Alle inzendingen van wil melker

ik weet al heel lang dat jij de dingen anders ziet er op eigen wijze van geniet waar wij samen kijken en de beelden vergelijken lijkt er eenheid in het werkelijk zijn toch is het onderscheid heel groot en voor ons nauwelijks te bevatten door de filters van onze gedachten wij kijken naar met onze ogen maar zien met onze hersenen de…

ik heb letters samengevoegd om woorden te proberen maar hun betekenissen konden mij niet verder inspireren zinnen gevormd om diepte en gevoel warmer te illustreren maar de tekst bleef droog en vlak in beelden zonder hart heb je aangekeken als door een wonder las ik heel andere tekens in ogen vol emoties en verlangens alleen…

ik heb wit gebroken tal van pigmenten tot leven gewekt mijn verf heeft met linnen gesproken samen iets nieuws opgezet door vloeien kunnen kleuren weer groeien in een natuurlijk verloop geen penseel dirigeert de harmonie van bewegen het mes is terzijde gelegd vrijheid in componeren heeft heel subtiel de toon voor mijn ziel weer…

nog vaak voel ik de pijn die nu vergeten heet schrik als ik de naam of het gezicht niet passend weet de juiste woorden niet kan vinden in de zinnen die ik zeggen wil ze doen alsof zij mij begrijpen maar ik zie wel hun meewarig kijken de onrust is gebleven en weeft onzekerheden in mijn leven in de kamer waar ik woon komt de…

nog smeult de haat laait agressie op uit het archaïsch duister waar het misverstand geboren is hoe ongebreideld is de brute kracht die levens pakt van andersdenkenden in hun streven naar de wereldmacht fanatici en barbaren bruuskeren alle normen en waarden die de mens verheffen uit een beestachtig bestaan hier zal de hitte exploderen…

in jouw bloedrood zullen hanen kraaien het vileine geel waarmee je stilte schijnt is voor even verleden tijd ik voelde je krachten zag hoe licht verschoof van geel naar rood zich spreidde en jou oplichtte in duister blauw jij kon niet meer de spiegel zijn van het nachtelijk vergeten waarop jij eonen lang in koele rust hebt neergekeken…

blikken zijn veranderd ogen lichten op in schermblauw zien gauw een stukje wereld verdwijnen weer in virtuele kou open zicht is een zeldzaam fenomeen geworden vreemd het kijken naar elkaar geen klikjes toch een paar het voelt als een gemis naakt omdat er geen verbinding is zonder kudde lijkt het kil en leeg omdat niemand je een like-je…

schoten bommen en scherven ze verbergen de mens steeds meer tonen in fel rood de martelaarsdood gezichten verdwenen in een hoop schroot we keren horen bij passeren allah is groot…

zij dacht en voelde dat er iets ontbrak groeide altijd volop lente maar niemand die haar zag zij wilden allemaal in schoonheid bloeien als mooiste van de bloemenwei alleen zij paste daar niet bij altijd net een ietsje minder of een maatje meer het voelde als gemis deed haar steeds weer zeer toch wist zij diep van binnen dat ook…

ik heb ze allemaal weer bijgespoten rimpels wallen en soms ware goten vol verwachting kijken ze me aan maar hoever moet ik nog gaan huid veroudert verliest souplesse strakker trekken helpt maar voor even lijnen willen spreken ervaringen niet vergeten vertellen van het leven en de krassen op de ziel een glad gezicht zal zo…

ik bladerde door wat bladmuziek zag in herkenning je lach wist waar je aan dacht die liefelijke herfstsonate vol rust en serene pracht ik bespeelde zwart wit in een nog zomers begin liet bloemen bloeien pas later kwamen de vruchten en oogst groeiden bladertapijten in rood in die volheid van tonen zag ik de tranen komen met in je…

wolken pakken samen verduisteren in vele talen het blauw perspectief naamlozen roepen de wind te gaan liggen proeven de stilte van angst hun bewegen wordt gedreven door een passie voor gaan en stormenderhand overspoelen nog maakt het niet uit land en plaats om het even voor slaap eten en leven maar gezichten herkennen baarden uit…

ik kan ze niet traceren de zangers van de rei tonen kringelen omhoog geurig in wierook maar niet voor mij heb geen aflaat en verdiensten heilig niet de middelen zoals zij doelen zijn beschreven het ondermaanse is enkel geven dan pas komt de hemel naderbij waar onfeilbaarheid heerst heeft de mens nog niets geleerd van alle tekens…

ik heb er jarenlang op gejaagd en ieder gevraagd naar het geheim van leven de groten gelezen maar hun exegeses konden mij geen antwoorden geven geploeterd en geliefd hoe diep ik ook groef aanwijzingen kwamen er niet tot ik begon met het loslaten van zaken toen kon ik vorderingen maken het werd transparant in het voorzichtig naderen…

luid schettert de muziek vol midden-oosten klanken treinen rijden niet omdat er angst is blijven hangen verdwaald in eigen stad niemand die mij richting geeft vroeger ben ik toch ook heel vaak hier geweest de straat is rijkelijk bekleed met donkere gewaden maar er is geen mens die het nederlands nog spreekt geen vluchteling te zien…

