Alle inzendingen van wil melker

jij had alles mee een leuke kop het strakke lijf ogen die je lieten zweven in een warm contact open handen om te geven wat je nodig had charme zonder flirt in kameraadschap voor het leven je liefde was op voorhand al aan je vriend vergeven…

zag in je lach het lichte onbehagen kleine vragen niet durven praten met armen reiken naar de appelboom het rood een droom te hoog handen altijd open maar je vingers nu gesloten in behoedzaamheid je ogen draaiden er omheen de hete brij het misverstaan van jou en mij we zagen samen de kleine vragen onder ogen heb de appelboom…

vond op zolder een lappenpop in een kartonnen doos gezicht versleten door vele jaren het knuffelen vergeten heb haar opgepakt de kleding weer op orde gebracht samen gepraat de tijd heeft stilgestaan niemand had haar aangeraakt nu in een nieuwe wereld vol vertier kijkt zij bedroefd er is niemand om te spelen hier…

ik mijmer wat laat de wereld draaien volg het gewoonte pad ineens zien mensen me niet meer is geen ontwijken ze lopen dwars door me heen zonder op te kijken raken me voel het diep van binnen maar kan niets beginnen ben lucht voor hen maar zonder kan ik ook niet leven dus ik besta en ga gerustgesteld weer verder op mijn pad…

leeg en wit is de vlakte ontdaan van alle opsmuk en waan een straffe noordooster haalt uit met ijzige adem vaal schijnt de zon een gelig winterlicht waarin warmte wordt gemist een schaatser tart de elementen krast langs het riet voorbij blik op oneindig een gedachte in de kop de elfstedentocht dan zegt hij stop…

je weet van glas het breken van herfst de vrucht en luchten in rood van leven nemen en geven gebroken door dood je weet het licht dat er was dovend tot zwart…

ik wil dwalen in jouw bos bomen zien in stammen bladeren die losjes hangen verloren in de top lichte banen zon raken schaduwen op aarde spelen met het tere groen uit duizend lentejaren ik ga met jou het voorjaar kleuren in je blik de bosrand langs het land voor jou weer wijd geschikt je bent verlost van alles een vinger van mijn…

heb stenen geraapt op onbegaanbare paden om hun vorm en kleur ze spraken me aan warmden mijn hart met energie uit verleden ik kende de grond zocht leeftijd en naam uit de historie tot heden het verstaan van elkaar werd uit magie geboren zij spraken verloren woorden…

de heuvels waren rond en vriendelijk de beek al wat bejaard een trage stroom in lichtend zand cipressen aan de oeverkant ik vond je in de warme wind eenzaam tussen rank en druif jij zonnebloemde als een kind voorover in een lome wuif bloeide waar de tijd was stilgezet een open hart in zongebed…

ik wil bouwen geen ruïnes schonen op een al doorleefde plek een nieuwe stek daar verrijst mijn kathedraal zonder pilaar en heilige graal geen glas in lood en zwaar berookte muren vrijheid gaat weer eeuwig duren het zelfdragend dak wisselt steeds van blauw naar zwart met vage wolkconstructies de muren transparant uitgevoerd in seizoengroen…

het is pijn een plekje dat er niet hoort te zijn soms weg door vergeten niet meer willen weten maar stralend terug op momenten van ontspanning en rust vangt mijn gedachten met een hand vol onbestemde angst pijn om te leven te moeten doen wat hoort in verwurging door het morele koord…

zag de herfst in haar ogen oplichtend in de lage zon haar schouders licht gebogen vingers stram en krom de zachte stem vertelt verhalen van hoe het vroeger was stofjes dansen in verdwalen vandaag komt er niet aan te pas zij oogst herinnering in vorm en kleur maar haar winter staat al voor de deur…

heb in muren je naam gekerfd mijn mes geslepen op bomen het hart gesneden met pijlen doorboord godvergeten veel van je gehouden jij hebt me niet gehoord mijn liefde werd stil verdronk in de zee van jouw woorden mijn golven sloegen stuk in de drukte op strand als los zand liet jij mij door de vingers glijden naamloos op…

ontmoette je in kleur je regenboogde licht parelde in het web gesponnen in de morgen dagfris in zachte bries je dauwde zo lief viel en raakte de aarde met een spetterende zoen maar het rag glom nog door je lach van toen…

zag je gebaren een vragende hand vingers gespreid je stem klinkt verloren dat wat je was ben je kwijt oogt nog vol twijfel hoopt op een wonder maar verdriet kent geen tijd heb je schouders gepakt in een woordloos omarmen er bleef voor ons geen respijt…

