Alle inzendingen van wil melker

jij kent het spel met woorden al sinds je geboren bent je ogen toonden de eerste klanken van je babymelodie later kwamen armen en handen tranen als je niet begrepen werd vergat als puber uit te leggen wat in lichaamstaal verzetten was voel je hart tegen mij fluisteren altijd zal ik luisteren naar de diepte in de woorden van je…

met een waaier wit golft de groenblauwe zee het verre schip zweeft mee caleidoscopisch krioelt leven zonder rust op een blakerende kust flaneerders bang voor plakkend zand kiezen charmant de boulevard pas avonds laat verdringt de wind met zilt de stank van frites en bitterbal zakt de zon in zee keert stilte terug met op het…

kom de laatste tijd in vreemde buitens waar bloemen hun hart niet meer sluiten dag en nacht niet meer strijden schemering vermijden in het licht van samen zijn vogels het vliegen zijn verleerd omdat zij zweven in leven met lucht eten uit de hand in een land dat geen contrasten kent het geven is gewend waar overvloed ieder als…

ontmoette haar of hem de stem indifferent heel anders dan ik ooit had gekend de lucht droeg geen woorden maar ik kon de resonans diep van binnen horen de blik zag wereldwijd en toch gericht op mij in het leggen van contact voelde een hand aarde wilde mij niet dragen ik was verlicht met zoveel vragen een lach spleet onverwacht…

voor even is de hemel gesloten waad ik door witte duisternis bid in aardse termen waarom doet gij niet open weet dat ik hier eenzaam zit…

ik loop van boom naar boom cirkels uit mijn groene droom voel hun verbondenheid in ondergronds netwerken de kroon heeft hemel in bereik met zonne-energie groeien zij harmonieus tot bos er is plaats voor struik en mos zij geven terug wat wij gedachteloos verkwisten hun dood zal ons ooit kisten…

hij wilde fortissimo om alle deuren snel te openen maar preludeerde in tonen die raakten ruimte voor akkoorden maakten met een licht toucher op gevoelige snaren kreeg hij de mensen mee…

ik wil perspectief geen vergelijk dan blijft de horizon nog buiten mijn bereik diepte om in te verdwalen een handreiking die het beste uit mij kan halen licht en schaduw in scherpe contrasten om nog nauwkeuriger op mijn grenzen te passen mag ik jouw warmte als mijn rode draad een horizon die liefde in perspectief nog open laat…

ik wil de tonen voelen zij moeten in mij woelen iets losmaken dat zweeft mee gaat langs pilaren gebrandschilderde ramen in de hoogte ruimte neemt ontkomt aan de kleingeestigheid op weg gaat voor een verre reis ik heb iets verloren maar zag in een glimp van engelenkoren het hemelse moment dat in aards beleven zijn weerga nog…

heb met eigen handen een monument gemaakt restaureerde zand met water als cement modelleerde naar verhalen uit hun herinnering die ik opving toen ik woelde en het vroeger leven voelde geen luchtkastelen maar een vaste burcht met muren en kantelen vergeten waren tijd en plaats tot ik de zee zag komen mijn monument weer…

voel hoe warme wind het leven doet exploderen met snelgroei zonder vruchten onder wolkeloze luchten in verschraling door hete ademhaling die verschroeiend langs rotsen tocht het eens zo vruchtbaar land is uitgedroogd en weggewaaid kaalslag heeft een prijs vernietiging van leven is ook voor ons einde reis…

vol verbazing hoor ik dingen hun verleidelijke liedjes zingen in kleur en boodschap raken zij bewust mijn geest en hart heb ze verwacht maar in ontwaken zou ik ze moeten haten zij spelen met mijn aandacht en begeren het onbewuste is niet te negeren verleid worden voelt fijn maar belanden in de valkuil van een ander doet echt…

iedere dag een maagdelijk doek het palet vol kleuren de eerste streek brengt zon en wind misschien wat lichte geuren zacht vloeien de pigmenten met persoonlijke sentimenten nog is er harmonie maar drogend lopen vormen vast verdwijnt de tolerantie zet structuur zijn vaste stap lijkt souplesse arrogantie pas later strijkt de…

ik voel in het zand weer de warme hand van een eindeloze zomer zacht kabbelt zee licht gekuifd door de wind een zilt woordje mee nog scherpt de zon in donker contrast het ronden van aarde maar met het verglijden van uren lijken schepen door wolken te sturen zijn kleuren gevlucht naar een vervloeiend landschap van water en lucht…

heb de wegen verlaten om voor even het patina van kerkdeur en jezusbeeld niet donkerder te maken het kaarslicht niet te zien in gelijkgestemde ogen gedrogeerde vroomheid van tijdelijk gedogen ben op bedevaart wil voelen waar de schoenen wringen de pijn vervloeken van mijn zere voeten in confronteren zonder anderen te bezeren…

