Alle inzendingen van wil melker

in ontmoeten was er nog een minzaam groeten ik keek hem aan geen bloeddoorlopen ogen meelij of een traan of ik nog schulden had zaken af te handelen informeerde hij bij het wandelen ik vroeg hem naar de tijd hij lachte raadselachtig met in zijn ogen eeuwigheid ineens was hij verdwenen een stervenskoude wind streek langs mijn…

zij wiegt rank op liefdeswind bloeit voor het eerst als lentekind de wereld is zacht groen in blosjes vuur ontwaakt volmaakt de tedere schoonheid van het anders zijn geeft heimwee en voelt zoete pijn met kleuren van verlegen worden vrienden goed bekeken liefde wordt in kleine vonken als elixer uitgeschonken de godendrank…

wat zijn woorden als je in handen reiken respect kunt laten blijken bij een blik die vol vertrouwen oogt in samen weten in een kleine hint die uit vergeten weer herinnering oogst met een lach die doorbreekt als de zon en warmte geeft rondom als een kus die liefde laat ontwaken en steeds naar meer gaat smaken woorden zijn een…

dagen tellen niet meer de stukjes ontbreken waarmee zij tot weken worden geregen niemand puzzelt er nog foto’s verkleuren de echtheid van het gebeuren is slechts herinnering toch schrijnt het gemis huilt het alleen zijn nog bittere tranen om de hand die er niet meer is…

zag de woede van water in stuwende golven opgehitst door de wind zij rolden om het schuim vervloog bedaarden langzaam in vrije loop ik zong in ondertonen mee mijn vlagen begeleiden het jagen van de zee sloegen over in rol hoge tonen refreinden met sissen en slissen de coupletten weer vol het eeuwig lied over woede zonder…

het gras was altijd groener waar jij liep de paden meer geëffend zonder grote stenen jij wond de winden om je vinger altijd in de rug danste vaak voortvarend vlug omhoog en speels weer naar beneden nog ben jij een zomerkind stralend en vol zon ieder draait zich naar jou om…

ik danste tussen bloemen alleen of samen in de wei geen aangeleerde passen mijn geest was nog volledig vrij later moest ook ik gaan leren waar de wereld over gaat zij kozen alle lesstof bepaalden hoe ik over zaken praat heb hun denken mij geëigend het vrije is toen geblokkeerd maar ik wil weer die zeven sloten omdat ervaren mij meer…

de zon schijnt klein in hoge lucht weer trekken ganzen sporen op hun verre vlucht nog kalen bomen een donker silhouet tegen de horizon maar voor mijn voeten dartelen kleuren in een nieuw ontmoeten vervlochten met het wit van sneeuw bevechten zij hun plaats in blauw en paars…

er is iets dat ons kleiner maakt tot een knus en bijna kneuterig formaat geen kale ruimte om in te verdwijnen wel licht in elkaars ogen laten schijnen een warm contact van raken het intieme fluisteren van samen praten wij moeten ons steeds groot en staande houden maar zonder die decors hunkeren wij naar zielsvertrouwen…

zacht ruisen de gordijnen in stilte die beweegt jij rust in de regelmaat van ademhalen ogen rollen in het ritme van een droom jij lacht strekt een arm en keert je af draait dan weer terug straalt in ontspanning met een zucht van geluk…

ik heb de bloemenzee aan jou gegeven in het boeket net vers geplukt nog strelend voor het oog of was jij liever met mij meegegaan om genietend van de voorjaarsgolven kleur daar in de wei te staan…

er hangt een aureool om jou heen als jij de kamer binnen komt straalt het licht uit je ogen jouw bewegen geeft warmte aan leven omhult ons met de magie van samen die mystiek van geborgenheid willen wij niet kwijt…

wij waren altijd samen maar soms had zij die verre blik vertrokken naar de hemel ik had haar hand en keek naar haar gezicht het waren niet echt dromen die zij voor ogen kreeg een diep gevoeld verlangen naar alles wat volmaakt romantisch bleek zij wist wie ik was maar in lach en verre blik mocht ik haar valentijntje zijn…

er was geen drempel in het huis iedereen liep in en uit muziek door open ramen maakte reclame voor een zorgeloos entree de zoete inval die ook heerlijk smaakte van gasten fijnproevers maakte toch was ik er nooit thuis miste geborgenheid rust en stilte om even te mediteren heb ik daar moeten ontberen…

zij hebben allemaal het script gelezen weten hoe te delen toch is er iets fout gegaan bij het wisselen van decor er zijn vreemden tussen de coulissen die vechten om voeding zoeken naar ruimte en lucht op hun agressieve vlucht er is geen samen meer zij heersen in de chaos als een diep invoelbaar zeer balansen zijn uit evenwicht…

