Alle inzendingen van wil melker

eindeloos golft water loom en monotoon langs nog opstandige stranden er is weer ruim voldoende zand voorhanden in deze posthistorische tijd geen mensen meer om avontuurlijk te landen en elkaar de schat te betwisten nog hangen sporen van strijd als tekens van haat en nijd in de opgeschoonde lucht zacht zucht het land in weldadige…

jij hebt nooit geleerd over wolken te lopen ondanks het roze dat jou intrigeerde al sinds je kindertijd in die kleur vond jij alles van boven bij gebrek aan vertrouwen in eigenheid zij bleven onbereikbaar maar jij verruimde je palet blauw en groen kwamen aan zet in lange schemeringen maakten zij contact zodat in op en ondergangen…

ongrijpbaar zijn sommige zaken die onverwacht haken aan gekoesterde verlangens zij openbaren hun gaven in nieuw licht toveren bij ieder een lach op het gezicht stukjes geluk passeren en proberen in verbondenheid ons liefde te leren zonder bezit alleen in het zijn wordt de som der delen meer dan de inleg van velen…

lang heb ik mij gekoesterd in de weerkaatsing van diamant alle facetten toonden leven dat in licht bestaan had gekregen loepzuiver helderden beelden van een hemels gelukkige tijd tot de zon brak en het perspectief grijzer de kou ijselijk werd de warmte om ons heen verdween in stilte zoals nooit voorheen bij het zetten waren…

ik drijf buien uiteen men de wolken tot zij uitgeraasd zijn boven het vlakke land span de wind voor mijn wagen om ze stormenderhand weer op te jagen bliksem licht op als we de aarde raken wielen aan bruggen en kerktorens haken donder rolt bulderend door lagen warme en koude lucht een vlucht in extase ik heb dit fenomeen al…

hoe kan ik dwalen als iedereen me altijd komt halen mij de weg en paden wijst waar de grote groep verblijft ik wil weg uit de gelijkvormigheid van het zoemend samen denken dat nooit meer verrassende elementen zal kunnen schenken waar zij elkaar steunen met dezelfde mantra’s in geestdodende dreunen wil snel ontsnappen uit…

ik ben een kind van licht heb nooit van zwart gehouden waar zon speelde daar was ik het donker is niet te vertrouwen ik leerde kleuren al heel jong te onderscheiden bleef duister altijd mijden zag het licht weerkaatsen in vele varianten maar zwart bleef dood aan alle kanten waar zijn toch die stralen gebleven of zal het…

ooit hebben wij voor het eerst zijn schaduw gezien vrijwel niet van echt te onderscheiden wij twijfelden nog of het toen ook aan ons heeft gelegen we zagen het eerste beven van zijn hand alles ging later zijn eigen rustige gang maar in goed onderscheid raakte hij langzaam zijn markantste stukjes leven kwijt nog lichtte hij op…

ja ik ben los maar niet geslagen heb met regen en wind de straten geschrobd geen alledaags karwei maar later met de zon erbij veranderde het aanzien van de stad ben op pad gegaan mensen keken me aan of ze vuur zagen branden had mijn naturel aangedaan de schaamte voorbij in mijn geboortevel weg met kleingeestigheid en preuts bekrompen…

als ik je streel voel wat je beweegt lachen je ogen herkenning fluister jij woorden met de warmte van onze laatste liefdevolle date vastgelegd op de mooiste plaats in je geest met diepe emoties omkleed om direct te openen met de intiemste sferen om al het nieuwe te proberen waarbij respect en vertrouwen de basis is om aan onze…

nooit heb ik het leven gedanst was altijd te zwaar op de hand pas na het verwerven van bijna sterven heb ik mijn schaduw onthoofd hij wijst mij niet meer het gaan is juist een opmaat voor onze muziek als hij weer donker gaat draaien kiezen wij lichte tonen bewegen op het gewone ik geloof eindelijk in het liefdevolle van leven…

ik zie het blad loom vallen in volle herfstkleur takkenbrekende stormen getrotseerd door hagel bezeerd zij klaren al de lucht voor kraakheldere blauwe vergezichten waar sprieten nietig op de hoge stammen in de hemel prikken door berijpen zullen zij zonlicht in duizend kleuren splijten nog warmt het blad de aarde met zijn…

jij hebt het helemaal gehad aait je boeddha zacht over zijn bolletje doet aan zen prevelt mantra’s om nu eindelijk eens te weten wie je bent hebt met bomen gefluisterd was lang in jezelf gekeerd maar het heeft je niets geleerd alles krijgen en bereiken biedt geen enkel perspectief als je niet van je eigen ik geniet geef je…

voeten bogen het gras kleine takken kraakten het was mijn eerste pad ik ben terug gegaan na enkele dagen het spoor is blijven staan verbond na betreden twee plaatsen in mijn leven ieder met een eigen gezicht de horizon aan het einde van mijn blik verdween terwijl er een nieuwe verscheen mijn pad was het ontdekken van hoe ooit…

je lacht altijd als een stralende hemel wolken en zorgen voorbij toch ken je ook periodes met stilte niet geheel spanningsvrij een heerlijk mensenkind dat echter op de grafiek het streepje gewoon niet vindt kil en secuur is de diagnose gesteld niet normaal wat dan wel want jij kleurt het leven met een extra accent ik stimuleer…