ik kreeg een hand terwijl je ogen van de wereld waren een ander universum zagen door de blauwe nevels rook je opende en toch in koel afstandelijk kwam onverwacht de schok je verkilde in lichaamstaal verschroeide me met hete zonnewind heb de sterren in je blik zien doven jouw apocalyps kom ik nooit meer te boven…

met stukjes licht hebben we samen gecreëerd een zon om in te leven de eerste vonk die oversloeg bracht warmte en kleur in roze woorden zijn wij altijd blijven zweven in een universum dat de andere wereld buitensloot een gebaar het wenken van de ogen elkaar moeiteloos verstaan niet tijd en plaatsgebonden straalt onze zon geluk…

vandaag vond ik een lach in de kronieken van liefde verwijderde spinrag met tijd zag blijdschap en openheid bladerde terug las scherven geluk in een eindeloos verlangen een bloem nat van tranen verwelkt zonder kleur slechts de geur was op het blad blijven hangen de lach van vandaag is de vraag naar het nog ongeschreven wit…

zie je sporen op het herfsttapijt een zacht geritsel als blad zich weer ter aarde vlijt hoor je in het merelfluiten dat in eigen melodie een territorium gaat sluiten voel je in de wind die kil doordringend de roze wolk verjaagt zodat de schemering vervaagt en dan je lach haar warme gulheid danst in het ochtendrood eindelijk geef…

het marmer is versleten door zondaars en gebeden pilaren aangeslagen met roet van duizend kaarsen vroomheid vibreert in tal van devote blikken aflaten tellen als de mens meer heeft te schikken maar als het orgel hemel speelt de mens het aardse vergeet dan leven de heilige beelden is god weer terug in het heden…

koud is de muziek die in wind sneeuw door de herfst jaagt mijn composities laten dansen op ijzige voeten gehouwen in steen waaruit eonen geleden het vuur verdween de zijkant gewit door koude muziek kaal de kant die echo geniet…

wij hebben bloemen geplukt uit borders van vele jaren zijn het pad gegaan ondanks obstakels die ons vertraagden het uitzicht genoten op knieën gekropen als de doorgang stagneerde leerden elkaar en onszelf waarderen in steeds weer proberen maar nog is de plaats niet bepaald waar onze bloemen worden gevaasd…

storm maar en bulder ongebreideld door het want touwen strak gespannen zeilen bolle wangen de mast houdt stand tot overdwars een lange roller de balans onderbreekt en onverwacht de mast afknapt de tuigage het begeeft stuurloos in de wind toch vol vertrouwen het casco is behouden…

er knapt iets en je valt cirkelt kleuren op de wind vult het herfsttapijt met donkerrood het is geen sterven en of dood jij die groen ontlook in lentes eerste zon en naar de zomer groeide de bloemen ruikerde in volle zon hun vrucht beschermend weer omsloot het donkerrode sluiten geeft jou de levensrust om als voorjaarsgroen weer…

nat lichten schaduwen op van het wegdek etalages spiegelen hebzucht te kust en te keur guur waait de wind door het tochtgat van geld na zes rondjes proberen lukt het te parkeren tussen kale bomen bladeren gratis verstrooid slechts poenige mensen warmen de winkels ons kent ons meer dan ooit…

wil landen maar de kust is verdwenen een eiland met rotsen en puntige stenen geen pad dat me voert naar een veilige haven branding en golven alleen in de kou wie werpt me een touw…

nog hangt de druppel aan het glas het zacht bouquet laat dromen proeven voor de slok heuvels wijngaard en chateaux de houten kisten als cadeaus vuur vlamt fonkelend in les grands crus de glazen hoog geheven een proost voor mij ben al twee jaar bij mijn watertje gebleven…

hij laat ons de stilte verwonderd leegte met werken gevuld raakbaar eigenwijs ongenaakbaar in scherp formuleren altijd jong erudiet en belezen zijn jeugd zat wat tegen flamboyant in optreden het lichte narcisme was deel van zijn flirt met ons heden in de wereld van mensen gaf hij zich bloot in geschenken waarvan hijzelf het meest…

wilde zo graag een heilige zijn gedragen worden met baldakijn goedheid stralen uit handen en ogen de voeten gekust in deemoed gebogen een kathedraal met mijn naam missen en wierook tot meerdere faam maar het vlees was zo zwak en mijn zonden te groot was aardser dan hemels helaas te klein voor die troon…

je wist me op te rapen uit de goot met handen die enkel geven kenden bedaarde stemmen in mijn hoofd zonder te verdoven mijn eigen geest kwam schuchter in de stilte boven samen hebben we de ruimte afgetast om naast elkaar te leven zonder chaos delen ze mijn hoofd dat hebben ze beloofd…