Alle inzendingen van wil melker

ik heb de bloemenzee aan jou gegeven in het boeket net vers geplukt nog strelend voor het oog of was jij liever met mij meegegaan om genietend van de voorjaarsgolven kleur daar in de wei te staan…

er hangt een aureool om jou heen als jij de kamer binnen komt straalt het licht uit je ogen jouw bewegen geeft warmte aan leven omhult ons met de magie van samen die mystiek van geborgenheid willen wij niet kwijt…

wij waren altijd samen maar soms had zij die verre blik vertrokken naar de hemel ik had haar hand en keek naar haar gezicht het waren niet echt dromen die zij voor ogen kreeg een diep gevoeld verlangen naar alles wat volmaakt romantisch bleek zij wist wie ik was maar in lach en verre blik mocht ik haar valentijntje zijn…

er was geen drempel in het huis iedereen liep in en uit muziek door open ramen maakte reclame voor een zorgeloos entree de zoete inval die ook heerlijk smaakte van gasten fijnproevers maakte toch was ik er nooit thuis miste geborgenheid rust en stilte om even te mediteren heb ik daar moeten ontberen…

zij hebben allemaal het script gelezen weten hoe te delen toch is er iets fout gegaan bij het wisselen van decor er zijn vreemden tussen de coulissen die vechten om voeding zoeken naar ruimte en lucht op hun agressieve vlucht er is geen samen meer zij heersen in de chaos als een diep invoelbaar zeer balansen zijn uit evenwicht…

voor de winter heeft de klok geluid de krokussen zijn uit paden waren al ontsloten door prille sneeuwklokjes uit groen in geel en wit ontloken nog dempen sneeuw en kou de allereerste lentekleuren maar onmiskenbaar staat nu tussen grauw het vroege voorjaars paars en blauw…

tussen tegenpolen flitst en knettert het onderhuidse spanning zoekt ontlading waar vroeger energieën zich verzamelden tot samen vonken heeft nu de tijd het onafhankelijk isoleren tot norm verheven nooit meer het volle geven de vlambogen zijn weg het ongenoegen is gebleven de leeggelopen accu’s decoreren nog heel even…

ik volg het licht op jouw gezicht als jij de avondlucht trotseert met wisselende intensiteit vlammen schaduwen speels rond je vormen de matheid van je fraaie huid voorkomt weerkaatsen in diep donker vragen oogt je sterrenblik een lach glimt tanden wit dit warm decor heb ik zo lief omdat het uitzicht op de hemel biedt…

het was vandaag mijn zwarte rozen dag kreeg ze binnen nog in groen verpakt versierd met linten en een goede wens de afzender bleef in zijn kriebelschrift nog onbekend heb ze gevaasd met zorg en warmte omgeven zijn bloeiden een voor een nog zwarter dan mijn vorig leven heb de bloemen voorzichtig laten drogen in het boek van goed…

deinende zwanen halzen neigen synchroon met het golvende water schuin voor de wind oranje met zwart in spierwit verpakt het statig bewegen contrasteert met een woeste felheid van leven die uitersten maken de mensen bang zij horen niet graag hun zwanenzang…

de zomerklanken zijn verstomd soms geurt een open deur een vlaag herinnering aan hoe het leven ging een lach die alles overstijgt nooit wijkt voor wolken en wat regen de hele lange dag een zegen blijft de losheid van het buiten schemeringen zonder muren die in schoonheid vele uren duren nu pakt sneeuw en kou de mensen…

ben afgedaald op donkere tonen naar de catacomben van mijn geest een duister schimmig rijk waar opgesloten zit wat is geweest spoken uit de werkelijkheid in halfdood trance zoekend naar balans in waanbeeld reiken zij de hand een welkom om te kiezen voor hun kant ben in doodsangst weggevlucht snakkend naar de waarheid van wat…

zie het vuur in je ogen waar vlammetjes dansen op een deinende wind voel je warme bloed als ik teder de huid van je lichaam ontmoet adem op de klop van je hart samen zonder geluid ervaren geluk in stilte en rust zonder dwingende lust…

kan hoog en laag springen mijn eigen lied gaan zingen maar de lezers bepalen wat zij uit mijn beeld en melodie gaan halen laat ik bloesems kleuren ontwaken jullie vlinders spontaan door het gebeuren als zon de aarde op zijn zomers kust zijn zand en zee een lieve lust ik zoek schelpen bij de waterkant leg daar mijn woorden mee…

takken wuiven trager bladeren groenen donkerder dan het speelse lentelicht met energie beladen strekken zij zich spreidend uit haar bast voelt warm aan mijn huid in ontspannen vloeien krachten door mijn lijf fluister dat ik altijd bij haar blijf kijk op en zie een wonderlijk gebeuren de kruin herneemt zijn voorjaarskleuren…

