Alle inzendingen van wil melker

hoe ik ook straalde jij absorbeerde alle licht in samen zijn kaatste zwart in schaduwrijk bewegen zette leven op het spel het perspectief in ons bestaan liet jij als donkere vlek ten onder gaan ooit was er grijs maar in die mist raakten wij elkaar al spoedig kwijt leven in zwart wit kent geen compromissen de een laat zo de ander…

ik zoek de aders in het steen mijn beitel vindt ze in het klieven gestold in koelend samengaan nadat emoties zich uit aardes haard verhieven zij verhalen hoe de schepping sluit maar in stromen magma perst de korst nog steeds haar nageboorte uit…

jij vloog aan uit het donker landde op zonnestralen bleef dralen golfde kleur op muziek van de zomer fladderde verder op zigzag koers het licht tegemoet in rood ben jij verdwenen de zon heeft daarna niet meer geschenen…

jij spon je web tussen ophangpunten die ik herkende jouw perfectie had mij al gevangen voordat ik aan het draad bleef hangen spartelde nog tegen maar wist dat jij mij tot de dood zou legen je bent langs een nieuwe trekdraad terug gegaan verzadigd en onaangedaan…

zag dat jij een gat in de hemel maakte als water golfde muziek bruisend omlaag klaterde later met snelle tonen de openingssymfonie spatte uiteen in kleurige wolken de roze namen we mee…

ben al blij jouw schaduw te dragen dan ben je tenminste bij mij heb geprobeerd met een gedicht je gezicht te belichten maar jij liep me stralend voorbij kan je houding en loopje dromen wacht op de vinger van je hand die mij wenkt te komen uit de schaduw stap ik dan naar voren in jouw ogen wordt een man geboren…

wind speelt met geluiden zucht en fluistert giert en brult vervaagt en wakkert aan zijn stem verschilt in streekgebondenheid tornado mistral of orkaan hij legt verhalen neer in zand en wegloopduinen boekt historie als woestijn wij lezen in de sedimenten wat hij ons heeft gebracht koelt ook mij als bries vannacht…

zacht preludeerden violen bouwde slagwerk het ritme op verkenden trompetten hogere sferen jij gaf de opmaat aan het orkest om met hart en ziel te spelen zij hebben hun bloempjes buiten gezet wij hoorden ze groeien zagen hun knoppen zich richten naar jou voelden de spanning tot bloeien alle secties verzamelden kracht tot na de donkerste…

speels klinkt wat sfeermuziek in het azuurblauw van de lucht vleugels vegen wolken naamloos glijdt geluk voorbij in zachte zuchten wind idyllisch is ontmoeten in het openbaren van de geest intiemer is het nooit geweest het serene samenvloeien tot geheel genereert begrijpen van gods taal bestaan en eindigheid zijn aardse termen…

ik lees jouw woorden op het wit papier jij had al nooit een voorkeur voor het leven hier schreef met schaduw omdat licht te veel liet blijken kreeg je brief met schemer dichtgeplakt wist dat het de laatste was jouw zinnen groeten mij met grijs omkranst ik weet je veilig aan de overkant…

jij wilde spelen in zee met emmertje en schepje schelpen en zand maar op het strand woelde het water in golven en schuim jij werd bang alles bewoog nam mijn hand als enige troost heb je terug gezet aan de voet van de duinen in de zon en het warme zand water en schelpen gehaald schepje en emmertje jij wilde alleen die troostende…

zij brak het glas dat als cocon rond vorm en inhoud zat hij had nooit uitgeblonken leek transparant maar wie goed keek zag andere sculpturen in het geslepen voorkomen waarmee hij zich omgaf zij heeft hem de artistieke vrijheid terug gegeven zijn bloed bleef aan haar vingers kleven…

jij hebt het lang in gedachten gehouden de keuze uitgesteld ingekapseld tussen ja en nee die tijdbom brengt geen vrede mee de voors en tegens zorgvuldig onderzocht argumenten afgewogen onbeslist is niet te tolereren waarheid kent geen mededogen jij bent ervoor weggelopen laat ons alle knopen het dilemma zit muurvast…

zij hebben een ster van jou gemaakt je stem gemoduleerd maniertjes bijgebracht voeten in de juiste pas dromen gegeven zonder de kracht om zelf te leven je zweeft als een verloren puber door glamour en show losgeslagen tot je breekt en voorgoed wordt afgeschreven…

kom van die troon en laat het voetenkussen achterwege je deelt de gaten in je handen met zovelen het aureool is ook hier bekend wereldwonderen kunnen we delen wat water bij de wijn de vissen en het brood het laatste avondmaal kleurt leugens rood want iedereen is god in het diepst van zijn gedachten in samen aarden kan de…

