Alle inzendingen van wil melker

ik kwam daar bij de hemelpoort raakte het volmaakte maar was nog lang niet klaar met al het aardse meewarig kerfde petrus mijn stok zag de onvoltooide sneden hij lachte wat zei met warme stem jouw geluk wacht nog beneden…

sterren schijnen weer de scheppingstijd ik drijf op lichtsnelheid het volmaakte tegemoet een verre groet aan vrienden en verwanten heb alle handen uitgebreid geschud alleen die laatste kus is blijven hangen in haar ogen zag ik schoonheid en verlangen twijfel reist met mij nog kan ik terug om met haar te gaan voor leven en geluk…

heb de mooiste momenten verzameld uit de kunstschatten der natuur een onweersslag wat schuimende golven door zee aan land gebracht regensluiers en het vallen van de eerste sneeuw zonsondergangen met verdwaalde meeuw wilde ze delen met een groter publiek maar in poseren ontviel steeds de ziel ik had het decor van bewegen vergeten…

zij heeft haar echte partner nooit goed bekeken las uit ogen hoe zij moest bewegen bestaan los van de vloer wenden en keren in handen en armen hoefde zij niet te leren zij heeft haar liefde voeten gegeven in een eindeloos zweven op aard pas als zij rust en de grond heeft gekust is hun passie bedaard…

hij wist zijn eigen lied nog niet toen de koren zomer zongen speelde met madeliefjes als een griet terwijl jongens zich al om de bal verdrongen heeft de noten toch gekraakt een schitterend zomerlied geschreven ik ben mezelf gebleven…

tussen zonnestralen strakte frisse wind met onverwachte vlagen in zomers blond speelde hij met licht tussen verwaaide haren joeg langs strand een handvol zand over bruingebrande lijven maar op de boulevard flaneerden engelen in hun luchtig verenkleed de zon scheen fel kou kende geen genade er was geen warmte van de hel…

ik grasduinde in groen met paardenbloem en madelief zag hemel waarin wolkjes warmte schreven wat vlinders in loom fladderen alsof de vleugels kleefden een herinnering aan zomers die ik ooit binnenging onveranderd alleen het gras was korter of ben ik zelf nu anders…

ongrijpbaar lachte geluk in een stralende zon jij opende armen liet je verwarmen omfloerste je blik door raken kwam schaduw met ontwijkend licht vingers verkrampten in spreidend mijden van het afwijzend gezicht jij draaide keek om stukjes geluk bewolkten de zon…

ik was weer even thuis hoorde het subtiele kraken dat mijn gang naar boven maakte rook de geuren die in kamers woonden zag gezichten van passanten in hun vroeger gaan en komen raakte aan herinneringen in het stof op zolder werd bedolven door mysteries uit mijn jeugd angst en vreugde kwamen terug in koude rilling op de rug nog…

zij zijn eindelijk geplukt mijn plastic bloemen na koesteren en sproeien begonnen zij in namaak echt te bloeien heb met ze gepraat mijn dialoog was schijn toch vonden zij het fijn lieten hun kleuren gaan weg uit het stofferende bestaan zag hoe zij verwelkten het uiteenvallen van kelken in uitbloei bij elkaar geraapt als plastic afval…

geef mij respijt nu het lijf op hol geslagen is en ik niet weet waar het verblijft het eigent niet wil vluchten in het donker en zijn angst bevriezen in een regen ijs paniek in samenzijn frustraties bij ontmoeten zelfs de spiegel groeten doet immense pijn door chaos van het anders zijn toch koester ik geschonden huid er is…

met een handvol slaap dek ik de wereld toe wens ieder goedenacht zelfs bloemen sluiten zacht hun knop onwetend nog van duisters pracht in edelstenen fonkelt leven uit de schaduwkant als licht na schemer strandt ook zonder zon bruist pure levenskracht langs oevers van de nacht met open oog en lach zullen de kleine uren weer…

gevoelloos zijn de vingertoppen waar chemie in warmte huist reflexen als gesloten deuren blinden die steeds zwarter kleuren de huid ervaart geen streling meer in liefde speling en geluk verdroogd en schraal gelooid door weer en wind kooit zij in kou haar ziel terug naar de moederschoot waar dood opnieuw geboren wordt in stralend…

ik hoorde muziek achter de bomen met donkerrood loof zag de linden wit dansend ontsnappen uit hun cirkels van drie geen vogelgeluid in het monumentale geruis van eeuwenoude melodieën zacht trok de wind aan de kleurrijke balg langs de zoom van het bos wei en heidegeur mengden maar het oerbos bleef gesloten in donkerrode eeuwen…

