Alle inzendingen van wil melker

nog zie ik de opgeheven hand kan er niet mee leven zij blijft zweven voor mijn geest en deelt de wegen die ik neem nooit frank en vrij jij bent er in verschijnen altijd bij is het een waken of daalt de hand opeens in keihard raken jij kon mij geen vingerwijzing reiken ging dood zonder om te kijken…

kom schuilen onder het bladerdak loop met mij het schaduw pad weg van het helle licht dat genadeloos je zorg en pijn beschijnt een kleine pauze op een omgevallen boom samen praten zonder schroom in delen vallen lasten van je schouders die doodmoe van het dragen zijn met een gestrekte rug weer terug in het licht waar de zon schijnt…

slechts oude foto’s geven aan hoe ver het zicht was toentertijd nog tornen kerk en kloostermuren op tegen de westenwind groeven geladen met zout van zee en stof van de aarde in gebed met onvervuld verlangen gedragen door de wind een relikwie die aan het heilig roomse snoer is blijven hangen…

heb je bloemen gegeven waarvan de harten bruisen van leven de knoppen al sierlijk gelijnd hun vormen verfijnd in jeugdig ontluiken laat ieder zijn kleur en volwassenheid blijken uit het diepst van hun hart gaan de vruchten van samen als nieuwe generatie van start…

je draagt geen lauwerkrans en in je handen zie ik de scherpe lijnen van het leven je ogen stralen nog de glamour en glitter van het ovationeel applaus maar de trekken in je gezicht vertellen hoe zwaar het werken is nog ontwapent je lach alle kritiek van binnen maakt het je ziek succes eist zijn tol jij hebt alles gegeven wanneer…

heb het bos ontsloten bomen en struiken zichtbaar gemaakt het wild heeft een bosrand de vennen verwaterd pas later plag ik de hei kan ik jou blij ontvangen weet jouw verlangen als koningin van het woud een landhuis van hout dit beschermd gezicht wil ik jou gaarne geven om er samen voor altijd te leven…

boven alles uit klonk onmiskenbaar het gefluit van een vogel ik volgde zijn tonen in loopjes en trillers ontdekte de melodie in zijn lied en refrein langzaam kwam vrede en rust de drukte voorbij maar hij sloot de avond in solo met stilte als tweede partij…

een wankel evenwicht tussen traag omhoog en vrije val in vergezicht hangt nog herinnering voordat de film versmalt het duikmoment is slechts zwart wit waarna de beelden strepen pas later komt het zweten kleurt chaos weer realiteit ik weet niet waar mijn geest en lichaam zijn gebleven ben seconden kwijt de tuimeling gaf…

jij rankt als glas geblazen met de mond slank krijg jij de hoogte sierlijk en voornaam je lichte trots blinkt uit in fraai gevulde delen toch blijf je transparant kleurt zacht door zon beschenen jouw vormen in balans unieke kunst gemaakt door mond en hand…

er vliegen woorden door de lucht waar de wind geen vat op heeft die hun betekenis op schrift pas kenbaar maken als lichtgewicht of explosief je kent de lading niet in vonnisrood en op papier wegen rechters de zwaarte van hun vlucht maar de wind erkent geen grenzen voor een handjevol gebakken lucht…

ze brengen mij een handvol water uit de zee om me heen ik die kwistig strooi met gebeden uit het flakkeren van een kerkkaars als vloeibaar goud voor hen die dorsten met het water aan de lippen maar in de brakheid van bestaan moeten wij voor zuiver gaan de lijnen naar het paradijslijk groen mogen geen afvaluitstoot hebben…

er is geen laatste eer maar zoveel meer kan geen afscheid nemen omdat jij niet uit mijn blikveld bent verdwenen zie je ogen hoor je stem voel je handen raken we ademen samen nog de lucht genieten stilte en de rust ik ben niet echt alleen wij delen wat het leven ons te geven heeft…

zag je gezicht in de wolken het haar lichtgekruld later ineens hoog opgestoken oren vrij in de wind je mond lachte plezier in heimelijk vervagen je lichaam verwaaide in sluiers zwart wit doorzichtig belicht door de zon die met liefelijke warmte je gezicht langzaam wist…

mijn woorden kregen vleugels in jouw ogen je lach droeg ze zacht op de zomerwind je stem wolkte antwoord met kleurrijke vlinders in verstaan zijn de bloemen van het veld voor ons lief uiteen gegaan…

jij stond aan de andere kant van een vliesdun watergordijn zag je vormen bewegen armen en benen in een plastisch ballet je stem klaterde in hoge tonen boven het ruisend geluid ik wilde je hand maar in het raken verbraken wij de stroom wat magisch betoverend leek bleek slechts een droom…

