Alle inzendingen van wil melker

ik liep van lichtje naar licht met open blik zag stilte mij volgen in sereniteit schaduw wierp een weldadige verte die een andere kijk op leven gaf dat al beëindigd was zonder woorden spraken we in samen voelen weet nu hun gelukkig zijn in een bestaan van elkaar altijd verstaan…

het stoeien schateren en ravotten is al lang voorbij wat rest is netjes handen thuis blijf af dat is van mij elkaar lichtjes raken drie kussen in de lucht gaat in een zucht wij zoeken geen contact meer in woord en oogopslag dat is te dichtbij die ervaring hebben wij zelfs nooit geleerd ook in eigen kring is privacy een bastion…

ik was geen flower power kind had eerbied en respect van huis al meegekregen pas later ging ik voor en tegen wegen koos wat ontredderd als naamloze de middenweg de scherpste kantjes had ik al opzij gezet hekel de prestatiemaatschappij snel consumeren maakt niet blij nu speel ik met bloemen droom van liefde met een hart dat nog kan…

ik heb de vlucht met vogels nog een keer mogen troosten zij aten uit mijn hand daarna bogen zij in breedmazige formatie op sterren oriëntatie naar het zuidelijke land was blij met hun vertrek naar de overwinteringsstek een droom laverend langs de kust op warme golfstroom…

de beitel spleet zag scherpte aan vallende scherven steen venijnige bassen zongen in hameren het donker breken van tijd hoge tonen ketsten in lijden hun schepping voorbij jij verafgoodde god in het pogen zijn volmaaktheid te evenaren liet eva herrijzen maar zij was geknakt door die ene fataal brekende klap…

ik heb je gezocht in de mist van duizenden woorden teksten gelezen zinnen ontleed maar niets sprak mij aan toch kreeg jij gezicht in warme klanken bekende langzaam kleur met vingerspitsengevoel heb ik jou eindelijk kunnen bereiken jij bleek geen puzzel was overal alleen ik kon je toen niet echt begrijpen…

ik vier het lichtjesfeest met een reis naar boven dans vlammetjes wieg op warmte vloeiend omhoog in ontvouwen voel ik vertrouwen hun handen in groet het is heerlijk ze bij me te houden spiritueel samen doet goed familie en vrienden weer daar bij elkaar dat ervaren is bijna volmaakt ben zachtjes geland toen de lichtjes waren…

ik hoef je niet te slijpen of facetten te polijsten jij edelsteent al naturel een gekozen setting brengt een lach jij houdt wel je eigen schoonheid vast nooit is jouw schittering verblindend in de kleuren die jij straalt het is een warme gloed die in verbondenheid het allerbeste in de mens naar boven haalt…

herfst licht op in spikkelglanzen mist danst langs akkoorden van de eerste stralen zon verstild kijken koeien in de verte vol verbazing rond hun romp verdwenen in een witte deken nog is je lach wat onbestemd in flarden nacht maar ogen spiegelen al wat je verwacht als wij het pad afgaan en nevels vocht zich aan ons hechten glanzen…

weg met pantsers scherp uw kracht de overrompeling komt misschien vannacht aan hun conflicten kleeft al eeuwenlang bloed dat gevloeid heeft en gestold is zonder moed uitzichtloos is nooit een perspectief voor leven dus vluchten zij naar hen die dat wel kunnen geven eindelijk kunnen wij een stukje welvaart delen in plaats van geld…

jij hebt dat herfstige in vale kleuren de volle zomertinten verschralen naar het grijs intense van een verre horizon je lach trotseert de elementen en is de lage zon al gepasseerd je pas mist het joyeuze voorzichtig stappend op het nevelige pad nog oogsten lange schemeruren de laatste kleur van het seizoen maar winter kraakt…

ik ben ooit verknipt geraakt steeds als ik dat probeer te lijmen zie ik de schaar verschijnen had toen al geen schone lei het tabula rasa was niet helemaal van toepassing op mij vreemde genen hoorde ik mompelen als de ouderen samen konkelden over kerk en maatschappij dat ging dan over mij dan knipte ik die info weer aan stukken…

ik ben je niet vergeten al sinds mijn geboorte heb ik jou op mijn geweten jaren ben je weggebleven af en toe wat schaduw of het grauw en wit van een gezicht maar de laatste tijd maak jij toch min of meer een ongepaste inbreuk op mijn leven waar cultuur haar mooiste kanten toont zie ik jouw hand die vergankelijkheid beloont jij…

zij speelden met knikkers juichten en joelden maar bij het missen van de pot hield dat geluid even op ik zat erbij wilde niet meedoen omdat ik geen afscheid van mijn schatten kon nemen genoot van hun kleuren in het transparante omhulsel het divers zijn in vormen allemaal keurig op rij ik verzamelde en spaarde ging mij niet om het…

ik weet dat mijn dromen vleugels hebben vaak in vervaarlijke scheervlucht langs de werkelijkheid gaan maar eenmaal geland zien ze jou altijd in paradijselijke glorie staan met een lach op de knipperende landingsbaan ogen die van alles beloven je naar binnen loodsen in de zoete wereld van weer samen mogen zijn je kijkt me aan…

