Alle inzendingen van wil melker

ik heb je ooit ontmoet na een stille groet een lach die zonnestraalde door het bos verlichtte toen jouw plekje op het mos we luisterden naar het ruisen van de wind tot mijn hand de eerste liefde in de jouwe vond wij dwaalden af naar hogere sferen zonder horizon in het wederkeren beseften wij terdege dat dit het echte…

ik droom je gedachten en lieve lach zij wiegen speels als een kind in licht en wind als een handvol ballonnen kleuren zij liefde en passie zonder opgelaten te zijn vieren zij vrijheid nemen de ruimte die wij hen geven in samen leven ik volg hun vlucht zucht verliefd als ik zie dat jij naast mij rust…

palmen ruisen zacht een vriend wordt ingehaald al eeuwenlang verwacht de avondmaaltijd in gethsemane het ritueel met zijn getrouwen maar op een kon hij niet bouwen door het romeinse recht veroordeeld met twee moordenaars te hangen wordt de kruisweg aangevangen in het donkeren van het derde uur geeft hij de geest weer terug aan vader…

waarheid glansde in de hoogste boom onbereikbaar net als appel en de troon toch gistte hoogmoed in het donkere loof reptielde sissend macht naar het verhitte hoofd een wankel ogenblik brak de morele toren zo werd de eerste leugen in het paradijs geboren ons erfgoed is verrijkt door een niet aflatende strijd om de ander te evenaren…

ik zag je lach had nooit gedacht dat ik jou levenslang zou volgen nog tracht ik het raadsel op te lossen van je ogen in de blik die ik ving bij het ontmoeten de hand en kus stukjes hemel vol verliefde rust toch is de idylle niet compleet want huis en haard zijn nog verscholen tot leven alles weet…

je speelt met edelstenen waarvan de vonken uit je ogen schieten jouw huid de passie kleurt waarmee het licht van buiten wordt gebroken je ziel de kristallen koestert die in schoonheid uit de hemel zijn gevallen…

de regen spat wind jaagt zand en aarde op het blad dat verzuipt in modderbad kou vriest bruine randen aan pril groen dat terug wil kruipen in de bol van toen maar altijd trekt het licht koestert zon de kleine knop die opent als de winter stopt…

ik heb het intens zwarte van schaduw ervaren waar nacht en dood het donkerste bloed uit de levensgoot vergaren schemer nog bevroren is omdat eerst licht moet ontdooien voordat schaduw zich kan ontplooien daar op het einde der tijden voel ik het heftige strijden tussen bestaan en roemloos ten onder gaan…

groen spreekt het blad zijn verhaal van knop tot bloem in fraai rozet als eenling in het loof gezet ruisen zij als bladeren het refrein zijn blij om samen boom te zijn…

steeds schroeit slecht nieuws langs kwetsbare plekken ik heb niets om ze af te dekken mijn stenen schreeuwen hun vergeten uit in de woestijn van mijn leven ik heb ze achter gelaten omdat ik hun zwaarte niet meer kon dragen want de meute jaagt de schaduwen na van verblekende sterren ik ben de eenling zonder taal die stilte spreekt…

waar schoonheid schrijnt in subtiele ornamenten fluisteren dikke pilaren het afzien en zware werk generatieslang is er gebouwd aan toren en kerk waar nu gezang opkrult en de gelovige zijn plicht vervult in kapellen hangen gebed en diepe devotie tussen brandende kaarsen de plaats voor duistere negotie nog kijken de heiligen neer op…

het is pijn die zigzagt door mijn zijn kleur verlept geur verwaait en levenslijnen dieper etst die rafelt aan geluk vertrouwen breekt en sprankjes hoop weg veegt steeds sneller gaat de stroom langs oevers en dijken die alsmaar hoger lijken een boze droom die kant noch wallen raakt mij buiten zinnen maakt tot medicatie de…

ik heb je geschilderd maar ben nog niet klaar je ogen zijn dof vreemd plukkig je haar in grote lijnen wil jij wel herkenbaar verschijnen maar in detail blijk je steeds te verdwijnen het is een en al weerbarst om jezelf te laten zien juist in de kleinste dingen vervaagt steeds je ziel maar als de zon jouw ogen beschijnt leven zij…

wij hebben ons de wereld toegeëigend zonder enig concept er bomen struiken en planten naar eigen vorm en smaak neergezet met monoculturen en misoogst als resultaat is de natuur kapot gemaakt wij dachten hoogmoedig als god schepper te zijn maar leven parasiterend als woekerend kruid in een totaal misvormde variant van het aards…

halal gutst het rode bloed maar blust geen haat de vraat naar macht van het religieus gezag degenereert de maatschappij door familiegrond gebonden waaien oogsten naar hen die wapens kozen het kaf is wat er rest in broedermoord wordt de koran niet meer gehoord…