voor de winter heeft de klok geluid de krokussen zijn uit paden waren al ontsloten door prille sneeuwklokjes uit groen in geel en wit ontloken nog dempen sneeuw en kou de allereerste lentekleuren maar onmiskenbaar staat nu tussen grauw het vroege voorjaars paars en blauw…

tussen tegenpolen flitst en knettert het onderhuidse spanning zoekt ontlading waar vroeger energieën zich verzamelden tot samen vonken heeft nu de tijd het onafhankelijk isoleren tot norm verheven nooit meer het volle geven de vlambogen zijn weg het ongenoegen is gebleven de leeggelopen accu’s decoreren nog heel even…

ik volg het licht op jouw gezicht als jij de avondlucht trotseert met wisselende intensiteit vlammen schaduwen speels rond je vormen de matheid van je fraaie huid voorkomt weerkaatsen in diep donker vragen oogt je sterrenblik een lach glimt tanden wit dit warm decor heb ik zo lief omdat het uitzicht op de hemel biedt…

het was vandaag mijn zwarte rozen dag kreeg ze binnen nog in groen verpakt versierd met linten en een goede wens de afzender bleef in zijn kriebelschrift nog onbekend heb ze gevaasd met zorg en warmte omgeven zijn bloeiden een voor een nog zwarter dan mijn vorig leven heb de bloemen voorzichtig laten drogen in het boek van goed…

deinende zwanen halzen neigen synchroon met het golvende water schuin voor de wind oranje met zwart in spierwit verpakt het statig bewegen contrasteert met een woeste felheid van leven die uitersten maken de mensen bang zij horen niet graag hun zwanenzang…

de zomerklanken zijn verstomd soms geurt een open deur een vlaag herinnering aan hoe het leven ging een lach die alles overstijgt nooit wijkt voor wolken en wat regen de hele lange dag een zegen blijft de losheid van het buiten schemeringen zonder muren die in schoonheid vele uren duren nu pakt sneeuw en kou de mensen…

ben afgedaald op donkere tonen naar de catacomben van mijn geest een duister schimmig rijk waar opgesloten zit wat is geweest spoken uit de werkelijkheid in halfdood trance zoekend naar balans in waanbeeld reiken zij de hand een welkom om te kiezen voor hun kant ben in doodsangst weggevlucht snakkend naar de waarheid van wat…

zie het vuur in je ogen waar vlammetjes dansen op een deinende wind voel je warme bloed als ik teder de huid van je lichaam ontmoet adem op de klop van je hart samen zonder geluid ervaren geluk in stilte en rust zonder dwingende lust…

kan hoog en laag springen mijn eigen lied gaan zingen maar de lezers bepalen wat zij uit mijn beeld en melodie gaan halen laat ik bloesems kleuren ontwaken jullie vlinders spontaan door het gebeuren als zon de aarde op zijn zomers kust zijn zand en zee een lieve lust ik zoek schelpen bij de waterkant leg daar mijn woorden mee…

takken wuiven trager bladeren groenen donkerder dan het speelse lentelicht met energie beladen strekken zij zich spreidend uit haar bast voelt warm aan mijn huid in ontspannen vloeien krachten door mijn lijf fluister dat ik altijd bij haar blijf kijk op en zie een wonderlijk gebeuren de kruin herneemt zijn voorjaarskleuren…

de auto’s rijden al een tijd in zwart of grijs mij vlaggend tegemoet ik heb daarvan nooit opgekeken alsof je het intuïtief tijdens het leven hebt gemeden zij zijn uitdagend schoon vervoeren het theater waarin de droom is uitgewoond het laatste tripje net zo liggend als vroeger in het kribje langs de bekende plaatsen met…

de processen zijn gestopt ontleden is verleden tijd eindelijk adem ik jouw warmte weer voel ons bloed in samen stromen wij kijken en zien in harmonie met omgeving niet gescheiden maar delend in het gaan van ons bestaan geen kleine scenes of drama’s maar het leven nemend in zijn geheel…

een volle lach en toch beheerst tot in de puntjes altijd een hoed het kapsel bol en glad een laatste groet naar volk en vaderland stijlvol en goed dag koninkrijk en troon ik schenk ze met uw toestemming mijn zoon…

handenvol heb jij gegeven aan ieder die dat vroeg je bron leek onuitputtelijk omdat jij steeds dieper groef totdat de bodem ketste jij wat restte gaf je laatste lach pas na het breken groeide stukjes eigen leven een eerste lente onervaren nog in geur maar wel jouw vorm en kleur…

lig op veren wolkjes op een hoge wind hoor toch het huilen van een eenzaam kind zie het lopen op vaal strand verloren in veel zand schreeuw over golven voorbij het tij verbaasd kijken zij allebei het tegenlicht ontdekt de zoon de moeder vindt haar droom…