Alle inzendingen van wil melker

ik zag tonen van de kleine melodie al komen in je ogen vingers speelden met akkoorden door het strelen over huid in het teder raken lieten zij heel lief het warme voelen ontwaken jij lachte in het lichte klateren van hoge tonen wist mijn illuster bedoelen maar ook de eerste viool kent de strelende pijn van onderdanig aan de strijkstok…

lief speelt onze geest met dingen die we zien een caleidoscoop van herinnering completeert onze eerste blik in de verschillen van beeld proeven wij verandering vallen kleuren vorm en ogen op wordt de stem als uniek fenomeen meteen geautoriseerd alleen jij komt binnen als een hemels paradijs zonder enig vergelijk ruimte vullend warm…

eonenlang hebben zij de tijd getrotseerd waar macht en kracht al lang zijn verweerd in het assyrische rijk heeft beschaving geheerst zijn goden vereerd voor een plaats in de eeuwigheid maar sektarisme viert hoogtij respect en historie zijn vogelvrij de mens is vervallen tot moord en vernieling in barbarij ook kunst kent die ziekte…

grijs sombert de dag maar de lente vonkt nog in je ogen een mysterieuze twinkeling van energie en kracht die kleurt als je lacht dan lijkt de zon voor even te schijnen uit een klarende lucht om in een zucht ook weer te verdwijnen als buiten de regen gutst…

ik wist de wereld van glas breekbaar tot de laatste scherf heb me verwond aan het scherp dat ook voor mij onbuigzaam was verblind door glamour en glitter dacht ik het bestaan transparant zonder mededogen schoof gebrek aan succes mij terug naar de kant waar jouw helpende hand het prikkeldraad streelt een nieuw leven opent en mijn wanhoop…

ik zag ze in je ogen ontwaken de herinneringen die jouw leven maakten scenes en fragmenten in wisselend gevoel die het gebeuren in tijd en omgeving kleuren iedere keer weer het vertellen en weten om ook de kleinste details niet te vergeten zwart is de schaduw scherp het contrast waarmee jij hun impact op jouw leven hebt neergeschreven…

jij hebt het magische bos ontsloten met een wenk en het schikken van je gouden lok boven gevoelige ogen jij danst en ik loop op de mysterieuze muziek van het eeuwenoude woud waarin tijd zich samenvouwt jij laat mij de bronnen zien van jarenlang verdriet en pijn omdat herinneringen aan jouw trauma’s nog niet verwerkt zijn toch zwier…

ik wierp met zand bloemen naar de hemel zij waaierden uit op de wind ik ving hun blaadjes als kind gaf ze water met zee maar ze wilden niet bloeien zij schuimden verdriet en de vloed nam ze mee heb met schelpen een vaarwel van hartjes gelegd en tegen mezelf gezegd morgen ben ik er weer maar dan bij eb…

pluche en macht hebben een onweerstaanbare aantrekkingskracht op lieden die mensen willen leiden verzamel wat stemmen en het klatergoud lacht breng ze de boodschap van praal en veel pracht een megalomaan project wordt direct gestart maar er zit overal smeergeld geen rad draait ooit apart er is geven en nemen alleen in algemeen belang…

je schurkte tegen mij aan lachte zacht mijn naam vingers speelden hun spel in het omstrengelen van hemel en hel ik volgde je ogen maar jij dook steeds weg niet in ontwijken maar juist door mij te doen kijken jouw blik ging van binnen naar buiten verder dan ruiten en horizon raakte een weids perspectief ik had je zo eindeloos lief…

ongenaakbaar koester jij je maagdelijkheid jouw naaktheid is gekleed met bloot opportunisme voor wie liefdevol de sluier licht is er intimiteit in een teder ontdekken van de paradijselijke werkelijkheid…

ik zag je in het avondrood na een dag vol zee en zon je oogde lief het bruinverbrande bloot dat contrasteerde met het fraai oplichtend blond waarin ik sporen van de golven vond je kus was koel en zilt het waterzout vroeg dorsten lessend om nog meer je hand speelde met zand jij blikte met helder blauwe ogen het genieten van een…

je acteert volleerd op het podium van leven waar schijnwerperlicht jouw gezicht laat stralen speelt in een zelfgekozen decor van spiegels die kaatsen om je volledig zichtbaar te maken maar na het doek is er geen demasqué alleen wie aandacht heeft leeft in jouw idee het donker neemt je naamloos mee er is geen spiegel die nog groet…

zij heeft zich met stilte gekleed in zachte ondertonen haar ogen licht geloken hoofd peinzend gebogen maar de lach is al omvattend in tevreden weten er is niets vergeten de boeken liggen open spreken hun eigen taal warm zingt zij mantra’s en speelt met hun eentonigheid ze kijkt me aan of ik met haar mee wil gaan voor even…

