Alle inzendingen van wil melker

ik heb de ramen stevig gesloten wil alleen nog het geluid van boven in mijn ontvankelijke geest alle scepsis over religieuze zaken heb ik overboord gezet het negatief stramien was al vroeg aangelegd hebben is voor mij geen optie meer wij komen zonder iets het levenslange vergaren eindigt zonder het gespaarde besef eindelijk…

je wolkte wat melk in mijn thee de koekjes liet je niet staan maar nam ze mee dekte ze af met cellofaan om oud worden tegen te gaan je lange vingers rond kop en schotel sierden het porselein door jouw elegant bewegen leken ze nog net iets verfijnder te zijn we hebben samen intens genoten terwijl er bijna geen woord is gesproken…

confetti bloemen veel ballonnen voor ultiem plezier muziek en lachende gezichten in een snelle polonaise hier ogen glinsteren willen zonder remmen naar het onbekende sneller en alerter op zoek naar het intieme in geheel verloren gaan wij zijn de drukte ontvlucht om in stilte bij te komen de koele tuin een heldere nacht waarin…

wij cirkelen op het internet in data zijn onze gegevens vastgelegd talloze dossiers verhalen over het doen en laten en wij hebben weinig in de gaten denken ons heel anoniem in gaan en komen big brother ziet alles behalve nog je dromen het lezen van dit virtueel verslag geeft ons zicht in tijd maar geen werkelijkheid pas in…

ik wist het beeld elegant en strak met blinkend staal bekleed waar zijn licht weerkaatste wilden mensen weer samen praten maar omdat natuurlijk gezag alle harten bond verloren anderen hun macht er werden al snel schaduwen gesmeed tegen zijn rijzende zon het beeld werd beklad de sokkel ondergraven door leugens en valse vragen…

iedere dag weer doen de kleuren van nieuwsbeelden zeer aan mijn ogen het lijkt erop dat zij de realiteit willen ontlopen met een valse voorstelling van zaken of het iets heeft te maken met manipuleren moet je mij niet vragen ik stel de kleuren steeds bij omdat anders contrast zijn waarde verliest en alle info wordt opgediend als…

er ging een galerie aan mij voorbij alleen zij was er niet bij verdween in een vluchtig beeld waarin haar ziel heel even naar mij keek zij tekent de beladenheid van stilte waar alleen expressie spreekt uit een ijlte die met kleuren ingehouden warmte speelt na een ontdooiend begin openen ogen en gezicht kom je binnen in haar unieke…

ik wil mijn dromen slijten zij zijn voor mij steeds meer een last met iedere keer een andere cast in de meest bizarre decors worden afschuwelijke scenes uitgelicht die ik in vergeten niet meer wist het taalgebruik is volks en licht vulgair er is geen enkele zelfreflectie in hun irritante beter weten air godzijdank is er gelukkig…

in de chaos en hectiek vandaag zie ik een sarcofaag die pure rust uitstraalt bij afwezigheid van tijd door millennia gekleurd met trotse zelfverzekerdheid zijn is zo in stand gebleven met alle exhibities uit een rijk vroeger leven het hebben is vergaan in strijd en dwaze oorlogen waarvan de zin ons is ontschoten wie zijn we nog…

hij bouwt zijn eigen wereld met lego en wat play mobiel praat honderd uit geeft alles wat zijn handen maken een ziel knutselt met dimensies speelt met vorm kleur en zwaartekracht lacht als wat hij in gedachten had ook lukt zich laat zien als vliegmachine niets ontgaat hem in zijn grensverleggend spel fundamenten legt hij zelf…

valse schaduwen tekenen deze tijd waarin sociale cohesie verandert in haat en nijd wij hebben hun bedjes gespreid maar zij dromen zich al sultan in het nieuw ottomaanse rijk er komen weer kristalnachten aan want vrijheid en naastenliefde mogen en kunnen niet bestaan staan wij nog voor onze normen en waarden of laten wij deze gesels…

we liepen samen praatten honderd uit maar alle stappen die we namen brachten ons niet echt vooruit nog keken wij naar een verdwijnpunt in wat nevelig wit droegen argumenten aan consensus hebben we gemist de woorden stokten hun vloed nam af ons aanvankelijk enthousiasme koos steeds het verkeerde pad ik heb je hand genomen jou…

ik wist dat jij ze had een schaal vol kralen gebeurtenissen en herinneringen uit een leven vol van in de wereld zijn liefde en pijn markeerden de jaren in hun vorm en kleur belangrijke momenten bepaalden de lengte er was geen willekeur jij reeg ze met het sterkste garen in sierlijke gebaren iedere dag weer koos jij een…

koel rollen de golven om hun kuiven vallen voor een heldere zon ooit hebben zij met vliedende vloed in een noordwesterstorm verwoestend toegeslagen toen joegen afvalhout en losgeraakte stukken puin langs het steeds verder afkalvend duin wie nauw luistert hoort berouw in het zacht gefluister over dit extreem geweld hun schoonheid…

het is jouw warmte die ik voel als je straalt ver van mij vandaan een koesterende wind die lief tegen mij spint in een langzaam passeren jij bent de zon schijnend in een scherm vol kleurige contrasten zie anderen bewegen maar jouw gezicht begint meteen te spreken waar het geluid nog hapert lacht al je innemende mond formuleert…

