Alle inzendingen van wil melker

speel met mij mee laat onze kunst hen eens verrassen zij moeten op de woorden passen waarmee wij jongleren eerst wat klein spul omhoog in lettergrepen tellen ritme en klank maken muziek door vaardige hand dan wat trager grote woorden zijn dragers van gewichtige begrippen jij kijkt verbaasd als mijn handen stoppen rusten hebben…

ik kan je nog zien horen en voelen ogen en handen samen kunnen we lachen maar de verhalen zijn al verteld ik proef de nuances van je stem ook al ben je er niet jij deelt mijn denken al zoveel jaren toch laat het daar los breekt in besef dat ik alleen sta voor vraag zonder antwoord kijk in reflex naar ogen die er niet zijn…

ik heb de zomer getekend diepblauw de lucht boven groen van de bomen wat witte wolken in oplossende vlucht zon zee en strand spelender hand maar ben het intense genieten vergeten gehurkt in het zand tong uit het bekkie speelt hij met de wereld op zijn eigen stekkie water en schelpen in een stralende zon wind door de krullen hij maalt er niet…

koortsig dwaal ik rond op deze hete dagen het lange lome komt met overspannen dromen wiek om koelte voor de schaduw die ik was ontheemd sluit ik me af met een been in het graf delirium krijgt realiteit in wartaal en wat spoken de lijn is niet gebroken rafels zijn er nog als waarschuwing van boven…

ik ben geïmponeerd door de immense muren de vele stenen gevoegd met stukjes leven uit een lang vervlogen tijd handen hebben gesjouwd en gebouwd samen gevouwen in gebed de hoop op een spoedige voltooiing is al te vaak voorzegd nog spreken de stenen over de cultuur van eeuwen met hun naam in de groeven is het monumentale erfgoed door…

ja ik was van glas zo doorzichtig dat transparantie niets wist van mijn leven en gezicht ik ben gaan slijpen kleine stukjes stralen weer kleur kaatsen terug wie ik wil zijn de hoekige lijn is gepolijst scherpe kanten zijn weg met compromis en overleg jij kunt mij strelen zonder de pijn van het snijden eindelijk intimiteit…

ik heb alles uitgeplozen weggedaan in dozen wat niet van waarde was zaken waar ik ooit om heb gegeven die deel uit maakten van mijn leven zij bleken enkel franje versierselen van een andere tijd gekocht uit onbenulligheid ik kijk nu om me heen en nee ben niet alleen jij bent bij mij gebleven storm en rotsen getrotseerd de zuivere…

mijn woorden hadden deze keer precies dat pigmentje meer ik zag je ogen gloeien wist dat de aparte kleur jou mateloos zou boeien voelde je aandacht komen uit lethargie en lome dromen in het schilderen van ons verhaal je neuriede de melodie terwijl ik bezig was met componeren van het lied over de kunst van samenzijn door het penselen…

zij stonden langs de weg dicht op elkaar schreeuwden moord en brand in rood het waren er een hoop waar groen in gras afwachtend was gaven zij met steel en bloem zich bloot tot aan de goot door roet en gas zijn zij snel in elkaar geklapt het waren rozen die wij niet wilden gedogen…

ik weet me op glad ijs maar geef toch alle twijfels prijs die mij een leven lang beheersen ben ik wel vrij als alles is voorzegd door toeval of karma lijkt vastgelegd vinden mijn daden genade word ik bekeken en bestuurd of als netwerker slechts ingehuurd er is mij een vrije wil gegeven maar als ik door dit ijs zak bid ik wanhopig voor…

ik heb mijn beelden neergezet maatschappelijk en als ouder gehouwd in jaren werk met liefde en restanten kerk zij staan nog als een huis gerestaureerd in goed herinneren maar ik ben niet meer thuis in die sculpturen van de kinderen er is een tweede leven in een snelle tijd die alle vroegere belemmeringen met reële argumenten bestrijdt…

een pleintje met twee winkelstraten een man die zong de strooien hoed en mensen die zich aan hem vergaapten geen sjofel type maar een geschoolde stem zong over haar en hem gebroken door een scheiding diep sneed zijn pijn in een klassieke timing de melodie met liefdevolle nostalgie tekst uit zijn verleden het leek alsof mijn vaders…

jouw buitensporigheden doen mij paden betreden uit een mystiek verleden tot aan het goddelijk raken jij kunt de hemel open maken met een lach en stralende ogen mij wenken jou te volgen als ik mijn lichaam heb verlaten samen aan het rode koord van hartstochtelijke passie onszelf verliezen in het gaan en komen in elkaar verstaan ik…

ik heb alle groen verzameld naast het blauw van luchten ook al wilde het vluchten achter wit van de wolken maar het prille groen dat ik in jou ontmoette heb ik na jarenlang zoeken nergens kunnen ontdekken evenals het breekbare blauw dat straalt uit je ogen die warmte tintelen door kou uit een kier van de hemel ik heb je kleuren lief…

hij patste wat rond hyper door testosteron een lijf getekend door winst en zware verliezen stoeide met gewichten die wij nooit konden liften uitte wat klanken die dumbells spontaan deden dansen getergd liep hij langs op zoek maar een prooi mij keek hij niet aan zag ons op zeker niet staan ik zwaaide bij weggaan hij lachte en wilde…

