Alle inzendingen van wil melker

jij gooide plotseling een handvol vlinders op een wolk van kleuren dartelde uiteen wist niet welke ik moest volgen zij fladderden verleidelijk dicht langs mij heen heb toen je hand gepakt wij zijn gaan lopen het zonlicht tegemoet vlinders dansten mee in liefdesgroet…

ingehaakte vingers heupen naast elkaar verbazing over even raken de tinteling die ik ervaar ogen die gesluierd dieper kijken in de ziel jouw lach die steeds intenser voelt al sinds ik voor je viel nog gaan in samen stappen schaduwen met ons mee maar als ik je kussen mag vervloeien zij intiem tot één…

gedachten belijnen het beeld in hakken boren en slijpen handen voeren het uit vingers verstaan intuïtief de intenties die ik ze stuur in creatie steen is weerbarstig maar alleen met mij in relatie ik dicht het mijn zinnen toe beziel het met vorm en glans hij heeft mijn emoties gevoeld geweten wat ik met hem bedoel beeldschoon…

heb de kuil gegraven die ik al jaren wilde maken op het warme strand het huis waar ik kan schuilen een plaats voor mij alleen maar het zand is koud en kil ik wil er niet verblijven kijk over de rand want voel dat daar beneden voor mij geen vrede is…

een gedecideerde pas de zonnebril die jij op had trok alle aandacht donker onder zon doorschoten haar dat goudblond krulde je zwaai was ingetogen maar vol verborgen kracht zag verlangen in je lach woorden bloeiden zomers zacht in tal van warme kleuren tot jij die bril afnam en ik verdronk in jouw intense blauwe ogen heb het…

je woorden stromen als lieflijke beekjes bloemen begroetend langs zonnekant ingetogen bij eb vloeiend terugglijdend van het zacht glooiend strand striemend tegen rotsen met storm in je stem bulderend breken de golven ongetemd ik hoor je wel laat het water ongestoord stromen wacht op het spatten van jouw kleurige bel…

ik liep op glas wist niet meer wat boven of beneden was met wanden vol doorzichtigheid zo dat buiten binnen kwam ramen in verleden tijd botste niet meer met mijn spiegelbeeld dat was gekleed in transparantie gaf alles bloot zag eindelijk mijn ziel ontluiken bloeien in de moederschoot…

zij was ontsnapt uit laag gebrom voortgebracht door vele kelen kaatste als zuivere diamant licht en geluid naar ijle sferen vloog langs toonladders omhoog om in de nok te keren dook de diepte in om het als echo nogmaals te proberen…

zij hebben mij ruimte gegeven om in te dwalen geen horizon meer om te bepalen waar ik ben ooit heb ik met wit help geschreven in de blauwe lucht een hemel in weerspiegeling maar eindeloos ver weg ben verdwaald in de ruimte om me heen opgesloten in een cel -alleen-…

ik voelde haar bui ogen donkerden snel armen schokten in weerklank nog steeg de spanning door het broeierig geluid van haar lage stem zij ontlaadde met wijzende vingers in het oplichten van schuld ik voelde de inslag stond aan de grond genageld verschroeid door haar blik als de donder ben ik weggegaan een reepje zon liet valse…

onhoorbaar schudt de nacht stukjes donker van de snaren als het eerste licht de schaduwen doet trillen in aanzet voor het zonconcert gelijkgestemd in ochtendrood legt de nieuwe dag haar uren bloot ontwakend waaiert wind de klanken rond van deze schitterende morgenstond…

ik jongleer met liefde maar grijp weleens mis spuw vuur met arrogantie verbrand vaak mijn gezicht zwaai aan de trapeze over de grenzen van leven door het net word ik gered tem wilde leeuwen als ik kom te vallen is er de zweep die nog kan knallen ben in mijn circus ook de clown die hoef ik niet te spelen uw traan en lach komen…

wij hebben de handen gekust haar voeten gewassen ons geweten gesust een dag per jaar geven wij terug van wat in pijn is gekomen de andere dagen hebben wij als kind in alle onschuld genomen een natuurlijk gegeven maar de realiteit geeft vaak een andere kijk op dat samen leven…

heb kleuren gemengd met muziek uit de hemel door zwart wit in schokkend effect schaduw en licht gecreëerd vormen gestolen in magisch realisme uit het diepst van mijn ziel maar de flessen zijn leeg zij hebben hun geest al gegeven ik droom wel de rest van mijn leven…

mag ik je dromen lenen ze vullen met geluid de kleuren van seizoenen geven de tijd zetten we uit om eindeloos te dansen op de muziek van ster en maan nachten door te halen pas tegen het ontwaken de droom als schaduw laten gaan…

wij zagen in het geel de kleine blauwe bloem het stukje hemel tussen wuivend graan was ons koren op de molen zij bloeide goddelijk en in haar wiegen streek de wind langs triomferende violen…

