Alle inzendingen van wil melker

jij glijdt door mijn vingers ontglipt me steeds weer wat ik ook probeer bent de veer van een vogel hoog in de lucht ongrijpbare dwarrel in vrije vlucht de lach van een kind mijlenver hoorbaar gedragen door zomerse wind schijnt als de zon onontkoombaar in schaduw jouw licht is alom jij bent de ziel in dit leven de hemel op aarde…

je huilde niet maar de tragiek keek mee uit ogen die hoopten op wat mededogen warme handen zochten en een schouder om steun te vinden voor onbegrijpelijke dingen de muziek zong paars terwijl wij langs zijn leven gingen lag hij in onafscheidelijk wit dood opgebaard…

ik liet licht bij je binnen opende gordijnen ontdooide ruiten in de rode ochtendzon samen keken we naar buiten vlogen uit in een ontwakende wereld onder merelgefluit jij bent te lang in het donker geweest licht wordt eindelijk jouw feest onwennig verken je zonder houvast de ruimte die eens van jou was ik zie in je lach weer…

mijn lichaam is gekneusd het hart slaat over in dwalen en falen nog altijd onderkoeld ik kan er niet meer in zweef slechts rond herinnering van hoe het was en ging zie nog het koren wuiven op een warme zomerdag de bruidsjurk waarin jij de mooiste van de wereld was zij vechten voor mijn lijf begrijpen niet waar ik nu blijf om…

een eerste schets in ronde streken op handgeschept papier geen scherpe lijn omdat pastel moet vloeien zonder pijn jouw reiken naar het leven is totale harmonie bewegen is een gracieuze dans die ik in kleuren vang je gezicht bloeit open in het licht van andere ogen je stem zingt in het koor als een juweel voor het gehoor…

de wind van vroeger blies met bolle wangen uit een rond gezicht nu waait ze lieflijk langs jouw handen dwarrelt speels en ongericht net als het licht dat sterretjes vonkte uit ondeugende ogen jeugdig ongeremd nu laat je schalks en ongetemd je lichten schijnen jij kon kraaien van plezier een octaafje hoger dan de kinderen van…

zij raken elkaar associëren schijnbaar zonder binding in het grote spel dat denken heet gedachten en herinnering samen in een kronkeling om afgevinkt te worden bijna even snel als licht kleur geluid en smaak maken hun belang iets groter voor een snel bereik van de eerste lijn een hoofd vol wederwaardigheden die het denken…

ik heb geen armen afgehakt of benen afgekapt van al wat leeft ze nooit met dood bedreigd of stil gezwegen in negeren van hun tijdelijk bestaan ben met ze omgegaan als vriend in het verweven van ons leven tot geschiedenis de getuigenissen zullen nooit verloren gaan in zand en steen van aarde zullen onze merktekens blijven staan…

ik wist met een handvol mist je blik te omfloersen nog scheen de zon maar tussen bomen kroop schaduw omhoog wij liepen niet meer maar dansten los van de aarde verloren gewicht zwevend op lucht samen liefde uitstralend in de cirkel van leven geven smolt ons tot één zag in je ogen de wereld veranderen in landen liftte geluk met…

ik ben de koude zat roer de trom op een bevroren regenton ontwaak maar kikkers uit de winterslaap en kwaak het voorjaar aan kom knollen scheur je ronding open laat de eerste lentekleuren lopen ruik de onmiskenbaar nieuwe geuren van het pasgeboren pril seizoen…

ons stilzwijgen was gegroeid tot een taal die wij moeiteloos spraken nooit luidruchtig maar wel gedecideerd met ogen en gebaar kleine nuances werden onderstreept met vingers en handen zelden werden dingen uitgepraat woorden hebben wij nooit gehad door jouw verscheiden is ons stilzwijgen verbroken wij waren helaas nog niet uitgesproken…

ik voelde dat je ontdooide hoe warmte je hart ontplooide zag de laatste vlokken vallen sterven in smeltende kristallen ogen helder door een klare lucht je lach lengde de dagen vogels vlogen in v-vorm terug nam je koude hand in het voorbij zijn van de winter ontdekte lente op het land…

ik heb de bloemen van lente en zomer geplukt alle kleuren verzameld maar wit bracht geen geluk de vruchten van herfst geraapt een sprankelende drank gemaakt maar door de gist deelden wij kater en vlagende mist harde noten gekraakt tot de fijnste kamermuziek maar in de wind verwaaide de melodie slechts tot flarden heb in mijn leven…

en weer is hij onhandelbaar omdat er niemand is die hem begrijpt hem leidt op zijn onzeker pad als benen hem niet kunnen dragen antwoord weet op zijn nog ongestelde vragen de angst wegneemt voor leven loslaten is zijn overgave maar heden en herinnering strijden heftig met elkaar hij is nog lang niet klaar roep de zuster maar…

ik wilde praten en lopen de wereld verkennen hopen op morgen vandaag was te kort om de zin van het leven te zoeken zielen te schilderen op linnen doeken er waren doelen om te bereiken ervaring lag voor het grijpen maar verbazing vroeg steeds om meer in reiken naar hemel en hel dacht ik de grenzen te weten waarbinnen het antwoord zou…

