Alle inzendingen van wil melker

ik raap de prullen bij elkaar die ik ooit heb uitgegeven de poeha waarmee alles is geschreven krijgt geen tweede leven het aureool waar ik steeds om vroeg droegen zij alleen in hun selecte groep nooit kwam ik in de kroeg mijn literaire hoogstandjes waren volgens kenners slecht gevoegd had geen ellebogenvlees slijmen en meepraten…

zij bloeit glas wiegt kristal op zonnewind kaatst stil het prille in ontluiken breekbaar opent zij fragiel naar buiten de eersteling doorzichtig in bestaan kondigt heel voorzichtig lente aan…

ik heb de paden met rode bordjes verboden te betreden meegekregen in het landschap van mijn jeugd het was de deugd van opvoeding en maatschappij om in het gareel te blijven de dwang van rooms en rood in opbouw voor gelijken die sleur was doorbroken wij gingen onze eigen gang kozen voor alternatief met kleding en muziek in een tegendraadse…

ik zie je profiel waarin de lijnen zacht tekenen een stralende lach nog volop warmte en ruimte geven jij recht nog ongebroken ondanks alle spoken in je geest de slanke leest geeft jou een zweem van jeugdige vitaliteit die niet altijd correspondeert met jouw persoonlijke realiteit tegenslagen in bestaan hebben jou nooit geknakt…

het was feest maar in de geest van woorden huilde een onpeilbaar verdriet bekende teksten uit zijn leven waarin zinnen niet alles prijs wilden geven vaak losse fragmenten zonder empathisch cement zijn leven nog bouwend naar een onverwacht end pas nu genereert stilte uiteindelijk begrip passen de puzzels waarin hij is gestikt…

jij had de zon al lang niet meer vol zien schijnen ik zag de kleuren uit je gezicht en ogen verdwijnen je leefde al sober op wikken en wegen wist niets meer te geven ooit had je bollen geplant in zwart vruchtbare aarde met warm groene hand maar het winterde lang in perspectiefloze kou toch openen zij nu voor jou met stralende…

weer dansen spoken door mijn gespannen geest op plaatsen waar ik in mijn jeugd ooit ben geweest ik heb hun angsten en waanzin gekleineerd tot een niet meer weten in verschrompelend vergeten ze zijn weer opgedoken in mijn nieuwe vriendenkring heel gedienstig en voorkomend als in een nieuw begin ik voel de sfeer veranderen in het verharden…

de puzzel bewolkt die wind en wolken hadden verzonnen is niet gelegd vandaag compact scheren de stukjes langs blauw maar zon brandt al gauw zijn opklarende gaten lost de volumen op het enige dat blijft is het warme vocht als een hallo in tegenlicht die langzaam verdwijnt in een rode zonsondergang als de wassende maan in een kraakheldere…

ooit zullen de geesten zich wreken op hen die hun laatste rustplaats hebben verstoord vermoord is de eonenlange stilte vernield zijn de zuilen en poorten van de stad die eens het centrum van cultuur en beschaving was nog kleurt de woestijn maar de winden huilen pijn om wat verloren is gegaan aan schoonheid en kracht zij strelen…

ik voel de zon bijna sacraal ontvang ik zijn warmte ervaar hoe hij spirit geeft aan mijn al zo lang wachtend lijf met gesloten ogen zie ik sterren dansen in zijn helder stralende aura er is geen onderscheid meer tussen binnen en buiten geven en nemen zijn een geworden in het delen van eeuwig leven…

ik wilde kleur brengen in mijn pianospel maar de zwarte toetsen deprimeerden met de witte ging het wel schilderde eenvoudige melodieën uit de losse pols met hier en daar wat buitenissige akkoorden er waren mensen die daarvan de schaduw hoorden in de vol tonige muziek van mijn primaire kleurenlied zij mengden niet in een natuurlijk…

steeds dwarrelt nieuws als blaadjes naar de grond gekleurd en half beschreven triggeren zij ons geweten vaak niet te lezen door geweld uiteengereten plak het bloed van mensen aan daders zonder leven zelden zijn de kanten zonnig in de dag van het seizoen want het echte nieuws kan daar niets mee doen pas als het kind is uitgespeeld…

als korte rokjes shorts en topjes in het straatbeeld verschijnen flitst spanning door de lucht hoofden zijn niet meer voorover gebogen met ogen op schermpjes maar kijken verrast in het rond om vooral live het leven te ervaren dat zich plots in alle kleuren lijkt te openbaren er wordt weer samen gelachen handen pakken elkaar in…

zo af en toe kijk ik de hemel af weet niet waarom wat ik daar zoek inspanning brengt alles dichterbij duidelijk en klaar maar met ontspanning kom ik daar het geeft ruimte in mijn overvolle geest niets benoemen en gaan waar ik nooit ben geweest ontdekken wat niet eerder is gezien misschien een weten dat wij al eeuwen zijn vergeten…

waar je loopt dwarrelen lentebloemen keert wind heel zacht de kleuren om zo dat jij lacht willen ogen je blikken zoenen in een speels contact maar jij ondeugend weert het losjes af ik weet de lichtheid van je zorgeloze tred bewonder het vertrouwen dat jij in anderen hebt maar zie handen in gebed te vaak ben jij afwezig in vergetelheid…