met zorg gekoesterd zijn zij opgegroeid tot in de volle wei blij en zorgeloos tot zij later weer in borders zijn geplaatst geselecteerd op groei totdat hun bloei volwassen is geworden een tuin met generaties die voorspelbaar waren tot achter de geraniums daar krioelt het van jong goed zij groeien tegen wind en weder ook al worden…

nog voor ik bij je was hadden wij de laatste roddels uitgebreid al doorgenomen in trein en bus wist iedereen dat ik bij jou zou komen wij lachten samen onze laatste doei terwijl ik jou mijn bloemen gaf en jij al uitgebreid de koffie ingeschonken had hebben foto’s zitten kijken van het leven in de afgelopen weken onderbroken door een aantal…

zocht in woorden de realiteit van vandaag zonder jouw bestaan te weten doorgrondde hun betekenis terwijl ik van jouw stem en lach niets wist pas je ogen openden een wereld die ik nu lijfelijk ervaar jij hebt jouw licht van liefde op het kleine laten schijnen maakt mijn intiemst verlangen waar…

heb mijn doeken gevuld met alle tinten groen maar de lente wilde niet ontwaken in sierlijke lijnen bloemen gestalte gegeven hoe ik probeerde zij wilden niet leven krulde in blauw grijs schuimende golven tegen het strand het water liep dood in het zand pas toen de zon ging schijnen lieten schaduw en licht op het linnen de zielen weer…

ogen in een rotsvast geloven wierook aan je handen de zon brandde met licht van boven door het glas in lood zelfs de dood roerde zich in de tochtige gewelven op de pilaren keken heiligen minzaam naar de mensenschare zagen hoe de ringen om de vingers gleden in de glans van vertrouwen maar in het klokkenluiden vormden zich…

een pennenstreek bekrachtigde de overgaaf die bezetters krijgsgevangen maakte juichende handen streelden eindelijk de spanning van jaren weg kinderen speelden in het puin dat ongeruimd een eldorado was na euforie kwam inkeer en besef dat het land een wederopbouw nodig had in strakke lijnen liep de maatschappij weer stevig in…

er knallen weer schoten diep in hun geest halen littekens open van wonden die eens zijn geweest duizenden armen staccato omhoog een schreeuwende leider uitzinnig in zijn betoog bloed aan hun handen befehl ist befehl wir wussten es nicht is één woord te veel maar ook vandaag brandt het blauwzwarte staal van een granaat in explosie…

de erevelden spreken wit op groen duizend kruizen voor vrede zij staan weer in het licht vandaag maar uit hun schaduw komen onbekende helden zij verhalen hoe het was te sterven zonder naam en pas zijn van alle jaren trotseerden de gevaren voor lief en vaderland streden voor vrijheid op hoek en straat tegen corrupte leiders van…

het is de stilte niet die het bestaan ondermijnt wel mijn onzekerheid keuzes maken is een doolhof waar ik nooit zelfstandig uit kan raken in wikken en wegen krijgt elke kant zijn voor en tegens dan keer ik in vraag stilte om goede raad krijg een antwoord dat ik niet versta zo kom ik uit waar ik gebleven ben mijn zekerheid is…

in zwaaien harmoniëren handen en vingers maar armen stokken in reiken ogen ontmoeten blijdschap spreken verstaan van het immense verdriet zonder woorden is zijn ontbreken voelbaar gemis wordt verzwegen het grote geheim dat zich geluidloos openbaart in samen weten…

zij wiegen niet meer als bloem op de wind laten hun bladeren vallen de een nog sierlijk de ander theatraal zij verpieteren allemaal het verdorren van stelen kan hen niet meer schelen zij wortelen al in het verleden vrezen de storm zijn bang voor de knak morgen is hun enig houvast het onkruid tiert welig in hun chaotisch bestaan…

het rook nog naar gezelligheid en rust van lang geleden muren en het bord hadden zorgeloos de tijd opgeschort zag de kleine geesten in een groter lijf hun blikken toch wat wijzer herkende de details toen uitvergroot nu in balans zo op het oog slechts bij een enkeling brak nog de speelse twinkeling van vroeger tijden door…

ik was een lenteknop heb vorst en sneeuw doorstaan het geëffend rozen pad is mij voorbij gegaan barstte uit een goede tak reikhoogte voor de plukkers als ik ooit vruchten had gehad zij visten naast het net dat ongebruikt tussen de stammen lag heb gebloeid tot bloem met bij stuifmeel ruim voorradig de kruisbestuiving alleraardigst…

ik wist het vlakke land zee en openheid polders en het eindeloze strand ontdekte heuvels en rustieke dalen op mijn levensloop in jaren botste tegen rotsen bergen die met scherpe kammen wolken snijden aan de horizon zag ravijnen die het kleine van de mens vergrootten door de angst van het begraven zijn ken het magnifieke vergezicht…