zag mijn schaduw plat een raakvlak dat wij deelden waar ik mijn oorsprong had licht nam vorm en ruimte in een transparant profiel dat mij uiteindelijk beviel maar contrast groeide in het donkere segment nivelleerde de herinnering tot een wegwerp element er is geen samengaan van componenten grijs gezichtloos sluiten zij elkaar…

onverstoorbaar tegen blauwe lucht recht de meeuw zijn rug en slaat in regelmaat de vleugels uit op warm zand krioelt de mierenhoop geeft winters wit met mate bloot en smeert tegen verschraling in herhaling kuiven golven wit van rollers in de branding bij een door wind gestuurde landing zon en zee een meeuw en blauwe lucht ingrediënten…

zacht koelt zee in rode tinten de zonsondergang weerkaatsen hogere sferen hoe kou zijn warmte neemt in diepe duisternis blijft toch het noorderlicht zijn fraaiste straling geven…

het zomert tussen sloot en wallekant waar het schrijvertje zijn pagina’s op blanco water vangt wind vervloeit de inkt tot woorden die naast zonlicht schaduw vinden in mooie bodemzinnen voor eeuwig opgeslagen in silicium overhuifd door groen van waterplant begraven in het zand…

heb mijn vleugels uitgestoken op exotische muziek ben ik naar verre oorden getogen zonnewind heeft mij met warmte omgeven langs nieuwe sterren gedreven kwam in het omslagpunt terecht waar zwarte gaten lonkten maar de terugweg was in gaan beklonken zal een zachte landing maken om weer op aardse klei in mijn nu gifvrij lijf te gaan…

ga met mij mee in het laatste shot mijn aderen zijn al kapot een snelle ronde bloedsomloop maakt kankercellen dood of doet ze snel verdwijnen naar plaatsen waar het gif niet makkelijk in eerste rondgang kan verschijnen geen wanhoop zij kunnen slechts leven van wat het bloed kan geven mijn lichaam is gesloopt maar het laatste…

vingers plozen in hun bezigzijn naar de zin van jouw aanwezigheid zag je lach in schaduwen vervagen de tijd nog even raken je murmelde vergeten woorden in onverstaanbaar commentaar in lichte stralen danste leven op warmte van de late middagzon heb je naar dat stof zien staren jouw kleine universum nog ervaren…

er viel geen woord maar de stilte was geladen met onuitgesproken daden zonder bewegen zocht lichaamstaal een baan om de confrontatie aan te gaan tot ineens de spanning brak door een onverwachte lach de cirkel was doorbroken hysterie net op tijd geaard misverstanden zijn geen ruzie waard…

zwart zand brandt vlindervleugels bij opkomend tij het hete strand zoemt liefde in hun fladderend spel uit de verlaten hel van rustende vulkanen exploderen kleuren intens fel wordt dood door wind van land gesust als eb het nieuwe leven heeft gekust…

mag ik je vleugels lenen jij die als een vogel vol gratie langs wolken kan vliegen vinnen proberen om als vis in ultieme souplesse door het water te klieven ben tevreden met het lopend gaan maar ook ik heb mijn dromen over hemelse vrijheid in het bestaan…

het huis tekende witter tegen donkerende wolken een monument van onverzettelijkheid nog licht zon de kracht van muren uit schuint het dak in fel contrast vastgelegd op foto opgeslagen in herinnering het huis waar ik eens leefde met zoveel liefde binnen ging…

jij hebt kunst een onderhuids bestaan gegeven bewegen brengt kleur en vorm tot leven zacht is de pijn die schoonheid eeuwig laat zijn jij hebt ze geraakt jouw ziel onder hun huid zichtbaar gemaakt…

nog heeft het land van aladin de sprookjeskracht uit duizend en één nacht slangen in de mand kamelen zittend op het zand de bazaar met koperslagers het gewadenfeest in volle gang geestdriftig bieden donkere ogen de koper wordt altijd bedrogen de nacht valt grijs het stof en onbehagen smeult in donkere zang en flakkerend vuur de…

ik wist het glas doorzichtig toch spiegelde het schaduw in een vaag contour kon gezicht en vorm niet onderscheiden herkenning was er wel van beide zonder rugzak en bagage half gekleed in duisternis stond daar weer mijn donkere ik heb de ramen snel ontsloten de weerspiegeling verbroken en koester mij in zon en licht…

tijd gaf mij de pen met het gifgroene gal strijdbare woorden waren er al venijnig krassend schreef ik een vlijmscherp betoog als monoloog aan de dood fileerde gevoelens tot op het bot versneed lange jaren hakte relaties kapot als helse apotheose hing ik mijn testament zonder eeuwigheidzegel in het leven te drogen door waaiende…