het is geen feest om alles uit te pluizen het willen weten waar goed en kwaad echt huizen als anderen lachen in het snel vergeten is er bij mij de angel die prikt in het geweten zorgeloosheid heb ik nooit gekend me volledig overgeven is ook niet voor mij bestemd toch ben ik gelukkig met je heerlijke gezicht jouw pak met veren en…

ik zag je voeten in het gras handen vol met bloemen je lichaam raakte aan de wolken een hemel in je lach ik wilde snel beginnen met dit moment op linnen schetste vage lijnen maar jouw ziel leek weg te kwijnen in de stilte van het doek jij reikte mij de hand zette verf en ezel aan de kant om de echte lente te genieten…

ik zag tonen van de kleine melodie al komen in je ogen vingers speelden met akkoorden door het strelen over huid in het teder raken lieten zij heel lief het warme voelen ontwaken jij lachte in het lichte klateren van hoge tonen wist mijn illuster bedoelen maar ook de eerste viool kent de strelende pijn van onderdanig aan de strijkstok…

lief speelt onze geest met dingen die we zien een caleidoscoop van herinnering completeert onze eerste blik in de verschillen van beeld proeven wij verandering vallen kleuren vorm en ogen op wordt de stem als uniek fenomeen meteen geautoriseerd alleen jij komt binnen als een hemels paradijs zonder enig vergelijk ruimte vullend warm…

eonenlang hebben zij de tijd getrotseerd waar macht en kracht al lang zijn verweerd in het assyrische rijk heeft beschaving geheerst zijn goden vereerd voor een plaats in de eeuwigheid maar sektarisme viert hoogtij respect en historie zijn vogelvrij de mens is vervallen tot moord en vernieling in barbarij ook kunst kent die ziekte…

grijs sombert de dag maar de lente vonkt nog in je ogen een mysterieuze twinkeling van energie en kracht die kleurt als je lacht dan lijkt de zon voor even te schijnen uit een klarende lucht om in een zucht ook weer te verdwijnen als buiten de regen gutst…

ik wist de wereld van glas breekbaar tot de laatste scherf heb me verwond aan het scherp dat ook voor mij onbuigzaam was verblind door glamour en glitter dacht ik het bestaan transparant zonder mededogen schoof gebrek aan succes mij terug naar de kant waar jouw helpende hand het prikkeldraad streelt een nieuw leven opent en mijn wanhoop…

ik zag ze in je ogen ontwaken de herinneringen die jouw leven maakten scenes en fragmenten in wisselend gevoel die het gebeuren in tijd en omgeving kleuren iedere keer weer het vertellen en weten om ook de kleinste details niet te vergeten zwart is de schaduw scherp het contrast waarmee jij hun impact op jouw leven hebt neergeschreven…

jij hebt het magische bos ontsloten met een wenk en het schikken van je gouden lok boven gevoelige ogen jij danst en ik loop op de mysterieuze muziek van het eeuwenoude woud waarin tijd zich samenvouwt jij laat mij de bronnen zien van jarenlang verdriet en pijn omdat herinneringen aan jouw trauma’s nog niet verwerkt zijn toch zwier…

ik wierp met zand bloemen naar de hemel zij waaierden uit op de wind ik ving hun blaadjes als kind gaf ze water met zee maar ze wilden niet bloeien zij schuimden verdriet en de vloed nam ze mee heb met schelpen een vaarwel van hartjes gelegd en tegen mezelf gezegd morgen ben ik er weer maar dan bij eb…

pluche en macht hebben een onweerstaanbare aantrekkingskracht op lieden die mensen willen leiden verzamel wat stemmen en het klatergoud lacht breng ze de boodschap van praal en veel pracht een megalomaan project wordt direct gestart maar er zit overal smeergeld geen rad draait ooit apart er is geven en nemen alleen in algemeen belang…

je schurkte tegen mij aan lachte zacht mijn naam vingers speelden hun spel in het omstrengelen van hemel en hel ik volgde je ogen maar jij dook steeds weg niet in ontwijken maar juist door mij te doen kijken jouw blik ging van binnen naar buiten verder dan ruiten en horizon raakte een weids perspectief ik had je zo eindeloos lief…

ongenaakbaar koester jij je maagdelijkheid jouw naaktheid is gekleed met bloot opportunisme voor wie liefdevol de sluier licht is er intimiteit in een teder ontdekken van de paradijselijke werkelijkheid…

ik zag je in het avondrood na een dag vol zee en zon je oogde lief het bruinverbrande bloot dat contrasteerde met het fraai oplichtend blond waarin ik sporen van de golven vond je kus was koel en zilt het waterzout vroeg dorsten lessend om nog meer je hand speelde met zand jij blikte met helder blauwe ogen het genieten van een…

je acteert volleerd op het podium van leven waar schijnwerperlicht jouw gezicht laat stralen speelt in een zelfgekozen decor van spiegels die kaatsen om je volledig zichtbaar te maken maar na het doek is er geen demasqué alleen wie aandacht heeft leeft in jouw idee het donker neemt je naamloos mee er is geen spiegel die nog groet…