Alle inzendingen van wil melker

kende je gezicht in je ogen was de wereld ontwricht pakte je hand maar kon jouw gevoel niet bereiken sprak onze woorden de zinnen gingen als wind langs je heen zag je verstijven paniek in kramp de overhand krijgen jij gaat verliezen mijn klein hoopje mens alleen op een wereld die jij niet kent…

ik wil de bal en alle ogen aandacht overal met schijnbewegen passeer ik spelers die met lege handen staan plotseling leg ik aan maar zie de bal ver overgaan dit schot had niet gemogen ik ben de foute egoïst koppen kranten naar alle ogen…

je hebt je met schaduw gevoed geleefd van contrast tussen donker en licht bent de strijd aangegaan op het schemeringslagveld grijze glinsters gehaald uit zwart en het wit maar ze doofden in donker verkoolden in zwart pas toen jij wit overwon kwam licht van de zon in je hart…

je zomert zacht tot rijke oogst na volle lentebloei de vruchten rank en groen veranderend in rood na rijpingsgroei je toont het vuur van zon in blossen op je huid maar achteraan hangt toch mijn lievelingsfruit een strijdster die pas langzaam lijkt te kleuren de schaduwpeer die in haar laatbloei het lekkerste zal geuren…

jij bent de hoge boom der liefde vang wind mijn kind en spreid je takken uit bent al voorbij de schaduw van de hoogste struik reikt als eerste naar het ochtendlicht met je nog maagdelijk gezicht ontvouw het prille groen laat de oogst maar komen van bloembevruchte dromen…

je speelde in je gouden kooi het luchtballonnenspel frivool blies je gedachten op en kleurde ze heel fel hield de touwtjes losjes in de hand ook al sprongen vormen uit de band liet ze gaan op het moment suprême ze knalden zonder gêne in je gouden kooi…

er dwarrelen schaduwen langs de zon handen die ik niet kan grijpen ogen die me mijden in neergeslagen blik of afgewend gezicht helder waren wegen kleurrijk de contacten en warm de harten totdat schaduw viel de zon verbleekte en de kou opkroop ik had mezelf bloot gegeven in het licht van een verboden leven wil melker 27/…

heb de hitte gedragen van lange dagen zonder schaduwwind nog ploert de zon roodkoper in het ondergaan hangt warmte nachten aan pas in schemerkenteren is er het ogenblik dat hitte zwicht voor de nieuwe dag de eerste frisse lach van het ontwaken de ramen open maken tot de explosie licht intenser wordt het zonnevuur je lijf en lendenen…

waar lans en speer zich kruisten in religieuze sfeer het wit en rood de ongelovigen bevochten op hun tochten staan nu de heiligen in kerken naast moskee torens in de minarettenzee enclaves uit de oude tijd begrensd door ongebreideldheid van actief overheersen oude wortels komen bloot in pijn van lang geleden sterven wij de tolerantiedood…

met wind breng je het bladstil loof tot suizelend bewegen jouw stralen zon lichten de schaduw op en warmen donker leven je ogen lachen uit de diepte van je open hart de rode mond vraagt zacht of jij me kussen mag ik heb je hand gepakt wij zijn gaan lopen onder duizend vlindervleugelbogen…

soms licht de zee nog op in het blauwgroen van je ogen verdrijft een zonnestraal de donkere schaduwen die onrust spoken zingt je stem een liedje uit vervlogen tijden vatten je handen in herkenning warm de mijne dan lach je naar me in gelukkig zijn vergeten is de loslaatpijn…

ik zie het water stromen in de stilte van je blik handen vol met dromen ogen licht verschrikt schouders wiegen wind in tegenwaarts bewegen benen kruislings op de rots verankerd in het leven jij beeldt standvastigheid ik was jouw stem en richting even kwijt…

je hand streelde geur uit het mandarijnparadijs pelde mijn lijf versierde mijn huid met franjes oranje in zoet en bloedrood gaf ik jou mijn ziel en jij mij jouw zaligheid bloot wij braken het ijs alleen jij en ik wisten de schoot van het mandarijnparadijs…

hij lacht in nuanceringen het pluche wacht in goed vertrouwen is hem macht gegeven om zijn beloften echt te laten leven maar hij scheert de schapen en van wol spint hij uit garen zijn eigen rechtse draad hij is niet terug te fluiten als een herdershond leidt zelf zijn makke kudde rond…

onder volle maan heb ik mijn heliotroop in het gras gelegd gebed in bergkristal verzamelt zij de krachten uit heelal het groen en blauw gelaagd met rode vonken in oranje vangt kosmisch licht dit schitterend juweel met energieke lading is alle moeilijkheden net teveel…

zon brandde zacht een warme lach in het landschap van plezier hier vond ik woorden in het spinrag tussen struiken bepareld met de ochtenddauw jouw ogen vierden feest in de voorpret van verwachten de gasten namen zomer mee cadeaus met linten en ballonnen in de zee van tijd is weer een nieuwe draad aan jouw levensweb gesponnen…

