Alle inzendingen van wil melker

nog wilde de ontspanning niet komen trilde de aarde onder onmenselijke oorlogsgnomen verbleekte licht van de lentezon de felste inslagen gaf geluid van de oorlogstrom doffe dreunen dom wit wolkten in een gierend uithalen de mortieren na het openrijtend treffen van een al bloedende stad waarvan schade rood neersloeg…

in jouw verhalen hoorde ik je hart kloppen zag ik hoe jij verschrikt je ogen opsloeg ging je stem door spanning omhoog en donkerde droefheid je spanningsboog vingers en handen hadden lucht als decorum zij namen ons mee alsof we daar gewoon hoorden jij raakte ons altijd in het diepst van de ziel omdat jouw warme…

nog langzaam rollen de witte golven papieren huisvuil voor ons uit maar het lieflijk tafereel kent een teveel ook plastic heeft zich daar bij geschaard de niet afbreekbare soorten op aard omdat zij niet verteerd worden het recyclebare heeft zijn grondstoffen behouden deelt mee in het vertrouwen van de mens om goed voedsel te…

met jou ben ik de schaduwwereld ingegaan waar donkere fenomenen hun eigen zaken kunnen regelen zonder toezicht en op het scherp van de sneden een stevig pakket van normen en waarden bespaarden ons de twijfels over goed en kwaad metterdaad maakt ons slagvaardiger in een wereld die voor ons niet meteen vriendelijk wil openen…

ik zag je flaneren in een bevallig wenden en keren voor de etalages van jouw keuze spelend met je spiegelbeeld paste jij de meest luxueuze outfits door er even in te schuilen om daarna met een joyeuze zwaai afscheid te nemen van de baai van verleidelijkheden stil stapte lichte teleurstelling met een kleine echo door de…

schor krakend zwaaiden monumentale kerkdeuren open voor in het zwart geklede mensen met hun hoge hoed die in stijf raffinement het publiek verstrakten tot het ultiem moment in bijdegronds donker murmelden talloze overleden stemmen over de pijn aan hun gemankeerde ziel beroetten walmende kaarsen het wit graniet van de zerken uit…

ik heb altijd de zachtheid in je blik bewonderd voor het stille mededogen in je ogen heb ik diep gebogen jouw gezicht openbaarde het stukje hemel waar ik heel graag zou willen zijn of waar ik naar toe op weg wil gaan als bestemming in de altijd wederzijdse spanning van samen zijn lijkt verwijdering vaak opluchting door…

we liepen scherven sneden onszelf met diepe kerven door breuklijnen in het glas verblind door kleuren van brekend licht verwondden wij ons in de stroboscopische enclave door de hoog frequente ragfijne schittering werden onze hersenen getriggerd tot vrij spel weg vielen alle beperkingen ongecontroleerde contacten…

wij zagen de dagen als nieuw vol bewondering en verbazing over het oplichten van hun kleuren sprankelende geluiden die vrolijkheid verspreiden waar we ook verbleven zelfs in de lach die we met ieder deelden er hing een nieuw samen dat ons overkwam niet alleen binnen maar ook in de natuur was het stuur radicaal gedraaid…

ik heb jou de mooiste stukjes van mijn ziel gegeven in de meest intrigerende kleuren van onze nieuwe lente luisterend naar buitenaardse tonen die in universele uitvoering ons in hemelse odes diepte en warmte betonen jij hebt de rode erupties van mijn liefde in het nachtelijk duister op zien spatten in het samen voelen van mijn…

daar waar jij waakt en slaapt spreekt alles zijn eigen taal en staat of gaat jij kent hun afkomst spreekt de dialecten en weet de context van hun bestaan jij hebt ze niet verzameld wel bij elkaar gebracht in soms even schikken tot alles past in het wennen aan alles om je heen was het van twee kanten communiceren lukt nooit…

ik zag het blad al in onrustig bewegen kleine voortekenen die schrijvend de wind al de weg wezen van licht tot matig naar krachtig en stormachtig daarboven verliest de mens zijn levensrecht dan is het spel gespeeld worden fiches ingewisseld voor het laatste heel zoekend in de chaos blijkt vrijwel alles kapot maar ergens…

ik voelde jou als geluk om mij heen jij raakte alles vaker aan in het subtiele delen de kleine manuele touches gaven jou een lach en warmte naast het geluk dat jij al bij je had het opgenomen worden en zijn in een circulaire energie voelde vertrouwd en fijn juist het zonder woorden ervaren hoe onbekende kanten van de…

waar vroeger het klimaat zich rustig liet beschrijven in proces en statistiek lijkt de strijd op straat te worden beslecht vooral als bomen al in vroege herfst hun bladeren laten vallen beuken winden meteen in agressieve buien op de kale stammen breken jonge loten af laten de vroegste knoppen zonder enig mededogen verdrogen…

ik kon je vroeger intens raken jou met stilte heel opgewonden maken zonder dat ik jouw subtiele fijn- gevoeligheid in de gaten had wij waren eenvoudig zonder overleg een nieuw pad ingegaan raakten elkaar anders aan waarbij vonkjes voor ontlading zorgden die de spanning later snel opvoerden niet dat de andere te…

