Alle inzendingen van wil melker

geven heeft weer iets aparts gekregen wordt vaak afgemeten aan het soort cadeau de flonkering van edelsteen het glinsteren van kristal goud en zilver zie je overal hebbedingetjes voor iedereen ik geef vaak een hand met in de ogen kijken probeer ik dan voorzichtig naar iemands ziel te reiken soms ook nog een kus maar die heeft veel…

wij hebben de bloemen geplukt die hun kelken verwelkten anderen in knop vertraagden door zaad en vruchten te maken we gingen voor zomer in schoonheid voor al eeuwige lente zonder verval maar kleuren vervaagden toen de knoppen verdwenen en het bladgroen bevroor onze weide bleef zwart na ontdooien want zonder zaad kan geen bloem…

ik weet het grut de grijze bolletjes pluis hoor ze piepen in hun huis waar het ouderpaar de bekjes vult van het jeugdig ongeduld in roets en schicht met tomeloze vaart tot de herrie is bedaard het wollig spul op de laatste zonnestraal in alle rust de nacht ingaat…

je wist dat je geroepen was de lach in je ogen antwoordde zacht je stem nog quasi nonchalant sprak luchtig maar ik voelde het trillen van je hand je lichaamstaal meegaander dan ik dacht we pasten wonderwel de eerste keer dat ik je zag we verkenden stilte uit verleden tijd behoedzaam rakend in jeugdige nieuwsgierigheid deelden…

ik wilde spelen aan het strand met een schepje schelpen en wat zand maar de zee leek het spel steeds te onderbreken door nieuwe kansen te geven golfde een schone lei om weer te beginnen ik werd kwaad maar lachte toen van binnen want spelen is het iedere keer net even anders proberen niet het eenmalig presteren…

ik ben klaar met kijken naar de lucht heb mijn gedachten de ruimte gegeven maar ze vluchten wanhopig terug in dromen het heelal verkend myriaden nevels met miljarden sterren eeuwige schepping in schoonheid zonder grens de monoloog met boven ben ik aangegaan het antwoord bleek een dialoog met mijn aards bestaan ik ben niet gevangen…

ik wil dwalen door het bos op zoek gaan naar een kantje mos het streepje gele maan alleen in vrijheid van beleven mezelf weer overgeven aan omgeving en natuur de stilte van het late uur bomen laten spreken fluisterend antwoord geven naar lichte ogen zwaaien zonder dat zij schrikken en meteen wegdraaien de grond weer voelen zonder…

ik weet dat mijn tranen niet vallen zie ze gaan in stromen verdampend tot dromen mistige wolken die emoties vertolken van vorm en kleur steeds verschieten hun buien hozen gevoelens gieten op stormachtige winden die neerslaand de luwte vinden geschoond weer stijgen om uiteindelijk klaring te krijgen oplossend in kou van jouw hemels…

ik heb je kussen nooit willen blussen deed water bij de wijn maar jouw chaos bleef een festijn vaak donkerden je ogen terwijl de zon volop scheen samen voelden we de pijn van het existentiële alleen jij kon nergens heen onbereikbaar in een wereld die bruiste tot de bui overtrok plezier triomfeerde en wij voorzichtigheid leerden…

in wederopbouw zijn zij uit beeld verdwenen toekomst dooft stukjes verleden herdenken met oranje tintje heraldiek en romantiek de stoere jongens van het pintje vrijheid is ons hoogste goed gebleken maar de zekerheid is wel gesleten langzaam zijn zij weer tot leven gekomen gezichten uit mijn dromen namen krijgen nu een stem angst…

ik heb mijn reis gemaakt de schatten van werelden gezien geraakt aan de mystiek van het leven in diep geloven alles te geven de magie ervaren van verbonden zijn met omgeving en natuur die samenhang maakt in een bestaan met geest gevoel en vuur onverklaarbaarheden hebben altijd om aandacht gestreden want iedere gemeenschap…

ik voel de lijnen van letters geschreven op je huid tekens van leven liefde en verdriet negeren kan ik ze niet maar als in je ogen de glimlach weer komt verzacht het getekende schrift rond je mond dan dwalen je handen niet doelloos meer rond maar onderschrijven beeldend je woorden met een al hemelse gloed…

er is dit jaar iets minder rood in het roze van mijn prunuslaan het wit zit meer naar boven raakt aan het blauw dicht tegen hemel aan in zuiverheid weer mooi geloken door kou blijft deze pracht lang staan de zonovergoten harten heb ik gemist toch straalt het laantje een feeëriek gezicht…

wij hebben goden geschapen sterren gecreëerd om stukjes van de hemel te zien in hoger reiken dan de ander zullen ooit onze rechten blijken om deel te nemen aan het eeuwig fenomeen in aanbidden zit diep van binnen de onzekerheid van niet begrijpen door een constante afhankelijkheid alleen de sterken claimen in gelijk hun rol…

zacht fluistert kristal zijn transparante tonen fonkelen in rode wijn de vlammen van het vuur lentekoelte vleugt door openstaande deuren bezwangerd met de donkere geuren uit het late avonduur een moment van mijmering die in knusjes samen zijn weer herinneringen roept uit lang vergeten tijden zonder haast en stress rampspoed van berichten…

