Alle inzendingen van wil melker

ik heb jou jezelf zien ontmoeten in de tal van vreemde snoeten die jij voor de spiegel trekt het visueel verkennen van posities en proporties in een hilarisch lijnenspel ontlokt je wel een lach onverwacht snel vallen nooit geziene stukjes samen die jou in vergeten namen completeren tot wie je bent ik heb je klassieke schoonheid al…

ik had de luiken van mijn comfortzone gesloten verstoken van buiten hield ik herinneringen in zwart wit tegen het steeds donker wordend licht hagen en struiken groeiden woekerend dicht in hun wanhopig zoeken naar de laatste streepjes zon herfstte het groen in schaduw alom ik weet van buigen en barsten heb mij eindelijk vermand ben uit…

ik heb jouw sterren niet geteld zij stralen weergaloze pracht jij bent mijn firmament natuurlijk fonkel jij minder bij het zwarte gat verschiet je plots van kleur als een nova de ruimte scheurt in jouw perspectieven kun je eindeloos dwalen zacht vibreert het verre heelal zijn eerste scheppingsverhalen als jij op de zonnewind zeilt…

de kleine facetten zijn al teder geslepen en gepolijst door de tijd ik heb je diamanten bekeken verblindend kaatst licht dat kiert uit de hemel zijn eerste gezicht maar er zit meer schoonheid van binnen in deze setting gevangen missen jouw edelstenen nog de loepzuiverheid van het volmaakte ideaal waarbij niet de grote maar harmonie…

duizenden kleuren wiegen om aandacht vragen je hand in zachte koestering stelen rankheid in een klankbord van groen bloeien van leven naar dood met de vrucht in hun schoot het zijn jouw ogen die hen hebben gekozen de vraag om samen te gaan is hun bestaan bloemen houden van mensen maar zijn helaas afhankelijk van hun grillige wensen…

ik heb het bed met twijfels afgehaald ramen wijd geopend de zon weer toegelaten met zijn licht en warmte wij hebben daar te lang geslapen het samen bleek gelaagd te zijn met onverenigbare elementen toch beleefden wij ondanks de zorg en pijn tal van gelukzalige momenten met bloemen groet ik jou omdat jij al die jaren mijn maatje bent…

ik voelde je al in wijkende tijd op weg naar momenten van gelukzalige eeuwigheid weer tasten we af het rakende woord al bij voorbaat gemeden in porselein van het heden onontkoombaar gaan ogen minnekozen ontspant de lach lijnen die ik vroeger niet bij je zag weer stroomt bloed in uitbundig kleuren geen verhitte discussies maar een…

heb mijn mozaïek gelegd in de kleuren van het leven nog zit ik met een handvol glas waaruit liefde en verlangen lacht nog eenmaal het ultieme rood als ster die oplicht aan het firmament zijn staart uiteenspattend in het mooiste buitenaards pigment oprijzend uit het prille groen dat seizoenenslang als donker loof in warme zomers koelte…

de kudde graast gemoedelijkheid maar het zwarte schaap blaat onvoorspelbaar zijn het is geen discrimineren maar een simpel negeren dat het ook bestaat is het de dwarsligger aangedaan of heeft het zichzelf altijd zwart gemaakt wil melker 26/07/2015 www.wilmelkerrafels.deds.nl…

ik herkende de kleuren van stenen die jij legde op mijn pad vaak bijzondere vormen waarvan sommige verborgen in het hoge gras voelde hoe wind jouw woorden langs mij waaide lieflijk als een spelend kind je zinnen bloeiden diep van binnen schoonheid in hun kwetsbaar zijn je lach ontdekte ik pas toen ik voor het eerst jouw kleine…

wij speelden met woorden schreven ze in het zand omdat niemand ze hoorden zo schiepen wij onze band maar het strand was helaas al geschapen liet zich slechts raken door water in zijn eeuwig corvee golven wisten de tekens overspoelden ze een voor een in een dierbaar herinneren aan ons eindeloos dagje zee later zijn wij terug gegaan…

ik zag helderheid uit kleur verdwijnen het voelde alsof zon niet meer uitbundig kon schijnen het vrolijke speelse flonkerde incidenteel grijs overheerste geheel ondanks de warmte werd het kouder en killer door donkerder licht in relaties domineerde niet samen maar alleen het almachtige ik nog opent wit maar zwart produceert…

ik componeerde jouw beeld uit mijn hartmuziek toen speelse tonen uit de hoogte kwamen sprankelden je ogen in een passioneel meeslepend bewegen danste je de melodie waarvan ik de ronding in contrasten schilderde op het doek weergaloos waren je passen in een met mes beschreven uitdaging ik zie je nu komen op de boulevard…

heb je hand gepakt maar jij wilde niet meekomen samen zijn wij blijven staan in het landschap van mijn dromen ik goochelde met sterren en een vage maan jouw glimlach liet mij gaan koos later bloemen en wat groen voor jou om steviger te aarden maar jij verwijlde verder in de ijlte steeds meer van mij vandaan heb je losgelaten…

we golfden volgden de beweging van eb en vloed in totale ontspanning stilte en rust werd de hemel gekust steeds trager kabbelde dood tij wij draaiden opzij zagen de schepping wonderen oogsten hun conceptie voorbij we zijn opgestaan voelden intuïtief het nieuwe leven in samen verder gaan…