jij hebt wel trekjes van de hoge ochtendwind die in de vroege morgen al wat witte strepen vindt ze dubbelsporig vouwt want atmosferisch is het op die hoogte erg koud ze blijven zo langer in het gareel maar kleuren met zonsopgang rood mee…

ik zag de vingers van je handen zacht spelen met lieve lichte geluiden die opklonken als jij ze openden en dichterbij kwam met warmte die eindeloze rust en bescherming gaf achter jou kleurde alles nieuwe verbazing in langzame melodische tonen die zacht nader kwamen en weer verdwenen elkaar strelend in en op de muziek van het…

ik heb de lentes niet geteld maar het waren er minder dan ik me herinner vaak bleken hun bloemen bevroren of ondergesneeuwd de zon ontbrak omdat storm met regen smeet toch wist een kleur de sfeer te domineren het rood satijn van valentijn in alles kom je hem tegen zonder er iets om te geven aangewaaid en dan natuurlijk…

ik heb de wolken langs zien razen het witte boven om de hemel te behagen het donkere onder door het frequent gedonder van ontlading pas in het universum ontdekte ik zon in leeftijd en liefde ging jij voor de eerste opgang ik zag jouw licht voelde eindelijk warmte teder heb jij mijn huid belicht met lente en zomerbruin…

in jouw nabijheid klonk muziek in alles wat de kleur van beweging maakte smaakte een kleine melodie die symfonisch harmonieerde met andere klanken van diverse kanten lichte tonen komen uit het mimisch gedeelte de wat gedragen stukken uit lichaamstaal niet ieder kan meteen de partituur lezen om preludes een goed aandeel…

ik zag je stappend gaan plezierig tikten kleurige slippers straatstenen aan een harmonieus geheel dit bewegen als deel van het geheel wat zo persoonlijk ingepast kon worden je lach klaterde dit statement tegen deuren en ramen vele antwoordden maar nog geen namen wel kwamen kleuren in beweging uit een persoonlijk signatuur in…

ik heb steen laten bloeien met hamer beitel en zaag mijn vingers zien bloeden als ik ze aan scherpe kanten openhaal maar wil in tijd naar een eeuwige lente om haar schoonheid tot in alle zomers te verlengen onze leefwereld is in gelijke vormen opgebouwd met blauwdrukken onder eenzelfde atmosfeer en uit dezelfde grondstoffen…

ik heb steen laten bloeien met hamer beitel en zaag mijn vingers zien bloeden als ik ze aan scherpe kanten openhaal maar wil in tijd naar een eeuwige lente om haar schoonheid tot in alle zomers te verlengen onze leefwereld is in gelijke vormen opgebouwd met blauwdrukken onder eenzelfde atmosfeer en uit dezelfde grondstoffen…

je stapte jeugd in overmoedig grote passen met sneakers die in wit bij jouw totaalbeeld pasten met soepele armzwaaien begroette jij de wereld met dromen om verder te komen omdat jij al heel lang de regie over eigen leven had en nam in uitnodiging voor warm samen jouw verschijnen gaf de sfeer het stukje zon dat vandaag ontbrak…

ik kon niet langs het klassieke profiel van je gezicht waarvan het voorhoofd zijn afkomst al jaren wist in de neus en jukbeen partituur van voorgangers uit het eerste uur toch heb ook jij het avontuurlijk nomadische bloed en de onrust uit de volksverhuizingstijd waarin het leven zich op ruwe wijze presenteerde wat men…

je overschaduwde het blond waarin zon en wind hun zomers speelden in de krullen van onze haren en het wit van golven het blonde open waar wij vroeger zo vaak hadden gelopen werd parkeren in beton duinen verdwenen voor recreatie rondom de vette baklucht van patat en snelle hap maakte het strand nog viezer dan ooit gedacht…

ik liet het rafelen toe omdat ik moe was van de knoet de strak gedraaide schoonheid sloeg een leven lang genadeloos toe pas later gingen we pluizen vonden verschillende huizen die welkom boden ook in die warmte daar konden wij helaas onze draai niet vinden want in de rafels schitterden nog ongeziene kleuren die bijzonder…

ik heb de kleuren gemeten van ogen die goed kunnen inspreken met een wetende blik die compassie kunnen delen zonder confrontatie die al innemend hun woorden kunnen geven het is een samenspel omdat de doelen niet geformuleerd zijn in een liefdevol eerst ontmoeten om de interesse in elkaar te verdiepen met het verstaan…

de heerlijke kleurrijke zich met andere mengende aura’s van feestende mensen zijn frivool zichtbaar in nacht- clubs en discotheken speurend speelt de muziek met haar beat in op losse eindjes om die te verbinden tot de gewenste string naar het begeerlijke einde ze zuipen schuiven en snuiven alles wat voor handen is voor de…

zij vibreerde zacht lief in haar lach talloze minuscule vonkjes knetterden alsof zij altijd zo gespannen was het was haar huid die bij raken incidenteel ontlading gaf deze zijn boodschap tot ontspanning verder bracht zoals geleiden ook neuraal kan nemen emoties vaak een andere baan in het bestrijken van grotere gebieden…