Alle inzendingen van wil melker

je valt als herfstblad de mooiste kleuren dwarrelen langzaam in het natte gras er is geen wind of storm die jouw rust op komt jagen om jezelf behoedzaam los te maken de vruchten zijn geoogst voordat jij de nazomer genoot in een eindeloos afscheid nemen en weet er is geen graf wel hoop om in het composteren weer naar het lenteleven…

ik strooi ze maar uit mijn gedachten omdat niemand er op zit te wachten geen stof en as maar de schepping nabij recht uit het hart natuurlijk een tikje apart want ze zijn niet te koop in een wereld waar ieders denken en leven in het maatschappelijke harnas worden gehesen prijskaartjes alles bepalen omdat status en macht alleen…

ik proef de tijd die langzaam verglijdt tot de smaak van vandaag wanneer ik bijt knarsen seconden heel even als eten een klein moment dat het nu tot verleden bestemt soms in gedachten blijft hangen met de nasmaak van verlangen een proeve naar meer met een terugblik in sfeer…

je bent stil maar toch alert op indolente wijze het grijze krijgt ondanks de jaren geen enkele vat op jou in lichte luchtigheid speel jij met tijd zonder sporen na te laten hebt een vrede over je waardoor de wereld jou niet meer kan raken maar in het kringetje van vrienden en vriendinnetjes vallen steeds meer gaten stop met…

het is als een zacht kabbelen dat babbelen van de stemmetjes in mijn hoofd een achtergrond geluid als het ver geruis van de golfjes in de zee soms verheft er zich een slaat dan indringend over het water neemt hem mee maar als het stormt en emoties schreeuwen om gehoord te worden is er ruzie die snel overslaat in elkaar verbaal…

het orkest speelt wat de schilder levend op het linnen zet violen huilen hete tranen als een kind zijn straf wordt aangezegd eerder soleerde de trompet een warme ontvangst in het knus geboortebed riedelen saxofoons de discussies die voor escalatie al zijn bijgelegd in de ritmesectie klopt het hart en slaan pauken hun volwassen…

als gedachten lopen dravend overgaan in galopperen later zonder leiband op hol slaan weet dan dat ik bij je ben langs hekken en omheiningen die in onafzienbare rechtlijnigheid toch leiden naar de open vrijheid van het vlakke wad ik maan je energieën niet maar laat je gaan om in de onmetelijkheid zelf het kleine te ontdekken de warmte…

ik heb verbaasd de duiven zien stijgen langzaam verdwijnend in einders naar keuze nadat armen zacht wiegend wuifden handen met vingers als teken gekruist ja jij was thuis ver van applaus dat ik mocht oogsten uit onze woorden zinnen en strofen wij hebben alles gedeeld behalve het leven dat wiel spaakte en werkt op deze momenten echt…

een open dag niet om te ontvangen maar juist om te geven aan hen met wie ik mijn leven tot heden in liefde en leed heb doorgebracht met bloemen en woorden die altijd tekort schieten voor alles wat ik heb gehad maar mijn ogen stralen ik zal met ieder ons samen bewaren als kleinood en dierbare schat ook jij mijn muze die nooit op…

en weer balanceer ik op de rand van weten of het dubieuze vergeten heb mijn handen vragend uitgestoken kijk naar ogen die mij zekerheid beloven verankerd zit een vast vertrouwen dat we kunnen houden wat in jaren al is opgebouwd bij averij is het weer varen op gegist bestek van donkere zorgen in nachten zonder morgen pas nadat…

wij vlochten herfst van alles wat de zomer geschonken had jouw slanke vingers modelleerden vorm en kleur tot een zondoorschoten boeket ik schaalde fruit etaleerde de fleurige rijping tot een zonovergoten palet storm en regen waren welkome gasten bij het feestelijk openingsritueel de nachtvorstjes lachten wisten dat in een koude…

een leven lang heb ik verleidingen weerstaan het hoofd in deemoed gebogen als zij te sterk bleken te zijn nooit berustend geaccepteerd maar steeds weer geprobeerd om ongevoeliger te worden voor de angels in het venijn met het inzichtelijker worden van het leven bleken de gegevens niet meer de basis te zijn voor het bestaan het strijden…

ik heb de noten niet geschreven noch het lied gecomponeerd de melodie is van het leven dat zich in emoties manifesteert in straten en op pleinen klinken de eigen refreinen zingen woorden verbondenheid met familie vriend en buur soms met wat ongure dissonanten die verkeerde passen dansen op een feest dat door ieder wordt gevierd een zachte…

ik heb de beats gevreten mijn lijf heeft het geweten halverwege was ik al kapot met wonderpil en heel veel vocht kwam ik er snel weer bovenop wij dansten ver voorbij de top tot licht en glitter braken stilte pijn deed aan de oren het feest voorbij de ochtend was geboren mijn trance zag enkel armen een lach in steeds hetzelfde gezicht…

ik heb geluiden buiten gesloten gordijnen toe geschoven nu mogen ze komen de majestueuze beelden uit mijn diepste dromen uit ilias en odyssee nam ik elementen van de griekse oudheid mee het romeins decadente in amfitheaters en kampementen gaf mij de massaliteit in dit groots decor keek ik naar ogen hoorde twisten van leiders die…

