Alle inzendingen van wil melker

heb jouw boek gelezen maar in de film van je leven kwam ik fragmenten tegen waarin jij totaal anders was vreemde ogen zagen een vrouw die verrassende kanten combineerde met charmante hoopte dat film en boek gelijk zouden lopen ik herlees maar de inkt wil niet drogen…

jij hebt de snaren zelf gestemd de eerste tonen gestreken op de viool van het leven onwennig vibrerend maar vingervlug lerend koos je de juiste akkoorden wist wat men wilde horen jij gaf niet aan maar was consequent ondergeschikt aan het arrangement jouw talent heeft zich later gewroken nadat jij hebt gebroken speelt jouw leven…

zacht vallen vlokken haken in elkaar tot dromende gedachten die woorden verwachten uit de onuitspreekbare taal van stilte en rust maar vlaagjes wind verwaaien al de ijle tonen van kristal wit danst fel een eigen symfonie in bedekte klanken licht tot een schitterend winters vergezicht op een blanco vel…

span draden van normen en waarden als een heilzaam web de tien geboden en hun exegese zijn altijd een vangnet gebleven fijnmazig rond het lichtend middelpunt daarbuiten wordt ruimte gegund laat ook de draad eens vieren hang het niet in alle kieren geef een frisse wind de kans…

alleen de megagolven maken indruk op de overvoerde geest rampen worden groter als de media zijn langs geweest driedimensionaal en uitvergroot wordt ons de dood getoond grote woorden maskeren het persoonlijk leed de enkeling komt nooit in beeld laat de aarde leven te beginnen met de medemens in plaats van anoniem wat geld te…

hij kent het wad zijn grillen en de lach in ademen verkent het pad van leven barend geven dat eb heeft blootgelegd roept de wind en storm waait door zijn krullenkop rust op het duin met puin dat aan zijn voeten vrede vindt toont in buitenkant wat op zijn ziel met pijnen is gebrand weer een jaar voltooid jouw cirkel in een…

de tijd is uit zijn kracht gegroeid door haast en wacht de dood zet magere jaren om door langer leven zo komt de zeis ondanks flink wetten niet aan zijn trekken zij gingen hand in hand van stad naar land maar tijd laat nu de dood verrekken…

ik zag je lopen in de stad laarsjes hooggehakt korte rok en broek een snoet die ondeugd spiegelde in ruiten speels bepakt met tal van tasjes flaneerde je met korte pasjes met de zon warm schijnend in je haar negeerde jij bewonderaars toch lachte je naar mij het was heel even hemel toen ging het paradijs voorbij…

de zon schijnt in kristal breekt in duizend kleuren je ogen lichten op een twinkeling glijdt over je gezicht lippen glanzen en je lach straalt warmte woorden gaan in lentevlucht cirkelen naar mij terug bloemen geuren wiegen in de sprankelende voorjaarslucht kom maar zonnefee neem in je verschijnen de voorboden van zomer…

de draden zijn niet strak die jou verbinden met het kruis soms stoot je ergens tegenaan als jij voor even te ver bent gegaan vrijheid heeft zijn grenzen in samenleven met zoveel mensen wij zijn geen harlekijnen weten met de draden redelijk goed om te gaan maar wie trekt er aan het kruis en leidt de massa’s door het leven…

het is je hand die warm de mijne vat een lief gebaar in vertrouwen en houvast we kijken naar elkaar laten woorden stilte spreken niets wordt er verzwegen als we in de diepte duiken van ons zielscontact dan brengt de lach bevrijdend in een kus ons langzaam terug van even samen weg naar de velden van de geest waar nooit…

ik regen slechts een kleine bui mijn neerslag treft een enkeling tel mijn zegening naast donkere wolken weet mijn gouden rand aan de zonlichte kant wat lucht en ledig is maakt geen succes mijn waarde is het groeiproces dat oplicht in weerkaatsen dank aan allen die ik zo heb mogen raken…

de verf is verdroogd penselen hard geworden in een liefdeloze tijd het palet vol stof de felle kleuren somberen een zielloos dof het linnen is nog onberoerd maagdelijk in verwachten dan schetst het licht weer voor het eerst kruipt schaduw uit de nachten een compositie van zwart wit waarin al kleuren groeien de winterslaap…

zij joeg vogels op om stilte te vermijden vertrapte takken in het bos om rust te bestrijden was met storm en onweer in haar element chaos heeft zij steeds gekend nooit nam zij de kans om in balans te raken meer van haarzelf te maken zelfs in haar laatste rust heeft zij nog een keer gekucht het leven heeft haar altijd dwars gezeten…

licht had geen kracht het pad slingerde doelloos rond zwart van een gat jij wist van de rand het struikelen een val de pijn al voorbij had geen oog voor vogels die schreeuwden draaiend in angstige vlucht jij spiraalde in grijs zag bij zwart raken een groen stukje staan een bloem bloeiend voor leven wilde haar hart aan jou geven…

