Alle inzendingen van wil melker

jij danst op kleuren van licht uit het palet van ogen en lach op je gezicht jouw parfum golft geuren om ons heen zacht waait de wind muziek langs dit schilderij wij wiegen als bloemen bloeiend in de wei…

met de dood op de hielen moest ik knielen voor het altaar des leven daar lagen mijn goede gaven bewierookt door velen maar het goud glansde dof zonder linten en opsmuk was het demasqué compleet eens gloedvol geschreven nu zijn de kleuren vergeten ik krijg nog wat jaren respijt niet meer kwantiteit maar mijn gaven moeten kwaliteit…

je dacht dat niemand om je gaf je niet gemist zou worden als jij er niet meer was in stilte nam je afscheid van allen die je dierbaar waren het deed meer pijn dan je wilde in het echt ervaren je voelde zekerheid in het verlopen van de tijd maar merkte dat de banden van het leven naar je handen grepen jij maakte eenzaamheid tot strop…

ik zag de eerste pasjes dacht hem wereldkampioen maar wist van toen trots en de verwondering van staan en gaan op eigen benen in groeien en ontdekken van steeds meer nieuwe plekken de verbazing is gebleven tot hunkering geworden naar het volgend doel in dit nu al te korte leven…

ik zag je meteen tussen duizend kleuren rustte jij even sprong op danste leven op het licht van de zon jij was de stem die de koren ontsteeg op weg naar de hemel kan je niet vangen kom op mijn hand kleur het mooiste van vlinders…

buiten sterft de herfst in een oogst van vurig rood binnen pluizen witte vingers naar de waarheid over dood nog smeult het leven van vlammen die ooit loeiden toen jaren stoeiden met de tijd in genieten zonder spijt buiten nadert winters wit binnen staat de urn met grijze as alles wat er van jou over is…

heb mijn schip opgetuigd met zeewaardigheid alle brevetten behaald vooral onvermogen heeft heel hoog gescoord tijdens mijn verblijf aan boord wilde de wereldzeeën bevaren storm en passaat trotseren maar het bleef bij proberen kwam dwars op de golven aan lager wal werd het schip door wrakhout bedolven ben gered maar als god van…

zie je vingers letters typen die de stilte breken de afstand doen vergeten die ons scheidt waar gedachten zweven worden zinnen geschreven op een rechte lijn een bericht vol emoties gerangschikt met liefde jouw warmte voelt fijn ik lees je ogen hoor zacht je stem weet dat je bij mij bent…

is er nog ruimte om je hand te pakken te zwieren en draaien op de muziek van ons hart wij staan al zo lang te dicht op elkaar vermijden in blik confrontatie met ogen stappen dezelfde tred in onze gang op de trap van duizenden treden een armlengte is ons gegund de vrije hand is voorbij mag ik toch deze dans…

waarom dacht ik dat de bomen tot de hemel groeiden ze groeien ja maar naar hun hemel de rest is niet verteld is er nog ruimte voor een eigen bos in ons voorgekauwde leven ik wil kinderen vertellen over harmonie met de natuur en duurzaamheid uit een nieuw verworven zicht waar iedereen zijn eigen bomen plant met liefde op een…

wij hebben alles uitbesteed zelfs in relatie dragen wij het door de coach geëiste boetekleed van baby tot student het kind heeft in die periode zijn ouders slechts gekend waren familie en gezin het vaste baken nu zijn school en opvang voor die zaken er is geen hechting meer in voor en tegenspoed onafhankelijkheid is ego’s grootste…

jij bent niet vrij maar leeft onder het juk van de moderne slavernij artsen die hun dokters eed verkrachten door te snijden in gezonde huid mensen die geen ouderdom belijden maar hun nekken strakker laten trekken geld uitgeven dat gedeeld zou moeten worden met hen die vechten voor wat eten weg met de terreur van geld en macht…

het broeit de ogen glanzen weer mensen pikken het niet meer zij willen vogels horen fluiten zonder stress naar buiten het economisch groeien kan hen niet meer boeien geen jacht op geld en macht breken met afhankelijkheid van kapitaal en speculaties een eigen koers zonder hun malversaties de maatschappij zal in zijn voegen kraken…

je lach kleurt al een warme tint in aangenaam geluid ogen stralen in het aandacht geven alsof je iedereen bemint soepel en nog onbevangen dans je door het leven met de speelsheid van een kind jij bezit de gave om van gewoon iets nieuws en heel speciaals te maken…

was het de eenling die moordde uit naam van allah en jezus die koning en keizer de doodsteek gaf en continenten in oorlog bracht het is de magie van de cirkel die hem het wapen geeft hij verzamelt de kracht van de schreeuwers weegt de emotie van stilte op de rand van balans doodt wat wij in ons hart al heel lang hebben gehoopt…

