Alle inzendingen van wil melker

wij streven al een leven lang naar symmetrie als schoonheidsideaal bewerken en her profileren wat de natuur ons meegegeven heeft zien als resultaat gelijkvormig zonder hart twee helften bij elkaar gebracht kies maar voor uniek het ene oog is ook het andere niet de lach trekt links op vrolijkheid en rechts zit het venijn in chagrijn…

schuur maar lege wind jouw vlagen dragen geen duinen meer aan kam de golven af verwaai de fictie van hun op geschuimde zinloze bestaan weerbarstig heeft hij alles getrotseerd was niet stuk te krijgen vond jou snel als zijn gelijke in het delen van de luwte is hij onverwacht gegaan zijn sporen zullen altijd in diepe groeven…

gestaag drupt water van blad op tak de stam wordt donkerder door lange tranen die in stroompjes naar beneden komen wegvloeien in de grond tot die verzadigd is en plassen blijven staan waar in spiegelbeeld de regen weer gewoon in stroompjes terug naar boven lijkt te gaan…

waar stilte ademt in de laatste tekens leven rouwt afscheid in het alom aanwezig zijn van pijn er is geen strijd maar een serene rust van overgave de hand voelt warm in bevestiging van samen nog klonk je naam in de herkenning van zijn laatste blik inkeer ademt stilte heel zachtjes sluit ook zijn gezicht…

breekbaar hangen diamanten in een wiegend spinnenweb roze nevelt zon zijn eerste licht op een gegist bestek de herfstdag warmt zijn vruchten langzaamaan tot rijp in oogsten worden de seizoenen van dit jaar afgesloten wat rest is rust en winterveiligheid het wortel bed is al gespreid…

laat je geest eens dwalen door vlammende verhalen uit de open haard het beuken blok net achteloos gedropt vertelt zijn laatste uur reeds danst de rook in smeulende herinneringen opent vuur de eerste jaarringen sist en knettert namen in een knisperende vonk strooit spetterend wat anekdotes rond in het verzameld werk van meer dan…

hij heeft met eindeloos geduld zijn bestaan gevuld in buigzaamheid de seizoenenrij in overleven doorlopen pas later heeft volwassen kracht de eerste weerstand opgebracht tussen buigen en barsten kreeg hij vaak rake klappen een herfststorm deed hem uiteindelijk knappen zijn geduld heeft onze haard gevuld…

waar het vroeger bliksemde in een snel dispuut neemt nu traagheid toe met de minuut antwoorden hangen in de lucht maar trekken in een lichte mist aan hem voorbij hij kan ze niet meer raken wolken die de hemel maken het blijft een brij toch is er soms een open plek waar een nieuw vergezicht hem zekerheden geeft die hij al tijden…

jij had de rust zo voor het rapen maar je sporen in het zand lijnden vaste koers geen twijfel of moment van overweging tekenden hun speelsheid op het strand in het spel van wind en wolken ging je volledig mee toch bleef je tred steeds parallel aan zee de verte focuste in eindeloos herhalen maar op een eiland vertellen einde…

zij betaalde met haar ogen een charmante lach als fooi terwijl ik alles afrekende…

wolken vlinders verschoten van kleur in de bloemenzee van hoogzomer nog hangt de warme geur in het herfstgeel van rijpend gewas pas als kou het donkerrood van de vruchten komt keuren verdwijnen vlinders langzaam en loom om in het zomerse weer te verschijnen…

wij overschreeuwden de dood met onze eerste ademtocht hielden zijn schaduw in groeispurt buiten ons blikveld pas later in verantwoordelijkheden nemen kwamen we hem weer tegen risico’s werden afgedekt in gezamenlijk overleg hoe lang er recht was op leven met een lach zijn wij toch onverwacht als vrienden uit elkaar gegaan het…

heb de muren met hoop bestreken weet uit verleden dat er negatieve gedachten aan kleven met lichte kleuren verlangen naar morgen behangen om het schoorvoetend entree een warm welkom te heten nooit kijk ik meer om heb het sterven gemist gegidst door het leven om in vooruitzien alles te geven…

woorden vielen in waaiers uiteen door vuurwerk van de zin strofen schoten als pijlen naar ongekende hoogte cirkelden daar in steeds snellere vaart tot een veelkleurig begrijpen als apotheose werd het gedicht met een oorverdovende knal door witte guirlandes uitgelicht…

zij hebben geleerd in liefde en vertrouwen een huis te bouwen nog spelen ze hun bloementuin als hemels paradijs maak ik ze wijs dat de wereld niet is wat zij lijkt zou ze graag behoeden voor knauwen in vertrouwen de barsten in het goede toch laat ik ze gaan zij zijn in staat om eindelijk op eigen benen te staan…