jij hebt ondanks de kou je vleugels ontvouwen in een wind die jou zonder thermiek nauwelijks kan dragen de laagstaande zon warmt nog je donkere kleuren jouw laatste kans op een dans langs de bloemen in wit van kleurige fladder naar stip in de verte voorbij de zon zal je sterven…

jij stuift met sluiers sneeuw waarin een gouden zon zijn licht laat breken vlokt in serene stilte traagheid tot een witte deken rust met ongerept heb jij de aarde toegedekt die nog in winterslaap haar krachten spaart jij kleine winterfee neem ons maar mee voor een dans op de kristallen in de eerste sneeuw die is gevallen…

heb tijd gesprokkeld uit verloren uren en vergeten dagen de mand gevuld met rozen van haast gestoken in stilteoase een veelzeggend cadeau om aan jou te geven voor een keerpunt in eigen leven rust om jezelf te bekijken in de spiegel van vandaag het beeld met vroeger te vergelijken dan begrijp je waarom ik je vraag deze gave te…

mijn golven beuken tegen weerbarstige rots keer op keer probeer ik haar te bewegen een baken in zee dat branding ontlokt aan het stromend getij zij is alleen durft eenzaam te zijn zonder pijn geen aanbidders of vrienden die enkel zichzelf bedienen van haar aanwezigheid jij hoeft niet te breken wil je alleen laten weten…

nog klinkt het hemels lied en brandt het hellevuur ons bestaan op aarde is van korte duur tussen deze werelden balanceren is onze dagelijkse kost onwetend wat ons nog te wachten staat volgen wij slechts goede raad maar de echte waarheid wil niet komen zelfs niet in onze dromen over goed en kwaad…

hij laat jou zacht de snaren toucheren met vingers in de juiste greep hun lengte vibreren zo op de juiste toon speel jij je partij in het groot orkest hij zwaait en wenkt geeft de pauken nu ruim baan laat geen instrument ten onder gaan na een lange symfonie kijkt hij mij gespannen aan ik mag de laatste toon op mijn triangel…

ik heb de grenzen niet bepaald die jij nooit zal overschrijden respecteer ze om een crisis te vermijden natuurlijk raak ik in verkennen het gevoelige gebied lichaamstaal volstaat zorgt dat er niets geschiedt een lach en afleiden zijn de gebaande wegen toch komen wij elkaar vaak tegen het is als dansen op het slappe koord een balanceren…

voor jou heeft buiten een gezicht dat soms ver maar altijd sprekend is uitnodigende ogen die oplichten in zon warmte geven als je uit de schaduw komt een zachte wind die speelse geuren draagt van plein en straat in dagelijks gebeuren hoort stemmen die nooit zwijgen in geroezemoes wel overslaan of hijgen als dat zo nodig moet…

soms zie ik jou terwijl je ogen dwalen handen woorden vertalen van de zinnen in je geest vingers letters vormen uit de chaos van gedachten die wachten op de zachte tonen van je stem dan komt je lach word ik overspoeld door het warm stromend geluid dat als een waterval jouw liefde uit…

je lach heeft al de vleugels van een wonder als zij ontsnapt uit je gezicht met ogen die het hemelsblauw weerkaatsen van het miraculeuze licht vleugels op hun vlucht boven een herboren aarde in de zonverwarmde lucht dit mystieke tafereel maakt woorden overbodig ook magie heeft liefde nodig…

ik kan je niet mooier beschrijven dan dat je bent soms vind ik in de natuur een schitterend equivalent maar in vergelijk behoudt ieder beeld zijn eigen aardigheid de schoonheid die jij straalt gaat gepaard met warmte van binnen in lach en ogen doe je eigenlijk niet anders dan leven in eindeloos beminnen…

nog strek ik mijn armen bezwerend uit over de zee spreek de bulderende golven toe tot zij langzaam terugkrabbelen het is geen overwinning met ongekende kracht komen zij terug overspoelen de opgeworpen wal van zand mijn woorden gaan verloren vervliegen in de wind die aantrekt tot een storm ruggenspraak onmogelijk maakt ik…

heb ze geplant dichtbij en in het verre land zaden die voornemens dragen uit mijn rugzakje staken in het zand bij duinen en strand waar zee ze drenken kan in de zwarte aarde van het binnenland op heuvels zonnigste kant ik zal ze verzorgen mijn voornemens op rij bloei maar dan kan ik ze voorbij…

de ochtend wil niet klaren in het grauw en grijs van mist en regenbui nieuwjaar geeft zich nog niet prijs tussen verschraalde drank en peukenstank de kamer lijkt een kroeg waar gasten van de nacht hun biezen net hebben gepakt aangeschoten door het licht toch straalt er al een sprankje zon uit heldere ogen in je wakkere gezicht…

wil de rust en stilte terug na de hectiek dit jaar uit lange nachten komen spoken niet afgehandeld of al klaar zij schreeuwen dwingend om het einde rammelen met botten hun misbaar breken stilte ijlen onrust door mijn kop nog even en ik ben kapot maar ik ga ze verjagen met duizendklappers tegelijk ze verknallen anders hoofd…