geen uitgekauwd patroon ik wil het voetbal zien waarvan ik droom de fabuleuze trap een tackel die net mag de dieptepass in het zwarte gat niet het bekende raderen het oeverloos vergaderen tijdens het schuiven van de bal geef haar een eindeloze knal zodat de lat in tweeën breekt nadat de scheids het doelpunt geeft speel niet als…

het laatste oordeel is nog niet geveld voor mij verscheen geen held een man gekleed in het charisma van verlosser voor het tribunaal der eeuwigheid in woord en wederwoord werden schepping en de mens gewogen op de weegschaal der gerechtigheid in dossier de slechte jeugd der eerste mensen hun vrije wil door erfzonde weer gebonden…

schreef mijn letters in de lucht kleurde ze met zon vroeg de wind ze weg te blazen de hele wereld door nog spoken ze hier rond in tocht en koude vlagen gebroken woorden die hun doel nooit zullen raken verminkte zinnen vliegen overal zomaar naar binnen het was mijn testament bij leven maar de dood heeft al mijn schatten…

de felle tik van hakken klakte haar verschijnen ver vooruit het stralend spijkerwit slankte lange benen elegante laarsjes tot de schenen een mouwloos shirt in zwart boezemde ondeugend licht ontzag de wind spon krullen in het blond rood sierde haar volle mond ze keek me aan ik wachtte op haar blik maar ze kwam niet achter de zonnebril…

ik heb het licht ontleed tot in de kleinste deeltjes uit de ontdekking die ik deed bleken de deeltjes ook golfjes bond gekleurde golfjes tot een grote witte streng reeg deeltjes tot een snaar die lichtend wit tot kleuren trilde gelukkig hebben snaar en streng dezelfde bron zij stralen al eonen lang uit onze zon…

de tsunami is weer langs geweest kaarsen zijn gedoofd in heilige huisjes waar aarde beefde liepen catacomben vol met rijke roomse geesten nog flakkert in schuilkerken de vlam van hoop in droef verwerken brood en spelen zegeviert maar jan modaal betaalt de decadenten voor zijn loos vertier…

hang uw maagdelijkheid maar aan de wilgen tussen pril ontluikend loof bloei in bloesemvolle lente en beken de vruchten van uw schoot laat ze rijpen in zomers volle glorie kies de kleuren van de oogst er is geen sterven in de pluk zij etaleert het overweldigende herfstgeluk winters wit kleurt onschuld in de toog tot lentes nieuwe…

heb alles gedaan om jou te imponeren auto’s huis en geld een vlotte babbel skivakanties vrienden modisch in de kleren het is niet gelukt jij zocht het jochie dat nog veel moest leren geen zelfverzekerd kijken maar verbazing en verwondering in uitproberen geen stoerheid in het arrogante weten en eigen kwetsbaarheid vergeten…

hij schiep een handvol wolken in de lucht gevat door wind ontplooiden zij in wit onderkanten zwart gevlakt met schaduwen nog nat van tranen raakten zij het droge land ik ben geen regenmaker zei de zon maar warm slechts lucht tot aan het koud plafond…

ik spiegelde in glas zag anderen op mijn schaduw trappen zwaaide en keek om hoorde slechts de echo’s van hun passen ben in het volle licht getreden mijn silhouet is nu verbannen uit het heden ontmoet de zwarte kat loop onder ladders door het onverwachte heb ik wel gehad leer eindelijk beseffen dat alles wat ik doe mijn schaduw…

penseel al door het eerste warme rood het lichte bruin van zomers bloot onschuldig na het winters wit getoond in lentes groenend licht de schaamte is al afgelegd als de eerste blos haar stempel heeft gezet ondeugend wordt textiel steeds verder opgeschoven en laat maar weinig in beloven pikant diept bruin verstolen wit in contrasteren…

nooit hebben wij ons bloed gemengd of naakt gedanst bij volle maan geen heidens ritueel van schedelbekers bier vleermuis en vampier weg met de magie uit donkere uren de hete vuren in overgaaf aan satan en serpent wij kiezen voor door licht gebroken duisternis de klaring van de zon koestering in warmte en transparantie van de zee…

je wenkte naar me op een berg van glas herkende vaag je lach maar je ogen reflecteerden kleuren ik wist dat jij het was in glinsteringen onbereikbaar een koele schoonheid zonder scherf of barst heb me toch aan jou gesneden je glazen huis was nog niet af mijn woorden braken glas het warme rood heeft eindelijk kunnen zeggen hoeveel…

zag het landschap in vaste lijnen bergen in hun vaag verschijnen beliep de paden diep in dalen beklom hun steile eindigheid verloor de horizon verdwaalde snel in onherbergzaamheid was mijn oriëntatie kwijt in een wereld die niet aan mijn voeten lag probeerde op mijn schreden terug te keren accepteerde de vertrouwensbreuk…