Alle inzendingen van wil melker

je kleumde kou in luchtige zomerdracht wij schuilden voor het buiig blauw een klein kapelletje waar in het donker warmte huisde van vele kaarsjes op het altaar was maria neergezet versierd met vaasjes bloemen in gebed stilte maande ons tot rust met vleugjes wierook in de eeuwenoude lucht in vervoering zijn wij blijven staan…

ben terug gegaan heb de beschaving ontdaan van laagjes vernis verhalen geschoond doeken uit lijsten gehaald zonder retouche waarheid bepaald in legenden en sagen de echte vragen over angst en doodgaan gesteld er is veel verteld van vader op zoon met ervaring en leven als loon kom ik wijs u de weg in de talen van vroeger is verleden…

heb de engel in je gezien soms flitst je goddelijke blik in een warm en diep raken kussen die naar hemel smaken een lach die dimensies doorbreekt meer dan alleen vreugde geeft jouw dansen is zweven wiegen op buitenaardse muziek als bloem in de bloei van haar leven maar als ik je streel in het walhalla der liefde blijft er geen veer…

heb stukjes drama geraapt uit het toneelspel van mensen zonder geluid en publiek expressieve mimiek voorkwam schamen voor tranen en het stokken van adem pas achter het vallend gordijn mocht ieder zichzelf weer zijn in een demasqué van gevoelens heb de scenes gelijmd decors uit het leven genomen geen monologen als dromen met publiek…

in weerlicht slaat de hemel breuken in het graf opent zwavelzurige verdoemenis die onverlaten wacht ongekende kracht dondert over een verlaten aarde storm en hagel trekken woeste sporen in aangerichte schade stilte vol geladenheid de dodelijke spanning zijn wij nog niet kwijt…

al jong heb ik mij omgeven met stukjes leven die ik belangrijk vond een lieve blik een leuke lach van een warme mond die ik graag zag zij maakten de dag die ik voor het slapen gaan nog eens liet passeren toch ontbrak er wat iets waar ik geen vat op had liefde uit mijn hart kleine handen namen maar stukjes van mezelf geven…

ik wist de oase in het woestijnrode zand een wijzende vinger aan gods groene hand hij wuifde met palmen de koelte voorbij waste de voeten van jou en van mij zacht kleurden de kleden rust in zijn huis kou van de nacht brak het ijs bij hem thuis maande de nacht tot kristalhelder schijnen voedde ons stilte liet spanning verdwijnen…

aangespoeld in schuim gedold door rollers van de zee droogt duurzaam puin heb ze geraapt op nukkige dagen naar vorm en kleur tot mozaïek gemaakt gelegd met schaduw in de groef gebonden stralend heeft mijn ziel haar bron gevonden…

kom mijn wit spinseldier laat mij nu snel je vleugels ontvouwen heb maar vertrouwen in ons warm vluchtig luchtplezier hoppen van kelk naar kom drinken ons vol met zomerse honing rusten in wiegen op wind die ons draagt vlaagt met licht van de zon kom mijn wit spinseldier ontsnap uit mijn dromen laat het bloed maar rood stromen…

kracht straalde uit de blik in je ogen warm zonlicht gecomprimeerd tot smaragd intensiteit en helderheid een intieme kijk op het diepst van je ziel ultieme transparantie waar ik voor viel…

ik hoorde de muziek zag haar hand en een stel ogen het gezicht zong met mimiek een woord van mededogen de taal verstond ik niet maar in expressie klonk het ruisen van de zee ging mee aan land dwalend op het strand aan haar kleine hand zij bracht mij thuis in haar lied van delen de wereld kon me niet meer schelen…

weer wordt het gif per hartslag rond gepompt trekt rode strepen in een kwetsbaar lijf zonder onderscheid doodt zij meedogenloos de lichaamseigen cellen waarin ook kanker nu verblijft chemo strijdt zonder onderscheid tegen cellen die snel groeien ten koste van hun eigen veiligheid soms ontspringen zij de dans in vluchten naar de luwte…

het is geen sprookje maar een feest als ik de illias en odyssee herbeleef met cerberus de styx zie stromen als plato over liefde dromen pilaren weer kan raken die hemelbogen dragen van tempels vol cultuur nog zingen de sirenes als het zonnevuur in rood verdwijnt plejaden langzaam lichter worden en de mythe weer verschijnt…

je ogen donkeren als je hart weer zwicht voor mijn verleidingskunst handen gaan al trager je antwoorden steeds vager tot je lach breekt in een gunst zo nader tot elkaar dat lichaamstaal zijn eigen hoofdletters creëert de zinnen kort en heftig worden het ritme warm voelend is helaas geen luid applaus na de apotheose omdat de…

heb de dood geplukt hij stierf lachend in het kleuren van de nacht nog hoor ik de melodie van ons levenslange samenzijn hij zou mij schaken als ik het leven niet wilde verlaten mijn spel heeft hem de das omgedaan zijn koning is voor schut gegaan ik speelde zwart matte hem af en heerste over het wit van de nacht…