wij hebben gedanst als nooit tevoren op vleugels van de tijd muziek uit onze eeuwigheid vloeren zweefden wij werden verheven door uithalende tonen die sierlijke draaien bekroonden galant zonder pedant te zijn met hoofse ernst naast uitbundig plezier kostumeerden wij nostalgische zwier wij dachten orkest met strijkers en blazers…

zij gaf hem vleugels maar hij wist niet hoe hij vliegen moest leerde hem spelen het winnen zat te diep in zijn bloed zij zijn de jaren aangegaan hebben al die tijd water bij de wijn gedaan het smaakt niet meer er is geen enkele veer die zij nog kunnen laten zonder zichzelf kapot te maken er is geen groei in hun bestaan hun korte…

soms kan ik de wereld niet meer raken die anderen met eigen beelden maken hun werkelijkheid vol met emoties die als los zand langzaam door mijn vingers glijdt geen enkele affiniteit om toe te treden tot het spel dat in hun ogen leven heet maar het verleden snel vergeet de diepgang is verdwenen stiltes worden niet gehoord zij genieten…

ik hoefde je sculptuur niet te beitelen uit het harde zand zacht en met liefde beeldhouwde mijn hand jouw ronde vormen bekleedde met schelpen jouw bloemen die zo nooit zullen verwelken waste met schuim van de golven je haar de coupe soleil was zo klaar samen hebben we de komende vloed lang doorstaan stromend ben je naar zee teruggegaan…

weer broedermoord maar zij die aan de touwtjes trekken worden nooit gehoord steeds genadelozer wordt de strijd het gelijk zal zegevieren door de wapenkwaliteit de tijden van weleer keren in het oog om oog en tand om tand de mens heeft niets geleerd democratie is slechts een spel om naar te kijken de macht blijft steeds bij hen…

ik heb het weggewuifd met een nonchalant gebaar alle aanzien macht en roem door de schouders ervoor op te halen wilde ik de prijs voor die publiciteit niet betalen geen schijnwerpers op mijn bestaan die bepalen hoe ik wel en niet moet leven ben anoniem gebleven zie minzaam de verering aan van mezelf onder een andere naam…

waar vlammen spelen hun warmte delen rakel jij het vuur onverwacht op je blik jaagt hartstocht aan de lach daagt uit door het lint te gaan handen gloeien schroeien mijn huid in passie gevangen schreeuw ik het uit traag dansen kleuren hun eindeloos spel maar in samen rusten vervagen ze snel…

waar muren spreken in het korrelig breken van eonenoude steen schikken mensen de woorden die komen naar eigen dromen in allah’s wereld werd het schisma geboren in de roep van de toren generaties scheiding hebben het pad verhard met de scherpe rots van orthodoxe trots misschien is de hadj een plaats van ontmoeten om elkaar weer…

de wereld in een handomdraai een huis wat geld kunnen kiezen ja dat telt maar keuzes maken hebberig je zoekt de grenzen op van wat er mogelijk is soms krijg je een tik word je op de plaats gezet beseft met scha en schand dat niet alles voor jou is weggelegd leef in zaken die je waar kunt maken met plezier en perspectief heb een…

vaag komen beelden langs ja uit la douce france met mijn modische baret of was het weer de eeuwenoude alpinopet in de schemerige sfeer van middagzon en te veel wijn gaat het schilderen mij zwierig en wat gladjes af het ochtendlicht verraadt in een gedegen overpeinzing dat vorm kleur en opzet hebben gefaald de toets der kritiek niet…

ik schoon woorden polijst de zinnen maar poëzie puur zit van binnen heb glas geblazen fonkelend en transparant de sierlijke vormen verscherfden in mijn hand wilde schilderen als magisch realist met perspectief en sfeer sloeg ik de plank helemaal mis ben het wad ingelopen dook in het water vol leven kwam als herboren weer boven om…

ik zie heuvels goudgeel rijpen onder de zomerzon idyllisch vlijen dorpjes hun huizen in siësta rust rondom zuidelijker kleuren druiven tussen donkergroen in het patroon van toen hier kaalt de rots zoeken wortels een bestaan in eeuwenoude trots er wordt naam gemaakt met wijn uit oude gaarden vloeibaar goud uit de zo schrale aarde…

het was geen houterig bewegen zijn stem sprak aan soms liet hij de lijntjes gaan jij hebt in je leven nooit de ruimte gekregen die jij zo nodig had touwtjes werden kort gehouden in het ontbreken van vertrouwen kon jij de grenzen niet bereiken om jezelf te verrijken in ontwikkeling en groei de snoei voorkwam jouw latere bloei weer…

daag voorzichtigheid uit zet stokslagen en steniging op de tocht om te verliezen de frisse wind die af en toe waait is de verzegeling waard van oude gebruiken nog heeft rode lak de zachtheid van de middeleeuwen hebben wij misschien te lang gewacht zij gaan als lichtend voorbeeld langs het firmament de goed opgeleide jonge vrouwen…

ik speelde met wolken liet ze groeien en bloeien gaf ze een schitterende lading stapelde wit rondde met groen en zwart het blauw van de hemel waarschuwde mensen met donker gerommel voordat de donder knallend brak maakte het zwerk tot toonbeeld van sterke krachten in het altijd zo rustige weer zelfs mijn vriend vlaagt en stormt…