ik liep voorzichtig op rondjes kleur was helemaal in de wolken van hun heerlijke geur licht speelde zachte muziek wij mochten rusten als de vriendelijke zuster ons riep lachten samen naar het blauw in de lucht vogels van angst waren gevlucht snoezelden warmte ontspannen en vrij proefden geluk voelden de hemel al dromend dichtbij…

ik wil de kleine wondertjes weer terug uit de tijd van verbazing het onbevangen oog nog niet afgeschermd door de ratio van een cynische benadering weg zijn de jaren dat toeval de rode draad was in het leven van velen berusting voelde als helen de mystieke kantjes werden altijd keurig gerand door het gebed van dominees en prelaten…

tijd wordt langzaam vloeibaar zonder bezigheid minuten rekken uren kleven bij gebrek aan onderscheid het staccato van de afspraak timing in ontmoeten is voorbij rust verteert het dagelijks gebeuren zonder zichtbare activiteit eindelijk het koninkrijk stil oplossend in een naderende eeuwigheid…

ik zag de schimmels draven de bosrand langs gemend door vaste hand ouderwets getuigd de kar nog zonder veren een schimmige koetsier geen enkele passagier het was alsof de film bleef haken beelden braken zonder de werkelijkheid te raken ik voelde spanning in de bomenrij een opgestoken wind bracht vreemde geuren dichterbij nog…

zij zwermden ik vloog alleen anderen schreeuwden waar ga je heen voelde later hun vleugeltippen raken toen zij mij stuurden om de vlucht mee te maken werd recalcitrant scheerde snel naar de andere kant hopend op vrij baan zij lieten mij niet gaan doken achter me aan ik was de afvallige maar had hen niets misdaan kreeg geen vrije…

ik zag de zon boven de plas in zijn gerimpelde weerkaatsing klonk stralend jouw lach de zilveren golfjes gekuifd door de wind liepen zacht dood in het donker van borders die groen overhuifden om hun verdwijnen te verfijnen in de rust van het land een schitterend plaatje waarin onze blikken zeilden over het water naar een verre…

vroeger met het grote mes schilde ik de lagen in hoog tempo weg had altijd haast om tot de kern te geraken geheimen zichtbaar te maken tegenwoordig laat ik stilte overwegen snijd voorzichtig de partjes zoals zij ooit zijn geregen al doende deel ik het mysterie van dichtbij in bewondering komt haar magie tot mij met respect geopend…

ik lijk langzaam te vervagen niet meer in staat om de lasten van dagen te dragen begroet nog altijd het opkomen van zon laat me raken door zijn warme koesterende stralen maar als wij samen schijnen is hij het licht en schaduw ik in dat decor het kleine mijne ik ben geen schim uit vroeger tijden die donker geeft omdat hijzelf…

ik schrijf heel graag een levenslied alleen de woorden komen niet wel de melodieën in hun warme meeslependheid die akkoorden raak ik nooit meer kwijt ik componeer met tranen van geluk arrangementen zing het refrein uit volle borst maar wat ik u wil laten voelen heel diep van binnen die emotievolle zinnen daarin schiet ik tekort…

ik heb ze gebouwd met eigen handen de stenen geraapt gehakt en gebakken maar de fundamenten waren al eerder gelegd stilaan ben ik begonnen natuurlijk met visie creatief door hoogte transparant in ruimte spelend met zicht in paradijselijk licht tierelantijnde decors zette snuisterijen in beeld construeerde arcades griekse pilaren…

waar zijn huis en haard gebleven wij omgeven ons met spullen zonder leven een decor waarin wij figureren het voetlicht gaat pas aan na uitproberen we spelen geen gezelschapsspel ploffen neer iedereen bekijkt het zelf wel in verder gaan knippen lichten gaat verwarming bij naderen vanzelf aan maar het huis voelt leeg de haard…

hoe klein moet perspectief zijn om lichtdoorlatend hoop te geven de ogen neergeslagen kunnen geen zon meer verdragen de tijd is al zijn dagen kwijt in op en ondergaan van een troosteloze maan ooit zal de herder komen die goud randt aan de vele generaties dromen hij bereidt de weg de boeken zijn geschreven is perspectief de…

ik adem lucht proef seizoenen in warm en koud de fascinatie van lente het aromatische herfstgoud ervaar hoe water mij draagt als ik zwem accepteert wie ik ben mij meevoert in stroming samenzijn als bekroning aarde heeft mij verwacht ben in welkom geboren deelde zien in een lach het met elkaar praten kwam pas veel later alles voelde…

wij zagen de rouwstoet in passeren keken elkaar aan legden voorzichtig de kaarten op tafel waarop onze gedachten staan een eerst bericht verschrikt gezicht familie en gezin tal van regelingen die gelijk beginnen in ongekend perspectief heden en een nog onvoltooid verleden verstaan de toekomst niet verdriet en verlies het…

ik heb met bloemen gesproken weet de tonen van kleur hun intense relatie met licht door de melodie van bloeihoogte zij kennen ook het gezicht van de wind en horen in fluister en vlagen het weer van de komende dagen zij had mij wiegend gewenkt opende haar hart straalde bedeesd toen ik schaamteloos keek naar haar pracht ik deelde aarde…