ik heb naar historische bouwwerken gekeken hun architectuur met elkaar vergeleken vertaald in de tijd hebben zij allen de geschiedenis van bestaan en leven weergegeven imponerend zijn de beelden van heerser en zijn hof centraal geconstrueerd maar juist de anonieme werkers hebben in het geheim hun eigenheid geëtaleerd wat zij…

een witte stip vloog stilte naar de horizon tot dat adembenemende fatale moment waar het leven genomen werd en de ziel hen ontviel de banden zijn niet verbroken in een anders samenzijn alleen leven etst de pijn van de zielverbondenheid…

in haakse hoeken steekt het leven altijd scherp af zij hebben nooit mijn voorkeur gehad ik rond zaken liever met een harmoniemodel waarbij we stekels niet meer tolereren de cirkel laat ik dan ook prevaleren in zijn eeuwig gaan begin en einde sluiten naadloos aan rechte lijnen zullen ooit verdwijnen het vrouwelijk rond heeft al…

ik heb stenen gevormd tot mijn alfabet schik ze tot woorden in zinnen van universeel gebed kleur strofen met emotie voeg witregels toe in perspectief licht en schaduw zijn in te passen als contrasten mijn werkelijkheid kent vele talen lezen en schrijven openen alle verhalen want tijd heeft de stenen gespaard hun geheimen…

laat mij de idylle dromen van een wereld vol schonen als mensen zonder oordeel zijn waar ogen spreken en de lach een drempelloos ontmoeten is omdat iedereen je mag in krachten bundelen kunnen talenten groeien zal de grond in duurzaam zijn gewas en bloemen laten bloeien geef mij nog even tijd voordat de wereld in de afgrond van…

sierlijk schreef hij in tijdloze schoonheid arabesken aan de ijlblauwe lucht zijn valvlucht was doorzichtig als glas een lichtschittering dook in het gras in kortdurend vleugelgeweld was het laatste oordeel snel geveld zwaar en bedachtzaam wiekte hij weg in een overwinningscadans met de prooi in zijn bek…

de dagen zijn voorbijgegaan in vele lagen van bestaan natuurlijk was er groei de grond geploegd geschoond van stronk en steen langs elkaar heen in een verdeling die seizoen en rol gebonden was tot eigenheid wat ruimte kreeg en verder woekeren bleef het samen schouwen leek op houden van liefde bleef faalangstig bang tijd rijgt…

ik zwaaide draaide me om herkende de wereld weer het deed alleen zo godvergeten zeer nog bloei je steelde lang als knop lenteschoonheid die alleen de zon ontbeerde wat ik ook probeerde wij zijn zomer aangegaan in lange lichte dagen zelfs stilte bracht geen vragen wij genoten van een innig samenzijn maar de vergezichten bleven…

ik breek er even tussenuit ga alle gewoontes vergeten vooral het dwingend geweten een ver en zonnig land mijn dromen bij de hand sprookjesachtig etaleren zij hun mogelijkheden de keuze is aan mij maar ik wik en weeg kan niet tot daden komen consequenties vormen onderstromen die mij voeren naar de werkelijkheid ik wil drukte en geen…

ben de trap opgegaan heb de veilige koepel van licht verlaten tastte langs wanden hoorde treden kraken wist zo waar ik was maar het benauwde de lucht werd ouder dikker en kouder zweemde naar geuren die raakten aan een onherstelbaar gebeuren nog had ik ruimte moest wentelen in steeds krappere draaien op dat moment scheurden…

weer is stilte gebroken door duizend vlagen wind geluidloos waaien woorden op vleugels weg wat ik ook zeg er zit geen draagkracht meer in zinnen zij lijken hol van binnen als echo’s in gesprek de wind monoloogt luwte dwarrelt letters zonder hoop…

zacht fluistert de wind langs deuren en ramen speelt op straat en jaagt blikjes en flesjes voor zich uit het afval en rommelgeluid een niet te negeren refrein in de muziek van een plein in de stad waar muren vermoeid elkaar steunen en kreunen bij iedere vlaag hoe overleef ik vandaag nog spreken hun stenen koestert een hand de in…

nog weet ik de erupties het gloeiend stromende venijn de vulkaan in mij dacht even machtiger dan de wereld te zijn onverwacht tot uitbarsting gekomen in het groene landschap van mijn dromen waar zon en vruchtbaarheid weer het paradijselijke van ooit hadden bereikt ik voelde mij de schepper van elementen zonder te denken aan de mensen om…

ik heb het gras bekeken aan de onderkant witte wortels in zwart aardezand waar zon door woorden schijnt ondermijnen schaduwen in zinnen jouw voor de hand liggend gelijk heb moment en blikken vele dieptes toegedicht maar je gezicht rijmt niet met alles wat er was en is nog is er geen vervelen maar of je hart voor mij steeds open staat…

er was altijd die glazen wand de andere kant van leven je kon het voelen bruisen zag de intense emoties huizen maar het beleven werd niet meegegeven zij spiegelden naar jou hun zakelijke kou er was geen drempel om te overschrijden hen mijden is realiteit geweest generaties zijn gegaan het glas is nu verdwenen er is een naast…