Alle inzendingen van wil melker

ik zag je ogen gaan wegdrijven naar een verte zonder mijn bestaan jij keerde in ging naar het begin van rust en stilte vroeger ben ik met je meegegaan jou volgend in verstaan maar jij loste op ik verdwaalde in nevels die niet de mijne waren altijd ben jij terug gekeerd maar ik ben voorbereid ooit raak jij jezelf ook kwijt…

mag ik met schuim de golven krullen van de grijsgroene zee ongenaakbare bergen zachtjes afkammen tot een geel glooiend geheel waar boven ik speel met het wit van wolken in een zomers blauwe lucht zo samen liggend in het groen van gras met bloemen die ik je gaf maak ik de wereld die ik al jarenlang zag in de kleur van jouw ogen…

weer wapperen banieren gedoopt in bloed hun wellustig lied schreeuwen de torens in lange uithalen de honger naar nog meer gebied het rigide polariseren onder druk van geweren werkt tot het ultimatum barst in de opmars naar macht worden vrouwen en kinderen meedogenloos wreed omgebracht zij treden in sporen die de mens lang heeft…

wij dwalen weer dit keer niet om voedsel te vergaren we zijn onszelf kwijt kunnen slechts volgen of gaan voor de nieuwste hype vrijheid is vergeven met die verantwoordelijkheden willen wij niet leven nog mogen wij geloven in alles van hierboven maar het IS komt dichterbij zij dwingen jou en mij om alles op te geven het is dood…

nooit botsen wolken zij komen en gaan groeien aan of lossen op in eigen stroming trekken zij voorbij hun vormen lijken vrij toch spelen zij het spel van kleur en zwaartekracht de onderkanten donkeren nacht terwijl het ijle wit zich stralend baadt in het laatste licht voordat de zon ten onder gaat…

jij straalt kleurt licht in hemelse vormen je lach geeft sterren een plaats in de ruimte in je ogen hangen nevels uit de eerste scheppingsdagen zij vragen de schoonheid van ons heelal levend uit te dragen…

ik speel met mijn pop de kop kapot het lijf zonder kapok zij voelt wie ik ben omdat zij mijn jeugd en leven heeft gekend is totaal versleten van alles weten heeft mij altijd gespaard nooit ben ik dat vergeten streel het gehavende lijf bij haar kon ik echt alles kwijt zij is nog dezelfde gebleven onafscheidelijk zijn wij vergroeid…

ik dwaalde in herinnering waar donker dreigend en schaduw tastbaar was weer hoorde ik de stap en vage woorden alsof er iemand naar beneden ging het kraken van de trap verraadde hoe ver hij van mij verwijderd was er viel een gat van ongewis gevuld met beelden waarvan ik het bestaan niet wist zij raakten mij met klamme vingers van…

jouw dans rijgt stukjes stilte aaneen haalt uit geluid zachte tonen in draai en bewegen komen vorm en ritme tot leven als melodieuze lichaamstaal jij nodigt uit met handen en voeten in een sierlijk begroeten als parels stralen je ogen tijdens ons zwevend gaan ik danste als schaduw achter je aan…

jij hebt weer die hypnotiserende blik in je ogen lacht zacht met een klokkend geluid de melodie trekt aan in de spannende akkoorden van nog niet gezegde woorden lichtjes neurie je bij het sierlijke gaan van je handen die spelen met vlinders liefjes leg je ze neer spreidt tere vleugels en opent hun kleur in de ondergaande zon we…

het is niet zo dat ik de dood iedere morgen in de ogen kijk wel begeleidt hij me als trouwe toeverlaat die omstandigheden tekent kleurt waar het om gaat in rust en mijmering deelt hij de monoloog een schaduw die in verfijning de lichtintensiteit vergroot mocht hem ooit ontmoeten gelukkig in afscheid weer groeten wij leiden een dubbelleven…

vlieg maar pak de vrijheid van lucht ga op verre vlucht je kijkt me aan ik zie je denken terwijl jij daar blijft staan heb je hand gepakt we zijn gegaan in afscheid nemen op woorden zijn we weggedreven keken nog heel even om twee mensjes liepen daar maar hun geesten waren vrij onbelemmerd vlogen wij…

ik raak je aan met zon en wind jij bent mijn spinselkind heb je ooit met bloemen gekleed op het eerste lentefeest nu zomer je al in volwassen bruin speelt het liefst nog in de tuin met zand en water in je element geen prater maar de doener die anderen met haar kunst verwent jouw wereld zijn de dagen in een al vergeten maatschappij…

weer zag ik in het strooien van je as de mooiste momenten uit je leven de zon had hen kleur gegeven in de wind danste jij beelden die ons tot op vandaag zijn bij gebleven de bladeren ruisten net als toen in je wuiven gaf jij ons een warme zoen alsof je wist dat het geen afscheid was wij hebben je meegenomen omdat jij ons bestaan bent…

ik heb mijn tanden stukgebeten op de tijd in een vlaag van haat en nijd het heeft niet mogen baten in wrok kijk ik nu om door de gaten die gevallen zijn verrafelde mijn leven ging kapot aan onderhuids venijn waar ik schaduw als bestaan zag donkerden de mooie jaren uit zicht omdat ik dacht dat licht niet voor mij was weggelegd spelend…

