Alle inzendingen van wil melker

ik heb je kussen nooit willen blussen deed water bij de wijn maar jouw chaos bleef een festijn vaak donkerden je ogen terwijl de zon volop scheen samen voelden we de pijn van het existentiële alleen jij kon nergens heen onbereikbaar in een wereld die bruiste tot de bui overtrok plezier triomfeerde en wij voorzichtigheid leerden…

in wederopbouw zijn zij uit beeld verdwenen toekomst dooft stukjes verleden herdenken met oranje tintje heraldiek en romantiek de stoere jongens van het pintje vrijheid is ons hoogste goed gebleken maar de zekerheid is wel gesleten langzaam zijn zij weer tot leven gekomen gezichten uit mijn dromen namen krijgen nu een stem angst…

ik heb mijn reis gemaakt de schatten van werelden gezien geraakt aan de mystiek van het leven in diep geloven alles te geven de magie ervaren van verbonden zijn met omgeving en natuur die samenhang maakt in een bestaan met geest gevoel en vuur onverklaarbaarheden hebben altijd om aandacht gestreden want iedere gemeenschap…

ik voel de lijnen van letters geschreven op je huid tekens van leven liefde en verdriet negeren kan ik ze niet maar als in je ogen de glimlach weer komt verzacht het getekende schrift rond je mond dan dwalen je handen niet doelloos meer rond maar onderschrijven beeldend je woorden met een al hemelse gloed…

er is dit jaar iets minder rood in het roze van mijn prunuslaan het wit zit meer naar boven raakt aan het blauw dicht tegen hemel aan in zuiverheid weer mooi geloken door kou blijft deze pracht lang staan de zonovergoten harten heb ik gemist toch straalt het laantje een feeëriek gezicht…

wij hebben goden geschapen sterren gecreëerd om stukjes van de hemel te zien in hoger reiken dan de ander zullen ooit onze rechten blijken om deel te nemen aan het eeuwig fenomeen in aanbidden zit diep van binnen de onzekerheid van niet begrijpen door een constante afhankelijkheid alleen de sterken claimen in gelijk hun rol…

zacht fluistert kristal zijn transparante tonen fonkelen in rode wijn de vlammen van het vuur lentekoelte vleugt door openstaande deuren bezwangerd met de donkere geuren uit het late avonduur een moment van mijmering die in knusjes samen zijn weer herinneringen roept uit lang vergeten tijden zonder haast en stress rampspoed van berichten…

ik heb immense velden met bloemen gezien die fier hun kleuren dragen zacht wiegen als zij in opening mijn aandacht vragen hun ranke stelen lichtjes draaien maar de zon schijnt feller op de kale rots waar stenen regenbogen kaatsen in kristallen werd de tijd gevangen die daar onder grote druk is blijven hangen zij vertellen van…

zij wordt niet koud of heet maar kent het klappen van de zweep is hier de meesteres feilloos voelt ze haar cliënten aan laat ze pas gaan als zij volledig zijn gestript in het spel van lust en pijn kent de paden van de hel die door extravaganten nooit belopen zijn zij draagt slechts latex wanten totaal verdwaasd zit naakt te…

het blingbling was volledig in verblindde jou door uiterlijkheden namaakzilver smeedde illusie terwijl neppend goud de hype onderstreepte in leer en chroom koesterde jij je droom tot het licht doofde omdat men er niet meer in geloofde schittering verdween praal en pracht stonden te wachten op het einde van de nacht nog even…

ik wil scherpte en contrast in stralend licht weer trots zijn op dat wat mijn schaduw is ben ooit in vroeger tijden uit de anonimiteit gekropen begon mezelf voorbij te lopen om een ander leven te leiden maar de perspectieven vervaagden tot grijze dagen zo dat ik zonder zon mijn evenbeeld niet altijd mee hoefde te dragen het leven…

de stilte kwam hard aan de muziek was uitgedaan een zachte stem vroeg ons om weg te gaan buiten keek ik je aan jouw hand al in de mijne nog onbeslist wist ik de richting van ons gaan wij draalden de nacht was zacht een afscheid hier bepaalde waar en hoe het morgen was ik zag je oogopslag wachtte op je lach wil melker…

ik ben gaan dwalen tussen allerhande garens heb mijn patronen opgezet maar kleuren lijken net niet echt zij dissoneren in hun valsheid naar elkaar weven met invallend licht een meer dimensionaal gezicht dat mij toeschreeuwt om meteen te stoppen met het openen van de hel het weefgetouw trekt aan de bel ik heb kinderen zien spinnen…

ik hoorde woorden verdrinken in stemmen die zongen over wanhoop en pijn het lied van de zwemmers met stilte als repeterend refrein de barstende lippen van droogte en kou memoreerden hun vlucht voor angst en barbaar in een regen van kogels als minachtend gebaar zij hebben vrijheid voor even gezien het benedendek kraakte maakte snel…

je smeult kringelt rook in speelse vormen ik blaas zacht jouw vuur iets aan je knispert en vonkt rood ontvlamt daarna in feller branden schroeit bijna mijn handen weer laai je op tussen grijze as verdrijft de koude nacht nog is de vonkenregen in je ogen niet geblust als je lach mij plagend kust…

