Alle inzendingen van wil melker

er zijn geen regels in het spel dat enkel grilligheid van spelers kent dat na het vonken brandt met een nieuw vuur waarin vlammen dansen met ongekende duur uitdagen en raken roept spanning op en vloeit weer af met rust als vaste gast winnen is geen doel wel spelend samen komen dat creatief veel verder reikt dan de meest ultieme…

dagen gaan al trager steeds vaker glijdt donker de middag in ontbijt en avondeten zijn vergeten honger is ook over tijd wekken is een scene wakker worden is er eigenlijk niet bij toch is er af toe ineens de blik opzij een lach die stilaan breekt een onverwacht moment dat in het brein komt bovendrijven zijn emoties afgeeft…

wij spreken maar de woorden fladderen in het rond rusten nu eens in de ene dan weer in de andere mond er is geen sprankeling nooit stokt het oeverloos geneuzel dat onze tijd verbeuzelt ik kijk haar aan voel trage stromen informatie langs mij gaan ben doodgebloed in de niet aflatende vloed van wetenswaardigheden heb haar verlaten…

ik heb nooit als vogel gevlogen die ultieme vrijheid gekend wilde altijd wel naar boven beneden was ik gewend draaien en keren zweven en scheren in tijdloze vlucht duiken en stijgen landen en krijsen in koud warme lucht geen auto of huis maar een tak in de boom ‘s nachts een zorgeloze droom…

warm glijdt zand door mijn handen op het eindeloze strand zag bergen rotsen en rivieren in trage stroom passeren deeltjes kwarts door zee gedragen en aan land gebracht nog vol herinnering aan hun bestaan de vroege vormen vergaan stukjes uit de scheppingstijd opnieuw geboren delen in dit tropisch paradijs…

zij flaneerde springerig haar een speelse wind in zondoorschoten lokken de zonnebril op een drukke boulevard ter grootte van een modegril voor ongewenste blikken taxerend spraken handen lange vingers dansten het eeuwig spel van komen en zich laten gaan ik groette zij bleef staan zag in onbedekte ogen golven schuimend overslaan…

mag ik met donkere bladeren het licht wegwuiven om de nacht met stil zwart naamloos op te tuigen nog waait de wind wolkjes zomer langs het rood van de zon kreeg de lichtzinnige dromer vandaag meer dan hij won roerloos in duister krimpt eindelijk het licht gefilterd uit schemering en zicht…

markant dacht ik de lijnen van het leven te houwen maar in de vlotte slag zag ik de diepte verdwijnen probeerde met subtiel reliëf contrasten uit te lichten zij kregen niet de scherpte die mijn bestaan deden ontwrichten na jaren politoeren ben ik weer trots op de nu zichtbare contouren…

wij naderden lieten glinsteringen los vonkten in het donker dauwden in ochtendschemering de wei langs bosrand met zonnesluiers kozen wilde bloemenkleuren lopend in het lang warm gras zaten avonds uit te rusten op het strandje bij de plas een rode zon in langzaam ondergaan haar vonkenregen moedigde ons aan…

jouw afscheid maakte geluid er knapte iets ik voelde je zwaai krakend in draai het grint knisperde tot de tegels kordaat tikte je weg liet me staan geluid prikte stilte ijskoud in mijn huid…

zij klommen op daken om bloemen te rapen tien jaren later de straten stil als de lantarens brandden was elke beweging verbannen zo werd het geleerd door de sociale controle achter gordijnen gecontroleerd geschiedenis was toen een verslag van de oorlog in grote lijnen bevrijding kwam pas door studie en kennis van details dood…

weer loop ik onder roze en wit geschikte bloesem van de prunuslaan in langzaam openen bloeit zij in volle pracht zonder al tapijt te hebben voortgebracht de kentering komt met warmte en wind als ik de bodem weer bezaaid met roze vind de eerste voetstap die herinneringen plakt van samen door de jaren groeien met lentebloei…

het feest van geboorte vergeet de ongeziene schaduw van het tijdelijk zijn jeugd verkent zijn grenzen voelt de pijn van het bestaan zonder ooit besef te kunnen gaan pas als licht en donker keuzes gaan bepalen komt de finale aan de horizon ik heb de schaduw in mijn handen vol beschenen door de zon nog breek ik er stukjes af maar…

zij opent deuren zonder handen kent een drempelloos entree legt geroezemoes in ogen blik aan banden neemt zacht de aandacht mee ontwapent snel het vroege oordeel innemend met een lach heelt zinnen met gelaagde kracht tot gedichten vol mystiek zij is langs geweest nog hangt hier de wierook van haar magisch grote geest…

hoog vloog een vogel langzaam wiekend op de koude wind soms een gouden glans als de zon scheen op een schuine vleugelkam een verre schreeuw markeerde nog gebied een mededinger was er niet wit in blauwe lucht oranje rood het licht op stille vlucht na drukke dagen nooit meer die verantwoordelijkheden dragen in de eindelijk ondergaande…

