Alle inzendingen van wil melker

ik weet met een lach dat ik ooit god ben geweest tenminste dat heb ik altijd gedacht als ik lig in het gras en speel met de wolken die in kleur en vorm de hemel bevolken praat tegen bloemen die wiegend op wind mooi staan te zijn hun harten openen in aandacht voor mij bomen hoor die in hun donker ruisen dissonanten uit melodieën kuisen…

zij bloeit voorzichtig winter in het glas pas zomerde het nog ik zag kristallen in hun breekbaarheid langzaam verdwijnen in felrode transparantie leek de zon te schijnen zinderde de lucht het herfstig koelen vormt de oogst in verscheidenheid van tijd het slanke draait afstandelijk om elkaar ranken sprieten klaar zacht sneeuwt…

ik zie ze nog zwieren hun feesten vieren met een uitgelaten lach ooms en tantes dansen nichten en neven nog onhandig in bewegen waar zijn ze gebleven de samenkomsten bij geboortes en verjaardagen bij een verscheiden zie je de familie vaak compleet alleen het zwarte schaap ontbreekt die vond het te ver rijden zo gaan tradities nu…

de echte stilte is nog vol geluid als ik de ogen sluit hoor ik mijn gedachten in een trage stroom van bloed onder mijn huid in variaties rood verhalen zij wijdlopig in meanderen en geladen met emoties over licht en leven schaduwen en dood onophoudelijk trekt de carrousel van beelden en gebeurtenissen aan mijn geest voorbij de…

mijn geest is vrij maar kerkert in de ketens van mijn lijf naadloos aangesloten op het protocol van leven waarin de lentebloei is vergeten in schuren en dwingen proberen we meer eigen invloed af te dingen losgelaten blijkt dat vrijheid is begrenst geen nieuwe horizonnen kent godzijdank is er verlangen zijn er dromen in ontsnappen…

er luistert niemand naar de woorden die ik schrijf zij lezen en begrijpen maar ieder op heel eigen wijze er is een copyright maar wat ik allemaal zaai zullen zij gaan oogsten door de vertaling in hun eigen mind pas als ik spreek communiceren wij in lichaamstaal vertellen ogen handen en gezicht volledig het bijpassende verhaal…

ik heb je gezocht in de stad van glas maar overal waar ik keek zag ik je gezicht verschijnen om daarna in schaduw te verdwijnen je werd steeds transparanter extravaganter uitgelicht tot in het diepst van je ziel het waren die karakteristieken waarvoor ik altijd viel ik zag ze breken in kleuren vlammen die ik nooit meer zal vergeten…

je straalt uniciteit uit verwaaide haren waarin de zon blond dolt met vlaagjes wind ogen die in speelsheid stukjes ondeugd vergaren waarmee je in den vreemde een snelle partner vindt jouw hakken tikken het felle gaan en komen als jij zonder paraderen langs de boulevard gaat van mijn dromen nog hoor ik de golven zachtjes zingen herinner…

ik zag je dansen in zwart wit mijn vingers op de toetsen het klavier romantisch belicht ik keek je aan jij liet je gaan in frank en vrij bewegen op mijn melodie van dromen ik wist dat je zou komen na het laatste akkoord je ogen nog in hogere sferen een lach die mij applaus offreerde weer gaan mijn handen over het warm zwart wit uiterst…

zij zijn weer terug de stemmen in de boventoon van het geroezemoes ze schilderen woorden in ongehoorde kleuren raken aan het onderbuiks gemoed door hun scherpte vallen schellen van de ogen worden onzekerheid en angst weer troef zij jachten en jagen in spiralen van terreur en geweld maken van de anoniem een dode held er is een god…

dat van de tijd heb ik nooit geweten hij heeft mij altijd op de hielen gezeten dat ervaarde ik later pas zag de wereld als een uitdaging waarvoor ik steeds vol ben gegaan in een toch heel druk bestaan jarenlang ging alles voor de wind het goede pad gehad toen merkte ik dat ik mezelf vergeten was alles bereikt en niet geleefd…

juist bij dood tij bruist het water van leven…

ik ontwaak kijk verbaasd naar het eind van de nacht iets dwarrelt zacht in eerste blik raakt glinsterend het licht kaatst en zet vaart verdwijnt abrupt flitst even later weer terug waar het speelt langs muren en grachten naast mensen die verrast op de tram staan te wachten het proeft en ruikt naar anders en nieuw vandaag is…

ik streelde je huid voelde hoe warmte liefde licht kleurde heb met penseel en pigment het maagdelijk linnen verkend waar streken zon de verf langzaam droogden kuste schaduw contrasten vingers brachten weloverwogen het donkere terug in mysterieuze ogen plots maakte je gezicht een sprekend geluid sprong jij er ineens helemaal uit…

ik raakte even je hand lang en charmant maar jij wilt hem niet geven uit pure angst omdat ik dan de geheimen van je leven kan lezen ik kijk je aan in je ogen schemert onbevangenheid je hart wil graag problemen kwijt maar je geest vraagt tijd ik heb je hand gekregen niet om te lezen maar in vol vertrouwen van je te houden…