de natuur heeft het palet met klassieke kleuren klaargezet wind veegt nonchalant wat bladeren van het doek kaalt takken tot een lichte hoek waar aarde somberde onder het zomers zware loof komen nu de jonge varens bloot het is geen tweederangs leven zij gaan deze herfst nog hun lentetintjes geven toch schraalt het weer en scherpen…

de groten uit de geschiedenis hebben altijd een naam gehad maar door hun leven liep een schaduw die de echte macht bezat zij waren naamloos moeilijk te traceren deze onzichtbare heren hoewel soms dames staat konden maken zij liepen minder in de gaten ook in het klein spuugt schaduw zijn venijn in levens die met lach lijken omgeven…

ik voel aan strand de warme energie van het collectief geheugen in grijsblauw doorzichtig schilderen golven ons leven onder oplichtend wit zij kabbelen gedachten fluisteren woorden uit de boeken van bestaan alles is opgeslagen in minuscule flintertjes zand glijdend door de losse hand zacht draagt wind de refreinen van ieders lied…

je bloeide bloemen toen je binnenkwam de zon nog in je haren ogen straalden blij verrast met zachte lentekleuren een vleugje wind bracht fris aroma binnen van een spelend buitenkind ik wist dat jij zou komen om samen de zomer te verdromen herfstbuien keuren nu de rijpheid van de oogst ons is een warme winter beloofd…

we draven door en graven weer naar de geschiedenis van het authentiek detail in de cirkel der historie is dat altijd het geval als wij in een stijlloos vacuüm zijn beland de mens grijpt terug naar schoonheid uit verleden tijd omdat heden zonder inspiratie blijft ook muziek en schilderkunst borduren voort op vroegere patronen maar…

in het diepe rood van ondergaande zon buitelen kleine gnomen met veel plezier in de toppen van de bomen kobolden springen op de grond waar het eerste licht van de nieuwe maan traag tevoorschijn komt op de open plek van het donkere bos dansen elven en feeën op het zachte mos hun openingsrituelen oplichtend tussen vage lage struiken…

verleidelijk winkelt de straat dringt ongemerkt haar kleuren op aan argeloze passanten warm vertellen geuren op delicate wijze hoe laat het is nodigen uit tot een kleine dis maar niet nadien etalages hun snuisterijen hebben getoond appellerend aan de smaak van de koper verlokkelijk is bling bling dat opgepoetst straalt en artistiek…

ik heb het landschap uitvergroot groen in duizend tinten op maagdelijk linnen gladgestreken maar aan pigmenten kleefde dood wilde het vitale en de oerkracht van de zee weergeven golven vangen in hun schuimig grijs zelfs geen waterspat bleef hangen zag de storm schimmig jagen voelde uit donkere wolken regen vlagen striemend pal in mijn…

hij speelde met blokjes in alle vormen en kleur stapelde langzaam tot bouwen in tijdloze aandacht lachte geluk voelde hij warmte en vertrouwen toen kwam het kind speelde met wind danste op hoge voeten haar open gezicht bleek en wat sproeten groette hem stil in voorzichtig kijken begrepen zij beiden dat ieder anders was speelde…

ik had vroeger al mijn eigen stek een plekje waar ik speelde het liefst bouwde ik mijn zandkastelen gevuld met fantasie pas jaren later ging me dat vervelen keek ik peinzend naar de lucht voelde me als vogel in een vrije vlucht wolkte weg in dromen bevolkte mijn luchtkastelen met kamers vol verhalen legendes in mystieke talen…

weer laat de natuur zijn teugels vieren om de ondraaglijke saaiheid van het leven te versieren de rivieren zijn geknecht hun speels meanderende bochten afgesneden en weer recht gelegd maar een stortvloed zal de vele dijken doen bezwijken water zal zijn overloop weer krijgen hagel gaat de oogsten stenigen terwijl storm bossen rooit en…

ik heb nooit geleerd reikende handen met elkaar te vergelijken pas in het schudden kon ik voor even diep in de ogen kijken vaak maakte me dat niet veel wijzer omdat ik de ziel nauwelijks zag toen jij mij je hand gaf voelde ik intuïtief dat het voor eeuwig was met het paradijs in onze ogen zijn we samen naar buiten gelopen…

waar uit hoge minaretten nog gebeden schetteren gonst door oude tijden het onherroepelijke einde vernietiging breekt monumenten in hun trots en statigheid na eonenlange waardigheid beesten feesten na het doden van de geest die opgeslagen lag in wat ooit beschaving is geweest als afgoderij en mensen schennis in dezelfde bloedbaan…

nog hingen woorden in de lucht ontdaan van samenhang licht ontwijkend als op de vlucht toen schaduw kwam ze waren vervlogen uit de zoete samenzang van liefelijke zinnen die langzaam vloeiden uit intense emoties heel diep van binnen toch bracht stilte de kilheid voorbij jouw liefde voor mij…

de bosrand staat nog vlammend in rood krijt bij het afscheid van de zomer waar groen al donker duistert draden elkaar kruisen tot herfstige huizen heeft zij de zon gekeerd op hete dagen hitte geweerd en verwezen naar trillende einders zij was de poort van het schaduwrijke bos het veilige oord voor schuilende dieren nu kaalt de…