ik probeerde stukjes geluid op het doek te penselen in het verhaal van de pigmenten leefden er velen heb tonen gemengd tot een lief arrangement van meeslepende kleuren in dansende vormen kwamen zij langs wervelend onder mijn hand een dirigistisch teveel omdat linnen ging spreken over diepte en liefdevol leven op mijn doeken…

ik ken de smartlap maar hij trekt geen tranen meer het klein vermaak is al lang verdwenen sinds de attracties zijn verschenen sneller harder hoger is praktijk en leus ontsnappen is geen keus drank en vechten in de dorpsvete is altijd het hoogtepunt gebleven maar vreemden steken waar vroeger vuisten vrienden bleven na de strijd…

ik heb de prullen geraapt van verdwaalde woorden een kleine schets gemaakt vervlogen ideeën een bewogen lach in een nacht die geen einde had wat snuisterijen en bling bling om alles even op te pimpen de diepgang van een kind in een volwassen wereld met oppervlakkige dingen het vlaagje wind dat de dode vogel beweegt alsof hij nog…

ik deel warmte aandacht en attenties maar krijg geen bevestigende blik wel ogen die niets anders zien dan lege vertes slechts gefocust op het eigen ik hun lente is geweest het grote feest van zomer heeft de geest gegeven in de herfst van het virtuele leven nog maar 50 tinten grijs voordat wit zal overheersen in gelijk zijn aan elkaar…

ik heb stenen letters gebakken woorden gemetseld tot zinnen en met strofen muren en dak mijn gedicht lijkt af niet iedereen weet plaats en bestemming het pad naar de deur die altijd open staat voor allen die komen om er even te wonen in het huis bepaalt ieder zijn kleuren richt kamers in naar voorkeur en smaak mijn thuis is dit…

ik tik de seconden weg verbijt minuten in het wachten op jou mijn ademloze vrouw om je weer te zien maar ik reef de zeilen om een ramkoers te mijden ongrijpbaar ga je voorop met mij in het zog en nog geef ik niet op kom heel even langszij kan je blik niet vangen weet dat jij niet blijft hangen op een ligplaats met mij jij…

ik weet geen wereld voel me altijd zoek heb vreemde gezichten in een hoek op de omslag van een ongelezen boek beweeg in jacht bejaag met souplesse ga op pad als stemmen mij bevelen dwingend zonder vraag denken kan ik niet in het geroezemoes van twisten die in spanningen gaan gisten dan barst ik hysterisch uit zie mezelf vliegen…

zoals wind de tere bladeren zacht kan raken laat jij steeds de knoppen ontwaken naar een schitterende bloei bestrijkt de snaar met lichte tonen om daarna met speelse akkoorden door te stromen tot een betoverende melodie zo heb jij mijn hand genomen me weer teruggebracht uit vreemde dromen naar een paradijselijke werkelijkheid…

kom en schuil maar in mijn grijs als zwart en wit elkaar bestrijden ver van huis waar van alle kleuren alleen het levend rood nog als herinnering is gebleven warm je in ontvangst koester veiligheid waarin angst niet meer zal overheersen op deze kleine plek is rust een thuis waaruit het nieuwe leven kan beginnen…

ik spin garen met mijn tijd weef patronen in seizoenen keurig naar de werkelijkheid bekleed de maatschappij in standaard kleuren extra modisch geeft meer kans op averij toch heb ik thuis geheime franjes spat ik uit in liefhebberij helaas niet in oranje die tijden zijn voorbij…

kristal berijpt hangt een schitterend spinnenweb net binnen zonbereik nog zijn ramen beslagen vragen om onze namen in een licht ontdooiend hart als je voorzichtige lach in de koude ochtendlucht lieflijke wolkjes dampt zie ik je ogen smelten door dit eerste moment van zoveel winterse pracht…

wij delen het geheim de juiste afstemming van golflengte om even bij elkaar te zijn een lach ontdekt de dubbele bodem van woorden die wij argeloos horen bouwen zo een eigen wereld op van dromen sprookjes en legenden die wij nog van vroeger kennen wij zijn kinderen naast god spelen met de schepping in eindeloze fantasieën onze…

ik heb de jaarringen bekeken feilloos zijn de dunne lijnen van zware stormen opgetekend de bijna breuk van ander dan natuurgeweld heeft mij beschadigd maar niet geveld in opgeschotenheid raakte ik vanzelf mijn wilde takken kwijt profileerde tot volwassen zijn schitterend vlamt het hout waar lange zomers bloeiden en helaas mijn omvang…

ik heb de cirkel duizend maal gerond nooit vond ik begin en eind speelde strelend met het oppervlak op zoek naar de hoek keek er langs maar begreep niet dat rond eindeloos was tot ik de lijnen van de weidse polder zag rechte sloten en het gras maar aan de horizon die nauw de aard omsloot kromde recht een ronde dood…

nooit wilde ik buigen maar schaduw rondde al onder de last mijn schouders ik die altijd hoog op tornde tegen de strakste wind elementen trotseerde met fier geheven hoofd in de trots van mijn jaren ben verstrikt geraakt op stikken na sterft de tijd die mijn bestaan nog mogelijk maakt…