ik heb kastelen en paleizen gezien rechtstreeks uit een sprookjesland films met luister en festijnen de koninklijke ring aan smalle hand ooit heeft de romantiek gebloeid waren mensen door muziek geboeid dansten volgens protocol en brachten toch elkaar subtiel het hoofd op hol hoe kil en stil is nu de transparantie in een maatschappij met…

weer lopen vingers over levenslijnen zoekend naar begin en einde ogen vragen om bevestiging met een diepe zucht wel heen maar nog niet terug het pad van rozen was voor jou nooit weggelegd jij hebt er mij niets van gezegd dan viel er stilte overgaand naar orde van de dag ontwijking door een wegwuivende lach lijnen breken waar zij…

ik wilde je groter en meer duizenden rozen konden jou niet doen blozen heb je portretten de kleur van liefde en leven gegeven ieder pigment droeg jouw geur maar toen de hemel kierde zag ik voor het eerst wie jij werkelijk was je danste met blote voeten in het hoge gras straalde een intens warme madeliefjeslach…

jij wist als ik je koesterde jouw bladeren heel kunstig te vouwen in warmte en vertrouwen je steelde hoog zonder afstand te nemen met lichte trots droeg jij je knop net even anders getopt bloeien was een dialoog waarvoor jij even boog om in het openen de kleuren te bekennen van jouw oogstrelend rood de hemel kierde in de schoonheid…

er dwaalt geen schaduw door de wereld van glas waarin privacy niet past en licht vrij speelt in drie dimensies tot het breekt alle kleuren geeft waaruit het wit ooit is geweven na tempering volgt demping van geluid uit is het moment van stilte waarna zwoele tonen intimiteiten zingen die hen door het licht zijn ontnomen in…

ze kent het verschil tussen donker en licht maar wat zij echt wil staat in de schaduw heeft met lichtende vingers getracht dat leven zacht te bewegen maar het zwart bleef ijs en gaf geen enkele emotie prijs waar actie faalde konden zonnestralen hun warmte en koestering kwijt spelenderwijs dansen nu schaduw en licht als eenheid…

er groeit geen stilte om me heen in de neerslag van geluiden verdrink ik moederziel alleen waar schaduw dagen met donker kort schort het aan licht voor nog enig perspectief de tijd mist troostigheid als zij met lange slagen de uren gaat vertragen chaos tocht in gure vlagen gaat zwart land het witte doek nog dragen ik heb ineens…

het was een vreemde die mijn adem nam woorden sprak waarin mijn hart zich niet kon vinden waar handen altijd raakten in ontspannen zijn irriteerde nu de huid sloeg in weerzin lichtjes uit ogen wilden naar je kijken maar ik kon je niet bereiken zag een onbekend gezicht waarin jouw trekken zijn gewist ik ben gegaan maar mijn ziel heb…

ik hoorde ongeslepen diamanten in het gemengde koor de sopraan parelde haar tonen reeg het snoer tot melodie esoterische intensiteit verwijlde in de ijlte kwam vol terug in het refrein waar samenzang de edelsteen ontving als kroon op hun muziek die door een ovationeel applaus de hoogste lof kreeg van een laaiend enthousiast publiek…

ik hoef geen zaadjes te planten die bloemen laten bloeien voor jou met onze handen vouwen we licht uit warme zonnestralen vragen wind en wat regen om ze kleurrijk te bewegen ze vervliegen weer snel tussen sluiers van druppels in de vrolijkste kermis van de hel…

het licht heeft andere tinten gekregen in het dagelijks leven contrasten worden scherper uitvergroot de overloop lijkt dood tussen blond en donker kristalliseren steeds vaker mediterrane pigmenten als prominent blijvende segmenten in ons maatschappelijk bestel wij kiezen voor transparant zonder religieus fanatisme onze vrijheid…

weer gooien slang en appel het paradijs te grabbel is er crisis tussen euphraat en tigris in het mesopotamische land verslaafd aan macht claimen zij waarheid die vrijheid dodelijk verkracht in vroegere tuinen vallen andersdenkenden onder hun moordende hand het paradijs was al vergaan laat in gods naam die hel niet naar onze wereld…

natuurlijk droom ik over zon en grazige weiden maar altijd met jou bij me over zee en strand op een subtropisch eiland wandelend hand in hand maar het liefst zie ik de verte in je ogen reizen we de stilte door naar plaatsen waar woorden onnodig zijn door het schitterend decor omdat leven de hoofdrol speelt in het geven aan elkaar…

mag ik jou de bloemen geven uit mijn tuin vol fantasie er is een klein probleempje ze blijven eeuwig leven het bloeien sterft niet hun voeding is jouw liefde kleur en geur een dialoog als jij ze met je handen koestert steken ze hun knopjes omhoog ik heb ze niet geplukt ze zijn ontsproten uit mijn geest ons samenzijn is daar al…

je voelde kou opkruipen jou omsluiten met een ijzige greep de warmte was snel vervlogen toen bronnen uitgeput verdroogden reserve en vitaliteit verdwenen in alle systemen naar een voltooid verleden tijd leven bij de dag in de terugslag van een nacht die weer wakend was doorgebracht wij wisten je verscheiden bescheiden na zoveel…