Alle inzendingen van wil melker

hij is mijn vriend of toch niet onze dialoog put uit dezelfde bron welt op en verloopt verdroogt stroomafwaarts of bevriest in beweging ik wil zon zand zee en golven de onder bloemen bedolven ogen en lach van een vrouw hij zonden en berouw twijfels en lijden zekerheid in vaste tijden ik licht op hij weerkaatst spiegelt genadeloos…

ik heb de boot getuigd zeilen gehesen om de golven te breken eindelijk verder dan de eerste horizon die bolt van decadentie ik wil met jou het avontuur weer aan veilige havens hebben afgedaan het ruime sop spot met zelfgenoegzaam zijn speelt gevaren uit in angst en pijn samen gaan we elementen trotseren en voorbij de grenzen weer…

wij zijn talen gaan spreken waarvan de woorden ontbreken oog en gebaar worden een paar in een neigend begroeten de lach zorgt voor balans in het haastige moeten handen kleuren met vormen en beelden het dagelijks gebeuren in begrijpen is naar elkaar kijken de basis van zien door het spiegelen van licht lezen wij de ziel…

ik heb lang met je vingers gespeeld tot ik in je hand kon lezen dat je deze weg wilde geven nooit heb ik goed beseft dat alleen handjeklap het echte leven was…

de sneeuw was plotseling weg niet eens in een langzaam proces kale aarde is al wat rest bedekt met vage zwemen sprietig groen van toen er is iets vreselijk misgegaan door het vervlakken van het zicht ik kan de wisseling niet meer aan van het voortdurend strijdend licht de schemering duurt dagen omdat zij haar greep op de werkelijkheid…

jij zwaait kleuren warmt mijn hart waar regen al valt wolken hun grijs donkeren in zwart want je lach bloeit bloemen wild van het veld nog gehuld in zon voordat wind ze velt maar ogen verschrikken in het flitsende licht we tellen seconden donderen samen tot de volgende schicht verbazend dichtbij schokt de hemel voor even in…

zij was niet compact in tijd en ruimte krioelde haar leven sprong van hak op de tak om toch daar richting aan te geven comprimeerde gevoel in lach en ogen geëngageerd en bewogen regen zon en wind gaven haar de ultieme onschuld van een kind zij lichtte op in verschijnen luchtig en vluchtig maar ieder nam haar als de zijne allen…

het prille van lente schroomt de bleke huid t shirts en de korte mouw lijken haalbaar voor de vrouw maar de spiegel rekent onverbiddelijk af met witte top en korte rok zonder gebruinde benen kleur krijgt langzaam weer de overhand waar somber het straatbeeld lang domineerde de donkere massa breekt in speels en licht bewegen nog even…

nog staan de instrumenten wat donker afgesteld want somberheid was troef maar uit de bak trekken toch al snel hoge tonen aan een speelse bel een dwarse streek over slaperige snaren brengt het pril geluid niet tot bedaren zij lijken nog ontstemd maar als de zon gaat schijnen zullen dissonanten zo verdwijnen dan gaat het lentelied…

nog staat een raam te klapperen waarin gordijnen scheuren door glas hoorbaar sijpelt dood en stilte uit een wijk die ooit springlevend was een beeldverslag van slachting die toen gaande bleek gaat achteloos voorbij shots vol ellende zijn er tientallen op rij met de knop omzetten denken ze gelukkig zijn wij daar niet bij…

ooit waren mens en maatschappij vervlochten met elkaar maar in onthechten komt het echte op de eerste plaats van het ware is helaas door het ontvlechten alleen het ego nog paraat zodat ieder als verdwaalde door alle lagen van het leven gaat de kuddes zijn compleet herders doen hun kunstjes omdat iedereen hetzelfde vreet…

ik zag je vlucht omhoog maar kon jou niet bereiken zwaaide schreeuwde voelde mij verlaten zonder vriend en troost jij doorleefde mijn bestaan liet mij gaan als ik dat nodig vond sprong in de bres als ik mijn slechte keuzes weer met ruzie had beslecht maar samen knopten wij bloeiden volop lente ook in de bitterste kou jij…

de vrouwen zijn ontzet zij zien de lege plek waar hij in linnen heeft gelegen nog draagt het wit in rood de schaduwen van marteling en dood zij keren in gebed herinneren de woorden die hij over zijn opstanding heeft gezegd gesterkt met nieuwe kracht verkondigen zij de boodschap die er is in het feest van zijn verrijzenis…

ik heb je ooit ontmoet na een stille groet een lach die zonnestraalde door het bos verlichtte toen jouw plekje op het mos we luisterden naar het ruisen van de wind tot mijn hand de eerste liefde in de jouwe vond wij dwaalden af naar hogere sferen zonder horizon in het wederkeren beseften wij terdege dat dit het echte…

ik droom je gedachten en lieve lach zij wiegen speels als een kind in licht en wind als een handvol ballonnen kleuren zij liefde en passie zonder opgelaten te zijn vieren zij vrijheid nemen de ruimte die wij hen geven in samen leven ik volg hun vlucht zucht verliefd als ik zie dat jij naast mij rust…