jij spreekt met glazen toontjes die verwaaien in de wind waar ik vaagjes melodieën hoor uit jouw jeugd als spelend kind in je haren dartelt zon op zoek naar lichtend blond heldere ogen kaatsen lente als jij dansend naar mij komt wij schaduwen de boulevard spiegelen samen het verliefde paar…

ben de angst voorbij schiet ik hem nu of doodt hij later mij voor even rust in de kapot geschoten huizen waar het sterft van de muizen eten en drinken zijn de eerste behoeften in het sluipend bewegen om te overleven de idealen zijn vergeten in het stinkend vuil waarin wij al weken zweten afgestompt in primitief ageren branden wij…

gelukkig braken mijn glazen gordijnen het zonnige licht zijn schijnen kleurde het zwart van de nacht in met wit zonder schemering en hint van mijn liefste grijze tint…

het geheim van het ultieme paren is niet komen maar die energie vergaren door een leven lang op talloze manieren over de weg naar het moment suprême te dromen samen schil voor schil het intens genot te pellen door het eindeloos uit te stellen mee te gaan in fantasieën waar dominantie onderdanig is pijn als lust en vuur wordt ervaren…

je handen speelden met geheimen die ik in je ogen las hun aanzet stond in de lijnen die het leven jou ooit gaf een open kaart is nooit gespeeld omdat het bestaan geen fout vergeet wij zijn gaan lopen hebben het verleden opgebroken en de obstakels geslecht een nieuwe weg met strakke contouren is door ons aangelegd in het perspectief…

je lach koestert nog het oude goud dat van diamanten en briljanten in een klassieke setting houdt je nipt de rode port zoals in vroeger tijden koket en welbespraakt kon jij iedereen verleiden ogen twinkelen als voorheen toen jij het stralend middelpunt van de society was in een aangeboren gastvrouw schap jij bent niet op retour het…

ik zoek beschutting tegen de tocht bij kale muren de muziek is oud sterft in klanken tussen roestige spanten neon brandt koud in dit oord waar mijn reis ruw is verstoord wacht gelaten op de laatste trein die er al lang had moeten zijn weet dat die nog gaat komen met wagons uit mijn dromen ik heb hem al eerder gezien stellen…

ik zie dat mijn bolletje wol zich steeds sneller ontrolt overal draadjes die rafelen en pluizen in een chaos structuur los van het uur en leven dat al geregen moet zijn in verbazing en pijn maak ik haast om de eindjes te knopen de draad weer op te rapen en het patroon te vervolmaken…

ik ben een der spelers op het grote wereldtoneel kijk naar mijn buren ook zij spelen mee ieder draagt bloemen gerangschikt naar smaak we delen lachen en groeien in woordloze samenspraak het voelt als eigen in een decor zonder end we raken en begrijpen omdat ieder elkaar kent in een massa zonder geluid spreekt op het podium der stilte…

je ogen vlamden schroeiden mijn huid verschrikt dook ik achteruit wist van je temperament maar deze explosie was voor mij ongekend er waren geen woorden waartussen emoties laveerden slechts de eruptie om te trotseren woede koelde door ijzige blikken en bevroor toen ik probeerde te schikken wij zijn het absolute nulpunt binnen…

jij raakt de bloem die zich in vorm en kleur geurend aan jou overgeeft koestert haar met warmte en liefde terwijl zij wiegend bloeit een samenspel zonder afhankelijkheid in woordloos groeien jij weet het koren zonder uitgesproken woorden tot grote hoogte te bewegen brengt zelfs haar blauwe gasten in het geel tot hemels leven…

het guurt de bomen in het vlakke land zijn mijlenver weg ze lijken te verdrinken in de regens aan een grijze horizon ik dwaal steeds verder de leegte in die mij bang en angstig maakt panisch hol ik langs het pad dat buigt en oplost na een flauwe bocht tot ik struikel val in grint en gras voel het met mijn handen zand tussen…

het glas zong transparant in verfijnd kristallijn pas bij de hoogste toon kwam plots de barst leek vertraagd te breken uit de spanning van het vormgeven de dissonanten deden pijn in flonkerend vallen het duurde lang voordat scherven hun rustplaats konden vinden het laatste breekbaar nootje nog kristal kon zingen…

het landschap is niet meer alleen ik voel het weer langs bast en takken strijken hoor het koren rijpen in het zengen van de zon ik loop niet want de paden voeren me langs bos en heidegrond waar ruizelen en ritselen alles vertellen over groei en bloei van verleden in heden tot nu er is geen scheiding maar slechts eenheid in gebeuren…

ik heb de klok geluid zag ogen hoopvol kijken naar boven maar met jullie handenwringen kon ik verder niks beginnen doe dus met allen tegelijk eindelijk die eerste stap vooruit…

wij laten het schaamteloze niet meer gebeuren onze ogen zullen daders dwingen terug te keren op hun schreden de norm en waarden te herpakken omdat er geen vluchtwegen zijn een massale moord zou het einde kunnen zijn maar beter dan geknecht te worden door het duivels plan dat van de mens weer lijfeigene maakt en lak heeft aan vrijheid en…