Alle inzendingen van wil melker

ik heb geen schaduw meer om mee te praten als sparringpartner te vechten tegen tijd nog spiegel ik maar schrik als ik zie wat er nog over is van de jeugdige vitaliteit jij was altijd mijn beste vriend als ik ooit op de voorgrond trad bleef bescheiden jij bij af in licht en donker hebben wij gedold de rollen omgedraaid als ik…

ik heb tal van omzwervingen gedaan ben in woestenijen langs peilloze afgronden gegaan het goede pad betreden maar later weer afgegleden naar diepe duisternis waar zelfs schaduw nog gevaarlijk is heb het land bezeild steile rotsen beklommen een zekering gemist in het gaan naar de verdoemenis alleen het brakke water heeft mij rust gegeven…

je mailtjes zijn lief maar een brief is heel bijzonder met in jouw schrift mijn naam en adres gewoon als gift je hebt het papier keurig gevouwen vol vertrouwen in de enveloppe ik weet hoe jij de brieven plakt met het puntje van je tong mijn schat uit woorden kan ik je lezen maar in letters en krullen voel ik je echte leven…

ik las de gedachten in haar ogen sluimerende klachten in een mild gedogen de kleine trek die dieper werd in haar gezicht een schaduw vaak weggewuifd door zon en licht maar zorgen drukten met steeds meer gewicht tot zij brak haar spullen pakte en mij de sleutel gaf woorden konden de stilte niet meer helen die wij al…

ik zie de imposante rij het lijkt magisch realisme maar de bomen ruisen blij waar in een verre horizon licht en nevels schoonheid figureren leren witte wieven hun theater in het bos zoals elven feeën en kabouters dansen op het maanverlichte mos en kobolden smeden in hun grotten verder op nooit is de mens alleen er leeft in veel dimensies…

er werd gewuifd met uitgestoken hand in een breed lachend gebaar je losse haar verwaaide blond in wind en lentezon ogen die verrast ineens de mijne vinden uitbundigheid in lichaamstaal we kwamen samen in een zinderend omhelzen zonder enig woord pas later verhaalde jij je leven dat voor even was ontspoord ik wist nog van de…

ik heb vanmiddag in streken het voorjaar opgezet nog niet met groot penseel en felle kleuren maar het pril van eerst verschijnen op het lichte wit van sneeuw gelegd zon wist met zijn koesterende warmte al wat diepte in te stralen mijn schilderij is blond van wind en zon in lentes eerste levensverhalen…

ik droom je maar je bent zo stil trek aan de draadjes van de werkelijkheid maar die doen niet wat ik graag wil natuurlijk spreken ogen en lacht je mond hoor ik hoe je stem in een warme echo bij mij binnen komt ik reik naar jou maar voel je niet de haartjes op je huid spelen met de wind waar mijn zachte strelen geen enkele reactie…

ik zie het laatste ijs van de ruiten glijden een groot stuk wilde nog even betijen de dooi was onherroepelijk waar vorst ons het uitzicht ontnomen had schoonde de zon het geblokkeerde contact met alles van buiten natuurlijk was het binnen warm en knus maar het isolement kwam door de vroeg intredende lente heel snel aan zijn end…

ik heb alle zonnen aan jouw hemel zien schijnen waar ze ook plotseling verdwijnen in een opkomende bui nog lach je maar de eerste schaduw is verschenen licht bewolkt is je blik in een nog onvoorspelbaar gezicht dat nu langzaam donkert in een stemming van afwezig zijn versluierd voelen wij de levenspijn steeds nader komen…

het was een dag waarop bloemen sneeuw bloeiden mist de aarde verschroeide met zijn intense waterkou jij onzichtbaar in ver fris stappend de verborgen gladheid trotserend om lachend je werk te doen met een warm gevoel voor jouw mensen die met ogen vol eigen wensen plezierig bezig wilden zijn je ogen deelden uit lieten handen wapperen…

het waren slechts beelden die met elkaar speelden als in een vluchtige klucht tekens uit oude geschriften met eigen haken en ogen die zich niet wilden schikken mijn orde was chaos toch vormden zich woorden alsof zij elkaar beter hoorden samenwonend in zinnen was het een moeizaam beginnen maar zij voltooiden toch hun verhaal vol transparant…

je fronste meer rimpels dan voorheen wist dat de dood je onderhuids raakte maar je ging niet met hem mee wij begrepen dat jij het niet lang meer zou maken je bleef praten tot je stem als waterval vertraagde en je ogen spraken later pakte jij de handen in een woordloos samen zijn een bedankje voor het delen van de ergste pijn…

zacht is het gras voor voeten die dansen voorzichtig bloemen ontwijken om hun kleurig hart te bekijken wind vlaagt muziek fluistert woorden uit een eeuwenoud lied op een nooit te vergeten melodie jij bent geen ballerina maar een natuurdanseres die in gebaar lach en ogen met haar ziel de wereld verovert…

ik schreef grijs aan een zwarte hemel die devotie droop langs een kierend firmament waar gebeden tochtten weg was mijn hoop op enig erbarmen het vluchtig bestaan had enkel mijn euforie zonder hart langs zien gaan was alles kwijt in afronden naar boven omdat velen geloven in directe vergeving zonder vergelding van hel mijn grijs…

