Alle inzendingen van wil melker

de lucht was dunner dan ik dacht ademde in lichte woorden voelde hoe de geest zich minder stoorde aan syntactische verankering zocht vrijheid in geluidloos roepen zonder de beladen resonans opende in licht smolt samen met de kleuren tot het naamloze geboortewit…

een mysterie is niet te ontrafelen toch heb jij de gave het in een ander licht te plaatsen een nieuwe kijk zonder geijkte waarheden jouw benadering zet zoden aan de dijk jij ontneemt zijn virtuele vleugels geeft religie en geloof een ander perspectief leent hoop een hechte basis in vertrouwen en weet dat liefde is om samen van…

ik laat jou de wereld zien een beetje kinderlijk op mijn manier misschien herontdekken wat ik ooit heb mooi gevonden zaken die toen mijn interesse bonden jij kijkt me aan en zegt ik vind je lief opa wanneer kunnen wij weer verder gaan met spelen…

zag licht spelen in glas stralen weerkaatsten andere braken verlieten in kleur wat wit was…

de bloemen raken maar niet uitgebloeid worden door de kou geboeid tot overleven kleine vruchten die niet in warmte rijpen verdrogen later zonder nageslacht om mee te prijken verstilde schoonheid met een triest verhaal de kille lente vertraagt het leven van ons allemaal…

er is geen lied dat lente biedt tonen stromen in druppels van de bomen het groen is pril van kou en ongemak te weinig zon verwarmt het kleine blad eens zullen stromen lucht in pure willekeur weer uit de goede richting komen op hun niet te kennen vlucht dan zal de zomer ons eindelijk verwennen met een warmte die wij al jaren…

van de krijtstreep tussen groen en blauw kon ik weinig hoogte krijgen de verte nevelde in warm en koud met trage ronding de vleugels van mijn geest kunnen de steen die op mijn maag ligt niet meer dragen nog twijfel ik heb vragen die met de dood geen antwoord krijgen ik moet blijven hoor ineens de meeuwen en het teleurgestelde…

kilte beet onbegrip in zongekleurde sluiers rafelde verwachting tot angst gebed ontwarde geen knopen met het vouwen van de handen gezang weerkaatste demonisch de vervalste melodie van naastenliefde en toegewijd zijn toch daalde voortvarendheid in dwars gebogen koppen hun tongen spraken de talen van elkaar in het opgaan van de…

het sijpelt gestaag grote druppels glijden van de bladeren vallen spetterend op de grond geen schermen regen in woeste vlagen wind maar een speelse lichte waterval die je toch op een onverwacht moment drijfnat maakt met een grote plens hemelwater kent vele vormen van verschijnen voor mij mag het op pinksteren verdwijnen…

op hartenklop schommelt weten tussen herinnering en vergeten danst lichte dromen in luchtige niemendalletjes gaat vluchtig voorbij aan de zwaarte van bestaan pas als de hartenklop stokt de schommel stopt wordt weten eeuwig vergeten…

jouw lach krulde deinde als golfje in spiegelglad water van midden uit kabbelde zacht tegen oevers elkaar in herhaling versterkend bloeide open in warm licht dat duizend maal kaatste als lust voor het oog…

er zijn geen regels in het spel dat enkel grilligheid van spelers kent dat na het vonken brandt met een nieuw vuur waarin vlammen dansen met ongekende duur uitdagen en raken roept spanning op en vloeit weer af met rust als vaste gast winnen is geen doel wel spelend samen komen dat creatief veel verder reikt dan de meest ultieme…

dagen gaan al trager steeds vaker glijdt donker de middag in ontbijt en avondeten zijn vergeten honger is ook over tijd wekken is een scene wakker worden is er eigenlijk niet bij toch is er af toe ineens de blik opzij een lach die stilaan breekt een onverwacht moment dat in het brein komt bovendrijven zijn emoties afgeeft…

wij spreken maar de woorden fladderen in het rond rusten nu eens in de ene dan weer in de andere mond er is geen sprankeling nooit stokt het oeverloos geneuzel dat onze tijd verbeuzelt ik kijk haar aan voel trage stromen informatie langs mij gaan ben doodgebloed in de niet aflatende vloed van wetenswaardigheden heb haar verlaten…

ik heb nooit als vogel gevlogen die ultieme vrijheid gekend wilde altijd wel naar boven beneden was ik gewend draaien en keren zweven en scheren in tijdloze vlucht duiken en stijgen landen en krijsen in koud warme lucht geen auto of huis maar een tak in de boom ‘s nachts een zorgeloze droom…

warm glijdt zand door mijn handen op het eindeloze strand zag bergen rotsen en rivieren in trage stroom passeren deeltjes kwarts door zee gedragen en aan land gebracht nog vol herinnering aan hun bestaan de vroege vormen vergaan stukjes uit de scheppingstijd opnieuw geboren delen in dit tropisch paradijs…