ik ken de taal niet meer waarin de bloemen spreken zijn het nog de hartenbrekers die de weg der liefde kleuren of bedekken zij het bloed van hen die gaan met stille tochten bij de wilde bloem heerst onbegrip over recht en plicht is solitair zijn schoonheid maken of juist anderen afkraken…

de lucht was dunner dan ik dacht ademde in lichte woorden voelde hoe de geest zich minder stoorde aan syntactische verankering zocht vrijheid in geluidloos roepen zonder de beladen resonans opende in licht smolt samen met de kleuren tot het naamloze geboortewit…

een mysterie is niet te ontrafelen toch heb jij de gave het in een ander licht te plaatsen een nieuwe kijk zonder geijkte waarheden jouw benadering zet zoden aan de dijk jij ontneemt zijn virtuele vleugels geeft religie en geloof een ander perspectief leent hoop een hechte basis in vertrouwen en weet dat liefde is om samen van…

ik laat jou de wereld zien een beetje kinderlijk op mijn manier misschien herontdekken wat ik ooit heb mooi gevonden zaken die toen mijn interesse bonden jij kijkt me aan en zegt ik vind je lief opa wanneer kunnen wij weer verder gaan met spelen…

zag licht spelen in glas stralen weerkaatsten andere braken verlieten in kleur wat wit was…

de bloemen raken maar niet uitgebloeid worden door de kou geboeid tot overleven kleine vruchten die niet in warmte rijpen verdrogen later zonder nageslacht om mee te prijken verstilde schoonheid met een triest verhaal de kille lente vertraagt het leven van ons allemaal…

er is geen lied dat lente biedt tonen stromen in druppels van de bomen het groen is pril van kou en ongemak te weinig zon verwarmt het kleine blad eens zullen stromen lucht in pure willekeur weer uit de goede richting komen op hun niet te kennen vlucht dan zal de zomer ons eindelijk verwennen met een warmte die wij al jaren…

van de krijtstreep tussen groen en blauw kon ik weinig hoogte krijgen de verte nevelde in warm en koud met trage ronding de vleugels van mijn geest kunnen de steen die op mijn maag ligt niet meer dragen nog twijfel ik heb vragen die met de dood geen antwoord krijgen ik moet blijven hoor ineens de meeuwen en het teleurgestelde…

kilte beet onbegrip in zongekleurde sluiers rafelde verwachting tot angst gebed ontwarde geen knopen met het vouwen van de handen gezang weerkaatste demonisch de vervalste melodie van naastenliefde en toegewijd zijn toch daalde voortvarendheid in dwars gebogen koppen hun tongen spraken de talen van elkaar in het opgaan van de…

het sijpelt gestaag grote druppels glijden van de bladeren vallen spetterend op de grond geen schermen regen in woeste vlagen wind maar een speelse lichte waterval die je toch op een onverwacht moment drijfnat maakt met een grote plens hemelwater kent vele vormen van verschijnen voor mij mag het op pinksteren verdwijnen…

op hartenklop schommelt weten tussen herinnering en vergeten danst lichte dromen in luchtige niemendalletjes gaat vluchtig voorbij aan de zwaarte van bestaan pas als de hartenklop stokt de schommel stopt wordt weten eeuwig vergeten…

jouw lach krulde deinde als golfje in spiegelglad water van midden uit kabbelde zacht tegen oevers elkaar in herhaling versterkend bloeide open in warm licht dat duizend maal kaatste als lust voor het oog…

er zijn geen regels in het spel dat enkel grilligheid van spelers kent dat na het vonken brandt met een nieuw vuur waarin vlammen dansen met ongekende duur uitdagen en raken roept spanning op en vloeit weer af met rust als vaste gast winnen is geen doel wel spelend samen komen dat creatief veel verder reikt dan de meest ultieme…

dagen gaan al trager steeds vaker glijdt donker de middag in ontbijt en avondeten zijn vergeten honger is ook over tijd wekken is een scene wakker worden is er eigenlijk niet bij toch is er af toe ineens de blik opzij een lach die stilaan breekt een onverwacht moment dat in het brein komt bovendrijven zijn emoties afgeeft…

wij spreken maar de woorden fladderen in het rond rusten nu eens in de ene dan weer in de andere mond er is geen sprankeling nooit stokt het oeverloos geneuzel dat onze tijd verbeuzelt ik kijk haar aan voel trage stromen informatie langs mij gaan ben doodgebloed in de niet aflatende vloed van wetenswaardigheden heb haar verlaten…

ik heb nooit als vogel gevlogen die ultieme vrijheid gekend wilde altijd wel naar boven beneden was ik gewend draaien en keren zweven en scheren in tijdloze vlucht duiken en stijgen landen en krijsen in koud warme lucht geen auto of huis maar een tak in de boom ‘s nachts een zorgeloze droom…