Alle inzendingen van wil melker

jouw ogen spreken mijn taal in een vreemde wereld kwamen wij met gebaren nader tot elkaar je lach bracht de sleutel van liefde wij openden met de charme van vriendschap in wederzijds herkennen van komaf vertrouwdheid was de basis van ons samengaan als wij spreken maken woorden zichzelf overbodig in samen weten ligt begrijpen besloten…

verweesd verdwalen kale takken in de ijle lucht het feest van lommerrijke lange dagen is al geweest langzaam stromen sappen door de winterklare bast die wacht en rust in regen sneeuw en kou trotseren tot het tij alles zal keren…

ik weet dat het zomaar uit de bomen valt in allemaal losse delen het kan me ook niet schelen ik puzzel ze wel tot gedicht maar een gezicht zonder ogen of liefde zonder pijn een misdaad los van mededogen kan onmogelijk het plaatje zijn want het laatste stukje dat de puzzel completeert wordt altijd door de lezer geoffreerd…

in stille mijmering is rust mijn maat stress en haast de onverlaat wij bouwen luchtkastelen met een zee van tijd als fundament scheppen licht en lucht in een ongekunsteld spel tikje bovennatuurlijk dat wel maar wij zijn geen schipper naast god vrijheid is ons enige gebod…

de passen op strand ik heb ze geteld meter voor meter pas later kwam dan je hand verstrooid in bijna vergeten we stopten bekeken de sporen zo close omdat niets ons kon storen blikten vooruit in maagdelijk betreden ik in gebed jij heel tevreden…

in het windstille weer hoor je ineens de polsslag van leven om je heen komen kleine geluiden op tal van plaatsen onverwacht naar buiten achter de knak van een simpele tak schuilt de muis in bladergestuif zoekt de merel driftig bewegend naar buit ieder vertelt hoe het gaat in verhalen van klein naar steeds groter formaat als…

ik ben het zat om te zien hoe leven wordt afgevlakt en ingepakt door codes van de media het is geen sturen meer maar pure dwang de hoeveelheid apps en hypes maken mij bang nog kan ik kiezen maar dat duurt niet lang het is een moeten met sociale uitsluiting als boete ik wil weer terug op mijn rug in de wei tussen hommels en bloemen…

kil waait de wind schrijft onleesbare tekens in plassen vol regen mistroostig hangt nat na het langdurige bad aan de boom te versterven hol klinkt de ziel van de gloedvolle herfst in het zompig bederf zo lang dagen nog korten zal overvloed rotten naar een vruchtbaar begin dat zal groeien als winters vorstige tekens in ijs en sneeuw…

je liefde was stroperig hongerig verstrikte ik in je web gracieus kwam je nader dansend op draden zinnend op pret je zoog me niet leeg maar verenigde slechts genen zodat leven bleef als attractie liet je mij hangen om nog meer prooien te kunnen vangen…

ik fluisterde het is nooit of nu toen wij onder de paraplu in het gutsend regenwater huiswaarts liepen je keek me aan zag je ogen voorzichtig heen en weer bewegen gevoel nam ratio eens goed de maat in doorslag geven je lachte ja suste mijn gefluister met een kus die het hele universum sloot toen ik dieper in je mooie ogen dook…

ik heb de gordijnen open gedaan het raam haalt de wereld naar binnen caleidoscopisch ontrollen zich flitsen van het panoramisch gebeuren nog kan ik ze sluiten maar buiten barst van emoties en kleuren kleine details weven samenhang tussen de beelden van het leven vandaag ik open het raam verlang naar delen van lach en een traan…

het is het zachte ritme van de regen dat ik hoor als de golven overslaan in het ruisen klinkt het verhaal waar kom ik vandaan uitvloeiend op het strand spiegelt zij haar herkomstland de witte wolk in het hemelsblauw de zon verwarmt jou al…

ik wilde bladeren van de bomen plukken voor een eigen lauwerkrans zij vielen als vanzelf in mijn hand een godsgeschenk maar kleurden in opstandigheid tegen mijn witte huid ik had niet de serene blik van uitverkoren mensen mijn armen waren ongeschikt voor het geven van genade en geschenken dacht een profeet te zijn maar weet…

heb de laatste stukjes gelegd de puzzel van mijn leven zijn uiteindelijke vorm gegeven maar alles voelt emotieloos heb nooit de goede kleur kunnen bekennen in wennen aan de kleine scenes gaan daar smeult en vonkt de liefde nog plaats en tijdloos zonder gêne maar het vlakke overheerst zwart wit in een bestaan met grijs gezicht…

zie de meeuwen zeilen driftend op de wind bladerbruin vlaagt knisperend tot het eindelijk luwte vindt weg is de warme lach en tekent kou verbeten trekken op deze bijna winterdag kleuren zijn vervaald takken kalen in de kruin waar bomen buigen voor het stormachtige venijn het botst weer na de zonneharmonie we trotseren voor even…