wij zijn niet gelijk maar waarom ligt het onderscheid op de trap omhoog genetisch is die kennis al paraat aan wie het best kan overleven zal de wereld worden weggeven gekroonde hoofden zijn een relikwie uit vroeger tijden laat die mensen niet langer lijden haal ze uit hun protocol geen blauw bloed en oude dwaze titels de symboliek…

heb me gebukt bloemen voor je geplukt ze aangeboden met mijn ogen in trage zwaai naar boven een boeket ongesorteerd vers van het veld jij hebt ze aangenomen met een lach die boekdelen sprak wij zijn verder gegaan jij wees de bloemen aan zei zacht ze leven nog staan in de zon te dromen om tot vrucht te komen schuldbewust heb ik…

volmondig spui je vitriool dat ook je ingewanden heeft verbrand vlammen ogen in een desperate koorts bij het zien van het minste soort nooit was er die uitgestoken hand wel de hitte van een grote brand de reden is nooit uitgesproken al in eerst ontmoeten zagen jullie wederzijdse spoken maar niemand laat zich zien in het bespiegelende…

het prikkeldraad haakt weer in rafels historie buigzaam gerold om het regime strak te schragen bomen groeiden seizoenen proefden de dood in de rook der verdoemden zij getuigen hoe mensen door afkomst en ras als minderwaardig zijn omgebracht met de oorlog als vlag is de lading verdwenen nog ruisen zij zacht…

verblindend flits de kermis carrousel en draait maar door in een wereldvreemd decor attracties schitteren schone schijn met snelheid en emoties op dit wonderlijk festijn waar spiegelende kitsch in wankele momenten weer werkelijkheid wordt voor wat losse centen…

heb mijn blikken altijd vertrouwd dacht in onderbouwd begrijpen hoe zij anderen aankijken nooit heb ik geweten dat mijn logica de lichaamstaal al jaren is vergeten daarom loop ik vast mijn vogels zaten op een tak vlogen in zwart wit floten hun gemak landden tot een stille zit maar in het echt krioelen kleuren zwermen groot…

jij gaf mij de wereld met beide handen aan ik kon slechts staren liet schoonheid door mijn vingers gaan jouw zeegezicht met strand was mijn eindeloze strijden van water met het land in lieflijk glooien zag ik aan daalse kant de snelle stromen verwoestend over dijken komen jij lachte om de regen ik voelde nattigheid en keek…

een kleine lente ontspon zich in jouw wintercocon zon wikkelde de draden af die schaduw gaven zacht ontwaakten maanden slapen in het eerste licht dat vorm gaf in het strekken van nieuw leven zag je vleugels strak ontplooien kleuren die ontdooiden je koos als regenboog een fladderende vlucht vrij in helder blauwe lucht…

heb je bergen beklommen begon in het dal op weg naar jouw heelal er waren geen passen gelegd of duimbreedtes toegezegd heb toch alle barrières beslecht hoe hoger ik kwam des te meer jij mij de adem benam in openbaring van je wezen een ruimte krioelend van onzichtbaar leven er was geen applaus ik voelde me klein om zo dicht bij…

neem mij mee jaag me op met wind ik wil spelen als een kind niet mijn dagen slijten door langs lage oevers in het riet te bijten wil watervallen spatten op de rotsen regenbogen kleuren in de zon laat mij onderduiken en naar zuurstof happen als ik eindelijk boven kom neem mij mee tintelend en geladen naar opnieuw geboren worden…

ik heb model gestaan voor het bestaan eerst naturel een onbeschreven blad dat later inhoud en omslag nodig had alles is al aangemeten gegoten heeft het nooit gezeten voelde als een ongewenste last op zeldzame momenten ben ik het even zat leg alles van me af ervaar in spiegelbeeld wat mijn geboorte heeft gegeven een huid die feilloos…

ik wil de tijd niet breken wel graag de zegen voor dagen van bestaan geen pijn of onderhuids venijn een lach die lente brengt en warmte schenkt je handen strelen in eindeloze uren lijnen volgen van namen die na ons kwamen een klare lucht waarin de wolken verglijden een kus voor eeuwigheid als ook de tijd is afgelopen…

een uurtje zolder zei ze zacht en lachte je weet toch dat ze altijd op mij wachten zij speelt geen verdriet vertelt over de dagen schikt kleding en kamt haren met haar broze hand polijst hun band in warme trekken laat haar marionetten weer leven in bewegen de zolder rust na een lieve avond kus streelzacht zijn de zuchten geborgen…

het danste hipte nipte van het koele vocht vloog dubbel draaiend kraaiend door de bocht omhoog in steile klim buitelend als zwarte schim het pluisje veer is weer geland en hipt en danst…

pak puntjes gras om het groen te strelen te voelen hoe het was met kleine vingers spelen die madeliefjes regen als ketting weg te geven wolken en wat zon kleine spatjes lenteregen dagen uit een hemels kinderleven…