Alle inzendingen van wil melker

de witte duif vliegt weg het stukje kerst valt uit zijn bek opgeschrikt door fel wit licht een harde knal zonder gezicht de boom staat vaag te pronken de takken zijn al moe buigen naar de aarde toe in trage uren neemt het jaar zijn end de witte duif is neergestreken wil niks van vuurwerk weten…

heb mijn dromen opgetekend in scenes uitgespeeld aangekleed met dingen van de dag sta in de coulissen wachtend op publiek dat betaald heeft voor de lach maar vol ontroering meegaat met de emoties van het plot dat diepte zoekt en vindt op het schavot zij wilden nooit hun nek uitsteken pretentieloos vertier is toch niet duur heb ze…

zag het schot gestopt stilstand ritselt in beweging de eerste witte vlag uit dood ontwaakt wat niet meer was de lach van overleving er zijn geen groene luisterrijke bomen wel gloort er hoop ebt langzaam angst uit boze dromen er zal weer vrede komen…

ben overgegaan op dromen van kobolden en gnomen de wereld gaat toch naar de maan de groene spirit staat in bijna ieder huis met engelenhaar behangen maar hun wortels blijven duurzaam thuis in aardse grond gevangen de mensen zingen kerst en vrede doen toch vaak heel andere dingen ieder jaar wordt weer het kind geboren zijn boodschap…

heb de kersttafel gedekt met mooie woorden die opluisterend bij het linnen horen versierd met snuisterij een tikkeltje ongewoon maar opgeleukt met lijntjes dromerij zij spannen de kroon als hoofdgerecht in het gaan en komen van de kleine gangen waarvan het bouquet als lach blijft hangen de verrassing is van deze tijd zie de pupillen…

nog heb ik de regie over alle stemmen in mijn hoofd controleer hun woorden in dialoog maar als zij vrij associëren grenzen van taal gaan uitproberen grijp ik in met harde hand geen tegenspraak in letterland dat is ontaard in babylonisch onbegrip en drammerij voor straf het alfabet in mantra’s die rust geven alleen stilte brengt het…

voor mij het met sneeuw bedekte dal een vage droom van arrenslee en dennengroen de sfeer van toen een klare lucht met heldere ster maar achter mij bourgondisch feestgedruis uit het fel verlichte huis waar kerst in overdaad op tafel staat zij schuiven aan al licht verhit snel knoeiend op het smetteloos wit ben niet terug gegaan…

ga maar mijn kind een fijne dag ben blij dat jij er was voor even je lach staat in mijn hart geschreven maar waarom ben je zo lang weggebleven…

vlieg langs hoge toppen door de lichte lucht zonder vleugels in gedachtevlucht op de offerbank van dood en leven wordt zonder lijden goed en kwaad gescheiden ik kantel en keer terug naar mijn fysieke entiteit die op zijn rug ontwakend weer pure schoonheid ademt…

tijdens het zoeken naar de sfeer van kerst ontmoette ik het kleine koude meisje het boekje was een vod uitgelezen en kapot toch lichtte het weer op in haar laatste zwavelstok zag een oude stal compleet met koningen en al van hogerhand moeten ezel en de os weer uit het pand met alle overvloed omgeven lijkt de mens nooit uitgegeten…

hij was artiest maar mensen maakten hem tot god leefde als idool hun symbool van wensen en verlangens zij lagen aan zijn voeten maar het magisch aureool had voor hem niet zo gehoeven eenzaam was de top een dode op een voetstuk hij ging er langzaam aan kapot…

heb zwarte vogels gevangen muren vol bloed weer met lente behangen tralies gebroken van een hok zonder ogen deuren gekraakt ramen geschoond die in vervagen enkel nachtblindheid uitbraken nu schijnt het licht langs mijn in trance gevangen gezicht heb de vrijheid gezien in het verbreken van boeien eindelijk kan ik weer groeien…

zij kijken mij aan maar ik weet echt niet wat ik heb misdaan ze zeggen dat ik anders ben er is iets met mijn stem te hoog te laag heb alles geprobeerd toch gaat het verkeerd zij spelen met elkaar ik ben de bal die niemand vangt en langzaam wegrolt uit de kring als oerlelijk ding ik wil bij iemand horen altijd verloren zijn…

heb het mooiste linnen genomen de fijnste penselen gekozen mijn verf met liefde verdund de lijst met goud verguld om de lente in je gezicht met zomer vast te leggen jij vangt me met je ogen als ik even stil sta te dromen lacht zacht als ik weer ga dan bruist het leven als ziel in het schilderij en zegt je mond zachtjes jij bent van…

