden ze zijn wat ik droom en altijd verwens…

Ongebroken wit wou ik zien zolang ik hoopte maar zwijgend zag ik de vernietigende kleuren in je ogen die je woorden verbrandden en alleen ongewenst as achterliet in de schaduw van ons gebroken afscheid.…

Zonder stoelen staan we vervreemd en kijken naar elkaar met de blik van vreemden die elkaar zoeken met verdwaalde herinneringen en veranderende woorden van geluk en eenzaamheid en wensen die op de lege tafels lijken waaraan we zonder dromen nu naar elkaar kijken.…