ik kwam daar bij de hemelpoort raakte het volmaakte maar was nog lang niet klaar met al het aardse meewarig kerfde petrus mijn stok zag de onvoltooide sneden hij lachte wat zei met warme stem jouw geluk wacht nog beneden…

sterren schijnen weer de scheppingstijd ik drijf op lichtsnelheid het volmaakte tegemoet een verre groet aan vrienden en verwanten heb alle handen uitgebreid geschud alleen die laatste kus is blijven hangen in haar ogen zag ik schoonheid en verlangen twijfel reist met mij nog kan ik terug om met haar te gaan voor leven en geluk…

heb de mooiste momenten verzameld uit de kunstschatten der natuur een onweersslag wat schuimende golven door zee aan land gebracht regensluiers en het vallen van de eerste sneeuw zonsondergangen met verdwaalde meeuw wilde ze delen met een groter publiek maar in poseren ontviel steeds de ziel ik had het decor van bewegen vergeten…

zij heeft haar echte partner nooit goed bekeken las uit ogen hoe zij moest bewegen bestaan los van de vloer wenden en keren in handen en armen hoefde zij niet te leren zij heeft haar liefde voeten gegeven in een eindeloos zweven op aard pas als zij rust en de grond heeft gekust is hun passie bedaard…

hij wist zijn eigen lied nog niet toen de koren zomer zongen speelde met madeliefjes als een griet terwijl jongens zich al om de bal verdrongen heeft de noten toch gekraakt een schitterend zomerlied geschreven ik ben mezelf gebleven…

tussen zonnestralen strakte frisse wind met onverwachte vlagen in zomers blond speelde hij met licht tussen verwaaide haren joeg langs strand een handvol zand over bruingebrande lijven maar op de boulevard flaneerden engelen in hun luchtig verenkleed de zon scheen fel kou kende geen genade er was geen warmte van de hel…

ik grasduinde in groen met paardenbloem en madelief zag hemel waarin wolkjes warmte schreven wat vlinders in loom fladderen alsof de vleugels kleefden een herinnering aan zomers die ik ooit binnenging onveranderd alleen het gras was korter of ben ik zelf nu anders…

ongrijpbaar lachte geluk in een stralende zon jij opende armen liet je verwarmen omfloerste je blik door raken kwam schaduw met ontwijkend licht vingers verkrampten in spreidend mijden van het afwijzend gezicht jij draaide keek om stukjes geluk bewolkten de zon…

ik was weer even thuis hoorde het subtiele kraken dat mijn gang naar boven maakte rook de geuren die in kamers woonden zag gezichten van passanten in hun vroeger gaan en komen raakte aan herinneringen in het stof op zolder werd bedolven door mysteries uit mijn jeugd angst en vreugde kwamen terug in koude rilling op de rug nog…

zij zijn eindelijk geplukt mijn plastic bloemen na koesteren en sproeien begonnen zij in namaak echt te bloeien heb met ze gepraat mijn dialoog was schijn toch vonden zij het fijn lieten hun kleuren gaan weg uit het stofferende bestaan zag hoe zij verwelkten het uiteenvallen van kelken in uitbloei bij elkaar geraapt als plastic afval…

geef mij respijt nu het lijf op hol geslagen is en ik niet weet waar het verblijft het eigent niet wil vluchten in het donker en zijn angst bevriezen in een regen ijs paniek in samenzijn frustraties bij ontmoeten zelfs de spiegel groeten doet immense pijn door chaos van het anders zijn toch koester ik geschonden huid er is…

met een handvol slaap dek ik de wereld toe wens ieder goedenacht zelfs bloemen sluiten zacht hun knop onwetend nog van duisters pracht in edelstenen fonkelt leven uit de schaduwkant als licht na schemer strandt ook zonder zon bruist pure levenskracht langs oevers van de nacht met open oog en lach zullen de kleine uren weer…

gevoelloos zijn de vingertoppen waar chemie in warmte huist reflexen als gesloten deuren blinden die steeds zwarter kleuren de huid ervaart geen streling meer in liefde speling en geluk verdroogd en schraal gelooid door weer en wind kooit zij in kou haar ziel terug naar de moederschoot waar dood opnieuw geboren wordt in stralend…

ik hoorde muziek achter de bomen met donkerrood loof zag de linden wit dansend ontsnappen uit hun cirkels van drie geen vogelgeluid in het monumentale geruis van eeuwenoude melodieën zacht trok de wind aan de kleurrijke balg langs de zoom van het bos wei en heidegeur mengden maar het oerbos bleef gesloten in donkerrode eeuwen…

ik ken de taal niet meer waarin de bloemen spreken zijn het nog de hartenbrekers die de weg der liefde kleuren of bedekken zij het bloed van hen die gaan met stille tochten bij de wilde bloem heerst onbegrip over recht en plicht is solitair zijn schoonheid maken of juist anderen afkraken…