Alle inzendingen van wil melker

heb je kunnen houden houd nog steeds van jou jij bent oudjaar maar ik blijf bij je ook in het nieuwe jaar houd ik van haar…

schreef een vlucht meeuwen op zwart papier nu zijn ze weer hier als raven in de sneeuw zonder sporen geland weg van zee en het strand maar ik wil ze zien vliegen nog ongelijnd op een blanco a-vier…

het ijs is niet gebroken maar aan de kanten welt water langzaam op de gladde vloer waar warm en koud ontmoeten kraakt het in de voegen pas na de eerste streken is onzekerheid geweken dan zwiert in ronde draai de dans uit een lang vergeten slag…

een streek van haar penseel laat een wereld verdwijnen haar doek laat het heelal in drie dimensies verschijnen geen lijst kan haar onpeilbare diepte begrenzen is zij mens of de godin van onze niet bereikbare wensen…

zacht zingt het jingle bells door dennengeur uit stenen met een ecokeur de natuur is niet belazerd de kluit krijgt regelmatig water geen kaarsen in de boom maar licht gesluierd met groene stroom een stal met dubbel glas spuitbussneeuw zonder gevaarlijk gas een koude witte kerst die ons nog lang zal heugen alleen de co2 uitstoot…

de weg naar kerst in uitgebaat door sterren van de straat een stal die leeft wordt nu verboden door menselijke goden kribbe en het kind zijn curiosa en antiek voor wie ze vindt wij etaleren slechts de buitenkant in pracht en praal de boodschap die om vrede smeekt is een diep weggestopt verhaal…

je weet weer schaduw te waarderen niet als keerzijde van licht dat donker geeft maar in accentueren voelt de kleur dat zij echt leeft alleen op het randje van bestaan en dood geeft zij zichzelf bloot…

heb de trollen niet gewekt de smidsen laten loeien of het staal geplet daar waar naamloos hoog roodgloeiend zijn agressie spuugt weet ik me in het dal waar volle maan de elfendans in uitvoering ziet gaan nog is de boomgrens ongeschonden maar de confrontatie is nabij het naast elkaar bestaan is door klimaatverandering gedaan de…

heb je overladen met de mooiste parfums kristal verpakt een goud geschepte orchidee uit het hooggebergte nam ik mee het amazone woud gaf mij voor jou het zeldzaam lotusblauw maar het meest exquis is als jij opduikt naast mij uit zee de zilte geur die zonnebrandend kleurt als in het paradijs…

heb mijn atelier aan huis met hoge ramen op het noorden witte muren stimuleren het gebruik van kleur op grote doeken ik kan het maagdelijk moment van exposeren niet doorbreken de twijfels zijn te groot om kunst aan het publiek te geven dwaal verwonderd langs mijn schilderijen zal ik me ooit van die angst kunnen bevrijden…

liep de heuvel af naar een dorpje in het dal een kerk en wat huizen de toren in verval geen mens te zien onder het groene loof van de platanen een deur staat aan ik zie het leven gaan en treed naar binnen zet me neer als gast ik werd verwacht de maaltijd gaat beginnen stilte lijkt de spijs naast brood en vis gebroken door…

ze reiken strak omhoog de torens van verlangen maar in hun fundamenten nestelen de slangen naast wierook pracht en praal buigt deemoed schouders in gezangen sluw strijden serpenten om macht in de gewijde stilte van de wandelgangen…

het uitzicht oogt hemel blauw in wolkfestijn de tuin kleurt meerjarig rood in winterse borders het huis is warm en licht door de lach in je ogen maar de kelder is gesloten met stenen uit verleden de specie brokkelt in een nieuwe wind we hebben alles open gebroken zonder fundamenten te slopen toch zal het nog jaren…

heb je geen bloemen gegeven geknakt in hun bloei jij wilt het leven samen voor groei niet in langzaam verval heb je mijn handen geboden warm hart en een lach zag het ja in je ogen de kus kwam niet onverwacht…

het vallend blad is gehard onkreukbaar door regen en vorst wat in een speelse lente begon volwassen werd in zomerse zon tot vrucht kwam en rijpte in kleurrijke herfstige dagen ligt star in het wit bevroren maar haar sporen worden weldra geboren…

