Alle inzendingen van wil melker

ik weet de polder in je blik kaarsrechte sloten samenvloeiend aan een verre horizon zie wolkenluchten vluchten in een oneindig blauw je trouw aan mens en beest op het ouderlijk land geboren en getogen op de boerderij wie heeft er tegenwoordig nog zo’n blik als jij…

de woorden kwamen zacht uit je mond maar de echo’s vlogen messcherp in het rond zinnen nog vatbaar voor rede en gevoel weerkaatsten als dolken troffen dodelijk doel het was geen stortvloed waarin ik verdronk maar iedere druppel brandde als gif in mijn wond in jouw ijskoude stilte ben ik weggegaan in liefdeloosheid kan geen warme…

de lijnen zijn helder jij hebt ze getekend met scherpe punt soms rond het rechte van afkomst wordt niet verhuld een blauwdruk voor leven zo leek het heel even wij zijn de vlakken gaan kleuren met alle gebeuren al snel vervagen de lijnen in het grijs van de dagen jij tekent niet meer maar neemt het levenspalet kleurt…

een mooi boeket alleen de bloemen spraken niet gekregen maar zonder liefde in een vaas gezet zag je ogen emotieloos langs vorm en kleuren gaan jij nam ze aan een routineus gebaar het kaartje was je totaal ontgaan heb het teruggenomen deze bloemen zullen zonder warmte nooit tot bloeien komen…

ik zag je lach legde meteen mijn wapens af jij trad mij tegemoet als vriend liet vrede en ontspanning zien niet oog om oog maar in een warm begrijpen werden wij elkaars gelijken je hand bezegelde respect een arm gaf de band van samen naar de toekomst kijken…

je hand is muzikaal vingers spelen klarinet met gesloten ogen denk je aan een warm bed speelt passie in vlagen laat tonen de diepste emoties vertragen in terughoudend spel je lacht in een kort intermezzo improviseert wat ontspanning want de lust gaat te snel in ieder voor zich komt het laatste akkoord de ontlading is in wijde…

jij liet iedere herfst jouw bladeren vallen schoonde losse gedachten in het nieuwe verwachten maar dit jaar braken de takjes kwam er ruimte in de verfijnde structuur nog toon jij kracht in de stormen van heden maar wij merken al hoe je geest heeft geleden de knoppen zijn weg in het kaal dat nu rest alleen in je herfstige dromen…

ik rust in de hoeken van mijn geest heb me teruggetrokken van het feest dat leven heet geraaskal en geroezemoes ego’s zijn weer troef in het eenzijdig woordenspel waar luisteraars ontbreken prietpraat overheerst is morgen al vergeten ik ben het zat wacht in de hoeken van mijn geest op het feest dat stilte heet…

in je ogen las ik het verlangen naar de reis heb je een hand gegeven en wij zijn gegaan samen op ontdekkingstocht of liefde wel bestaat na de bekende pleisterplaatsen kwamen snel de echte vragen of je samen nog jezelf bent en dat een ander eigenlijk nooit went wat heb je opgegeven om met elkaar op weg te gaan wij…

laat me maar drijven op een oneindige zee oeverloos deinen met eb en vloed mee de wind als mijn vriend golven als huis in hun eeuwig geruis heb aan de hemel mijn leven getekend met wolken in buien en regen als sluiers daar waar zij raken de lucht en het water streept horizon bol eist bestaan weer zijn tol want grenzen verleggen…

het orkest speelt zacht de bloemenwei waarbij hobo’s de klaprozen doen wiegen het gras nog groener lijkt in speels vioolgestrijk de paukenslag ons geuren duidt van een exotisch kruid als de dag het doek laat vallen van de nacht schijnen sterren hun applaus en geeft de maan vol staand ovatie…

de stilte om me heen zit vol geluiden die mij geruisloos naar ervaren leiden nooit ben ik alleen in mijn omgeving waar groeien het ongehoorde reiken naar de hemel is zwaartekracht mij zonder decibellen aan de aarde plakt zonnestralen hun bombardementen zonder herrie steeds herhalen de echte stilte treedt pas in als…

jij bent anders groter in ogen liever in je lach de wereld gaat aan jou voorbij maar jij blijft blij aan kleine dingen vind jij kanten die ons vaak ontgaan in steeds herhalen probeer jij uren in leven te vertalen geluk zit als een vlinder op je handen je koestert vleugels die je nooit zal vangen…

jij bloeide naast me in het gras het gele hart omkranst met witte blaadjes een wilde bloem vlak naast het pad waar toeval jou ontkiemend wortels gaf ik streelde je pas later heeft je zachte geur me naar je naam verwezen voor mij ben jij uniek gebleven nog kom ik graag jouw bloem is nu een weelderige haag…

je fluistert en toch rimpelen je woorden de meren van gevoel geen duik in het diepe met opspattende emoties maar kabbelende golfjes weerstand van binnenuit met lichte tegenwind hernemen spiegels hun egale glans je woorden drijven zonder lading nu langzaam naar de overkant…

