Alle inzendingen van wijnand keesmaat

Lichterlijk gedicht Daar zie ik je, schat schimmige vlam gedoofd in een tel en wachten is wat rest daar schijn je weer te zijn ik roep je naam maar de wind verliest mijn verlangen en blaast je verschijnen weg wachten, alweer en toch hoop ik dat als je je weer laat zien je steeds langer durft te blijven en uiteindelijk bij me wilt zijn…

Aan de waterkant Kijk, daar staat een visserman, te vissen zo op het droge. Hij doet een aasje aan 't tuig, en werpt z'n drijver in den hoge. Een plons, de spiegel rimpelt, vissen glijden reeds rond de haak. Ze zien het wel, happen nog niet. Geduld blijft een schone zaak. De visserman zit er rustig, draait een shaggie met één hand…

'Toesies' In de trein. Twee meisjes smoezen over het vriendje van de een een bekende van de ander. Een zwart/wit foto kan ik hiervandaan nét zien. Was dat mijn vriendje zou ik ook fluisteren. Ik herken ze, de dorpse trutjes. 'Toesies' genoemd naar een dominee die ooit het Damdorp op z'n grond­vesten deed trillen. Jurkje, tasje, hoedje…

Tijd (én wat ze meevoert) Tijd vliegt niet maar gaat aan mensen voorbij. Als het goed gaat te snel. Wanneer het tegenzit, zit het ook echt tegen. Tijd is altijd in balans in perfecte cadans. Weten en vergeten. Wanneer het hart stopt tikken gedachten aan wat was weg. Niet voor niets beginnen sprookjes met 'Er was eens ...' Nergens…

Waterland De spanning is te snijden, bij het keerpunt van getijden. De ontspanning lijkt bereikt, ons land strak ingedijkt. Toch, het water zal zich roeren, land alleen ervaart het loeren van buitendijkse krachten, voorbijstromend in gedachten, en het heroveren van wat de grootdenkende mens slechts tijdelijk bezat, want, er was nooit…

Water, nu ik naast je woon... ...hoe zal ik 't zeggen? Rivier die je bent, stroom op, stroom af, kolk, vloed, eb en weer vloed, wat 't met me doet, zien alleen de vissen. Zilveren deken, zo achteloos, zo zuiver, (al ben je vervuild) vervuld ben ik, van de emoties die je toont. Kalm kabbelend of schuimend waarschuwend…

Ik krijg de wind er maar niet onder, ik krijg 'm ook niet in m'n zeil, mijn bootje vaart, niemand aan 't roer, de rest óók beneden (alle) peil! Ik tobber, dobber stuurloos, niet richting brug, niet naar enen kant, mij rest niets dan dit gedobber, tot ik dobberend ergens strand, maar waar ik vaste grond en duin vind, zal ik rechtop in de…

Van vruchtwater tot waterrekening daartussen werd ik volwassen. Water tegen de kater, handen wassen na het plassen. Komt aan de macht een waterhoofd van een vorstenhuis dat langzaam dooft! ik word ouder met de dag (maar jouw liefde) maar vochtinbrengende creme herstelde mijn lach!…

Over water geen gedicht, hoewel adel verplicht, wanneer je in Dordt woont. Toch maar niet, tégendraads, tégen de stroom in. De oplettende lezer tóch z'n zin! Een gedicht over lucht(en), land, de 'overkant' Over wát? Dordts water. Vooruit, een on-Dordts gedicht schrijf ik nog, later...…