Alle inzendingen van wil melker

ik keek omhoog recht in het boze oog schaduw zou dalen om mij te gaan halen maar ik kende de wet dook op mijn kansen want in de mep zat een gat waardoor ik niet werd gevangen wil melker 15/08/2015 www.wilmelkerrafels.deds.nl…

de antioxidanten dansen deze dagen lieve lust zij zijn door zomers weelde uitgebreid gekust maar kleuren bekoren zowel mens als vlieg geuren maken van het insect een fruitige dief toch kunnen wij best samen leven ons is overvloed gegeven…

onmiskenbaar is de kracht en macht waarmee wij levenslang strijden die ons naar beneden trekken en op latere leeftijd vaak doen lijden wij denken te ontsnappen in bewegen het neerwaartse gaat snel omhoog gaan is veel geven toch groeien wij naar boven omdat de zon met al haar warmte en licht ons in een hemel doet geloven…

je haar piekt weer zo eindeloos fotogeniek ogen spreken in het breken van licht dwalen door het vertalen van mijn blik woordloos lach je fluistert stil ja ik wil…

nog kan ik ze in beeld en kleuren vangen de windjammers en tall ships van voorheen waar tijd de zeilen slijt en windhandel vooruitgang brengt voor kooplui land en continent ook vogels broedend op het oude akkerland oppers met gedroogde tarwe in het zonne-uur bij de scheefgezakte hooibergschuur waar ploegen wolken stof doen waaien achter…

het fysieke van je lach ademt een intense aantrekkingskracht in het ontbloten van je tanden en het openen van de handen schuilt plezier dat twinkelt in je ogen het hoofd wat schalks gebogen het is een invitatie van gevoel dat samen richting aan emoties geeft om in buitensporigheden het nieuwe te ontdekken in geven en vooral beleven…

mijn hele leven heb ik achterom gekeken of ik een schaduw had die bevestigde dat ik er was jarenlang heb ik gedacht dat in de ruimte achter anderen de echte toekomst voor mij lag tot ik jou ontmoette en wij straalden in begroeten vond het heerlijk bij je te zijn onze schaduwen op een lijn jouw liefde leerde mij dat je niet echt kunt…

jij bent mijn kleine plaag je vliegt zo graag van hot naar her drukdoenerig aan de slag alsof de dag te weinig uren heeft van pauzes ben je niet gediend er is werk te verrichten zo lang de zon blijft lichten je bent het liefst in geel en zwart je taille is een schat alleen je angelt soms te hard…

in ieder woord spoort mijn trein naar verre oorden ongehinderd door station en rails reizen geest en associaties mee passeer steden en culturen zigzag landen en verpoos op tal van mooie stranden voel de mantra’s van op weg waarbij tijd gebeden zegt die tussen bielzen zijn gelegd pas als de woordenvloed is opgedroogd rangeer ik…

in ver kijken gaat het lichaam wijken schiet zien tekort als ogen in wolken dwalen bepaalt kleur de horizon de grens waar lucht en aarde elkaar raken is een blokkade soepel zweeft geest over de belemmering vindt ruimte in buiten het universum trekt maar is varen op een door aarde gegist bestek met voeten in de klei is loslaten…

ik heb het bos achter me gelaten nog groenen drogende bomen of ik terug wil komen leg net de laatste hand aan de bosrand in zijn overgang naar hei met herten spiedend op een rij oplichtend wit met paarse streken geven lucht zijn horizon in weidsheid en vrij perspectief ik zoek het zand de kaalheid van de droogte waar de scheve…

een kleine scene op het terras waar jij en ook de zon aanwezig was stralende ogen een vleugje flirt heerlijke woorden die niet door anderen waren te horen de ober serveerde een lach met ijs in het glas brak de verlegenheid open door ludiek weg te lopen wind parasolde bewegende schaduw speelde met highlights in de krul van je haar…

ik heb jou jezelf zien ontmoeten in de tal van vreemde snoeten die jij voor de spiegel trekt het visueel verkennen van posities en proporties in een hilarisch lijnenspel ontlokt je wel een lach onverwacht snel vallen nooit geziene stukjes samen die jou in vergeten namen completeren tot wie je bent ik heb je klassieke schoonheid al…

ik had de luiken van mijn comfortzone gesloten verstoken van buiten hield ik herinneringen in zwart wit tegen het steeds donker wordend licht hagen en struiken groeiden woekerend dicht in hun wanhopig zoeken naar de laatste streepjes zon herfstte het groen in schaduw alom ik weet van buigen en barsten heb mij eindelijk vermand ben uit…

ik heb jouw sterren niet geteld zij stralen weergaloze pracht jij bent mijn firmament natuurlijk fonkel jij minder bij het zwarte gat verschiet je plots van kleur als een nova de ruimte scheurt in jouw perspectieven kun je eindeloos dwalen zacht vibreert het verre heelal zijn eerste scheppingsverhalen als jij op de zonnewind zeilt…