de auto’s rijden al een tijd in zwart of grijs mij vlaggend tegemoet ik heb daarvan nooit opgekeken alsof je het intuïtief tijdens het leven hebt gemeden zij zijn uitdagend schoon vervoeren het theater waarin de droom is uitgewoond het laatste tripje net zo liggend als vroeger in het kribje langs de bekende plaatsen met…

de processen zijn gestopt ontleden is verleden tijd eindelijk adem ik jouw warmte weer voel ons bloed in samen stromen wij kijken en zien in harmonie met omgeving niet gescheiden maar delend in het gaan van ons bestaan geen kleine scenes of drama’s maar het leven nemend in zijn geheel…

een volle lach en toch beheerst tot in de puntjes altijd een hoed het kapsel bol en glad een laatste groet naar volk en vaderland stijlvol en goed dag koninkrijk en troon ik schenk ze met uw toestemming mijn zoon…

handenvol heb jij gegeven aan ieder die dat vroeg je bron leek onuitputtelijk omdat jij steeds dieper groef totdat de bodem ketste jij wat restte gaf je laatste lach pas na het breken groeide stukjes eigen leven een eerste lente onervaren nog in geur maar wel jouw vorm en kleur…

lig op veren wolkjes op een hoge wind hoor toch het huilen van een eenzaam kind zie het lopen op vaal strand verloren in veel zand schreeuw over golven voorbij het tij verbaasd kijken zij allebei het tegenlicht ontdekt de zoon de moeder vindt haar droom…

zag de hand vingers gespreid roerloos in de lucht ogen zonder mededogen vol haat en nijd de beweging stokte jij brak onzeker of alles wel klopte nog kan ik de momenten dromen de klap die nooit is aangekomen…

pijn kerft diep zijn lijn in ons bestaan grift tekens op een tweede huid in niet vergeten nog bestaat het zwaard dat onvolmaaktheid kraakt en als erfzonde uit het paradijs ons leven strak bepaalt…

zacht waait de wind vangt de maan met een handvol wolken de laatste ijsbloemen stralen maar de knoppen lopen niet uit verleppen traag op de ruit de sneeuw verliest zijn kristallen in druppels die langzaam gaan vallen het winterse feest krijgt in dooi zijn finale tijd om voorzichtig wat lente te halen…

zacht straalt eenheid in vorm en kleur onverwacht langs het leven in namen geven breekt het licht krijgt samenzijn minder gewicht ontleden schaadt door de som der delen wordt de ziel niet gemaakt het analytisch vermogen sluit de ogen voor het accepteren van volmaakt…

de mooiste bloemen lijken altijd al vergeven op het toppunt van hun bloei maar ook zij moesten een heel leven wachten op die groei hebben eigen blad en steel gekoesterd met zorg en tederheid in samen wiegen het leren voelen van warme genegenheid dan pas knoppen ze volmaakt en bloeien fraai in liefdevolle samenspraak…

gedachten vlokken jagen zonder het serene wit haken tot obstakels hoge duinen waar geen uitweg is warrelwinden kolken draaien horendol de geest op hol in uitgeraasd herneemt de rust vermoeid haar stilte strakke orde en geen vlokken meer het witte laken doet zo zeer…

de feesten zijn verwaaid nog zwerft er hier en daar een kale boom ontdaan van kerst en droom knallen opgeschoten jongelui de laatste rotjes weg met opgespaarde angst zij bewaarden ze te lang het nieuw elan is bang koud en bevroren zijn de dagen die om de veranderingen vragen zoals beloofd om twaalf uur het vuur was snel gedoofd…

voel nattigheid en weet het scheve schaatsen woelen ik die altijd recht door zee de lange golven snijdt takkenbos en deuren die bij toeval openen angstvallig mijdt zij trekt mij onweerstaanbaar aan de donkere vlek die mij totaal laat gaan heb het ijs gebroken ben in het wak gedoken alleen de schaatsen heb ik uitgedaan…

daar ligt het meer dat snelle beekjes stilt en spiegelglad de maan weerkaatst waar ik altijd naar de sterren kijk hun afstand overbrug met een diepe zucht een dialoog in vast geloof dat twinkelingen raken aan de oer herinnering zij verhalen de verbondenheid van energie die tijd en massa begeleidt heb het alleen zijn achter…

jij raakt aan de hemel ik kijk op tegen jou ja jij mijn heerlijke vrouw verlangen is afstand en liefde de basis waarom ik van jou houd jij kijkt niet op mij neer wil nooit het voetstuk wel samen voor meer geen witte vleugels of engelengeduld maar een vent met passie gevuld…