wij zijn vergaan tot stof opgelost is ons bestaan in vuur en chaos onherkenbaar zelfs de naam is gissen pas uit dierbare herinneringen weten ze de wegen die we gingen waar we waren tot ontbinden in de val van torenhoog nu rest het monument dat tranen vloeit langs onze namen die geen afscheid hebben gekend…

wij kozen glas omdat transparantie licht en openheid gaf jij de kleur en grote lijnen ik details om te verfijnen brak en schuurde plakte de motieven uit het werkelijk bestaan samen hebben wij het ingegoten de verrassing kwam na drogen we hadden niet het echte leven beet ons mozaïek bleek slechts een spiegelbeeld…

zag twijfels groeien in je ogen hoorde haperingen in je stem je handen die me altijd zochten vielen stil alsof zij niet meer mochten je stond nog naast me maar je neeg niet meer naar meegaan met samen voelden we de afstand groeien wisten dat het breken onherstelbaar was toch heb ik je hand gepakt een laatste kus maar zonder…

mijn ogen kregen altijd het ongewone in’t vizier waar anderen hun spellen speelden met gedachteloos plezier zocht ik naar iets markants om het extravagante te beleven veelvuldig viel mijn blik op de verboden vruchten het ontdekken daarvan zette mijn wereld op de kop dreef onrust verder op pas na het diep doorvorsen van geheimen…

heb met wolken en wind water gezaaid de zee bloeide golven zong in lange dagen en zon de warme droom van een zomer heb met herfst de vruchten gelakt nog gaaf aan de boom verscholen in blad ga rusten in kou onder dekens van sneeuw na het winterse slapen zal ik als lente ontwaken…

ik speel mee in het spel van volwassen mensen maar niet frank en vrij er is altijd wel een hij of zij die stoort die als drempel of obstakel in het ludieke patroon niet spoort in omzichtig vermijden probeer ik toch zonder schade verder te rijden maar het spel is voorbij op het laatste station wuift alleen eenzaamheid nog naar…

heb de ijzers in het vuur dat blauwwit loeit een aambeeld om het gloeiend rood in vonken te gaan pletten ze te schroeien aan je hoeven die het vuur uit keien zullen ketsen ooit gaan ze stuk en worden veelgevraagde wapens van geluk…

ik wilde spelen zoals vroeger met emmertje schepje en zand was op het strand het rook en voelde weer net zo als toen maar mijn hand was te groot of de emmer te klein het zand wilde niet bakken de vormpjes te fijn ging later naar zee maar de golven waren verdwenen wilde springen hollen en zingen maar niemand deed mee pas…

ben weer terug maar hopeloos verdwaald tussen twee werelden daar ging alles met het hart van generaties lang geleden ook links en rechts apart vol retoriek en kerkse gebeden heb alles opgeschreven ben met ze gaan leven in delen van wat er was ben nu terug geschrokken van de hardheid en het egoïsme hier wat viel dat tegen…

mijn uitgestoken hand heb jij gepakt ik zag je levenslijnen je voelde warm aan een kleine palm waarin lange vingers overheersten zij vertelden in beweeglijkheid over je leven de drang om steeds te geven voor nemen maakte jij nooit tijd daar was je niet op voorbereid ik heb je vastgepakt op het keerpunt in bestaan toen jij jezelf…

ik haal de herfst van je gezicht die in draden korter licht je raken in de vroege morgen schep wat pas gevallen dauw van een kleurrijk blad voor een koel lippen bad het vogelkoor zingt nog wat traag het wakker worden uit beschutte plaatsen steeds later komt de dag op gang een snelle kus op je nog warme wang…

ze komen op de poppen zonder ogen het helle licht een veeg op hun gezicht wat vrouw is toont zich in gedogen miniem formaat geen extra’s op de graat in kleurenchaos wankelt traag de hooggehakte kleding ons in rij voorbij keren op rotonde afwezig in hun verre blik maar in passeren krijgt er een heel menselijk de hik…

jij speelde muziek met hart en ziel toch bleef de toon van twijfel aan de strijkstok hangen iets dat je niet beviel waar anderen volgden in partituur en tijd kon jij de gevoelens van je uniciteit niet helemaal kwijt jij componeerde een lied waarbij je hart het ritme aan gaf en emoties de snaren subtiel deden trillen vibraties…

ik heb je geen gezicht gegeven niet ingekleurd wat blanco was jij kwam naar mij met open vizier en een lach op je lippen die gaf ons de sleutel tot nader en dieper contact wij hebben de tijd nieuwe structuren gegeven door samen verder te leven in het plukken van de dag sprankelt jouw lach gouden minuten tot uren…

je staat te pronken in het landschap dat je zelf geschapen hebt tot hoog geschoond van alle wilde takken die het leven gaf een volle bladerkroon nog stevig in de wind die lachend langs je zingt maar aan de stam ontspruit nog ongewild een nieuwe loot draagt bladeren van verliefde jeugd voorbij de harten op de bast in afscheid…