stilte wordt voelbaar als de verre geluiden van een wereld die was zijn verdwenen ineens fluistert gras spreken struiken hun dialoog met de wind hoor blaadjes zacht wuiven in deze enclave van rust is nog plaats voor het kreunen van oude kastanjes behangen met donkergroen loof kom we gaan weg uit de kakafonie van de wereld terug naar…

de nacht is nog zwart als mijn ochtendpen de eerste letters schrijft op deze dag de stilte blijft sacraal als ik wat lijnen sprekend op het blanco teken wat zal deze morgen geven als zon de zegels tussen de regels transparanter maakt tonen zij het resultaat van mijmering en dromen of laten ze de dag met zijn verrassing…

heb uit handenvol herfst draden gepakt wilde mijn web ermee weven heb ze geplakt met luwte en zon in de regen glansden ze prachtig maar de druppels werden te zwaar zij scheurden de lijnen aan flarden ik laat ze waaien zoals het hoort maar de kunst van het web heeft mij altijd bekoord…

je hebt de euforie gehad van bacchanalen en nachtenlang doorhalen het ongeremd de grenzen overgaan naar een wereld die nog zonder normen kan bestaan je de standaard toegeëigend van lak aan alles krijgend als het feesten maar niet stopt want de beesten zijn nog los maar in demping van gevoelens krimpt de tijd tot een meedogenloos…

ik zie je staan maar in het naderen wijk jij steeds meer van mij vandaan je kleurt helder in het grijs van niet geziene vormen eenvoud kent zijn prijs waar anderen woekeren met talenten bloei jij doorschijnend fel slechts gekleed in naturel jij bent voor mij een nimf in onbereikbaarheid alleen schoonheid kent als hoogste trede…

hoe wist je van het kistje met de liefste dingen uit mijn leven ik had het weggeborgen om ooit te bekijken in tijden zonder zorgen jij hebt al flitsjes gezien van zaken die mij raakten herinneringen dieper maakten wij zijn alles rustig door gaan nemen hebben edelstenen weer nieuw licht gegeven het kistje is niet meer gesloten…

voorwaar ik idealiseer de benen zonder haar het kruitvat en de lont de rood gestifte mond t-shirts die als jurkjes vallen strak en zonder zwier alleen de wind waait op in speels plezier met het kleurig trippelen op kingsize hakken laat je ongemerkt de ander zakken kijkt neerbuigend om maar ik heb je herkend jij bent in cool passeren…

zij tokkelden het groen van gras rond de korenbloem die diep blauw gestreken werd door het licht van de eerste viool wind dirigeerde in koper het rood van de loper voor de ondergaande zon maan reflecteerde met aankomend geel de al grijs roffelende trom fluisterend besloten kleur en muziek deze dag in de donkere echo van de laatste…

ik zag de stralende dag maar telde traag de uren af op het geraamte van verveling minuten rammelden hun knokige eentonigheid met seconden zonder leven op het afgekloven bot tot jij kwam het lot in handen nam mij overrompelde met je overwinnaarsblik zonder strijd want jij schonk mij wat ik een leven lang al miste een toekomst waarvan…

je bloeide aan de beek in een flauwe bocht wat hoger op de kant tegen het groene mos zag je altijd spiegelen in bewegend rood en zwart nooit was er rust en stilte op de lange zomerdag het oogstseizoen heb jij niet meegemaakt in zware regen zijn de oevers los geraakt zag hoe je wortels werden ondergraven terwijl jij trachtte jouw…

heb de plaatjes en filmpjes gezien van dieren die op mensen lijken kleertjes aan hun stemmen en lach zelfs de kus en een traan maar ik wil ze zelf ontdekken hun geur en eigen geluid de warmte van vacht kunnen raken en weten waarom die ook plast ik wil voelen en ruiken bewegen en leven in de echte wereld daarbuiten…

ik gaf haar een roos zij vouwde stralend het blad in verfraaien ik voelde de pijn van vervormen en kleur hoopte dat de bloem niet meer in leven zou zijn keek haar toen aan zag in de ogen mijn kleren hoe zou het mij dan vergaan als zij dat bij mij ook probeerde de spiegel antwoordde ontnuchterend snel ben ik de man die daar staat…

het licht is langzaamaan de volle kleur gaan dragen vloeit trager uit in bezwangerd zijn met vrucht en rijpend fruit streelt met warme hand het graan tot goud na lange zomerdagen speelt transparant met wind in koele tint als de forel weer springt tijd ontlaadt het licht en klaart in strakkend blauw de eerste komst van ijle kou…

de stam is licht geworteld in onthechten buigzaamheid van twijg en tak is wat verzwakt toch straal jij met trotse kracht weerbarstigheid de balans is fragiel in confrontatie voelt jouw weerstand iel buig maar en kom langzaam op ook zo bereik je ooit de top…

ik heb de schaduw weg geredeneerd maar hij blijft hangen aan de randen van mijn blik het licht van logica en wetenschap schijnt knap en helder in de hoeken na het gerichte zoeken leeft het donker op beleven spookgedachten hun vage angsten in mijn kop het schrijnt aan mijn bestaan rust en zekerheden zijn verdwenen ondanks al mijn…