Alle inzendingen van wil melker

je zingt en blinkt als het kristal in mijn hand een kleinood waarin je ogen twinkelen als sterren de kleur van oude likeur dromerig en van verre je lach overbrugt de kou van de avond brengt dansend ontvlammende warmte van het flakkerende vuur in tedere kussen smaakt onze liefde eenvoudig en puur…

alle mensen zijn op pad met trage tred of snelle pas ieder zijn bagage de jeugd nog onbeladen ouderen met zwaar ervaren in woorden is het leven uitgelegd hoop vindt beelden in gebed de blikken zijn gericht op steeds maar verder gaan in rust en bewegen heeft ieder zijn talenten gegeven door samengaan kunnen ook hun kinderen…

de fik moet in de stapel hout brand maar heksenvuur ik krijg het koud vlammen laaien rond de pop die is gestropt met staken door het hart dat vastgepind geen kansen krijgt om nog te slaan en aan de haal te gaan toch lekt magie houdt ogen in de ban van mysterieuze krachten die op ontsnappen wachten een onverhoedse wind slaat…

ben jouw storm niet uit de weg gegaan heb de buien laten komen in een paarse hemel knettert de ontlading rolt de donder zwaar striemend hagelen mijn woorden de pas ontloken lentebloei jouw regens vlagen door de takken die onze liefdesbloesem dragen tot de storm bedaart en alle warmte naar de heldere hemel straalt de eerste…

een fotograaf danst in zwart wit langs het decor met kleur de zon zingt vals zijn melodie van schijn en tegenlicht nog branden onze offeranden op het altaar van verlangen wij zijn intiem geweest het maagdenvlies is ongerept de lakens zullen hangen zo vlagt geluk en voorspoed in tradities de kus en lach blijft ons geheim…

zie je hand vingers onrustig op zoek naar accenten ogen vinden woorden uit beelden van je geest je stem formuleert zinnen uit passie die eens is geweest ik verzuip in een stortvloed emoties het is uit langzaam ebt de spanning weg een totale ravage leeg is het strand in een ijskoud ontwaken glijdt wat zand door mijn hand…

zij straalt rood en andere kleuren aan de wereld om ons heen is het middelpunt van haar heelal dat cirkelt in de zonnewind die in balans ster en manen draaien laat op de maat van het tijdloze seizoen in de blauwe schaduw van mijn kleine korenbloem…

heb de wind niet gevraagd golven zo hoog op te stuwen dat de zee tot de duinen staat een front van dreigende wolken in buienlijn langs te sturen dat zich met onweer ontlaadt vroeg zomerse dwarrels vol stuifmeel en licht geuren van bloemen zon op mijn gezicht dansende vlagen van warmte en lucht trillende einders met vogels loom…

wilde pluisjes blazen naar de toekomst vragen maar ze bleven haken waren nog niet rijp genoeg om uit de bol te gaan laat nu mijn gedachten vrij ze moeten vliegen maar ik heb ze niet meer op een rij alles uitgeplozen gestopt in oude dozen maar kan ze niet meer kwijt laat het mij niet overkomen dat onvolgroeid gedachtengoed ik…

je ademde warm en zacht ik ging mee in je kracht ontdooide de grond waar ik in lente het prille groen vond je bloesemde fel bloeide je bloemen veelkleurig en snel we zomerden samen oneindige dagen wisten ons nachts met koelte te laven oogsten in roze de vrucht die enkel de herfst kon geven het eerste liefdeskind van ons leven…

de deur al op een kier schoorvoetend komt ze binnen het ochtendlicht in eerst kwartier ze vaagt met strepen grijs waarin het rood al naar de hemel wijst stoeit met resten zwart die uit de lange nacht maar langzaam willen wijken dan kimt de zon schijnt met warme stralen de laatste kou uit nevelige dalen…

nooit heb ik dat woord gezegd zwijgen is terecht als ik de letters in je ogen lees ga ik over de schreef trek me terug en vlucht in consternatie stilte verkilt woordloos sterft de confrontatie…

zachte vingers strelen liefdevol de kleuren van de tuin het benoemen van de bloemen is dan het moment voor mij maar in passeren is herinneren voorbij een nieuwe maakt haar blij zij heeft alle tijd om te genieten van wat de dag zo brengt de regelmaat is het houvast waardoor zij haar omgeving kent is als mens een heerlijk…

je groeit in aandacht en contacten maar de bloei is broos de enkele bui die valt beregent toch tekort het oppervlakkig wortelen pas als je dieper steekt meer van jezelf geeft ga jij de mensen kennen dan kun je zomers voluit bloeien in plaats van snel ontluiken en verschroeien…

jij ruimde op wat overbodig was vergat de uren van de dag sprak woorden uit een andere tijd waar jij steeds langer in verblijft een gesprek is nauwelijks meer te volgen en morgen is een nieuw verhaal nog komen beelden terug uit lang vervlogen jaren en vertel jij lachend van je wilde haren je dwaalt in kleine cirkels rond…

