Alle inzendingen van wil melker

daal af langs stenen die nooit zon hebben gezien waarvan de kleuren eeuwenlang verdronken zijn totdat de bron wegviel er vloeit geen water meer dat barsten vult het ongeduld van dorst bestrijdt pas op de bodem zie ik dat de wel is opgedroogd in waternood moet wiggelroeden naar de nieuwe loop haar richting geeft mij hoop…

zij hebben alles uit de kast gehaald voor de finale afrikaanse trommels zwiepen ritme de slagsectie gaat mee pauken donkeren roffelend spektakel tot de hemeldeuren open gaan maar het mooiste moment is niet de laatste tel de stilte die volgt is dat oorverdovend wel…

zijn handen zijn van hout het stoffen lijf lijkt eeuwenoud geknakt ligt hij te wachten op de eerste die hem ziet met opgewekte ogen een blijde lach maar ook vaak tranen van verdriet hij was mijn kameraad we deelden alles samen mijn laatste toeverlaat ik heb hem opgepakt wil hem nooit meer kwijt mijn jeugd in onafscheidelijkheid…

iedere lente wilde ik weer groeien naar het licht hoger de vrijheid ontdekken in blauw en het groen van mijn blad maar elk jaar werden mijn takken gesnoeid zij wilden breedte en bloei mijn vruchten zo voor het pakken geen wilde takken ben geknot in de groei van talenten een boom in het bos van dezelfde enten…

het was een vreemde die mij de hand reikte de ogen opende ik dwaalde op gebaande wegen in het doolhof van de keus kon de kudde niet meer volgen liep de herder straal voorbij hij was de rots waarop ik strandde toen ik niet verder kon liet mij naar de rust van binnen kijken voordat de stress begon heb zijn hand gevat wist…

heb schraalheid zien groeien op kale grond glas met handen gebroken in bloed dat warm vloeit gewanhoopt in pijn aan ons samenzijn geschreeuwd van ellende zonder geluid ooit zal jij bloeien jouw lente komt van diep binnenuit…

ze kijken me aan verbaasd en geschokt maar ik weet dat zij later mijn woorden ten grave zullen dragen het geluid van passie en gevoel in rook laten opgaan en aan de stilte van mijn as geen boodschap hebben…

hadden elixenmengers leven en dood in de hand gebeurde koken van kruiden met magie en mysterie alleen in het oeroude land of zijn de zoekers naar cel en de genen de ontdekkers van heden waar alchemie ooit de weg voor bereidde lijkt het einde van lijden in zicht…

heb de lijnen van je gezicht getekend met potlood in zwart wit je leven geschetst de diepte van gevoelens kan ik niet bereiken littekens schaduwen hun donkere tijd jouw pijn zichtbaar op papier is voelbaar hier…

je spint de stukjes wol die jij hebt vergaard langzaam draait de draad in kleuren van de dag jouw hand bepaalt de dikte in het strelen een enkele breuk is snel te helen zonder druppels bloed je zet de klossen op een rij klaar voor het weefgetouw maar als ik door jouw handen ga zet je mij altijd vooraan…

in ontwaken slaan gedachten hun vleugels uit wieken als kleurige vlinders van bloem tot bloem buitelen in zomerse wind naar het licht drinken het nectars aroma in tijdloze rust laat je dromen niet slapen maar met de dag kennismaken…

uit scheppers hand kwam in harmonie het paradijslijk land in hoogmoed groeit het eerste virus van de mens snel volgt bloeddorst moord en doodslag als woekerend gezwel de grauwe schaduw van misplaatst geweld bezoedelt het bestaan waarin de mens de rol van kanker is gegeven in een dodelijk samenleven hij is het ultieme kwaad…

jij speelde met lieflijke dromen een lach rond de mond ogen gesloten vingers op zoek zonder te raken wilde uit vluchtig een mooie romance maar ontwaken regende druppels in wekkergeluid nog even danste jouw sprookje haar lentebruid…

zij hebben kaarsen gebrand gebeden in wierook verpakt langs pilaren omhoog laten kringelen geknield en in deemoed hun ziel laten zien in het donker van leven naar licht maar de devotie is weg het is een gebouw getooid met de luister van vroeger voelt nooit meer als thuis waar het warm was van zonden in het lijden aan pijn en emoties…

jij hebt je hand op de stenen gelegd die ik wilde werpen merkte het groeien van woede en wanhoop leidde me af naar een ander pad dat rust aan ons gaf wees mij het nieuw perspectief van gezamenlijk leven wij hebben die stenen gebruikt voor de bouw van ons huis…