mijn onzekerheid streek jij trilde al blijheid bij het eerste touche vormde langzaam klanken vulde ze met volheid door een krachtige resonans pas later kwamen de hoge tonen in een esoterisch genieten alsof in onze muziek met zijn dialoog zonder woorden liefde opnieuw werd geboren wij hebben de melodie van sterren gespeeld en het…

zij dansen op hakken de hoge lach van leven in plezier haren opgestoken lichtjes aangeschoten de kopjes nog fier uitdagend en ondeugend charmant om aandacht vragend maar er worden vanavond geen rozen geplukt in narcistische zelfzucht de heren zijn het oogsten voorbij zien enkel zichzelf als prins aan het eind van de rij…

je voelt het komen intenser en dichtbij verfletst de kleur van dromen ooit waren we vrij zorgeloos en onbevangen met een warm welkom blij totdat het vlekje kwam het verkeerde plekje dat snel groter werd een tsunami van angst overspoelde de wereld onderdrukte het eigen gevoel met de hemel als troost leren mensen hun kroost te leven…

het laatste beschavingsvernis sluit de kist terwijl nieuwe raketten vertrekken richting verderf en dood gedrogeerd en gemanipuleerd door strategen vechten bendes en legers hun strijd om de macht pionnen in het spel van kanonnen weer raast de waanzin van oorlog en verwoesting aan de wereld voorbij en nog even dan gaat het ook tussen jou…

mijn schreeuw deed het glas breken duizenden scherven konden hun vorm vergeten waaierden rond vielen als druppels regen kleuren verspattend op de marmeren grond ik zag je ontwaken bevallig het kristal loslaten waarmee ik jou had omgeven in schoonheid zonder leven heb angst onderdrukt virtuele bloemen geplukt om jou te groeten je…

jij bent vlijmscherp op de snede toch dartel je in de karteltjes van het uiteinde fileert flinterdun langs ongeschreven lijnen waar pijnen intens voelbaar zijn jouw lemmet schittert in het speels hanteren een stuk trancheren gaat je gemakkelijk af jij ligt als gegoten in mijn warme hand opent pas in snijden als lijden uitgesloten…

er zit traagheid in de tijd het roestige weerbarstig zijn kraakt en piept een al reeds lang vervlogen lied niets gaat meer gesmeerd norm en waarden worden vluchtig aangeleerd in honger naar succes stress en haast jagen op seconden in het krakkemikkige contact op oog en hand wordt niet gewacht pas als het opwinden is afgelopen omdat…

waar wij in kleur het leven in balans houden ontstijgen gouden momenten onverwacht het bestaan als zwart en wit bij gelegenheden samengaan straalt soms de gloed van een stukje hemel ons tegemoet tussen diepe stilte en overdonderend applaus bloeit de saamhorigheid in wederzijds respect en trouw zij zijn niet weg maar aangelicht door…

het duurde lang voor ik erachter kwam dat ik geplakt zat achter het behang dacht dat dessin en kleur het leven waren omdat de muren bleven open en bloot sta ik te kijk in het schonen van de wanden alleen met lege handen heb de ruimte verkend meer licht en transparantie helaas gaf mijn behang geen levenslang garantie…

er is nog geen ontwaken maar ik ben klaar met vreemde handen die mij raken die zich bruut alles eigen maken wat ik ooit heb liefgehad de dagen zijn verdwenen in een samen wachten op ik ben hier niet alleen maar wel verdwaald tussen emoties die ik niet begrijp in een langzaam ordenen sluit zich de chaos die mij onverhoeds is overkomen…

rode laarsjes spetterden in plassen water spatte huizenhoog ik zag plezier en hoorde lachen in de kleuren van de regenboog ondeugend als verzopen katten zonder regenpakken staan zij schuldig uit te lekken na de plotselinge zomer bui als de zon weer schijnt is nattigheid ook snel voorbij staan rode laarsjes drogend op een rij…

zou nederigheid mij op de knieën krijgen ik die leef van hovaardij denk dat ik u schoonheid bied door woordjes op een mooie rij zinnen met mystiek geladen waarvan u de kracht moet raden conclusies die ik formuleer ze als waarheid presenteer ik ben niet beter dan mijn lezer vergeef mij ook de schijn mijn enig doel is alles…

speel met mij mee laat onze kunst hen eens verrassen zij moeten op de woorden passen waarmee wij jongleren eerst wat klein spul omhoog in lettergrepen tellen ritme en klank maken muziek door vaardige hand dan wat trager grote woorden zijn dragers van gewichtige begrippen jij kijkt verbaasd als mijn handen stoppen rusten hebben…

ik kan je nog zien horen en voelen ogen en handen samen kunnen we lachen maar de verhalen zijn al verteld ik proef de nuances van je stem ook al ben je er niet jij deelt mijn denken al zoveel jaren toch laat het daar los breekt in besef dat ik alleen sta voor vraag zonder antwoord kijk in reflex naar ogen die er niet zijn…

ik heb de zomer getekend diepblauw de lucht boven groen van de bomen wat witte wolken in oplossende vlucht zon zee en strand spelender hand maar ben het intense genieten vergeten gehurkt in het zand tong uit het bekkie speelt hij met de wereld op zijn eigen stekkie water en schelpen in een stralende zon wind door de krullen hij maalt er niet…