in bladerval kleurt je oogst in rijpe vormen speels krult de lach als je na drie keer vlagen rust vindt in de luwte van de wind met ogen die de zon nog dragen warmte stralen uit voorbije zomerdag dit seizoen is weer volbracht tussen kale takken strakt al in een heldere hemel tintelfris de winternacht…

er zit muziek in je stem ook al heb jij dat altijd ontkend metrum en ritme zo geperfectioneerd alsof jij daar jaren op hebt gestudeerd frivool dansen blikken twinkelend in donkere ogen met verlokken en kozen het licht passionele zal ieders hart stelen in haar warm liefdevol delen met je charmante lach wordt alles nog eens samengevat…

langzaam zijn zij afgesleten woorden met een creatief moment bij introductie ooit een nouveauté gebracht om nooit meer te vergeten zij zijn verworden tot wat wisselgeld bezoedeld door intens gebruik soms krijgen zij een tweede kans maar gaan vaak als een nachtkaars uit alleen de echte hebben ziel zij storten zich met kloppend hart in de…

wij lopen in een zon die zonder woorden schijnt voelbaar is de diepe pijn in de koude vingers van je hand lijken te verdwalen in de openheid van strand waar golven onze sporen halen in het verbreken van de band wij zijn gaan zitten op het zand in een sprakeloos troosten scheren meeuwen sierlijk over schreeuwend naar het land zacht…

in de schaduw van de walkant spiegelt het water dreigend en zwart in contrast met het herfstige groen een golflijntje verder weer de hemel van toen zag lijken al drijven in vele levens vergaard heb de crisis ontweken ben tot heden gespaard maar iedere keer als het licht wordt gespleten komen schaduwen dreigen tot mijn angsten weer…

weer heb ik geprobeerd mijn horizon te verticaliseren het is mij niet gelukt droeg stenen aan voor babel talen spraken vloeiend hun cement op weg naar het ultiem moment maar woorden braakten stilte uit wij raakten onze hoogte kwijt in een chaos die geen hemel kent erosie heeft de klus geklaard ambities kennen weer hun aardse plaats…

jouw pas is langer dan de mijne in vergelijk ben ik de kleine maar jij schikt en in een licht verend gaan komen we altijd samen aan toch dol ik onderweg maak vreemde capriolen tot jij er iets van zegt ik kan niet braaf gearmd met je lopen als ik jou op handen draag licht op in schaduwkanten imponeert in winkels vol klanten met…

woorden stokten gevoelens wrokten langzaam van binnenuit stemmen kleurden naar een hoger timbre met een blikkerig geluid de zon scheen vaal warmte leek met een wolkende wind te verdwijnen door mistige flarden jankte het blauw gele licht in een plotseling verschijnen de schreeuw is gekomen een genadige spuit gaf rust in een glimlach…

jij vertrouwt jouw voetstappen toe aan het strand zij tekenen sporen van verstand in silicium van het zand dat als geheugen en actuele databank het bestaan omspant alleen en toch direct verbonden met alles wat er is deel jij de wereld als schepper zonder ooit te worden gewist…

jij bent niet bang maar er hangen rafels aan je leven waarop een ander trappen kan losse draden die geen patronen kennen door schering en inslag van twistende stemmen waar de hoeder zoek is in een schreeuwende nacht die door gewetenloze stilte talloze malen wordt verkracht jij foetaal wil wederkeren naar de warme moederschoot om…

hij beet ik hoorde botjes kraken zag ogen vragen om nog meer uiteengerukt tot een behapbaar stuk werd zij verdeeld onder de dragers in snelle mars trok de kolonne dwars door het land stilte kreeg de overhand uit alle richtingen kwamen de stromen naar de hoge heuvels van hun dromen zij zijn klein maar boordevol venijn mijn termieten…

alles gaat weer op de schop geen scheiding meer van lichaam ziel en geest beleving wordt dus het ultieme feest in delen ook met velen worden wij een de leefomgeving gaat ons allen aan wij zijn samen het bestaan koffie is een bruin beleven dineren culinair begeren de natuur dat zijn wij in bos en uitgestrekte hei de film transformeert…

ik was daar bij haar maar ben er nooit geweest altijd gebleven in het warme hart haar vurig bloed nam mij apart ik had geen oog meer voor de wereld om me heen leerde vliegen deelde vleugels samen op een vlucht in onze lucht twee stukjes eigen die bij elkaar in de sfeer van liefde groeiden naar een paar…

behoedzaam streel je zacht mijn huid op zoek naar lichte straling die meteen kortsluit het geeft voor even een wat leeg gevoel in licht pulseren voelen wij de stromen energie jij bliksemt met je lach ik rommel daarna zacht…

je ogen stralen enthousiaste verhalen over je nieuwe baan een plek waar jij het mooie in je eindelijk kan ontplooien op een lijf geschreven dat soms niet voldoende energie meer kan geven hier heb je mijn hand zet het kleine stukje onzekerheid snel aan de kant in de droom van je leven kun jij ook al je warmte kwijt aan hen die…