Alle inzendingen van wil melker

ik lak zwart je rode lippen af die nog bewegen in het spiegelbeeld zij hebben mij gekust voor de stortvloed van verwijten kwam heb je achter me gelaten uit het zicht verdwenen maar in de spiegel ben je weer verschenen helaas met jou verdwijn ook ik onze wereld wordt in zwart gewist…

er is een ogenwereld om ons heen die wij niet kunnen zien die blikt zonder blozen registreert werken en verpozen nooit zijn wij alleen pas als de voordeur sluit met grendel en twee sloten lijkt het toezicht afgelopen maar met tv en internet hebben deze ogen vrij entree de anoniemen leven met ons mee…

jij bent de prinses met je hooggehakte stap ogen vol lentemomenten een voorjaarslach die bloemen brengt een handvol zon in het passeren jij tikt voorbij in warme geuren en laat voor mij herinnering in duizend kleuren jij bent het omzien waard met jouw gratie en souplesse kan ik mijn dorst naar zomer lessen…

de klokken luiden in hun donkerste klanken schonen zich zielen hoog klepelt het brons onverwacht nieuwe tonen onwennig in pas samenkomen het is nog geen lied maar een eerste ontmoeten schuchter elkaar boven begroeten in verbazing zo jong al van het leven gescheiden ondertonen verhalen hun vreselijke lijden…

ik draag zwart omdat jij genomen hebt wat ik bezat veel bloot om jou de pijn te laten zien het lijf waarvan ik gruw nog sijpelt af en toe die grote rode vlek over het wit dat ik ooit was dan schreeuw ik in mijn slaap als jouw handen mijn onschuld doden word ik gebroken wakker in lamlendig grijs dat niet wil wijken ben in…

het licht lijkt vals dat lente straalt bloemen valer in hun trage groei gras oogt sprieterig wind dwaalt zonder richting aan te geven uit een verkeerde hoek en ik ben moe uitgeput en leeg tot op de bodem de winter was te lang om nog te groeien naar ontwaken laat mij maar slapen in mijn voorjaarsdip…

dacht de stappen te weten die ik moest gaan in dit leven een rugzak met kennis en kunde een doel dat de wereld mij gunde maar vergat naar vogels en bloemen te kijken warmte te geven aan mensen het ging alleen om mijn wensen had maar één perspectief voelde hun liefde niet heb alles moeten leren door anderen en mezelf te bezeren…

jij bloeit seizoenloos in de border van het leven regen sneeuw en storm kunnen jou niet deren iedere bloem haalt vruchten uit licht en zon vaak zien mensen jou niet staan in hun vluchtige passeren pas als de anderen plat slaan door de wind gekneusd zijn door de elementen wordt jouw kracht en schoonheid eindelijk ontdekt…

het zijn niet de vleugels waaronder ik ben weggekropen toen ik amper kon lopen die mij hoedden tegen bezeren toen ik het vliegen moest leren het zijn die van een andere slag met speelsheid en kracht die optornen tegen de rafels van stormen valwinden negeren in opwaarts laveren mij in glijvlucht het hof kunnen maken met een sierlijke…

het was de kinderschreeuw vol angst en dood die galmde langs de tunnelwanden de wereld met een ijselijk bericht ontsloot en rondzong in bedroefde ouderhanden nog net voor eeuwig op de plaat gezet in wintersport en kinderpret zij zijn niet meer in een ontroostbaar zeer…

heb geprobeerd de lente in kleuren te vangen ondanks perfecte vormen bleef er een waas van doodse stilte helaas geen vogeltje floot bewegingloos lieten bloemen hun kopjes hangen ik had in mijn streken de ruimte vergeten om hun ziel te laten leven…

penselen zijn nog hard haren stram en ongeordend door de lange winterslaap het doek lijkt grauw geworden door het helle wit van sneeuw uit reeds voorbije dagen maar als het zacht pastel de eerste krokus opent in het prille groen dan ruik je leven dansen kwasten weer in het warme licht van zon straalt linnen in een nieuw beginnen…

romeinse roeiers op galeien kettingen en loden bal slavenarbeid op plantages mensenhandel was er toen ook al nu worden massa’s ingepakt met luxe geld en goed de vrijheid is al opgegeven in het vereren van hun held in het nieuwe brood en spelenspel lachen de herders zij vullen hun zakken wel…

jij laat de lucht weer lichter zijn dan duisternis broedt op een handvol wit dat nog geen kleur bekent mijn zwarte vogel van de nacht die zon als enige baas erkent ooit oefenen zij de vleugelslag op wankele poten zullen vliegen als hun schemering is aangebroken…

het is de vorm waarmee ik ruimte pak reserveer voor mij alleen kleuren onderscheiden wat ik genomen heb delen in bestaan als klein of groot segment maar onlosmakelijk geïntegreerd in het geheel harmonie is eigen keus mijn ruimte is nu openbaar geef uw oordeel maar…