eindelijk heb jij in alle rust de lentebloemen geplukt van jouw kleinste puk armen vol lachjes twinkelende ogen in stralende kleur als een wolkje goed humeur kleine handjes vragen om meer naar tedere knuffels en later zijn beer als hij verzadigd langzaam de oogjes sluit droomt hij zijn lach met een nog smakkend geluid…

ik wist de weg naar het land maar een vale zon scheen pal tegen wind waaide vol in ons gezicht de verte bracht regen met jou aan de hand als gidste je mij stapten we urenlang door over een pad dat zich na iedere bocht rechtte en geen eind leek te krijgen we rustten in het avondlijke zuchten van wind onder koud sterrenlicht…

ik heb de lucht met koude wind omlaag gehaald donkere wolken regen gegeven om zich uit te leven waar transparant ooit uitzicht bood is alles dik beslagen zweet eigendunk in ongewenste smaken door vele lagen eelt uit de achterkamertijd waar haat en nijd elkaar constant fileren passie en tranen in onderbuiks chanteren gerechtigheid…

ik ging mee met de galmen van kerkklokken zag hoe vogels op het land van de hoge tonen schrokken zij kenden het onderscheid wisten de tijd van de vrolijke stoet die met aanhang vertrok voor de huwelijksreis kozen hun plaatsen in het lommerrijke groen van statige bomen om maar niets te missen van wat er zou komen bij het donkere luiden…

ik heb angst in de schepping gezien waar nog zon scheen waaide een donkere wind mat ruizelt blad aan takken die hangen in het kindergeluid zijn de blijde tonen er uit de omslag kwam als een dief in de nacht nog onvoorbereid bij het eerste begin van de dag het rampenbericht was snel verspreid in hoog opgelopen emoties golfde chaos…

ik heb het spel van sterren en planeten gezien in de zwart galactische ruimte gedragen op vleugels van de zonnewind heb ik geboorte en groei gadegeslagen massa en aantrekkingskracht in een spectaculaire balans geregisseerd door hogere macht in een kleine oneindigheid ontwaarde ik het bekende blauw groen als een schitterende parel van…

als ik je ogen zie glanzen voelt dat als samen dansen op het licht van de maan waarbij handen de passen leiden en vingers in raken de stijl duidelijk maken in beroering streelt wind het sierlijk bewegen hoofden trots geheven ontvlambaar in kracht bij het naderen van de finale spannen spieren en aderen tot een emotioneel offensief…

ik heb hen bekeken hun blikken met elkaar vergeleken in kwalificeren en oordeel in dit marionetten decor scoren zij mooi maar het echte leven hebben zij totaal vergeten wij kijken en vergelijken met standaard en vroeger nergens een open blik geen stralende glans die zegt dit ben ik van ogen die blij zijn in zien zonder verwachten…

schaduw was bekleed met kleine reepjes zon die dansten op de warme wind in een oase met licht als bron een stukje paradijs waarin alles vergeten sneller smolt dan stukjes ijs ik kuste jou de nieuwe wereld in met een schitterend perspectief ik heb je al mijn deel van leven zo godvergeten lief…

ik las de schaduwletters van deze dag waar toeval in het eigen schrift noodlot zinnen gaf tijd werd achteloos opzij geschoven in pure dwingelandij chaos kreeg alle prioriteiten ging schaamteloos de rij voorbij zo kon ik jou ontmoeten in hetzelfde ziektebeeld jij wanhopig naar de eerste intake ik bijna geheeld iedereen…

ik ken het perspectief van oneindigheid voel eeuwig zijn in breekbare momenten aanwezigheid is een gegeven dat in geloof een spirituele basis heeft gekregen natuurlijk is er nog niets bewezen maar in de cirkel van leven zijn wij elementen uniek en vrij in de openbaring ooit van onze nog niet manifeste talenten…

ik ben alle staties afgegaan stil gestaan op zijn lijdenspad met in mijn hand nog de olijftak uit gethsemane na de zegetocht langs palmen en juichende mensen zitten zij nu aan het laatste avondmaal in saamhorigheid naast angst en wensen hij is veroordeeld draagt zijn kruis en doornenkroon langs de hoon van hen die hem verachten…

hij ziet weer zilveren vogels vliegen zonder enig geluid pas als de bommen vallen gaan zijn dromen uit dan is er chaos herrie stof explosies klinken dof in die paniek vindt hij zijn weg zonder een woord te hebben gezegd de vertrouwde straat was al kapot geschoten hij zoekt zijn eigen plaats kijkt verbijsterd op bij een bekende…

jij bloeit ondanks de rijp op je bladeren neigt langzaam naar de zon met zijn al warme stralen wiegt op een lome wind om je eerste kleur te halen preludeert met lichte tonen op de zomer die gaat komen met een nieuw penseel juicht jouw ziel bruisend lente in dit fraai tafereel…

hoe speels joviale bestuurders ook lachen er is altijd een netwerk van achterklappen dus spreken eminenties grijs en blasé hun stortvloed vol gladde woorden is alle transparantie passé in een decorum van vlaggen glimmen verstolen de laarzen grommen onzichtbare rupsen hun dreigend geluid balt een woedende massa eendrachtig de vuist…