Alle inzendingen van wil melker

vals draait een kring rond de maan in het duister is er een komen en gaan van geluiden onherkenbaar in bestaan reppen zij zich voort met een spoor van buitenissigheden achter zich aan aarde lijkt te schokken door brokken vreemde energie mythen sagen en legenden geven nooit zoveel ellende de stoet lost op in het licht…

zacht waait jouw blad krult liefdevol om ter bescherming van de tot wasdom komende knoppen streelt en koestert ze tegen de koude wind die opgestoken meteen zijn kleine kwetsbare slachtoffers vindt het is geen spel van leven en dood maar gaat om vertrouwen en geborgenheid in het gescheiden nuttigen van dagelijks brood nu openen zich twee…

lente heeft de boom getuigd met schitterend blad breed vertakt staat zij te pronken een monument van kracht toch is de stam al licht gebogen als dank door vriend de wind buigen als een kind gaat beter in de jeugd als souplesse het nog wint er zijn geen breuken vastgesteld jij wordt weer mijn zomer held…

alsof de wereld vleugels heeft gekregen zo spoedt zich mijn leven door het dagelijks bestaan nog kan ik gaan maar heb het branden van de hel al gevoeld als waarschuwing bedoeld er zijn geen nadagen nog is er lente in verwondering lokt verbazing vragen uit over ontstaan en welk pad te gaan de stress is weggeëbd in ruimte van het overzicht…

zij fladderen om me heen pril van de lente maar ik kan ze niet vangen in vorm en kleur is ieder uniek dus achter elkaar lopen ze niet ik puzzel niet meer heb ze vrij laten gaan ze dartelen achter me aan vliegen tot een wolkje bijeen als de eerste rust in het licht vloeien zij samen tot dit gedicht…

haar hoekje is bezet waar ze altijd staat te wachten ’s-morgens om kwart voor achten de rollen waren goed verdeeld in dag en tijden van de week vastigheid als steun tegen vergeet het protocol is nu doorbroken iemand heeft haar plaatsje ingenomen dralend kom zij dichterbij elkaar bekijken was al afgeleerd de smartphone voor vermaak samen…

je speelt vandaag om gisteren te vergeten het niet meer willen weten in je lach kleurt zon wind piekt blonde haren in vrolijkheid rondom maar je ogen blijven stil in het murmelen van de zee hoor je wat hij wil ziet de golven groeien schrikt en stikt haast door zijn brute overrompeling het is niet uit te wissen zijn excuses van…

je stem speelde toneel het geluid kleurde decors in adem donkerde schaduw handen regisseerden het licht terwijl je ogen als spotlights op mensen waren gericht jij bracht vervoering passie tranen en pijn door zo intiem met ons samen te zijn in de melodie van het leven enkel door zelf alles te geven met stilte als hemels refrein…

het was die straat dat huis als een magneet trok het mijn aandacht de bewoners waren slechts passanten op doorreis voor even op zoek naar het leven de tuin verwilderd ooit gesnoeid door ondeskundigheid van mensen zonder tijd de voordeur opende in kraak en braakte altijd lieden uit op hun vlucht naar frisse lucht honden meden…

jij bent bedrogen gevlogen zijn emoties agressie vol gevoel lijkt je enig levensdoel ik heb je hand genomen in ontdooien zijn schuchter de eerste woorden gekomen over uitglijders kou en kilte in een theatraal leven van nooit om elkaar geven nu warm je ijs met koele ogen langzaam smelt in tranen woede weg komt klaarheid in…

je bent geen ballerina toch spitz je aardig op de hoge hak met een charmante pas in sierlijk bewegen weet jij je met mooie mensen te omgeven zonder elitair te zijn juist in het verfijnde tussen oog en hand schep jij met ieder een persoonlijke band een gedurfde flirt maakt het gezelschap tot een vrolijk stel spanning stijgt ten…

heb ingezoomd op je lach van zacht naar volle kracht in aanzet tot ontplooien laat je iedereen ontdooien straalt met ogen maakt affiniteit met blijheid in ons hart in delen open je de geest met charmante vrolijkheid deze foto geeft een stukje van jouw hemel prijs…

jij was geen droom ik voelde je hand warm en droog zag je vingers sierlijk en lang zoekend niet bang zij vroegen in openen contact de huid nodigde zacht uit maar jij wilde niet op mijn netvlies verschijnen ik wist de klik van voor eeuwig verbonden lijf en gezicht ongeschonden tot jij verdween in de wereld van hiernaast je…

jij speelt kleurt tonen tot eigen muziek zoals mijn mes het linnen besnijdt in dwarse creativiteit jouw lenteprelude lacht ultramarijn op het schilderij van mijn dromen het fluwelige licht beschijnt je gezicht in warme akkoorden nog daalt de zon zonder woorden als wij gaan voor de finale ik signeer met jouw laatste noten…

ik probeer de talen te verstaan van allen die hier langs zijn gegaan met hoop en vertrouwen hebben zij hun gebed in fluisterende stilte gezegd pilaren aangeraakt met warme handen hun wensen kenbaar gemaakt de stenen zijn hard maar glanzen zacht in dialoog met duizenden kaarsen zij kennen de ogen in donkere gezichten die vol verwachting…