het waren geen vingers die schreven maar tekens die leefden gebeiteld in steen spraken zij over jaren verhaalden intens het bestaan in komen en gaan van mensen en machten voorspoed en rampzalige krachten eeuwen hebben zij getrotseerd om hun historie kenbaar te maken maar de taal was het spreken verleerd tot de steen van rosetta…

ik stapelde dossiers van alle boeken en papieren die ik in mijn leven gelezen en geschreven heb verbazing en verwondering waren de lijn die het zoeken eerst bepaalde daarna kon ik mijn doelen zelf verhalen door die bezigheden ben ik verdwaald heb ik in het echte leven totaal gefaald tot ik jou begroette in terloops ontmoeten jij bent…

ik ken de pennen die vals schrijven in gif gedrenkt zie je hoe letters en krullen hun kwade genius onthullen zij schaduwen schoonheid breken met lompheid het speelse in zinnen die in hun optie nooit als kunst kunnen beginnen toch zijn zij welkom met hun pennenvruchten die nu nog zuchten onder de winterse kou acceptatie is lente kom…

je bent van glas dat in zijn matheid nog maar vage beelden lacht waar het bewegen nog slechts een schaduw is van het echte leven je krachtige lijnen zijn broos en breekbaar door de tijd geraakt het kristal transparante heeft na vele jaren zijn vitale flonkering gestaakt nog ben je niet gebroken maar in de warme middagzon verstrooit…

ik streepte zwevend weg in straffend raken wist van mythische figuren bouwstenen te maken voor mijn komend rijk gegrondvest op de rede geen dwaze luchtkastelen versierselen en ornamenten maar transparante treden op de ladder naar omhoog zonder losbandigheden aan het einde van de regenboog toch zijn er rafels in de krochten beneden…

er was geen ziekbed enkel de dood die hij nog had hij wist het graf met de narcisten die hij een spiegel gaf zijn testament verpakt in maanden zwijgen maskeert zijn voortdurend hijgen in de sobere melodie waarin woorden eindelijk hun diepte krijgen op de laatste tonen van een leven vol futuristische dromen hij heeft gebroken met…

er speelt winter in bevroren takken die wit besneeuwd naar de hemel reiken je lach wolkt in de heldere lucht stralend jagen blauwe kijkers sombere gedachten op de vlucht nog is het ijs te dun om jouw bestaan te dragen ik ken je angsten die om hulp en bescherming vragen jij danst door de dagen met de constante pijn van er plotseling…

ik wist dat de kou weer zou komen zag de ganzen op hun vlucht in je ogen dromen met stille weemoed vlogen wij mee naar het zuiden langs de zee je was iets kwijt lachte in berusting ik voelde vage spijt de wereld was intens verlokkelijk met opgefokte haast wij werden opgeslokt alleen in de vakanties was rust altijd de baas…

hun woorden bevroren tot ijs door een gure wind gedragen tochtten zij kilte door het paradijs waar tropische emoties bruisten felle blikken huisden in het smeulend vuur van omfloerste ogen stilte brak de eerste schrik paniek vluchtte in chaotische taferelen zij drongen met velen naar te weinig lucht hun vlucht is gevangen…

er is iets vreselijk fout gegaan in onze maatschappij bewust kapot gemaakt waarvan wij nu de brokken moeten rapen vertrouwen heeft snel plaats gemaakt voor negeren en geen ruimte laten in kijken naar elkaar zonder te praten begint al het voor oordelende haten zeker waar geweld het licht getinte van grote groepen meldt…

ik dacht in geven voor haar een schitterend mozaïek te weven het felgekleurde glas in speelse lijnen waardoor een vrolijke zon kon schijnen verschillend in formaat maar toch synchroon gelegd als onze liefde die alles zegt heb me gesneden aan tal van scherpe kantjes en de moeilijkste passages vermeden schoonheid is allengs in…

het was al een klein wonder dat jij groeide zag hoe je steel zich kromde in een voortdurend verwonden je bladerde bleek op een plaats uit de zon zonder koesterend licht bijna niemand wist hoe eenzaam je oogde in het mat witte gezicht toch knopte je na doorgestane ellende bloeide plotseling voluit met warme kleuren die vol…

merkwaardig toch hoe mensen zich gedragen als zij zomaar stenen rapen vergelijken vormen grote en structuren in een bijzonder diepgaand turen verbazen zich om lijnen die een onnavolgbaar patroon laten verschijnen zij zijn vergeten dat de steen hen wenkte om aandacht aan hem te schenken hij focust al van verre met kleur en vallend…

het lijkt een gave om strijdbijlen niet te begraven maar ze als eerste steen te werpen zodat jij je gelijk als waarheid kunt erven juist in schikken wordt een compromis naar eenheid geleid en is consensus bereikt ik lach als de cd voor de duizendste keer wordt gespeeld met het refrein dat overleven heet…

ik heb de winterbloemen op zien komen zij bloeien in het kristallijn van sneeuw en ijs breekbaar op hun transparante stelen gebladerd met wat rijp contrasteren met oplichtend wit de laatste herfsttinten tot de bloemenzee zich spreidt en verder golft voorbij de horizon waar komend grijs gewijde stilte brengt die hoort bij…