palmen ruisen zacht een vriend wordt ingehaald al eeuwenlang verwacht de avondmaaltijd in gethsemane het ritueel met zijn getrouwen maar op een kon hij niet bouwen door het romeinse recht veroordeeld met twee moordenaars te hangen wordt de kruisweg aangevangen in het donkeren van het derde uur geeft hij de geest weer terug aan vader…

waarheid glansde in de hoogste boom onbereikbaar net als appel en de troon toch gistte hoogmoed in het donkere loof reptielde sissend macht naar het verhitte hoofd een wankel ogenblik brak de morele toren zo werd de eerste leugen in het paradijs geboren ons erfgoed is verrijkt door een niet aflatende strijd om de ander te evenaren…

ik zag je lach had nooit gedacht dat ik jou levenslang zou volgen nog tracht ik het raadsel op te lossen van je ogen in de blik die ik ving bij het ontmoeten de hand en kus stukjes hemel vol verliefde rust toch is de idylle niet compleet want huis en haard zijn nog verscholen tot leven alles weet…

je speelt met edelstenen waarvan de vonken uit je ogen schieten jouw huid de passie kleurt waarmee het licht van buiten wordt gebroken je ziel de kristallen koestert die in schoonheid uit de hemel zijn gevallen…

de regen spat wind jaagt zand en aarde op het blad dat verzuipt in modderbad kou vriest bruine randen aan pril groen dat terug wil kruipen in de bol van toen maar altijd trekt het licht koestert zon de kleine knop die opent als de winter stopt…

ik heb het intens zwarte van schaduw ervaren waar nacht en dood het donkerste bloed uit de levensgoot vergaren schemer nog bevroren is omdat eerst licht moet ontdooien voordat schaduw zich kan ontplooien daar op het einde der tijden voel ik het heftige strijden tussen bestaan en roemloos ten onder gaan…

groen spreekt het blad zijn verhaal van knop tot bloem in fraai rozet als eenling in het loof gezet ruisen zij als bladeren het refrein zijn blij om samen boom te zijn…

steeds schroeit slecht nieuws langs kwetsbare plekken ik heb niets om ze af te dekken mijn stenen schreeuwen hun vergeten uit in de woestijn van mijn leven ik heb ze achter gelaten omdat ik hun zwaarte niet meer kon dragen want de meute jaagt de schaduwen na van verblekende sterren ik ben de eenling zonder taal die stilte spreekt…

waar schoonheid schrijnt in subtiele ornamenten fluisteren dikke pilaren het afzien en zware werk generatieslang is er gebouwd aan toren en kerk waar nu gezang opkrult en de gelovige zijn plicht vervult in kapellen hangen gebed en diepe devotie tussen brandende kaarsen de plaats voor duistere negotie nog kijken de heiligen neer op…

het is pijn die zigzagt door mijn zijn kleur verlept geur verwaait en levenslijnen dieper etst die rafelt aan geluk vertrouwen breekt en sprankjes hoop weg veegt steeds sneller gaat de stroom langs oevers en dijken die alsmaar hoger lijken een boze droom die kant noch wallen raakt mij buiten zinnen maakt tot medicatie de…

ik heb je geschilderd maar ben nog niet klaar je ogen zijn dof vreemd plukkig je haar in grote lijnen wil jij wel herkenbaar verschijnen maar in detail blijk je steeds te verdwijnen het is een en al weerbarst om jezelf te laten zien juist in de kleinste dingen vervaagt steeds je ziel maar als de zon jouw ogen beschijnt leven zij…

wij hebben ons de wereld toegeëigend zonder enig concept er bomen struiken en planten naar eigen vorm en smaak neergezet met monoculturen en misoogst als resultaat is de natuur kapot gemaakt wij dachten hoogmoedig als god schepper te zijn maar leven parasiterend als woekerend kruid in een totaal misvormde variant van het aards…

halal gutst het rode bloed maar blust geen haat de vraat naar macht van het religieus gezag degenereert de maatschappij door familiegrond gebonden waaien oogsten naar hen die wapens kozen het kaf is wat er rest in broedermoord wordt de koran niet meer gehoord…

het is geen feest om alles uit te pluizen het willen weten waar goed en kwaad echt huizen als anderen lachen in het snel vergeten is er bij mij de angel die prikt in het geweten zorgeloosheid heb ik nooit gekend me volledig overgeven is ook niet voor mij bestemd toch ben ik gelukkig met je heerlijke gezicht jouw pak met veren en…

ik zag je voeten in het gras handen vol met bloemen je lichaam raakte aan de wolken een hemel in je lach ik wilde snel beginnen met dit moment op linnen schetste vage lijnen maar jouw ziel leek weg te kwijnen in de stilte van het doek jij reikte mij de hand zette verf en ezel aan de kant om de echte lente te genieten…