ik heb noten gezaaid uit de losse hand op het altijd vruchtbare land zij groeiden van halve tot heel speelden in ritmisch verband kleurden tot een wilde symfonie in lange zomerse dagen vroegen de wind hun zaden te dragen in samenzang rijpte de melodie voor de diverse partijen in de finale mochten wij deze herfst weer danken…

het was jouw adem tegen de ruit warmte van binnenuit die tot kleine druppels bevroor het uitzicht onmogelijk maakte door een kou die ons beiden diep raakte in confronteren wist de vorst ons buiten te sluiten door het ijs op de ruiten wij kenden onze plaats maakten het warm in huis en met haard glimlachten een winterslaap verder…

ik zie je staan ontdaan van alle luister nog trots en vol elan fluister tegen je zoals ik ook al deed toen jij in vol ornaat alles domineerde jij excelleerde als op een galabal met de lach van alle zomers vaak heb ik je omarmd als de zachte avondwind jouw sluiers even tilde kaal sta jij strak tegen de koude avondhemel afgetekend…

het eerste hemelsblauw gevat in voorjaarsgroen ontwortelt zich uit wit tussen vlokken die nog ingehaakt de laatste zijn van het winterse festijn verlangend spreidt de bloem haar bladeren naar de al warme zon de zachte lentewind geurt naar nieuw leven voorbij de glimlach van een kind…

iedereen maakt zijn entree en neemt zo zichzelf mee met vuurrood haar uitbundig blozen of in het blauwgroen van de ogen het saillante punt van onderscheid is dat niemand ooit een ander blijkt maar ieder wil het schoonheidsideaal laten zich en masse verbouwen lopen in de kudde van getrouwen blijf maar wie je bent de replica’s…

heb kleuren verdiept met magie vormen exceptioneel geproportioneerd de lichtval is het mysterie van schaduw beklemt in irrationaliteit bewegen verstilt in fixeren maar als men kijkt in bewogenheid vloeit alles tot totaliteit ik schilder mijn ziel in een magisch realistische wereld niemand ziet de kop die toen viel…

het zijn haar kleuren die boeien van grijsgroen naar zwart bewegen is vloeien in hypnotiseren verdwijnt je houvast voelt feilloos door krul en wit schuim de golflengte om bij je te zijn zij is jouw moeder stroom met haar mee duik in haar armen zij is de zee…

wij dansten licht als veertjes in de lentewind schreven met rozenblaadjes liefde op de grond speelden met verdwaalde wolken ons mirakelspel zonden voor gods aanschijn in het aardse paradijs warme honing om te eten mensen zijn de engelenstatus al eonenlang vergeten…

ritmisch krassen schaatsers het gele riet voorbij de ruggen diep gebogen zwieren ze in lange rij blikken op naar voren met aan de verre horizon een nevelige toren passeren brug en boerderij nog klotst het water tussen ijs en wallekant een wak is afgedekt met takken en rood band het is geen wedstrijd meer ze ademen dezelfde lucht…

je bent wat traag antwoorden zijn vaag denken lijkt langer te duren door het in de verte turen in theatraal gebaar zoeken je handen mee vingers vinden pluizen als tijdelijk houvast wij tasten samen af of dat wat wij hadden nog kan vonken maar er blijkt slechts een zwart gat dat onontkoombaar groter wordt waarvan jij de randen…

jij hebt een stralende blik maar soms duisteren je ogen met schaduw uit een dieper ik je lach daagt uit in lichaamstaal verkrampt als ik jouw grenzen haal sprankelt in een vlot gesprek maar stokt als er iets vreemds wordt gezegd hebt een warme kant die onverwacht kan nevelen met vlagen strak bevroren kou ik houd van jouw tweezijdigheid…

heb jouw boek gelezen maar in de film van je leven kwam ik fragmenten tegen waarin jij totaal anders was vreemde ogen zagen een vrouw die verrassende kanten combineerde met charmante hoopte dat film en boek gelijk zouden lopen ik herlees maar de inkt wil niet drogen…

jij hebt de snaren zelf gestemd de eerste tonen gestreken op de viool van het leven onwennig vibrerend maar vingervlug lerend koos je de juiste akkoorden wist wat men wilde horen jij gaf niet aan maar was consequent ondergeschikt aan het arrangement jouw talent heeft zich later gewroken nadat jij hebt gebroken speelt jouw leven…

zacht vallen vlokken haken in elkaar tot dromende gedachten die woorden verwachten uit de onuitspreekbare taal van stilte en rust maar vlaagjes wind verwaaien al de ijle tonen van kristal wit danst fel een eigen symfonie in bedekte klanken licht tot een schitterend winters vergezicht op een blanco vel…

span draden van normen en waarden als een heilzaam web de tien geboden en hun exegese zijn altijd een vangnet gebleven fijnmazig rond het lichtend middelpunt daarbuiten wordt ruimte gegund laat ook de draad eens vieren hang het niet in alle kieren geef een frisse wind de kans…