er was een klik het onbestaanbare gebeurde onthutst zag ik het land van melk en honing in je ogen niet het gewone uit de doos met alledaagse dromen maar ik was daar in de schoonheid van het pas geschapen paradijs jou aan mijn hand en jij volmaakt op een goudgeel strand we spiegelden in helder water ik zag je klaterlach…

ontluisterend is de klap als er wordt gezegd dat je niet meer past in haar bestaan je valt pardoes van eigen trap die je uit vage beelden in elkaar geknutseld had de doos met dromen kan weer dicht slechts een enkeling is moeizaam uitgekomen en dan nog in het verkeerde licht want haar gezicht heeft altijd boekdelen gesproken…

ik heb de lijnen van je leven gebeeldhouwd door transparant licht te kleuren met emoties uit jouw gezicht een heerlijk genenpaar als basis in de warme bescherming van gezin en kinderen onbezorgd opgegroeid en tot bloei gekomen toch schaduwden al snel stukjes vrijheid die jij moest opgeven om met eigen kinderen in harmonie te leven…

interstellaire schepen heb ik niet verzonnen aan ruimtewezens ben ik niet begonnen om de mensheid te redden uit het dal van de zondeval voor het leven hier is er maar een bron de energierijke zon als deel van onze natuur in een geordende structuur is hij de basis van bestaan waarom hebben wij water in de wijn gedaan door haast en…

euro gerond rollen de valse muntersgrappen uit zijn van tv bekende mond daarna een ander die zacht zalvend zich de exegese van een paus gaat aanmeten zij lijken het te weten de namaakacteurs zonder enige schroom met geld als droom alles wordt verkocht en aangeprezen met gezichten die beter weten de moraal is aangevreten blijven…

ik kende het gevleugelde licht al uit mijn dromen het wijkend zicht dat schemer doet verdwijnen flitst zacht een lieve voorbode van verkeren in het donkerste van de nacht met nooit geziene kleuren die dansen op hypnotiserende muziek in de meerdere dimensionaliteit van ongekende vormen uit een buitenaardse werkelijkheid heb…

ik ben geen psycholoog of een relatiecoach toch graaf ik dieper dan de meeste wortels reiken geen analyse en grafieken maar eerlijk en oprecht met interesse de mensen in hun ogen kijken de hand schept al een warme band in eerst ontmoeten als formeel begroeten woorden vullen elkaar moeiteloos aan in een voorzichtig tasten naar verder…

ik wist de zon zag zijn licht maar gaf hem geen groet liep langs bomen hoorde de bladeren negeerde hun groen ontmoette mensen ieder was druk met zichzelf wakker te wensen zo leven wij langs elkaar heen zonder in de wereld te zijn als wij dit niet meer missen is ons unieke voorbij…

ooit heb ik zuiver gespeeld maar het klankbeeld lijkt veranderd in het zoeken naar welluidende grenzen ging ik teveel af op groepen uit het orkest zij deden eerst hun best om dissonanten te verbloemen maar de koren zongen alles recht poetsten de tonen in meerderheid op het hoge ijlen ging verloren in geroezemoes onder de toren…

ze deinden hotsten en klotsten in een spastisch bewegen er klonk oerwoud gegrom uit kelen die geen vocalen ooit hebben gelezen in het luchtledige boven de menigte schreeuwden dwazen hun vileine frustraties in stilte stikten de slikkers in hun onuitgesproken agressie ik heb dit vaker gezien psychopaten die een gewoon mens niet…

ik wist de verte dichterbij te halen zon te laten stralen op het stille strand we liepen hand in hand de wolken voorbij voelden ons onmetelijk vrij nog spoelden schaduwen aan die door het kuivend wit van golven werden verzwolgen de duinrand liet verrast zijn vlinders gaan zij dwarrelden al spelend achter ons aan we voelden…

ik donker de dagen in afnemend licht wis langs mijn ogen voel teruglopend zicht door een onbekend schaduwen verloor alles langzaam contrast verdween schoonheid die was heb al jaren het glanzen van kleuren gemist vernisjes verworden tot craquele in wat grijzig wit ik weet het helderen nog uit mijn jeugd een sprankelende zon in…

ik weet niet waar ik moet beginnen er is iets heel erg koud en stil van binnen zie de wolken weet hoe wind hun vormen kleurt kan ze volgen maar het lijkt of er niets aan de hemel gebeurt ben gaan lopen langs pleinen en straten er heerste een drukte alom er was geen mens die wilde praten heb het gevoel alsof ik steeds minder besta…

vaak als jij je hart laat spreken tekenen lijnen al in je gezicht een lieve lach geven je ogen net even dat zicht aan woorden die niet uitgesproken zijn maar oplichten in zielenkracht het speelse in jouw mimiek zingt zo zijn eigen lied voor ieder die jou van dichtbij kent jij vonkt uniciteit door lichaamstaal laat jouw stukje…

ik was daar waar de wind nog ijlend giert over het lege land mij overslaat omdat ik niet buig maar als een twijgje zwiep tot zijn verdriet ik sla niet terug in nog geborgen zijn maar kies de rust van je achilleshiel om hoger op te komen in mijn bomendroom tast ik jouw luwte af wortel tussen struik en gras ooit zullen wij in…