mensen wuiven warmte en zon maar schaduw blijft hangen gevangen in ondoordringbare spinsels van angst en stress tot het mes zal snijden kwaad en goed gaat scheiden er wordt gebeden op het scherp van de snede als salomon zijn oordeel velt in herstel zal het leven weer toekomst zonder schaduw kunnen geven…

winter heeft vleugels gekregen sneeuw jacht driftend langs herens wegen tekent bomen en struiken met eenzijdig wit spookachtig zonder gezicht nog stuiven duinen naar onbegaanbaar raken dorpen geïsoleerd snel zal de mens de sneeuw weer gaan ruimen in overleving zijn kleinheid geleerd…

zacht breekt het ijs een vlam lekt uit de open haard speelt met kleuren in het glas wij zijn op reis in het verglijden van de kleine uren dansen sprookjes op de muren realiteit heeft gordijnen gesloten een dimensie van spoken licht op wij zijn vertrokken los van de tijd de winterslaap wordt ons benijd…

ze zei val dood ik schrok werd rood ik ga proberen dat vallen echt te leren het oefenen moet accuraat omdat je anders voortijdig gaat de scene zal eenmalig zijn omdat het daarna uit is met de gein het wachten is op het moment dat zij het zegt en ik er klaar voor ben…

ik wist dat in licht alles helder zou zijn zag je gezicht proefde de smaken van lippen die alles gaven in je ogen donkert nog schaduw maar je lach breekt al door schijnt als een zon vroeg in de morgen kleurt de parelende dauw transparant wordt de dag als wij bloemen van liefde uit licht kunnen maken…

kerst is door de eeuwen aangekleed met symboliek maar ezel en de os de herdertjes bij nachten zij mogen blijkbaar niet wel de grote piek in trendy opgetuigde bomen wachtend tot natuurbehoud gaat komen waar blijven onze dromen als de stallen zijn geschoond het laatste stro is weggeveegd het meisje met de zwavelstokken breit nu…

het dwarrelt naar omlaag jacht en jaagt in speels laveren ook de wind lijkt snel te leren hoe zij de kristallen flonkerend kan draperen de horizon verdwijnt geluid dempt uit respect voor de snelheid waarmee wit alles bedekt de aarde licht weer op na een donker herfstig leven rust zij onder winters zachte deken…

haar lach is warm ijs onbegrepen door de wereld de taal is meer een eis waarbij de vraag het antwoord blijkt zij droomt het leven naar haar smaak die raakt aan sprookjes neemt een uitgestoken hand zo in beheer de rest bestaat niet meer de wereld dat is zij wij figureren er kan geen ander bij…

ik kan ze lezen de kleine lijnen op jouw gezicht wij hebben ze in geheimschrift samen geschreven een jeugdige aanzet in schaduw verborgen verdiept zich door zorgen maar ook je lach in warme gulheid gegeven blijft zichtbaar leven onze taal komt in tedere tekens van binnenuit schrijft liefde zacht op je huid…

hij kijkt goedkeurend over zijn bezit het is zijn ik toch knaagt onrust aan de grenzen van tevreden zijn altijd op stap naar winst en meer zo kent hij zichzelf weer als winnaar van de deals de beste in zijn soort nog net niet in voor moord…

de lijnen van het leven waren snel gezet zij volgden vrijwel allemaal het algemeen concept zo hier en daar een klein defect in kleur of snel vervagen met zwier en veel plezier heb ik de krul genoten nu ben ik bang maak me klein uit angst voor het doodlopen van die lijn…

vertrouwd in vele handen rood op licht blank hout het achteloze spel van engelen in de dop verandert echter snel in strijk en zet vlamt explosief geweld de potentie is geveld het blanke hout brandt dansend fel de zwarte engel naar de hel…

zie de spiegel groeien waar golfjes net nog water bloeiden verstillen zij tot ijs ingelijst door wit bevroren riet met als decor de dicht berijpte bomen koning winter is gekomen nog liggen meer en vaarten open maar de nachtvorst streelt ze dicht rimpelloos met vriezend licht…

de holle wind is gaan liggen weg zijn de frasen en vlagen poeha strak waait waarheid wappert klaarheid met wimpel voluit nog suist het geluid langs vaten die ooit de wind deden razen maar dat spel is uit in duigen gevallen zoals het gezegde luidt…

heb straten opengebroken tegels gelicht waaronder nieuw leven is opgeschoten in passeren was geen communiceren onwetendheid kent zijn prijs heb ze gedwongen te kijken iets te begrijpen van het donkere bestaan dat in negeren gaat vegeteren tot een zonloos vergaan al dood en begraven voordat bloemen hun oogst in vrucht konden…

je woorden regenden bloemen op het overwinningspad jouw lach gaf mij de vleugels die ik nooit bezat in je ogen glansde de finish al binnen bereik een podiumplaats want door de muren klonk het waarderend applaus van de buren…