de dagen zijn voor jou geschenken ontwaken met een lach na een vaak rusteloze nacht je eigen dingen doen volgens vaste rituelen het staan op eigen benen in wankel evenwicht de liefdevolle handen zijn hun werken niet verleerd van baby tot groot kind zij hebben alles geprobeerd jouw ogen blijven hen verbazen in bewondering hoe jij…

zoek al zo lang jouw waarheid in sluiers en draperieën naar het echte van woorden en zinnen vol passie en vuur brand ogen en vingers aan de verblindende kleur op je doek pas in glas heb ik je ziel voorbij de bodem gevonden jouw flonkerend kristal scherfde na vrije val dwars door mijn hart…

heb je hand gepakt met vingers warm van verlangen hoorde je adem voelde de slag van jouw hart keek in je ogen waar wij elkaar wisten tot aan het diepst van je ziel maar woorden konden de stilte niet overbruggen die er tussen ons hing zelfs tranen wilden niet stromen in een bedding zonder geluid…

ik verdwaal in de krant terwijl pagina’s schaduw omslaan in kapitale letters berooft nieuws zich van bestaan met knusse stukjes kom je in de wijk en thuis bij buren naar criminelen kun je besmuikt in de rechtbank turen een blad vol zinnen waar ik morgen weer opnieuw in zal beginnen…

je hebt me flitsen getoond stukjes leven op jouw pad handenvol dromen gegeven waarvan ik er één in mijn armen had mocht diep in je ogen de sprankeling zien van je ziel jij liet je kussen toen ik als een steen voor je viel maar zijn al die momenten de vrouw die jij bent want in je lach schuilen raadsels die ik nog niet…

heb wolken uit elkaar geplukt wind opgedeeld in vlagen kon warmte van de zon niet meer verdragen ben naar de nacht gevlucht in anoniem een vrij bewegen kom in stilte slechts het donker tegen heb mijn jas al uitgedaan nooit zal ik meer naar licht van dagen gaan schemeren zal mijn leven zijn klaarheid doet in openheid mij…

je was de laatste tijd wat stilletjes iets langzamer ter been keek vaker om je heen liet het leven meer passeren dan zelf iets te proberen pas gisterenavond werd je ziek zorgde voor paniek vandaag gescand maar hulp mocht niet meer baten een tumor heeft de milt en lever teveel beschadigd zacht ben jij ingeslapen de lege…

de beelden zijn weer buitenissig niet opgeslagen in de catacomben van zijn geest nog trekt hij aan de touwtjes zijn zij als pop de cast van zijn autistenfeest ieder opgaand in het eigen spel gebonden aan het kruis dat in zijn wereld huist tot de lijnen breken chaos in psychose heerst realiteiten zijn vergeten de beelden…

het is jouw lach die lente maakt en alles doet ontwaken stralend in een blij gezicht met ogen die je raken het ondeugend puntje van je tong vraagt een subtiel ontmoeten om het zachte rood van zomers zoet langdurig te gaan proeven…

een waterval woorden stroomt naar zee op oeverloze vakantie geen kanalen geulen en bedding maar in vrije expansie nog is er wind met zijn vlagen draaien en hozen buitengaats komt er rust in de golvende letters dichters vissen naar stilte hebben soms beet maar om te scoren moeten zij poëzie laten horen in hun leefnet…

ik heb je niet gekleed met wat de natuur je geschonken heeft jij groeide op tussen maan en sterren onder de zon danste jij je leven in woorden ben je al vereeuwigd op het doek aan de wereld getoond het is onze muziek die ademloos boeit in liefde die dag en nacht groeit…

jij laat stilte spreken geeft in lichaamstaal de woorden aan met ogen lettergrepen door mimiek kan een gesprek ontstaan jij schoudert onverzettelijkheid recht je rug in afstand nemen open handen altijd klaar om warmte weg te geven je stem is luisteren een dialoog in liefde fluisteren…

als klaver vier wolkt geluk de hemel blauw ploegt rijkdom door het arme land haar nieuwe voren mannah uit de hemel wuift met dikke aren in het koren maar herfstig sparen was vergeten toen winter zich liet weten de klavers zijn bevroren geluk is geen lang leven meer beschoren…

bij jou zit alles op zijn plaats nergens een vage vlek je woorden paarlen een ketting liefde en vertrouwen ogen bloeien wilde bloemen die zomers van mij houden handen strijken plooien glad verjongen alles wat ik had je lichaam is mijn huis alleen bij jou voel ik mij thuis…

zie je handen woorden zwaaien uit je lichaamstaal vingers letters schrijven in een schrift dat niet bestaat jij kleurt zinnen met je ogen en vult strofen door een lach in samen dichten zonder spreken klinkt poëzie van hart tot hart…