ben ik jarig of vergeten in lieve kus en schouderklop laten vrienden zich weer weten de stilte is massaal verbroken ieder heeft zijn handen uitgestoken maar in het jarige bestaan zijn vaak vele maanden zonder feeling naar de achtergrond gegaan is het hernieuwd contact alleen omdat ik jarig was en dan weer terug in de vergetelheid…

ik viel niet voor de zon in je ogen op die lenteachtige dag voor de zomer die bloeide in je aanstekelijke lach wist de warmrijpe vruchten uit je oogstrijke herfst voelde je schoonheid in midwinters rust het was jouw magie die mijn liefde deed stralen jij wist het mooiste uit mij te halen…

jij was mijn hit lange tijd de nummer één een klassieker uit voorheen ik heb je grijs gedraaid in al mijn vrije uren de muziek met jou het genieten van je stem zou eeuwig kunnen duren nog zet ik je op met alle krassen uit ons leven de groeven in het bakeliet zijn heel gebleven…

zwaluwen ritselen zacht onder de pannen maar er klinkt onnoembaar meer in vloeren kraakt het warm en koud sleept onverwacht een steelse tred scharnieren piepen deuren tochten slaan stilte brekend dicht het vaag geluid van ander leven is herkenbaar ver uit zicht nog is er geen contact maar de vroegere bewoners worden binnenkort…

ze keken naar elkaar samen in de vreemde schurkten huid aan huid de wereld naast het nest was een totale openbaring anders zonder moeder thuis dan vonden zij elkaar in het spel van dollen hollen en hun mores leren de een op een relatie is verlaten als in een echte roedel hadden zij dat heel snel in de gaten wij zijn de baas maar…

het was mijn lied nog kinderlijk en onbeholpen spelenderwijs mijn jeugdmuziek pas toen de woorden kwamen klonken de echo’s anders maar in de melodie bleven wij samen velen hebben meegezongen in euforie of spijt anderen raakten snel hun tekst al kwijt ik neurie weer alleen de coupletten willen niet meer komen maar het refrein kan…

in verbazen voel ik de wereld vertragen tot een zielloos decor waar geluid overheerst passeert doodse stilte is de tijd stop gezet tot in detail uitgelicht zie ik vragen waarvan de antwoorden niet dagen is dat het ultieme moment waarop je in bewondering een moment uit de schepping herkent…

je speelde de mooiste akkoorden liet in zwart wit kleurrijke vlinders los een vlucht in geluidloze dans op de warme lucht van de avond zag vingers de toetsen strelen voelde vleugels zacht langs me zweven dit intieme moment van dans en muziek hebben wij woordloos als onze liefde erkend…

pas als de woestijn zijn vlammen uitstoot oases in de zinderende hitte trillend breken kom ik spelen met je geest wordt zand het vloeibaar goud waarop herinneringen weer tot het leven komen dat zij hadden in je dromen ik goochel met je zinnen als woorden watervlug toch sterven van de dorst en het verhaal van droogte op je perkamenten…

in teveel licht lost het zwart van letters op waarmee ik schaduw wilde schrijven de intieme scene met jou op toneel tegen mijn achtergrond zal nu zeker zonder diepe contrasten blijven rest een vlak verloop met kleine hinten die de goed verstaander kunnen helpen op het pad dat ik voor ogen heb gehad…

een glazen bol kaarsen flakkerden door koude tocht een slanke hand met artistieke vingers verstrooide licht uit tal van ringen haar donkere stem legde mijn leven feilloos bloot hoewel ik weerstand bood zij slechtte de muren rond mijn hart het gelag dat ik betaalde in mijn bestaan duidde de plaats waar ik ontspoorde wissels die…

ik was in de wolken maar meedogenloos brandde de zon op mijn nalatenschap tekende verstrooiing in een buiige lucht maar het feest was een regenboog verder schreef donker betrokken over wereld en waarden op een zichzelf vernietigende aarde het weer zat mij tegen de zon won een heldere hemel mijn testament heeft niemand gekend…

de seizoenen hebben je klein en schuchter gemaakt bleek en onooglijk in het gezelschap van velen op een noestige stam maar vlak voor de oogst gaven warmte en zon alle kans om te rijpen zwaar van de suikers bolt jullie lach naar de boer die geen grand cru had verwacht…

je draalde draaide op één voet en klopte op de deur die als in uitnodiging half open stond verwondering in je ogen een bijna niet geloven de bravoure van een impuls die drempels overschreed toen je naar me keek weg waren gedachten over grendels en sloten in een ongewenst entree ik nam je uitgestoken hand jij ging stralend mee…

met kaarsen verloor de schemering zijn licht vlammen dansten warmte en intimiteit rond fraai gedekte tafels maar de muren kenden schaduwen van mensen die worden gemist waar vroeger het café nog vol liep bij de reünie speelt nu het gebeuren in zaal twee het afscheid is weer zwaar maar altijd zegeviert de hoop op een weerzien…