jij leeft van de wind danst door de schepping als paradijselijk kind bloeit naar het licht open en gaaf met kleur op je gezicht vangt met stralende ogen zijn warmte die koestert in een liefdevol omarmen zon door de ramen intens gelukkig de mantra pappa en ik eindelijk samen…

de lijnen in je gezicht laten je leven lezen de tijd heeft ze niet getekend wel jouw boek gevuld met jaren waarvan de letters plezierig zijn gekruld of korte hoofdstukken die vaak eindigen in vaag mineur naast periodieken vol daadkracht zonder oeverloos gezeur je ogen schrijven weinig meer de inkt lijkt bijna op maar…

weer roept angst met hol geluid dat voortvluchtig verre vleugels krijgt echo’s kaatsen hun niet thuis gevoelloos tegen zwarte muren mijn citadel waar stemmen dwalen zonder verhalen omdat een oor ontbreekt waar tijd vandaag vergeet omdat gisteren alles overschreeuwt heb stilte laten groeien tot binnen buiten werd zie eindelijk…

sprookjes lijken alleen nog te leven in oudere geesten terwijl de decors hetzelfde zijn gebleven donkere delen van het bos hoog struikgewas met open plek het vijvertje met oevers mos sterren en een volle maan fee en elven die lichtvoetig dansen de droomprins op het witte paard maar de kinderen zijn los gegaan in stemmen die relaties…

er is altijd dat kleine vleugje met onzekerheid een wolkje voor de zon die helder schijnt de tussenhup in ferme stap zomaar uit de pas nooit heb ik de hand kunnen leggen op dat mysterieus gevoel zelfs na het tipje van de sluier komt er geen gezicht…

ik heb nog potten verf staan maar de penselen zijn bejaard stoffig kaal en afgesleten kunnen zij geen vorm meer geven aan mijn voorgenomen ideaal waar vroeger met joyeuze zwier en snelle streken op het linnen creaties kwamen en weer gingen uit een licht en speels palet schuif ik nu met mes wat dikke lijnen mijn kleuren donkeren bewegen…

zegevierend was zijn intocht verlopen had zijn onbekende leven afgesloten met palmtakken toegejuicht getuigt hij de verlosser te zijn een kleine kern volgelingen neemt hij mee naar de koele tuinen van gethsehmane om daar in rust het avondmaal te delen ook judas is daarbij maar vertrekt voortijd verraden wordt hij vastgezet veroordeeld door…

waar hoop het arrangement in tijd en plaats gestalte zal geven is verlangen de fysieke en geestelijke wil om een te worden in voel en herbeleven samen dragen zij een toekomst zonder vragen in het perspectief dat toeval hen ooit zal behagen…

ik heb stappen ondernomen die in het vervolg de kleur en stijl gaan bepalen van mijn bestaan en dromen waar verlangen de hemel altijd heeft gesierd en in hoop muziek was te horen zal nu uitbundig feest worden gevierd niet op de laag bij de grondse manier waar het aardse zichzelf verliest in boertige grollen en grappen maar waar het hoofse…

het zijn jouw ogen die de werkelijkheid weer hart en ziel geven jouw handen die me raken en met hun warmte mij eindelijk weer mens maken woorden die opbeuren me laten kleuren in het beste wat ik heb jij bent het paradijs dat mij is overkomen toen ik dromend je hemel vond…

ik heb je geroepen maar je was al naar binnen gekeerd pakte je handen om je te raken en laten ontwaken uit lethargie je lachte maar keek langs me heen zonder een blik van herkenning leek blij met de aandacht sprak onverstaanbare woorden over wat jij in je geest hoorde keerde langzaam weer terug naar de onrust van zoekende vingers…

ik zag je ogen neergeslagen je had van die dagen dat je onbereikbaar was waarop zelfs je lach een verre stilte in zich had toch keerde jij je nooit van ons af omdat je om ons gaf dan was er weer het raken in steeds opnieuw contacten maken het ontdekken van je eigen plekken in samen gaan voor een gelukkig bestaan…

nee ik was niet de blazer van het glas dat jouw kwetsbaarheid omhulde jij vulde al een ganse stad met tal van heilige huisjes vaak gaf ik in betreden al mijn signalen af maar de luiken gingen regelmatig naar beneden in de antwoorden die jij altijd in voorraad had toch is nog onverwacht je onbereikbaarheid gebroken we hebben de scherven…

zag het water stromen met op de oevers aangespoeld restanten van gebroken dromen vlijmscherp nog oplichtend met kristallen flonkering een laatste sterven in herinnering gegidst door zon kon ik het naderen en openbaarde zich mijn vondst de glazen torso van een vrouw gehavend door een lange tocht langs krib en smalle bocht ooit blies…

ieder jaar weer word ik verliefd op jouw lentemuziek die klinkt in je stem waarvan de kristallen tonen verwaaien in warme wind speels fonkelt de melodie van je ogen in kleuren die alles beloven zacht dirigeert lichaamstaal het bloeien van onze bloemen naar de voorjaarsfinale weer luidt het geel wit van duizend madelieven jou in…