ik heb immense velden met bloemen gezien die fier hun kleuren dragen zacht wiegen als zij in opening mijn aandacht vragen hun ranke stelen lichtjes draaien maar de zon schijnt feller op de kale rots waar stenen regenbogen kaatsen in kristallen werd de tijd gevangen die daar onder grote druk is blijven hangen zij vertellen van…

zij wordt niet koud of heet maar kent het klappen van de zweep is hier de meesteres feilloos voelt ze haar cliënten aan laat ze pas gaan als zij volledig zijn gestript in het spel van lust en pijn kent de paden van de hel die door extravaganten nooit belopen zijn zij draagt slechts latex wanten totaal verdwaasd zit naakt te…

het blingbling was volledig in verblindde jou door uiterlijkheden namaakzilver smeedde illusie terwijl neppend goud de hype onderstreepte in leer en chroom koesterde jij je droom tot het licht doofde omdat men er niet meer in geloofde schittering verdween praal en pracht stonden te wachten op het einde van de nacht nog even…

ik wil scherpte en contrast in stralend licht weer trots zijn op dat wat mijn schaduw is ben ooit in vroeger tijden uit de anonimiteit gekropen begon mezelf voorbij te lopen om een ander leven te leiden maar de perspectieven vervaagden tot grijze dagen zo dat ik zonder zon mijn evenbeeld niet altijd mee hoefde te dragen het leven…

de stilte kwam hard aan de muziek was uitgedaan een zachte stem vroeg ons om weg te gaan buiten keek ik je aan jouw hand al in de mijne nog onbeslist wist ik de richting van ons gaan wij draalden de nacht was zacht een afscheid hier bepaalde waar en hoe het morgen was ik zag je oogopslag wachtte op je lach wil melker…

ik ben gaan dwalen tussen allerhande garens heb mijn patronen opgezet maar kleuren lijken net niet echt zij dissoneren in hun valsheid naar elkaar weven met invallend licht een meer dimensionaal gezicht dat mij toeschreeuwt om meteen te stoppen met het openen van de hel het weefgetouw trekt aan de bel ik heb kinderen zien spinnen…

ik hoorde woorden verdrinken in stemmen die zongen over wanhoop en pijn het lied van de zwemmers met stilte als repeterend refrein de barstende lippen van droogte en kou memoreerden hun vlucht voor angst en barbaar in een regen van kogels als minachtend gebaar zij hebben vrijheid voor even gezien het benedendek kraakte maakte snel…

je smeult kringelt rook in speelse vormen ik blaas zacht jouw vuur iets aan je knispert en vonkt rood ontvlamt daarna in feller branden schroeit bijna mijn handen weer laai je op tussen grijze as verdrijft de koude nacht nog is de vonkenregen in je ogen niet geblust als je lach mij plagend kust…

ik kan niet zingen toch hoor en voel ik diep van binnen het mooiste lied gecomponeerd met noten van de zomer tot een warme melodie een aria die dieprood kleurt van bloemenharten in de zon zacht wiegend op speelse vlaagjes wind die in refrein zijn oorsprong vindt de einder trilt in gloedvol animeren zomer gaat zijn hooglied proclameren…

heb geluid buitengesloten ben alleen met mijn dromen zacht zingt het bloed met pulserende stromen in warme melodie vloeit ontspanning tot in de verste delen om blokkades te helen jij regisseert al lang zonder te spelen beeld en decor ook licht en muziek komen uit jouw harmonie maar ben ik dan de marionet waarbij jij aan de touwtjes…

hij is mijn vriend of toch niet onze dialoog put uit dezelfde bron welt op en verloopt verdroogt stroomafwaarts of bevriest in beweging ik wil zon zand zee en golven de onder bloemen bedolven ogen en lach van een vrouw hij zonden en berouw twijfels en lijden zekerheid in vaste tijden ik licht op hij weerkaatst spiegelt genadeloos…

ik heb de boot getuigd zeilen gehesen om de golven te breken eindelijk verder dan de eerste horizon die bolt van decadentie ik wil met jou het avontuur weer aan veilige havens hebben afgedaan het ruime sop spot met zelfgenoegzaam zijn speelt gevaren uit in angst en pijn samen gaan we elementen trotseren en voorbij de grenzen weer…

wij zijn talen gaan spreken waarvan de woorden ontbreken oog en gebaar worden een paar in een neigend begroeten de lach zorgt voor balans in het haastige moeten handen kleuren met vormen en beelden het dagelijks gebeuren in begrijpen is naar elkaar kijken de basis van zien door het spiegelen van licht lezen wij de ziel…

ik heb lang met je vingers gespeeld tot ik in je hand kon lezen dat je deze weg wilde geven nooit heb ik goed beseft dat alleen handjeklap het echte leven was…

de sneeuw was plotseling weg niet eens in een langzaam proces kale aarde is al wat rest bedekt met vage zwemen sprietig groen van toen er is iets vreselijk misgegaan door het vervlakken van het zicht ik kan de wisseling niet meer aan van het voortdurend strijdend licht de schemering duurt dagen omdat zij haar greep op de werkelijkheid…