ik breek glas beuk staal met een moker sla alles kort en klein nog is de chaos niet compleet want ik sta overeind die lak aan alles heeft wie haalt mij onderuit voordat bezinning mij vernielt en ik moet knielen voor de onmacht van het lijf waaruit een geest zich heeft bevrijd ben gebroken maar gewroken is de stem die een…

handen strooiden bloemen op de paden die we zijn gegaan onze voeten knakten stelen vertrapten vorm en hun bestaan wij wilden voorspoed en het geluk dat ons voor ogen stond gingen stuk aan niet vervulde wensen liefde kwam niet van de grond vloog weg als een vogel in de lucht een droom die van ons is gevlucht…

stofjes dansen in de middagzon met op de achtergrond het ruisen van de populieren handen in je schoot vingers nog altijd snel met hun onvermoeibaar pluizen pakken spel soms helderen je ogen als herinneringen in gebroken glas hun scherven laten glinsteren je zit zoals je was sprankelend en transparant maar nu fragiel het zonnetje…

ik ben op drift los geslagen van de ankers in vrijheid maar ontwricht heb de schepen achter mij zien branden tot verleden en de dood voel me speelbal van de golven verdwaasd en uit het lood zoek naar bakens die mij gidsen vaar op lichten met een strakke koers naar havens waar ik aan zal meren een nieuwe ligplaats uitproberen…

zacht golven letters tot woorden rijgen zich tot zinnen aaneen in subtiele lijnen geven zij gestalte aan de emoties van het levensverhaal in een vloeiend bewegen weten zij de juiste snaren te raken voor begeleidende muziek zing mee en leef geef de noten op je zang voor het wereldlied van duurzaamheid en samenhang…

zij zijn gekweekt om trots en schoonheid uit te stralen langstelig met bloem en blad in alle vorm en grootte een plaatje voor het ogenblik maar gaat daarna vervelen zij zijn er met zo velen ik wil jou mijn wilde bloem waarin het leven zichtbaar is als worsteling van licht en kleur gekroond met overwinningsgeur…

het is mij vandaag niet gegund het leven woorden te geven zij bleven zweven kon slechts hun alledaagsheid bevatten ze niet met linten en opsmuk in schoonheid verpakken misschien kan ik morgen weer dichten en uw gezicht met een glimlach verlichten…

langzaam werden de gezichten grijs kleuren zachter in vervagen een enkele lijn geboren in het zijn bleef nog herinneringen dragen de horizon kon ik al raken in het zo tastbare dichtbij het licht ging uit zelfs de helderste dromen wilden niet meer komen met stok en hond ga ik op pad voor mijn andere zintuigen begint het echte…

zacht klinkt je stem gedempt door overmacht jij die altijd als eerste bloemen tot bloeien bracht handen en vingers vertalen in vaag kleuren jouw verhalen alsof de tijd heeft afgedaan waar is je warmte de lach in je gezicht deel toch je zorgen voordat ook haar kracht wordt gewist…

op roze muziek wiegen ballonnen fladderen vlinders met lief wind waait verkoeling langs gezichten die zwichten voor lendenen vol lust maar eenmaal buiten in het staccato van stilte is het gedaan met de rust dreigende blikken verstikken de liefde die doodbloedt op straat tussen stenen groeien weer bloemen die bloeien in haat…

met koude vingers kneep kille mist het leven uit de dag wolkte langzaam omsluitend hield met valse intimiteit de herkenbaarheid buiten alleen op een eiland zonder zicht en geluid kroop beklemming van binnenuit eindelijk in opluchting thuis de angst is voorbij en geeft in dwalen de wildste verhalen…

als in een slechte film staan gezichten botoxstrak opgemaakte ogen kijken zwart naar jurken uit parijs gedragen door geraamtes van het huis anorexia houterig gewieg op muziek van valse trompetten uit een derderangs dweilorkest de jetset gaapt verveling ruim voor het middaguur met lauwe champagne zonder avontuur de show is over…

geen bloemen of parfums om jou te imponeren ik kom met mijn boeken om jou te ontmoeten wat arrogantie lijkt is verlegenheid om emoties te uiten naar een bescheiden buiten mijn jovialiteit is schijn bij nader kennismaken blijkt introversie meer mijn lijn te zijn betoverd door je ogen geraakt door je stralende lach is mijn paradijs…

ik hoorde speels fluiten zag de merel met een takje volgde zijn vlucht in onstuimig duiken tussen donkere struiken weet nu het nest zij doen hun best om lente te laten ontluiken…

jij wist het land te vinden uit de golven van de zee groeide op in schaduw van de zon met eigen licht bouwde jij je koninkrijk in rollen zonder protocollen jou overkwam de witte wereld met fatale kracht beschadigde verbindingen tot zwarte nacht nog dool je op nietszeggend land maar de golven roepen je naar huis met hun al gekrulde…