Alle inzendingen van wil melker

overrompelend speelt muziek woordloos verlangen melodieën komen nog voor het horen uit het diepst van mijn hart tranen zijn de pijn van ervaren hoe ongrijpbaar dichtbij geluk kan zijn…

heb bloemen gebracht op je graf jij liet het regenen om verdrogen te voorkomen nog staan ze daar in kleurige pracht ik wacht tot je komt uit jouw donkere nacht een straaltje zon laat het blond van je haar weer oplichtend dansen hoor nu je stem in de lach die je schenkt met het blauw van je ogen voor even bij mij in een…

op het doek staan de kanttekeningen van jaren geschetst in zwart wit dagelijks leven heeft de lijnen vorm gegeven in het verstrijken van tijd van pastel tot in de donkerste kleuren spreekt het emotionele gebeuren pas als de dood arriveert wordt het doek door twee lagen lak gefixeerd…

vandaag alle rouge en schmink van de wereld verwijderd kostuums en decors weggedaan naturel aan het werk gegaan maar ontmoette slechts vreemden in een onverstaanbare taal gaf kussen op gevoelloze wangen schudde handen in weggooi gebaar geen kleur te ontdekken in het grijze circuit dat uniek zijn ontkende er is geen toneel in…

ik veinsde stoïcijnse onverschilligheid voor het strelen met fluweel wist de tegendraadse vleug haar verboden deugd de zoete geur van bloed de vorens donkerrood legden in tekening de ingehouden passie bloot ik was geen slaaf aanbad haar slechts met de oprechtheid van mijn lijf liet haar domineren tot de rollen keerden ik eindelijk…

ik woog een handvol donker was zwaarder dan ik dacht leek op een klein probleem waarvan ik er vele had geschoven naar een kamerhoek die in het duister lag verborgen voor de ander die mij als optimistisch zag het is te zwaar geworden voor de schouders die ik heb moet gaan delen aan jou vragen ook een stuk te dragen…

zij kleurt als lente en zomer de bellefleur in mijn hand is priller dan groen van oases in het brandend bruingele zand weerbarstig als rots gespleten door watererosie van ijzige trots danst als een kind dat in nieuwe dimensies haar speelruimte vindt zij is mijn eerste viool klassiek maar ook modern en frivool…

je sminkt gezicht met ogen en je huid is naturel lippen zijn de koren naast het orkest in lichaamstaal kleedt je met muziek uit duizend instrumenten gebaart het licht en breekt met vingers kleuren op decors danst bevallig wat emoties met als partner het publiek jij bent hun diva in de grote kunst applaus brengt jou het…

de zon is dood de aarde een sintel in blauwgloeiend rood de laatste vogels zijn gevangen in paars glasgordijn de maan verschimt in zwart aanwezig zijn de schepping is teniet gedaan het nirwana de ruimte ingegaan de zon is dood toch zal de mens weer opstaan in een ander morgenrood…

er waren handen aan het bed kussens recht gelegd zag ze in verschonen mij lieten ze dromen een glas werd neergezet het ander meegenomen ze kwamen en ze gingen weer in dagelijkse sleur mij kenden ze niet want ik was ziek mijn naam stond op de deur…

het was zijn hand vragend in gespreide vingers reikend naar houvast en steun in onverwacht afhankelijk zijn de pijn van trots stil verborgen in ogen vol zorgen nog speelt de lichte humor in zijn woorden met de ernst van nu maar het besef van eindigheid klinkt donker in de stilte van ons samenzijn…

in een vlucht witte vogels cirkelde zwart ze doken en bogen dezelfde sierlijke lijnen het enige dat hinderde het wit ontbrak maar in de lucht en op de grond staken ze af vervlogen in de tijd de vlucht was kleur en charme kwijt…

drijf maar mee langs blauwe luchten spreid je schaduw uit ritsel bladeren met zachte zuchten tot een lommerrijk geluid golf het water als de zee haar stranden kust sneeuw de gletsjers tussen bergen gun rivieren even rust deel maar in het leven om je heen je staat op deze aarde nooit moederziel alleen…

in het uitzicht wenkt de verte om te gaan weg van het orkest uit de symfonie mee op ijle tonen naar waar de paden raken in symmetrie van het bestaan nog neem je schaduw mee uit lengte van de dagen stuwt zee haar golven zonder vragen ga in het reiken naar de einder ook jezelf voorbij pas in afscheid nemen en ontmoeten…

het glas heeft in kristal van haar scherven verteld hoe sierlijk lijnen bogen licht braken in de zon toen evenwicht nog transparant de kleuren schitterde van kunst de val in het ongrijpbaar zijn gebroken tot de laatste lijn in tonen die op marmer nog probeerden als kristal te resoneren…