als ik in de spiegel kijk dan zie ik jou jij laat mijn ogen stralen luistert naar verhalen die voor mij belangrijk zijn neemt mijn hand die naar de verte wijst de toekomst druk gebarend prijst geeft mijn lach de geur van lente mee kleurt zomerblosjes op mijn huid ja zo zie ik eruit een vrolijk spiegelbeeld waarin jij de hoofdrol…

ik hief het glas met onversneden hartstocht messcherp keek je me aan fileerde mij tot op het bot vond geen ruggengraat sneed diep in mijn ziel waste onschuld en bloed van je handen er was geen verweer een vriend had mij het mes op de keel gezet na jarenlang droog trok ik weer aan de bel ging voor crime passionèl jij bent gegaan…

ik viel niet op je ogen wel voor je open blik die sprak met mij de taal van de godinnen en danste op je lach die zacht je wangen krulden tot ik jouw lieve kuiltjes zag jij hebt je neus niet opgetrokken toen ik rood verlegen werd maar groette met een warme blik die alles van me wist na al die jaren weet ik nu in jou heb ik…

het was niet het spel van jouw vingers op mijn huid het waren de letters die jij schreef op de deur van mijn huis met het licht van de maan in een woordloos begroeten jij nam de nacht en sterrenpracht mee in je zomeravond entree wij donkerden omarmden stilte als intiem moment in dicht bij elkaar schreef ik op je huid wanneer…

jij zweeft beleeft het bestaan met passionele magie jouw ogen stralen een vitaliteit die het ongeborene wekt je lach danst op het oeroude ritme van liefde en samenzijn je zang rolt golven op het strand uit je warme woorden zee kom neem ons mee naar je mystiek paradijs toon ons dat hemels verblijf…

ik schijn maan op je goudblonde haar zij is in haar laatste kwartier pluk stralende sterren en twinkel het licht in je groen blauwe ogen jij ademt bloemen wijst mij hun kleuren in bedwelmende geuren in het kwijnend licht van de dalende zon kus ik teder je bloedrode mond jij bent mijn hemel en ik jouw heelal onze liefde gedijt…

ik keek op hem neer wilde vaak meer zijn dan mijn schaduw kon hem nooit ontwijken waar ik ging of kwam hij hield mij bij de hand wij groeiden samen op van lieverlee deelden wij wel en wee pas toen ik het licht vond verdween hij langzaam naar de achtergrond toch zal hij ook groeien want het donker doet ons altijd samenvloeien…

het duurde lang voordat ik de deuren opende met uitzicht op het leven na jaren drempelvrees kon ik het uitzicht op volwassenheid niet meer weerstaan heb me erin gestort zonder ervaring met scha en schande werd ik uiteindelijk wijs maar de prijs was hoog in het afscheid nemen van mijn zorgeloze kindertijd nog benijd ik dan…

jij bent op vleugels weggegaan op zoek naar nieuwe einders voor jou heeft alles afgedaan met verte als bevrijder in scheervlucht kijk je om en zweeft over de plaats waar jij niet aarden kon langzaam neemt het cirkelen een eind tot jij in strakke vlucht verdwijnt…

jij genoot muziek wist van symfonie en componeren ik kende enkel maat heb mij bekwaamd in het vak van dirigeren toch waren wij niet voorbestemd om samen te gaan spelen jouw ultiem gevoel had passie en een diepte die mij snel verveelde jij verweet mij oppervlakkigheid als ik de telling in de gaten hield en ik jou corrigeerde…

de koffers vol met dromen hebben zij niet meegenomen hun terugtocht bracht onzekerheid het land zijn idealen kwijt noest zijn ze weer gaan bouwen om zelfrespect te houden in nederige jaren konden zij uiteindelijk het wirtschaftswunder klaren toch speelt altijd het oude zeer wanneer komt nu de derde keer…

het is de stilte die steeds leger wordt de spanningsboog is nu gevuld met heroïek en het romantische gebulder van kanonnen het moordend vuur en desillusie van verloren slagen zijn vergeten de echte pijnen van hun sterven willen wij niet weten het is de stilte die steeds leger wordt omdat vrijheid alle ruimte neemt de doden zijn geteld…

weer wordt het graf geopend luiden klokken hun herinnering de geur van oorlog ruikt naar vroeger met sporen angst erin de zwijgende minuten waren uren voor een kind niet uitgesproken woorden bundelden saamhorigheid in menig vaderlands gezin maar de betrokkenheid wordt langzaam sleets na generaties van herdenken is het doden wel geweest…

had de golven niet verwacht waarmee je mij zou overspoelen zij bekken schuim met zinnen die mij kwetsen in gevoelens hoog van de toren blaast jouw koude wind mij woorden om de oren ons voetstuk wordt gekraakt door emoties die zijn losgeslagen toch samen door het oog van de orkaan jou laat ik nooit gaan…

ik heb over hoofden gelopen het bieden en loven gezien de kleine tragedies van hopen en kopen het moeten laten misschien inhaal en hebzucht verstolen in lach stiekeme vreugde als de koper toch hapt het feest is geweest het plein bijna verlaten de rotzooi voor ieder te rapen plots klinkt de kreet van een kind dat in de troep zijn…