zag je vingers van mijn handen glijden als tonen uit een melodie zinnen braken woorden stokten in het lied zonder muziek weer gescheiden wegen in de zaal van leven met stilte als publiek…

zacht neuzelt de tv in analoog zijn dagelijkse soap zelfs digitaal heeft alle scherpte verloren in nieuws dat niemand kan bekoren de eenheidsbrij die over u en mij wordt uitgestort toont ons cultuurtekort is er nog ruimte in communiceren om van echte mensen iets te leren of nemen wij genoegen met het brood en spelen in een…

helder staat de ster en zo dichtbij nog frank en vrij als toen een klare nacht de stal bepluisd met wol van schapen die buiten slapen winters aangekleed naast herders en hun vuur de schreeuw van het geboorteuur klinkt weer universeel het hemelse geluid brengt liefde en de wereld hopelijk iets vooruit…

nog was mijn schilderij niet af er bleef iets dat ontbrak ik componeerde kleur en vorm zo dat het de juiste tonen gaf de hardheid van mijn messen kon ik slijpen aan de rots maar in de horizon van lucht en zee kreeg het pastel de wind niet mee heb de ziel erin geblazen zij bracht beweging terug een magisch verfstreekje op de…

mag ik naar het zachte sneeuwen in je ogen kijken de rust begrijpen die in hakende kristallen naar beneden glijdt een witte deken over het donker van je ogen vlijt zodat zij glanzen als het eerste lentelicht hun nieuwe kleuren bloeien in je mooi gezicht wil melker 10/12/2010…

wit sluierde langs muren golfde en danste in een maagdelijk feest jij bent er geweest deelde het hemelse kramen van plezier kleurde uit licht nuances in begroeten ontmoeten van leven dat brandend pigment gaf aan het intense nemen en geven zacht sluier je weg danst in het wit van de muren je oneindige uren…

mogen vreemde ogen dwingen in afhankelijk zijn kennen baarden en sluiers slechts het ware uit de woestenij oog om oog is niet van deze tijd strijdt tegen alle menselijkheid toch dient de linkerwang zich niet van harte aan als rechts geslagen wordt vergelding doet weer opgang als deemoed is vermoord…

het was geen dooien maar ontwaken weer even ademhalen na het winterslapen vogels horen fluiten in de onderkoelde wereld buiten een warme leven stroom die ons meevoert uit de eerste lentedroom…

bruggen zijn gebouwd tunnels gegraven bergen geslecht dalen gevuld in een leven vol dagen was het ravijn wel zo diep en het graniet onbegaanbaar bleef de rivier in al die tijd echt onbevaarbaar mogen wij wel de aarde trotseren of is leven van elkaar leren…

ik zie je niet maar je bent wel bij me voel je in de druppel regen op mijn kin hoor je in het vlagen van de tegenwind jij zet mijn stappen naar jouw huis je blonde lach bereidt me al een warm thuis…

in samen klinken gaat ons geen toon te hoog wij componeren dirigeren in een lieve lust stemmen steeds beter af na klein improviseren ons applaus is stilte als de echo is geweest een feest dat wij in rust en a capello vieren…

ik heb het rode boek gelezen van sinterklaas in een onachtzaam ogenblik vond ik mijn naam gouden en zwarte kruisen keurig op een rij het leven van afgelopen jaar ging mij voorbij tot een witte hand verscheen de vinger wijzend op het boek een donkere stem vertelde mij het zit met jou wel goed heb nu een eigen exemplaar…

krakend lossen schotsen in de warme onderstroom die opwelt uit de diepte van je hart scherp snijdend jaagt gedachtenwind het kruiend ijs weer vast nog wakken de emoties hun open donkere pijn laat je niet bevriezen juist in barre tijden moet je open zijn…

als nachten zwarter worden door gebrek aan licht dwarrelt sneeuw in maagdelijk wit haar donzen deken brengt kerst met ster en goddelijk kind een stralend welbehagen knalt nieuwjaar het uitbundig zwart in alle kleuren weg de langste nacht is afgelegd het licht lengt nu de dagen…

jij stak je hand uit maar ik kon niet aan jou tippen keek naar je op ogen en je blonde lach die zonder voetstuk was nooit heb jij neerbuigend over mijn knievallen gedaan of mij het gevoel gegeven van om de vinger winden ik ben zielsgelukkig met jouw welbevinden…