ze botoxt strakke lijnen langs haar mond weer rond vult rimpels tot egale huid bant kraaienpootjes uit de lifting komt eraan borstcorrecties zijn gedaan je kijkt haar in de spiegel aan heeft die vrouw wel ooit bestaan…

ik voel je al van binnenuit een vlinder die wil vliegen niet opgesloten in de spanning van een zachte buik jij slaat je vleugels uit wiekt van bloem tot bloem op jacht naar het ultiem schakeren van kleuren om het leven in al zijn volheid te proberen eet maar uit mijn hand jij de primus inter pares uit het vlinderland…

in jarig zijn wordt de sarcofaag van leven geopend op het altaar door de schouw worden jaren afgerekend processies schrijden langs met goede gaven woorden en gevoel je oogt nog goed maar de stoet vrienden neemt langzaam een eind voordat de vaandels zijn gestreken wil ieder nog jouw netwerk delen…

mijn kathedraal bepaalt nog niet het weidse vergezicht heb nog geen heiligen op voetstuk bij het altaar neergezet wel heb ik delen van mijn leven gebrandschilderd in glas kleine ramen laten zien hoe mijn jeugd in vroeger dagen was pas later kwamen rust en statigheid in wierook en volwassen zijn maar het liefst werk ik in de…

de lach heeft zich vermomd verliest in minder open zijn de warme kracht ze zit van binnen als de auto groter is dan die van buren verderop glimt als een ander overkomt wat jij jezelf nooit hebt toegewenst heimelijk omdat jij altijd beter bent dan vrienden die jij hebt gekend we deinen op plezier maar zelden golft nog een…

je ogen pakken ons niet meer en dat doet zeer jij die vroeger meester was in spreken zonder woorden schouders iets naar voren gebogen is je rug je wilt nog gaan maar je onzekerheid geeft geen bereik jouw wereld is een eiland in de drukte van bestaan hoe lang kun jij de oversteek naar ons nog aan wil melker 10/10/2010…

ze wist het donkerrode licht op een altaar vol geheimen wat snaakse vormen de geur van leer voelt zoete lust door pijnen in het tabernakel van lichaam en geest de zweep die ultiem verlossing geeft door het zachte strelen van de warme huid een eerste slag klinkt schrijnend luid pas als de meesteres haar litanieën heeft gezet kust…

uit een schatkamer van beelden dansen dromen en sprookjes hand in hand op muziek van lang en kort geleden klinkt in woorden en gebeden hun gezang ze kleden zich met kleuren die spotten met gewoon in alles bruist vitaliteit breken alle banden voelen zich niet meer gevangen in het ontstijgen van de werkelijkheid laat ze komen…

ik schreef met potlood een sprookje onderstreepte met zwart wat al echt was jij las in contrast alle kleuren blies leven in vorm en figuur met vlammend vuur legde de ziel bloot van fantasia’s schoot dit sprookje leeft omdat u het deelt met uw geest wil melker 07/10/2010…

scherp glijdt het mes langs het touw nog strelend de snede komt onverwacht fel door vezels die rafelen uit draaiende kabels hakkend op weerstand bot snel het lemmet pas als de rafels gaan krullen zal de kern zich onthullen…

ik nam wat nacht hield hem tegen het licht hij was niet de moeite waard om wakker voor te blijven…

je staat te dralen op je voet het hoedje tegen zon en regen koketteert je goed in het gras een madelief nog niet vertrapt je cirkelt stilte en verleden om je heen praat tegen me eline je bent toch niet van steen…

mag ik als wildwaterbeekje sprankelen tussen jouw oevers als wolk voor de zon jouw schaduw delen onder je voeten mijn grint horen knersen als je zacht over mij loopt de lach op je mond zijn tussen verrukkelijke lippen de blik in je ogen met liefde betoveren mag ik je hart voor altijd…

mag ik je mijn veldboeketje geven met sprankjes vitaal leven een toefje ritselkruid met paardenbloemensap voor ongerechtigheden van de huid een slinger madeliefjes geknoopt met jeugd twee rode hartendiefjes wat bella donna tegen helder licht verzacht het ochtendzicht mijn veldboeket bloeit zomerzon is puur een gift voor ons van…

hij hapte zand in de woestijn liet toen zijn kamelen de toeristen dragen beantwoordde hun vragen over piramides en de koningsgraven maar even verderop staat op de rots zijn nieuwe huis in het groen van de oase zijn kamelen zien geen onderscheid alle mensen zijn gelijk hij hapt zand met dollars in zijn hand…