zag beelden gaan wapens in de aanslag blik op god en vaderland alleen de benen bleven staan zij vielen niet in brokstukken uiteen sokkels tonen slechts wat rest hun duizend witte kruizen het veld van eer gedecimeerd tot kaarsrechte gazons komt om in naamloze herinnering…

in spelen met licht probeerde ik de stralen een beetje te buigen ik kon al wat kleuren in voorzichtig verschuiven wilde jou omhullen met rood enkel in schaduw gaf jij je bloot heb licht niet gebogen het straalde van binnen warm en intens uit je ogen…

je raakte voorzichtig mijn arm aan een stil gebaar in zoeken naar contact er was geen vonk die oversloeg wel een warme gloed uit onbekende bron die licht pulserend door mijn aderen joeg het hart bereikte toen onze ogen loken in wederzijdse groet…

ik wist je in ontplooien adembenemend mooi het vergezicht met bergen dalen groen na warme dooi surfte snel en kon je bijna raken in groenblauwe golven die de hoogste omslag maakten voelde de hitte van je inwendig vuur wist de grootsheid in erupties aan je voet de stralende natuur zag je onder mij verglijden daalde langzaam door de…

de zomer heeft jouw lente eindelijk geopend wat zo lang verborgen was krijgt vorm en kleur je haar bloeit rood als nooit tevoren herboren zijn je ogen in hun vlammend vuur handen dragen woorden aan die nooit gesproken zijn je lijf zingt weer in warme lichaamstaal het lied van jouw bestaan…

ik ben aan de haal gegaan in nachten vol maan zonder bezem of tapijt maar geleid door kosmische krachten maakte me leeg bevrijd van aardse ballast dreef ik op duizend gedachten in een groots perspectief openbaarde zich schoonheid loste tijd op in zijn zag de maan langzaam ontkleuren in het goud van de zon de morgenstond…

ben het huis binnen gegaan dat ik een jaar eerder heb moeten verlaten zonder praten want een afscheid was me niet gegund moest de wereld in met een lijf vol strijd samen leven met zijn ongelijk heb de ramen geopend kamers verfrist met vertrouwen dat ik zo heb gemist er was geen drempelvrees voelde het warme welkom alsof ik nooit…

de spiegel brak scherven stonden rechtop in het gras waar het beeld zonder licht begraven was…

heb licht gevangen zag het hangen aan kaarsen en lampen pas in de ochtend ging het verdampen in de rijzende zon keerde weerom in duizenden kleuren van bloemen en planten heb pigmenten gemengd schilder met verf die in licht haar vrijheid weer vindt…

een danspas en een grap zo maakt hij na begroetingsritueel zijn nonchalant entree ogen draaiend en een denkbeeldige vriendin in afscheid aaiend kiest hij een vriend als springplank voor zijn diepe duik in de aandacht fuik onnozel paraderend langs hun nieuwsgierigheid de laatste roddels strooiend wint zijn aanhoudendheid de kaarten…

een golf klapt vol op het schelpen bed dat in glinstering wordt geschoond de meeuw krijst kort vliegt gelaten vele kilometers naar zijn stek eeuwenlang strandt zee al brekend aan de voet der duinen en toch is er die lach in het herkennen van de schepping iedere nieuwe dag…

pas op de zomerdag is de laatste sneeuw rond zijn hart langzaam gesmolten heeft zijn ziel vrijheid gekozen uit een lichaam gedragen door het wit van talloze rozen volwassen zwart naast het speelse licht dat de kinderen dragen als hij wordt begraven pas later komen het besef en de vragen als zijn ogen en lach weer leven in hun…

zie je ontwaken uit de wanorde van dromend slapen ogen verschrikt blikken nog steeds naar binnen gericht vingers ontspannen in laten gaan van chaos zonder aanwijsbare naam tot je lach alles breekt en jij je weer bij de mensen weet intens voelt het leven na weggeëbde angst de dag is nu op zijn langst…

in permanent heeft tijd je haren gegrijsd het leven in de heer kende ook een weleer waarin bloemen bloeiden verborgen in het hoge gras op lange zomerdagen onttrokken aan ogen die slechts rechtlijnigheid konden gedogen voor pleziertjes is geboet het lange blonde haar grijst permanent onder de hoed…

vleugels vliegen af en aan van zielen zonder naam verdriet ligt in het verschiet van hen die achterblijven vooral het plotseling verscheiden doet in afscheid lijden hun vlucht lijkt onbenoemd in hergroeperen van de geesten nog een keer het aardse gaan of past de cirkel eindelijk in het organische bestaan…