de kleine facetten zijn al teder geslepen en gepolijst door de tijd ik heb je diamanten bekeken verblindend kaatst licht dat kiert uit de hemel zijn eerste gezicht maar er zit meer schoonheid van binnen in deze setting gevangen missen jouw edelstenen nog de loepzuiverheid van het volmaakte ideaal waarbij niet de grote maar harmonie…

duizenden kleuren wiegen om aandacht vragen je hand in zachte koestering stelen rankheid in een klankbord van groen bloeien van leven naar dood met de vrucht in hun schoot het zijn jouw ogen die hen hebben gekozen de vraag om samen te gaan is hun bestaan bloemen houden van mensen maar zijn helaas afhankelijk van hun grillige wensen…

ik heb het bed met twijfels afgehaald ramen wijd geopend de zon weer toegelaten met zijn licht en warmte wij hebben daar te lang geslapen het samen bleek gelaagd te zijn met onverenigbare elementen toch beleefden wij ondanks de zorg en pijn tal van gelukzalige momenten met bloemen groet ik jou omdat jij al die jaren mijn maatje bent…

ik voelde je al in wijkende tijd op weg naar momenten van gelukzalige eeuwigheid weer tasten we af het rakende woord al bij voorbaat gemeden in porselein van het heden onontkoombaar gaan ogen minnekozen ontspant de lach lijnen die ik vroeger niet bij je zag weer stroomt bloed in uitbundig kleuren geen verhitte discussies maar een…

heb mijn mozaïek gelegd in de kleuren van het leven nog zit ik met een handvol glas waaruit liefde en verlangen lacht nog eenmaal het ultieme rood als ster die oplicht aan het firmament zijn staart uiteenspattend in het mooiste buitenaards pigment oprijzend uit het prille groen dat seizoenenslang als donker loof in warme zomers koelte…

de kudde graast gemoedelijkheid maar het zwarte schaap blaat onvoorspelbaar zijn het is geen discrimineren maar een simpel negeren dat het ook bestaat is het de dwarsligger aangedaan of heeft het zichzelf altijd zwart gemaakt wil melker 26/07/2015 www.wilmelkerrafels.deds.nl…

ik herkende de kleuren van stenen die jij legde op mijn pad vaak bijzondere vormen waarvan sommige verborgen in het hoge gras voelde hoe wind jouw woorden langs mij waaide lieflijk als een spelend kind je zinnen bloeiden diep van binnen schoonheid in hun kwetsbaar zijn je lach ontdekte ik pas toen ik voor het eerst jouw kleine…

wij speelden met woorden schreven ze in het zand omdat niemand ze hoorden zo schiepen wij onze band maar het strand was helaas al geschapen liet zich slechts raken door water in zijn eeuwig corvee golven wisten de tekens overspoelden ze een voor een in een dierbaar herinneren aan ons eindeloos dagje zee later zijn wij terug gegaan…

ik zag helderheid uit kleur verdwijnen het voelde alsof zon niet meer uitbundig kon schijnen het vrolijke speelse flonkerde incidenteel grijs overheerste geheel ondanks de warmte werd het kouder en killer door donkerder licht in relaties domineerde niet samen maar alleen het almachtige ik nog opent wit maar zwart produceert…

ik componeerde jouw beeld uit mijn hartmuziek toen speelse tonen uit de hoogte kwamen sprankelden je ogen in een passioneel meeslepend bewegen danste je de melodie waarvan ik de ronding in contrasten schilderde op het doek weergaloos waren je passen in een met mes beschreven uitdaging ik zie je nu komen op de boulevard…

heb je hand gepakt maar jij wilde niet meekomen samen zijn wij blijven staan in het landschap van mijn dromen ik goochelde met sterren en een vage maan jouw glimlach liet mij gaan koos later bloemen en wat groen voor jou om steviger te aarden maar jij verwijlde verder in de ijlte steeds meer van mij vandaan heb je losgelaten…

we golfden volgden de beweging van eb en vloed in totale ontspanning stilte en rust werd de hemel gekust steeds trager kabbelde dood tij wij draaiden opzij zagen de schepping wonderen oogsten hun conceptie voorbij we zijn opgestaan voelden intuïtief het nieuwe leven in samen verder gaan…

ik heb naar historische bouwwerken gekeken hun architectuur met elkaar vergeleken vertaald in de tijd hebben zij allen de geschiedenis van bestaan en leven weergegeven imponerend zijn de beelden van heerser en zijn hof centraal geconstrueerd maar juist de anonieme werkers hebben in het geheim hun eigenheid geëtaleerd wat zij…

een witte stip vloog stilte naar de horizon tot dat adembenemende fatale moment waar het leven genomen werd en de ziel hen ontviel de banden zijn niet verbroken in een anders samenzijn alleen leven etst de pijn van de zielverbondenheid…

in haakse hoeken steekt het leven altijd scherp af zij hebben nooit mijn voorkeur gehad ik rond zaken liever met een harmoniemodel waarbij we stekels niet meer tolereren de cirkel laat ik dan ook prevaleren in zijn eeuwig gaan begin en einde sluiten naadloos aan rechte lijnen zullen ooit verdwijnen het vrouwelijk rond heeft al…