je lach straalt warme mensenliefde ogen vangen ons met vlammende kleurrijke energie jouw zachte raken tintelt en laat lente weer ontwaken jij bent de zon op het nachtelijk feest jouw licht is niet uit geweest…

wij hebben het samen gezaaid ons zaad van lange dagen op vruchtbare grond die de oogst in liefde zou dragen maar naast bloemen schoot ook onkruid veel te snel op tussen weelderig groen hadden wij dat te laat in de gaten het verstikte de vruchten met taaiheid en kracht maakte van lange dagen een donkere nacht de grond…

je draalt in verhalen maar voorbij de dam stromen je woorden tot een snelle vloed die meandert in onbekend gebied schuurt de maagdelijke walkant tot verval waar pril naar opgeschoten groeit eroderen jouw gevoelens de bestaande vaste grond nog steel je tijd om op een bruggenhoofd te overleven maar ook dat is ondermijnd…

jij had de instrumenten voor ons klein orkest bespeelde ze met passie en ondeugende frivoliteit ik gaf in ondertonen het houvast en levensritme aan maar vaak lieten wij ons gaan in het vrij improviseren lachend steeds proberen om de poorten van de hemel te bereiken na twee solo’s alles gevend om het wonder rond te krijgen…

het was altijd kermis in je hoofd zelfs 's nachts bleven de attracties open van zweefmolen tot rariteitenkabinet jouw gedachten zijn nooit stilgezet jij danste vrolijkheid waar anderen hosten sjanste in de schommelschuit joeg de waarzegger op kosten je draaide door tot in de kleine uren wij wisten al dat kon niet lang zo duren…

hij gaf me nog een handjevol morgen gisteren was al door zijn vingers gegleden lachte herinnering uit omfloerste ogen fluisterde traag welk feest is het vandaag met gebaar van begrijpen wist hij de echte wereld te ontwijken ik proefde angst hoorde onzekerheid nam hem bij de hand maar zijn hart raakte ik kwijt…

de talen zijn gesproken in babylonisch verstaan er zijn geen woorden meer de geest heeft zich geopend stom en doofheid zijn verleden tijd in het openbaren naar elkaar het volledige begrijpen kan de mens al tijdens leven gaan bereiken de geest tongt vurig vrede het is feest vandaag…

het linnen pakte niet de lijnen die ik in gedachten had sierlijk rond stond wat onwennig tegen een te lichte achtergrond in bewegen miste gratie de souplesse van talent heb het doek niet afgemaakt geen streek heeft nog haar ziel geraakt…

droog je tranen veeg het haar uit je gezicht en open weer je blik je kunt de buitenkant niet binnen krijgen in een hoofd dat vol met watten is gepropt waarin je zoekt naar de gewone dingen die door totale chaos blijven weggestopt droog je tranen veeg het haar uit je gezicht en open weer je blik je zwabbert door de dagen…

stilte maakt van zwijgende woorden een snoer van gebeuren ogen schieten vuur armen gesticuleren het onzegbare drama je verbijt de pijn die snijdt door je ziel op de plaats van verlaten waar de tijd als wit laken het stille lichaam bedekt…

jij neemt al afstand van het beeld dat ik van je heb je bent geen prinses de dromen van zand zon en zee neemt het getij altijd mee ik voel me nog prins maar in het slot waar jij woont is alleen zijn te gast toch sta ik vaak bij de gracht en wacht tot de brug langzaam daalt dan vieren beelden stormachtig hun feest tot het…

heb je ontdekt in de luwte van wind je bloeit daar de tuin van mijn dromen kleurt met emoties het veld van jouw bloemen jij watervalt zacht in de vijver van stilte en rust heb je lippen gekust maar verbrak het spiegelend vlak…

ik heb je gebeeldhouwd uit weerbarstig graniet je lichaam contourde maar verder kwam ik niet boetseerde je later in klei door zachtere lijnen kwam jij dichterbij pas met glas kon ik de vormen in volmaaktheid bepalen de breekbare transparantie van jouw ziel laten stralen…

in uitgesproken zijn weegt stilte de echtheid van woorden kijkt waarheid om de hoek met grote zelfverzekerdheid zijn rafels weggeschoren van scherpe kanten geen overleg waarin voor beiden nog respect is te behalen uitgesproken zijn geeft stilte maar in de staart huist het venijn…

wij hebben samen stenen huizenhoog gemetseld jij gaf opening met grote ramen op de zuidelijke zon ik schilderde de muren met je lach en alle kleuren van je ogen jij zong muziek in de verlichting sfeerde warm de vloer wij herschiepen de tuin tot paradijs waar jij eva en ik adam weer kon zijn…