de zon schijnt uit een ander perspectief kleurt nog vaag oranje schaduwen rafelen zacht klappende handen maken een grijs gebaar nog dwaalt een verloren schreeuw als spook door de aangeslagen stilte verwondering in toon omdat de vriend verloren ging op wie men dacht te bouwen verdriet omdat de helden gewone mensen zijn die spelen…

de caleidoscoop gaf kleine drama’s van de afgrond waarin jij dook totaal euforisch verkende jij de hemel brandde in een stervenskoude hel baadde goddelijk in ezelinnenmelk na een aangegaan duel ontweek de scherpe messen die zij naar jou gooiden vastgeprikt op het draaiend rad vocht met tijgerinnen wie het eerste recht op paren…

vroeger speelde hij met blokken alleen in de kleur rood handjes pakten nooit een ander die waren blijkbaar dood wilde niet met kinderen praten had ze nauwelijks in de gaten zijn wereld kent geen tijd of dag ogen maken nooit contact een eenling op zijn eigen pad met soms een onverwachte lach die opening geeft waarin de hoop…

zie in je ogen het werk dat je handen niet klaren gedachten stapelen zich op in het zorgen baren nog breek je niet jouw vezels zijn al zo lang strak gespannen burn-out zei de arts jij had de bui al zien hangen de regen begint nu te vallen…

de bal rondde zacht in kleine handjes vingertjes volgden de lijn in het eindeloos cirkel zijn rolde traag in heen en weer bewegen de glimlach steeds verbaasd de trap kwam later toen schieten cultiveerde tot het schot in het spel met de ander ontdekten wij de tegenstander samen spelen was meer delen maar toen de centen kwamen…

zij zweepte hem op tot verzet in zijn huid groeide droogde hem af boeide zijn macht met een verleidelijke lach streelde met fluweel tot wellustig genot een opening zocht nog voor haar ogen braken wist hij de hemel te raken…

ik zie de bomen groeien struiken dichten donker in onneembaar onderhout op open plekken grijpen groene vingers in snel tempo licht en zicht schaduwen schieten omhoog reiken naar het nachtelijk duister angstaanjagend is de stilte geluidloos het gillen als ik langzaam ingesloten word zal nooit meer een bos betreden want ik ken…

jij dook als een nimf op uit zee schiep nieuwe kleuren in het breken van water en licht zag in je gezicht de lach van eeuwige schoonheid wist dat ik dit aardse bestaan zou verlaten om in de golven van je haar voor altijd onder te gaan…

alleen de langste sprieten van de grasmat buigen onder felle tegenwind zichtbaar zijn de sporen die maatschappelijk verval in het weidse land getrokken heeft het snel door bochten maaien maakt modderpoelen in het al jong gekneusde gras eindelijk knakken zij die jarenlang hun zaad hebben geschoten in de luwte van het onverdiend succes…

jij zong nooit maar vertelt je pijn en verdriet als ballade sonoor schets je zijn leven de blijdschap van het begin het groeien de eerste bloemen in een jeugd zonder eind zacht klinkt verbazing over de lente die blijft een lied vol beginnend verdriet van de zomer die nooit zal komen verstopt in een wereld vol dromen je zingt…

vaak dreigt de hemel te ontladen of is het de hel wij baden wel maar het bewijs kwam nooit met bakken uit de lucht wij zijn gevlucht voelden al nattigheid in onze hoop op boven de hemel is weer blauw wij bidden nu wat vaker dan breekt de hel los in het water…

generaties hebben de funderingen gelegd waarop wij mogen bouwen geen materiaal is ons ontzegd zij geven slechts vertrouwen wij willen groot en transparant maar ruimte botst snel met traditie krijgt van eenvoud nooit de vrije hand toen zijn wij overstag gegaan in bijgebouw en serres het kleine huis is blijven staan zij is het zaad…

heb mijn orgeltje flink uitgebouwd met melodieën en partijen het eerste boek met trom en kleine fluiten wij speelden toen al buiten pas later kwam het grote front met twee bewegende herauten de kop stak hoog in blauw slinger nog op armkracht mijn spieren wekten veel ontzag nog heb ik alle boeken thuis wij delen in muziek…

nooit breekt regen de aanstekelijke lach op je natte gezicht onder de wimpers glanzen je ogen het plezier van de dag haren slierten vol dalende druppels over de kraag van je jas stapt pardoes in een plas waarvan de lachende rimpeling op je gezicht regen ziet…

zag golven draaien vleugels zwaaien in een stemmig zeegezicht maar de bonkende geluiden van het overslaan zijn aan mij voorbijgegaan ook het schreeuwen van de meeuwen was niet in de lucht mis echtheid in het schilderij de gloedvolle bezieling verwaterde helaas bij mij…