zij flaneerde springerig haar een speelse wind in zondoorschoten lokken de zonnebril op een drukke boulevard ter grootte van een modegril voor ongewenste blikken taxerend spraken handen lange vingers dansten het eeuwig spel van komen en zich laten gaan ik groette zij bleef staan zag in onbedekte ogen golven schuimend overslaan…

mag ik met donkere bladeren het licht wegwuiven om de nacht met stil zwart naamloos op te tuigen nog waait de wind wolkjes zomer langs het rood van de zon kreeg de lichtzinnige dromer vandaag meer dan hij won roerloos in duister krimpt eindelijk het licht gefilterd uit schemering en zicht…

markant dacht ik de lijnen van het leven te houwen maar in de vlotte slag zag ik de diepte verdwijnen probeerde met subtiel reliëf contrasten uit te lichten zij kregen niet de scherpte die mijn bestaan deden ontwrichten na jaren politoeren ben ik weer trots op de nu zichtbare contouren…

wij naderden lieten glinsteringen los vonkten in het donker dauwden in ochtendschemering de wei langs bosrand met zonnesluiers kozen wilde bloemenkleuren lopend in het lang warm gras zaten avonds uit te rusten op het strandje bij de plas een rode zon in langzaam ondergaan haar vonkenregen moedigde ons aan…

jouw afscheid maakte geluid er knapte iets ik voelde je zwaai krakend in draai het grint knisperde tot de tegels kordaat tikte je weg liet me staan geluid prikte stilte ijskoud in mijn huid…

zij klommen op daken om bloemen te rapen tien jaren later de straten stil als de lantarens brandden was elke beweging verbannen zo werd het geleerd door de sociale controle achter gordijnen gecontroleerd geschiedenis was toen een verslag van de oorlog in grote lijnen bevrijding kwam pas door studie en kennis van details dood…

weer loop ik onder roze en wit geschikte bloesem van de prunuslaan in langzaam openen bloeit zij in volle pracht zonder al tapijt te hebben voortgebracht de kentering komt met warmte en wind als ik de bodem weer bezaaid met roze vind de eerste voetstap die herinneringen plakt van samen door de jaren groeien met lentebloei…

het feest van geboorte vergeet de ongeziene schaduw van het tijdelijk zijn jeugd verkent zijn grenzen voelt de pijn van het bestaan zonder ooit besef te kunnen gaan pas als licht en donker keuzes gaan bepalen komt de finale aan de horizon ik heb de schaduw in mijn handen vol beschenen door de zon nog breek ik er stukjes af maar…

zij opent deuren zonder handen kent een drempelloos entree legt geroezemoes in ogen blik aan banden neemt zacht de aandacht mee ontwapent snel het vroege oordeel innemend met een lach heelt zinnen met gelaagde kracht tot gedichten vol mystiek zij is langs geweest nog hangt hier de wierook van haar magisch grote geest…

hoog vloog een vogel langzaam wiekend op de koude wind soms een gouden glans als de zon scheen op een schuine vleugelkam een verre schreeuw markeerde nog gebied een mededinger was er niet wit in blauwe lucht oranje rood het licht op stille vlucht na drukke dagen nooit meer die verantwoordelijkheden dragen in de eindelijk ondergaande…

wij zijn niet gelijk maar waarom ligt het onderscheid op de trap omhoog genetisch is die kennis al paraat aan wie het best kan overleven zal de wereld worden weggeven gekroonde hoofden zijn een relikwie uit vroeger tijden laat die mensen niet langer lijden haal ze uit hun protocol geen blauw bloed en oude dwaze titels de symboliek…

heb me gebukt bloemen voor je geplukt ze aangeboden met mijn ogen in trage zwaai naar boven een boeket ongesorteerd vers van het veld jij hebt ze aangenomen met een lach die boekdelen sprak wij zijn verder gegaan jij wees de bloemen aan zei zacht ze leven nog staan in de zon te dromen om tot vrucht te komen schuldbewust heb ik…

volmondig spui je vitriool dat ook je ingewanden heeft verbrand vlammen ogen in een desperate koorts bij het zien van het minste soort nooit was er die uitgestoken hand wel de hitte van een grote brand de reden is nooit uitgesproken al in eerst ontmoeten zagen jullie wederzijdse spoken maar niemand laat zich zien in het bespiegelende…

het prikkeldraad haakt weer in rafels historie buigzaam gerold om het regime strak te schragen bomen groeiden seizoenen proefden de dood in de rook der verdoemden zij getuigen hoe mensen door afkomst en ras als minderwaardig zijn omgebracht met de oorlog als vlag is de lading verdwenen nog ruisen zij zacht…