ik kan niet zingen toch hoor en voel ik diep van binnen het mooiste lied gecomponeerd met noten van de zomer tot een warme melodie een aria die dieprood kleurt van bloemenharten in de zon zacht wiegend op speelse vlaagjes wind die in refrein zijn oorsprong vindt de einder trilt in gloedvol animeren zomer gaat zijn hooglied proclameren…

heb geluid buitengesloten ben alleen met mijn dromen zacht zingt het bloed met pulserende stromen in warme melodie vloeit ontspanning tot in de verste delen om blokkades te helen jij regisseert al lang zonder te spelen beeld en decor ook licht en muziek komen uit jouw harmonie maar ben ik dan de marionet waarbij jij aan de touwtjes…

hij is mijn vriend of toch niet onze dialoog put uit dezelfde bron welt op en verloopt verdroogt stroomafwaarts of bevriest in beweging ik wil zon zand zee en golven de onder bloemen bedolven ogen en lach van een vrouw hij zonden en berouw twijfels en lijden zekerheid in vaste tijden ik licht op hij weerkaatst spiegelt genadeloos…

ik heb de boot getuigd zeilen gehesen om de golven te breken eindelijk verder dan de eerste horizon die bolt van decadentie ik wil met jou het avontuur weer aan veilige havens hebben afgedaan het ruime sop spot met zelfgenoegzaam zijn speelt gevaren uit in angst en pijn samen gaan we elementen trotseren en voorbij de grenzen weer…

wij zijn talen gaan spreken waarvan de woorden ontbreken oog en gebaar worden een paar in een neigend begroeten de lach zorgt voor balans in het haastige moeten handen kleuren met vormen en beelden het dagelijks gebeuren in begrijpen is naar elkaar kijken de basis van zien door het spiegelen van licht lezen wij de ziel…

ik heb lang met je vingers gespeeld tot ik in je hand kon lezen dat je deze weg wilde geven nooit heb ik goed beseft dat alleen handjeklap het echte leven was…

de sneeuw was plotseling weg niet eens in een langzaam proces kale aarde is al wat rest bedekt met vage zwemen sprietig groen van toen er is iets vreselijk misgegaan door het vervlakken van het zicht ik kan de wisseling niet meer aan van het voortdurend strijdend licht de schemering duurt dagen omdat zij haar greep op de werkelijkheid…

jij zwaait kleuren warmt mijn hart waar regen al valt wolken hun grijs donkeren in zwart want je lach bloeit bloemen wild van het veld nog gehuld in zon voordat wind ze velt maar ogen verschrikken in het flitsende licht we tellen seconden donderen samen tot de volgende schicht verbazend dichtbij schokt de hemel voor even in…

zij was niet compact in tijd en ruimte krioelde haar leven sprong van hak op de tak om toch daar richting aan te geven comprimeerde gevoel in lach en ogen geëngageerd en bewogen regen zon en wind gaven haar de ultieme onschuld van een kind zij lichtte op in verschijnen luchtig en vluchtig maar ieder nam haar als de zijne allen…

het prille van lente schroomt de bleke huid t shirts en de korte mouw lijken haalbaar voor de vrouw maar de spiegel rekent onverbiddelijk af met witte top en korte rok zonder gebruinde benen kleur krijgt langzaam weer de overhand waar somber het straatbeeld lang domineerde de donkere massa breekt in speels en licht bewegen nog even…

nog staan de instrumenten wat donker afgesteld want somberheid was troef maar uit de bak trekken toch al snel hoge tonen aan een speelse bel een dwarse streek over slaperige snaren brengt het pril geluid niet tot bedaren zij lijken nog ontstemd maar als de zon gaat schijnen zullen dissonanten zo verdwijnen dan gaat het lentelied…

nog staat een raam te klapperen waarin gordijnen scheuren door glas hoorbaar sijpelt dood en stilte uit een wijk die ooit springlevend was een beeldverslag van slachting die toen gaande bleek gaat achteloos voorbij shots vol ellende zijn er tientallen op rij met de knop omzetten denken ze gelukkig zijn wij daar niet bij…

ooit waren mens en maatschappij vervlochten met elkaar maar in onthechten komt het echte op de eerste plaats van het ware is helaas door het ontvlechten alleen het ego nog paraat zodat ieder als verdwaalde door alle lagen van het leven gaat de kuddes zijn compleet herders doen hun kunstjes omdat iedereen hetzelfde vreet…

ik zag je vlucht omhoog maar kon jou niet bereiken zwaaide schreeuwde voelde mij verlaten zonder vriend en troost jij doorleefde mijn bestaan liet mij gaan als ik dat nodig vond sprong in de bres als ik mijn slechte keuzes weer met ruzie had beslecht maar samen knopten wij bloeiden volop lente ook in de bitterste kou jij…

de vrouwen zijn ontzet zij zien de lege plek waar hij in linnen heeft gelegen nog draagt het wit in rood de schaduwen van marteling en dood zij keren in gebed herinneren de woorden die hij over zijn opstanding heeft gezegd gesterkt met nieuwe kracht verkondigen zij de boodschap die er is in het feest van zijn verrijzenis…